Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος
Ο πρίγκιπας Ζαπίτο
υπερηφανευόταν πως ήταν νέος, γερός και πλούσιος. Πως αρρώστια και θάνατος
δύσκολα θα τον άγγιζαν. Απολάμβανε το βίο του ζώντας στον τεράστιο πύργο του,
εθισμένος σε πλούσια συμπόσια, νύχτιες κατανυκτικές οινοποσίες και ερωτικές
τρυφηλές περιπτύξεις.
Το χόμπι του ήταν το
ψάρεμα. Η προετοιμασία τελετουργική και η οργάνωση αρίστη. Η είσοδος στη
θάλασσα στη χάση του φεγγαριού και η ακολουθία του ως το λιμανάκι από τους
ωραίους και κρατερούς νέους του στενού του περιβάλλοντος. Στο σκαρί μέσα πάντα
μόνος του μύριζε την αρμύρα και έχαιρε, υποβιβαζόταν σε καπετάνιο και το
γλεντούσε, αρπαζόταν από τον άνεμο και τις ράχες των δελφινιών κι απόβαλλε την
τρικυμισμένη ματιά του γαλαζοαίματου.