Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

                Διήγημα

                                 Το γράμμα

              

   

                  << Αγαπημένε μου! Σ’ ευχαριστώ θερμά για το βιβλίο σου που μου έστειλες  και για τα ζεστά σου λόγια. Μα ακόμη σ’ ευχαριστώ πιο θερμά για την επικοινωνία που είχαμε. Αυτό μου ‘δωσε ζωή, μ’ έκανε πιο χαρούμενη και πιο γυναίκα! Ζωντανή, καυτή και ζωηρή όπως με θέλεις! Το βιβλίο σου, ναι, το διάβασα εν μια νυκτί, που λένε. Μου άρεσε! Οι περιγραφές του ζωντανές, ο διάλογος παραστατικός, εικόνες με έντονα χρώματα  κρατούν τον αναγνώστη σε αδιάπτωτο ενδιαφέρον ως την τελευταία του σελίδα.  Οι αναδρομές στα περασμένα, στολίδι και εμπλουτισμός του όλου έργου, αλατοπίπερο νοστιμιάς. Έχεις την τέχνη να κεντρίζεις την περιέργεια για το τι θα γίνει τελικά. Στο κείμενό σου κυριαρχεί το βιωματικό και τ’  ανθρώπινα μηνύματά σου συγκινούν βαθιά με τη νίκη της ηρωίδας γυναίκας του μυθιστορήματός σου που αν και κυλίστηκε στο βούρκο της ακολασίας, δάμασε την αγάπη της για να μείνει πιστή στο μοναδικό άντρα που της φέρθηκε με ανθρωπιά, από καθήκον κι ευγνωμοσύνη. Τι υπέροχο αυτό! Και μαζί της είναι τόσο υπέροχοι οι ήρωές σου, ζωντανοί και ανεπανάληπτοι, τόσο, που τους ζεις, τους αισθάνεσαι, τους γνωρίζεις και τους αγαπάς. Για όλα αυτά τα ωραία που μου χάρισες, σ’ ευχαριστώ ολόψυχα και σε συγχαίρω.  Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερός και δημιουργικός στην προσφορά σου στα γράμματα >>.

          Δίπλωσε το γράμμα σαν τελείωσε την ανάγνωση ο συγγραφέας και το έβαλε με μια επιπόλαιη βιασύνη στο αρχείο του. Κι αφού στάθηκε για λίγο να κοιτάζει  το φάκελο με την αποστολέα του, μουρμούρισε ενώ είχε γίνει χλωμός σαν πεθαμένος με μια έξαλλη περιφρόνηση για τη γυναίκα που του το έστειλε: << Ω, Θεέ μου! Ούτε μια ερωτική λέξη για τους δυο μας.  Ενώ τα τόσα φλύαρα και συνηθισμένα λόγια για το βιβλίο μου να περισσεύουν! Κρίμα! >>   Και με το πρόσωπό του κόκκινο από την ένταση, ετοιμάστηκε να σηκωθεί και να κάνει έναν περίπατο στον κήπο του, έτσι για να ξεφύγει από τη σκληρή της αχαριστία.

          Το δυνατό όμως χτύπημα του τηλεφώνου τον ξάφνιασε και τον έκανε να σταματήσει. Κι αφού το κοίταξε για λίγο αναποφάσιστος, το πλησίασε κι αφού σήκωσε το ακουστικό  το έφερε στο αυτί του.

           << Καλημέρα, αγαπημένε μου! >> η φωνή της που ακούστηκε σαν κελάηδημα πουλιού εκείνη τη στιγμή τον έβγαλε από τη μοναξιά και τη δυστυχία του. Κι εκτιμώντας πως έπρεπε μέσα στη χαρά του να της σερβίρει δυο τρεις όμορφες κουβέντες, της είπε  με  μια  μεγαλόφωνη  επιδοκιμασία:   << Τώρα μόλις τελείωσα το γράμμα σου! Χίλια ευχαριστώ για όσα μου γράφεις και για τη μαεστρία σου να συνθέτεις αξιαγάπητες και ζωντανές εκφράσεις που λειτουργούν σαν βάλσαμο στην κουρασμένη μου καρδιά. Ωστόσο με λύπη έχω να επισημάνω κάτι αξιοσημείωτο που έλειπε από τη μεγαλοπρέπεια του γράμματός σου >>.

           << Χωρίς αμφιβολία αυτό θα σου έκανε κακό αγάπη μου και θα πρέπει να μου το πεις >> του ψιθύρισε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου η γυναίκα κι έδειξε μια υποχωρητικότητα που φανέρωνε φόβο.

          << Ωραία! >> έκανε εκείνος κι έβαλε πιο καλά το ακουστικό στ’ αυτί του. << Δεν είναι τίποτα σοβαρό, αλλά πρέπει να στο αναφέρω πριν δειλιάσω και σιωπήσω >>.

          Η φωνή του φάνηκε πως έσβησε λες και χάλασε η διάθεσή του.

         << Ακούω, αγάπη μου!  Τι είναι αυτό που σε πείραξε στο γράμμα μου και σ’ έκανε φαντάζομαι τόσο μελαγχολικό; >> επέμεινε  η γυναίκα δίνοντας μια παρακαλεστική χροιά στη φωνή της.

         << Ω, μα αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν ανάμεσα στους ερωτευμένους >> ψιθύρισε αυτός  σαν αισθάνθηκε την ανάγκη να ξεγλιστρήσει και να μην πει τίποτα.

        << Α, όλα κι όλα! Μη μου φέρεσαι έτσι;  Γιατί όσο με ερεθίζεις άλλο τόσο και με προβληματίζεις με την αμηχανία σου αυτή. Πες μου τέλος πάντων τι συμβαίνει; >>

        Ο συγγραφέας σιώπησε για λίγο και του φάνηκε πως την είδε κοντά του να περπατάνε βουβοί έξω στον κήπο του δίπλα στον πίδακα που κελάρυζε και την πανύψηλη καρυδιά. Και με μιας ετοιμάστηκε να κατεβάσει το ακουστικό ονειρεμένος στην απόμακρη αλλά γι’ αυτόν τόσο έντονη φωτεινή της ακτινοβολία. Ωστόσο δεν το έκανε γιατί η ανάσα της που ακούστηκε να ξεσπά σε λυγμούς τον έκανε να την ακούσει με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό.

       << Μιλάς λυπημένα, αγαπημένε μου, πολύ! Γι’ αυτό άνοιξε την καρδιά σου σε παρακαλώ και πες μου τι ήταν αυτό που παρέλειψα να γράψω στο γράμμα μου και σε βασανίζει φριχτά; >>

       << Ναι, γλυκιά μου θα το κάνω, αφού τόσο το επιθυμείς. Να, δεν το φανταζόμουν πως θα ξεχνούσες το πιο σημαντικό. Τον έρωτά μας τον υψηλό θέλω να πω. Τίποτα γι’ αυτόν δεν αναφέρεις πουθενά >>.

       Η γυναίκα  τώρα ξέσπασε στα γέλια. Τίποτα απ’ ότι της έλεγε δεν ήταν σωστό. Έτσι με μια ελαφρά κι εύθυμη διάθεση που έδειχνε πως ήθελε να κάνει χιούμορ του αποκρίθηκε:

       << Κρίμα!  Σ’ έβαλα σε μπελάδες! Εγώ φταίω!  Εγώ με την απερισκεψία μου >>. << Εγώ >> επανέλαβε μ’  έναν αναστεναγμό << που ξέχασα να σου ταχυδρομήσω μαζί και τη δεύτερη σελίδα του γράμματός μου! Την έχω εδώ στο γραφείο μου! Αχ, αυτή η βλακεία μου! >>

       Ο άντρας   γέλασε κι αυτός με την καρδιά του και σαν σταμάτησε της είπε με ανάλαφρο τόνο: << Τότε δεν απομένει να μου την ταχυδρομήσεις. Δεν ξέρεις πόσο την περιμένω! >>

        << Την Κυριακή έρχομαι και θα στην φέρω! Θα διασκεδάσεις έτσι πιο πολύ σαν τη διαβάσεις εκεί μπροστά μου! >>

        << Ω! ευχάριστο! >> ξεφώνισε  και η φωνή του ακούστηκε σαν τραγούδι.

         << Ναι, ναι, μωρό μου >> του ψέλλισε  λίγο πριν κατεβάσουν και οι δυο  τα ακουστικά τους.

 

 

 

                                             = = = 

 

 

 

         Η Τάνια χωρίς να δημιουργεί σκάνδαλο, άφηνε το φίλο της κι έφευγε. Βέβαια της το επέτρεπε και ο ίδιος χωρίς να θεωρεί πως γελοιοποιούταν. Απεναντίας ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να ανανεώσουν τον έρωτά τους και να ξυπνήσουν πιο πολύ τα αίματα της επιθυμίας του ενός για τον άλλον στις φλέβες τους. Έτσι η Τάνια εκμεταλλευόταν  θαυμάσια την ελευθερία της να κινηθεί άμετρα σαν γυναίκα με τις όσες προκλήσεις αλλά και να φροντίσει την γκαρνταρόμπα της στα πολυτελή κι ακριβά μαγαζιά της πρωτεύουσας.  Στον ίδιο δε το συγγραφέα δινόταν η ευκαιρία να ασχοληθεί πιο άνετα με το τελευταίο του μυθιστόρημα, που, σαν το θεωρούσε σαν ένα από τα πιο σπουδαία του,  ήθελε να είναι μόνος και μέσα στην απόλυτη μοναξιά του να έχει μια πιο αποτελεσματική διάρκεια απόσβεσης της προσωπικότητάς του.

        Βέβαια ήταν και τα βιβλία. Εκείνη ήξερε λογοτεχνία εξίσου καλά όπως κι αυτός. Μόνο που δεν έγραφε. Είχε διαβάσει τους πάντες και τα πάντα. Και η κριτική της γνώμη αρίστη. Έτσι όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό αυτή του αγόραζε τα βιβλία που διάβαζε! Τελευταία του είχε φέρει δυο κλασικά που με λύπη τής εξομολογήθηκε πως τα γνώριζε μεν αλλά δεν τα είχε διαβάσει.. Και ήταν καταπληκτικά. Το ένα ήταν το  << Αναζητώντας το χαμένο χρόνο > του Προυστ και το άλλο το << Ουτς >> του Τσάτουιν.

        << Πού πας και τα ξετρυπώνεις; >> της είχε πει με θαυμασμό εκείνος σαν τα διάβασε κι έδειξε από τότε μια άπειρη λατρεία στο πρόσωπό της και μια απροκάλυπτη εμπιστοσύνη στις επιλογές της.  

 

 

 

                                                     = = = 

 

 

 

 

         Ο άντρας μετά το μεσημεριανό φαγητό της Κυριακής, φρόντισε το σπίτι. Ήθελε να το βρει << σινιαρισμένο στην πένα >> για να αποφύγει τυχόν δυσαρέσκειά της. Έτσι έπεσε με τα μούτρα στο συγύρισμα με μια ασυγκράτητη διάθεση και χωρίς να το καταλάβει η ώρα πέρασε κι έφτασε πέντε το απόγευμα. Τότε ήταν που κάθισε κοντά στο τζάκι για να ξεκουραστεί ενώ δεν έδιωχνε ούτε λεπτό τα μάτια του από τις φλόγες που ξεπηδούσαν σαν μικρές εκρήξεις μέσα από τα στόματα των ξύλων. << Ωραία! >> ψιθύρισε κάπόια στιγμή ευτυχισμένος. << Τώρα μπορώ να είμαι σίγουρος ότι σαν έρθει θα τα βρει όλα στην εντέλεια όπως της αρέσει >> και με μια ευθεία ματιά κοίταξε έξω από το μικρό ορθογώνιο παράθυρο. Κάποια μπόρα έδειχνε πως θα ξεσπούσε αλλά προς το παρόν αργούσε ακόμα. Μπορεί και καταιγίδα. Αλλά αυτό λίγο τον ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή. Η έλευση της γυναίκας ήταν στην προτεραιότητα της σκέψης του και μόνο.

          Και να που η πόρτα άνοιξε και η γυναίκα πέρασε μέσα. Πέταξε σαν πουλί μ’ ένα ανάερο πήδημα κοντά του σαν τον είδε μπροστά της κι έπεσε στην αγκαλιά του με μια τρυφερή κίνηση. Κι αμέσως εκείνος την έσφιξε πάνω του σαν κάποιο μακρινό κι άπιαστο όνειρο. Κι αφού τη γέμισε με τα φιλιά του, της ψιθύρισε με μια απερίγραπτη συγκίνηση που τον έκανε να τρέμει: << Αχ, λαγουδάκι μου πόσο σε ποθώ! Έλα μου, κάθισε >> και πιάνοντάς την τώρα από τα όμορφα λευκά της χέρια  την έβαλε να καθίσει δίπλα του.

         Φορούσε ένα κοντό κομψότατο μπλε φουστάνι που της έδινε μαζί μια αρχοντιά και μια πρωτοφανή φρεσκάδα σε όλη της την εμφάνιση. Τα πλούσια κατάμαυρα μαλλιά της έπεφταν με χάρη στους ώμους της κάνοντας την έκφρασή της πιο σοβαρή απ’ ότι στην πραγματικότητα ήταν. Τα βλέφαρά της πυκνά διέγραφαν δυο τοξοτές γραμμές πάνω από τα όμορφα μάτια της κι έμοιαζαν σαν δυο αιωρούμενα καλλίγραμμα μεταλλικά κομψοτεχνήματα. Και τα χέρια της μακριά και καλοσχηματισμένα μέσα στα ρεβέρ των μανικιών κινούνταν  με τόση μαεστρία και χάρη που δε χόρταινες να τα κοιτάζεις.

         << Σε βρίσκω πολύ λαμπερή! >> της ψιθύρισε ο άντρας ύστερα από λίγο και την κοίταξε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια με θαυμασμό.

         << Ευχαριστώ! >> του είπε εκείνη με ανάλαφρη φωνή κι άφησε μ’ ένα φτερούγισμα το μπράτσο της να πέσει στον ώμο του.

         Στη θαλπωρή του τζακιού είπαν πολλά και διάφορα κι άφησαν ελεύθερες τις σκέψεις τους για να φανεί η λιακάδα στις συννεφιασμένες τους ψυχές εξαιτίας της πολύμηνης μοναξιά τους. Και σ’ εκείνο το σημείο της κουβέντας τους ο άντρας σηκώθηκε και αφήνοντας ένα χαριτωμένο << συγγνώμη >> απ΄ τα χείλη του τράβηξε για το μπαρ.  << Ένα ποτό είναι ότι πρέπει για να κάνει την ατμόσφαιρα πιο θερμή >> συμπλήρωσε κι έβαλε πάνω σ’ ένα  αργυρό δίσκο ένα μπουκάλι ουίσκι και δυο κρυστάλλινα ποτήρια. Κι αφού τα έφερε και τα ακούμπησε μπροστά τους στο μικρό οβάλ τραπεζάκι της ψιθύρισε τρυφερά σαν να   συνωμοτούσε   με  τον εαυτό του: << Θέλουμε την ελευθερία μας δε θέλουμε; ε, τότε ας πιούμε να την αποκτήσουμε! >> και  πιάνοντας το μπουκάλι γέμισε με μια κίνηση γεμάτη νόημα τα ποτήρια.

         Το ένα ποτήρι έφερε τ’ άλλο κι όλα έδειχναν πως σε λίγο θ’ άρχιζε η διάλυση. Κι αυτό φαινόταν στα μάτια και των δυο που είχαν πάρει το χρώμα μιας υπνηλίας λάμψης και μιας απροκάλυπτης ανταρσίας. Έξω ο χειμωνιάτικος ήλιος είχε δύσει και το χλομό βυσσινί του δειλινού στόλιζε με μια γλυκιά απαλότητα τη θάλασσα, τον κάμπο και το βουνό.  Οι άνθρωποι στους δρόμους και τα χωράφια λιγοστοί ενώ τα πουλιά στα σύρματα με ανασηκωμένα τα φτερά τραμπαλίζονταν βιαστικά και αποχαιρετούσαν τη μέρα πότε με ρυθμικά και πότε με φάλτσα σφυρίγματα.

         Η Τάνια μέσα σ’ εκείνη τη χειμωνιάτικη στιγμή ήταν εκπληκτικά όμορφη. Τρυφερή σαν γαζέλα και με πρόσωπο φωτισμένο από απαλές ανταύγειες κι ελαφρά σκιώδη παιχνιδίσματα από τις φλόγες της φωτιάς. Και τα χέρια της τόσο λεπτά και τόσο εξαιρετικά όμορφα.

         Την κοιτούσε ο άντρας και τη θαύμαζε. Και θα την κοιτούσε ακόμη αν δε σηκωνόταν εκείνη να πάει μ’ ένα θορυβώδες βήμα προς  τον ταξιδιωτικό της σάκο και να βγάλει  από μέσα δυο βιβλία με κίτρινα εξώφυλλα και να του πει σαν του τα έδινε: << Είναι το αριστούργημα του Γκαρσία Μάρκες, Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, σε δυο τόμους >>.

         Εκείνος σαν τους πήρε στα χέρια του, έλαμψε από χαρά και ξεφυλλίζοντας τον ένα τόμο, της ψιθύρισε με φωνή  τρομακτική: << Το έχω διαβάσει πιο μικρός και με συνεπήρε. Κι εκείνο το τέλος του τι υπέροχο και συναρπαστικό!  Για όλη τους τη ζωή, ηλικιωμένοι όντες ο  Φλορεντίνο Αρίσα και η Φερμίνα Δάσα θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον έρωτά τους!  Αυτό το πήγαινε έλα του διαβόλου! >>

         Γέλασε η γυναίκα και κάθισε δίπλα του. Εκεί λίγο ανήσυχη και με μια υπέρμετρη ένταση έψαξε την τσάντα της και αφού βρήκε αυτό  που ήθελε του πρότεινε το χέρι της δείχνοντάς του το λευκό ορθογώνιο φάκελο. << Να  και το υπόλοιπο γράμμα! >> του είπε σιωπηλή και πρόσθεσε: << Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα γι’ αυτό που έκανα η ανόητη! Ακούς να σου στείλω μισό γράμμα! Φαντάζομαι τι θα σκέφτεσαι για μένα! >> και πλησιάζοντάς τον έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του.

          << Τίποτα! >> της είπε εκείνος και άπλωσε το χέρι του. << Απλώς προσεύχομαι για σένα >> και με μια απονήρευτη διάθεση, ετοιμάστηκε ν’ ανοίξει το φάκελο.

          << Μόνο που θα το διαβάσεις μόνος σου! >> του είπε μ’ ένα τρυφερό γελάκι και σηκώθηκε. << Θέλω να κάνω ένα μπάνιο και να φρεσκαριστώ για να νιώσω καλύτερα >> συνέχισε και χάθηκε σαν οπτασία στο βάθος του διαδρόμου.

         << Ας είναι έτσι >> ψέλλισε εκείνος και σκίζοντας το φάκελο πήρε από μέσα το χαρτί και άρχισε να διαβάζει:   << Σου έρχομαι την Κυριακή σαν αχτίδα κίτρινη και γλυκιά.   Θα μπω από τη σχισμάδα του παραθύρου σου και θα σταθώ στο κρεβάτι σου σαν ένας ζωντανός οργασμός ενθυμήσεων. Εκεί θα έρθεις κι εσύ ξωτικός Θεός με το κοφτερό σου ξυράφι να κόψεις και να πετάξεις ότι άχρηστο και σάπιο έχω πάνω και μέσα μου! Κι αφού γυμνωθούμε και οι δυο χαμένοι στη νυχτερινή σιωπή θα αγκαλιαστούμε σφιχτά μέσα στη θέρμη των κορμιών μας και θα παίξουμε με τη φωτιά τους, την αιώνια κι ασίγαστη φωτιά του πάθους και της ηδονής τους. Κι αφού περάσει στις φλέβες μας και οι ευαίσθητες ζώνες των κορμιών μας πυρποληθούν θα αποζητήσουμε την πλήρη εξουθένωσή τους από τον ίλιγγο που θα μας συνεπάρει σαν έρθει  εκείνη η γλυκιά κι έντονη ηδονή.  Κι αυτό θα γίνει όταν  μπεις μέσα στους ζεστούς γλουτούς μου και θα μείνω ανυπεράσπιστη στη δύνη του ερωτικού σου νήματος και της πλήρους εξαφάνισής μου.   Και ύστερα γλυκέ μου σαν φοβισμένο κουνελάκι από την καταιγίδα θα σου ψιθυρίσω στ’ αυτί με την τρομερή εισβολή της φωνής μου: << Το βέλος που μου τρύπησε την καρδιά, φταίει για όλα! Αυτό μ’ έκανε ανυπεράσπιστη και τρελή!  Καλή αντάμωση! >>

          Δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε στο φάκελο. Ύστερα μ’ ένα χαμόγελο που έδειχνε τη θετική επίδραση που είχε στην ψυχή του το γράμμα, κοίταξε στο βάθος του διαδρόμου να δει τη γυναίκα. Και τότε με το πνεύμα του δυναμωμένο την είδε να στέκεται μέσα στο ολόλευκο διάφανο νυχτικό της στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας.

          Ανατρίχιασε ως το κόκαλο. Και ύστερα μ’ ένα σπασμωδικό κούνημα του κεφαλιού του και μ’ ένα χαριτωμένο << αχά >> που έβγαλε απ’ τα χείλη του για να δείξει την καλή του διάθεση στη γυναίκα, φτερούγισε κι έφτασε κοντά της.

          ellinikoxronografima.blogspot.gr

 

 

 

 

 

 

ΔΙΗΓΗΜΑ

 

 

 

                                                Ο δάσκαλος

 

 

                                                    Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

 

          Με κούρευε με τη μηχανή όταν γνωριστήκαμε. Άσχημος, με μαλλί μαύρο και αγκαθωτό σαν του αχινού, κεφάλι μεγάλο και χοντρός, έμοιαζε με θρεμμένο χοίρο. Μ’  έκανε γουλί,  τράβηξε  το δεξί  αυτί μου, γέλασε και μ’ έστειλε να καθίσω στο τελευταίο θρανίο.

           Στην αίθουσα όταν σμίξαμε τις ματιές μας, σάλταρε πάνω μου και με τη φωνή του μπάσα και υψωμένη, μου είπε:

          --- Να το πετάξεις αυτό το κόκκινο κασκόλ που φοράς, γιατί δε μου χτυπάει καλά στο μάτι! Το γαλάζιο είναι το εθνικό μας χρώμα κι αυτό να προτιμάς!

          Έφυγε από κοντά μου αφού γέλασε σαρκαστικά, πήγε στον πίνακα, πήρε μια κιμωλία κι έγραψε: << Είσαστε Ελληνόπουλα, να αγαπάτε το γαλάζιο χρώμα της σημαίας μας, το γαλάζιο τ’ ουρανού και της θάλασσάς  μας  και να έχετε και τη συνείδησή σας γαλάζια! >> Βρέθηκε ύστερα μ’ ένα σάλτο στην έδρα, πήρε το βιβλίο των θρησκευτικών και άρχισε να μας απαγγέλλει το << Πάτερ ημών >>.

         Το βράδυ στο σπίτι στριφογύριζα άυπνος στο κρεβάτι, με την καρδιά μου να βράζει από θυμό. Το πήρε χαμπάρι ο πατέρας μου, πλησίασε στη στρωμνή μου και με ρώτησε ευθέως και σοβαρά:

          --- Τι έχεις. λεβέντη μου;  Τι σου συμβαίνει και βαλαντώνεις στη στενοχώρια;  Πες  το μου να ξαλαφρώσεις! Γεννήτοράς σου είμαι μη με ντρέπεσαι!

          Αναποφάσιστος, κράτησα σιγή ιχθύος να περάσει λίγος χρόνος να βρω το θάρρος μου και να ξεστομίσω το λόγο που μ’ έπνιγε όταν θα με ξαναρωτούσε.

         --- Το βλέπω, θέλεις να μου μιλήσεις! επέμενε. Είναι σοβαρό;

         Θάρρεψα, ζορίστηκα, επί τέλους μίλησα:

         --- Ο δάσκαλος δεν είναι Έλληνας! ψιθύρισα.

         Το μάτι του έγινε θολό, οι κόρες του πηγαινοέρχονταν στις κόγχες σαν σταγόνες.

         --- Τι είναι τότε;

        --- Ξέρω κι εγώ; Σωβινιστής, ιεροεξεταστής, μαφιόζος, εξτρεμιστής, άνθρωπος του σκότους.  Δε μ’ αρέσει!

        --- Και πού το κατάλαβες;

        --- Δεν  του χτυπάει καλά στο μάτι, λέει, το κόκκινο χρώμα αλλά το γαλάζιο. Και η συνείδησή μας, λέει, πρέπει να είναι κι αυτή γαλάζια! Τι θέλει να πει;

        --- Πολλά! Άστα όμως για αργότερα. Είσαι μικρός ακόμη.

        --- Και τα μαθήματα δε μας τα λέει καλά να τα χωνέψουμε. Τα ζυμώνει πολύ στο στόμα και ψωμί δε βγάζει. Κάτι άλλο πρέπει να είναι και όχι δάσκαλος!

       --- Για κράτα τ’ αυτιά σου τεντωμένα, τα μάτια σου ανοιχτά και γράφε στο δεφτέρι σου όλα τα στραβά που περισυλλέγεις. Έτσι όταν χρειαστεί τον  κολλάμε στον τοίχο.

       Πέρασε ο καιρός, ο δάσκαλος συνέχιζε το ίδιο τροπάρι. Μας έκανε κηρύγματα εθνικοφροσύνης, μας ζητούσε να αποστηθίζουμε ποιήματα, να κρατάμε τετράδιο με προσευχές, να μαθαίνουμε απέξω κι ανακατωτά τα άμφια του  κλήρου. Βρυχιόταν, κοκκίνιζε, έτρεμε όταν δεν τα ξέραμε και με ταχύτητα ριπής όπλου μάνλιχερ, εκφωνούσε:

        --- Σάκος, ωμοφόριο, μανδύας, μίτρα, εγκόλπιο, ποιμαντορική ράβδος, σταυρός, επιρριπτάριο!   

        Ξεχνούσε κάποια, τα θυμόταν, ξαναρχινούσε:

        --- Α, ναι, παρέλειψα και κάποια! Είναι ακόμη το στιχάριο, τα επιμανίκια, η ζώνη  με το επιγονάτιο, τα οποία έχουν και ο διάκονος και ο πρεσβύτερος.

       Μια μέρα στο μάθημα της ιστορίας πήγε στον πίνακα, πήρε μια κιμωλία στο χέρι, την κράτησε σφιχτά στα δάχτυλα, την έτριψε μέχρι να γίνει σκόνη και ρώτησε ένα μαθητή:

       --- Για λέγε εσύ << Θουκυδίδη>>, τι είναι ο Παρθενώνας;

       Ο << Θουκυδίδης >> μαθητής του άριστα, άρχισε να εκφράζετε απνευστί, αυτολεξεί και γρήγορα:

       --- Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη της Αθήνας…

        Τον σταμάτησε απλώνοντας το χέρι του σαν τροχονόμος και πήρε το λόγο για να πει:

        --- Τα λες λαϊκά, τα θέλουμε ακαδημαϊκά, εθνικά και πατριωτικά. Ακούστε. Ο Παρθενώνας είναι περίτεχνος ναός, χτισμένος προς τιμήν της  θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη των Αθηνών. Έγινε επί εποχής Περικλή στα μέσα του πέμπτου π.χ. αιώνα. Την γενική επίβλεψη είχε ο γλύπτης Φειδίας, ως  ο << επίσκοπος πάντων >> με βοηθούς τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη. Σαν Έλληνες καυχόμαστε για το αριστούργημα αυτό που όμοιό του δεν υπάρχει ανά την υφήλιο. Μόνο Έλληνες δημιουργούν τέτοια απαράμιλλα έργα τέχνης και μάλιστα όταν  διαπνέονται από αγάπη για την πατρίδα και εθνικό πατριωτισμό

        --- Τι λέτε κύριε; πετάχτηκα εγώ, πισωθρανίτης όντας, και τον διέκοψα. Τι γνώσεις αφοσιωμένος στο μίσος για τους άλλους μας λέτε; Και τι άτσαλος τρόπος είναι αυτός που μας τα λέτε! Καθαρευουσιάνικα!  Ο θείος μου είναι καθηγητής και όταν μου μιλάει για τον Παρθενώνα η γλώσσα του στάζει μέλι, το βαπτίζει μεν περίλαμπρο κομψοτέχνημα αλλά μου θυμίζει πως στον κόσμο υπάρχουν και άλλα έργα καλύτερα απ’ τον Παρθενώνα!

         Λιόνταρος έγινε ο δάσκαλος, και μ’ ένα πήδημα βρέθηκε κοντά μου.

         --- Γρήγορα έξω γαϊδαράκο μου  κι έλα αύριο με τον κηδεμόνα σου! μου φώναξε και γέλασε σαρκαστικά.

         Μ’ έσπρωξε, μ’ έφερε ως την πόρτα και με μια κλοτσιά στον πισινό με πέταξε έξω!

         Φεύγοντας τον άκουσα να λέει:

         --- Ποιο είναι καλύτερο απ’ τον Παρθενώνα, η Παναγία των Παρισίων;  Χάσου από τα μάτια μου να μη σε βλέπω ολίγιστε!  

        Το μεσημέρι στο σπίτι δε μιλιόμουνα. Με πλησίασε ο γεννήτορας, τι έχεις πάλι; με ρώτησε.

        --- Τσακώθηκα με το δάσκαλο!

       --- Γιατί; Τι συνέβη;

       --- Ευλόγησε τα γένια του σαν Έλληνας μιλώντας για την αξία του Παρθενώνα και τ’ άλλα αριστουργήματα του κόσμου τα ‘θαψε!  Διαμαρτυρήθηκα και  με πέταξε  έξω!

      Ο γεννήτοράς μου βρόντηξε και άστραψε και γρήγορα μου είπε:

       --- Πάρε  χαρτί και μολύβι.

       --- Γιατί;

       --- Κάτι να γράψεις.

       Πήρα και ετοιμάστηκα.

       Με μάτια υγρά, χωρίς να δείχνουν δακρυσμένα ή όχι, μου υπαγόρευσε:

       --- Δάσκαλε αν το παιδί μου διαμαρτυρήθηκε για κάτι που δεν του άρεσε, καλώς έπραξε! Όλοι δημιουργούμε σ’ αυτόν τον κόσμο και όλοι βάζουμε την πνευματική και υλική σφραγίδα μας στο σώμα της υφηλίου.  Να  σέβεσαι τον παγκόσμιο πολιτισμό και να μην εξάρεις μόνο τα εν τω οίκω σου! Αυτή η φανατισμένη αφοσίωση  στα  ημέτερα  λέγεται σωβινισμός! Ακόμη μη λες αυτά που λες για να δείχνεις κάποιος, αλλά να κάνεις κάτι σημαντικό ή ηρωικό για να φαίνεσαι!  Αν εξακολουθήσεις έτσι θα πιαστείς στη φάκα!

       Πήρε το χαρτί το υπόγραψε και μου το ξανάδωσε.

       --- Δώσ’ το του αύριο! μου είπε και έφυγε γελώντας με σαρκασμό.

      Έδωσα το γράμμα, η ιστορία ξεχάστηκε, στον καταλύτη όμως χρόνο στην πορεία μου συνέβησαν κάποια πράγματα και τα καταγράφω.

 

                                      

 

 

                                                 = = =

 

    

 

         Ώριμος βρέθηκα στα ποτισμένα με αίμα ιερά χώματα της Θράκης. Δρασκέλισα όλα της τα μέρη, χάρηκα τις ομορφιές της, αφουγκράστηκα τους ανθρώπους της, ποτίστηκα μέχρι το μεδούλι με το χυμό της ιστορίας της. Κατέληξα για διαμονή στην Κομοτηνή, μια άλλη εκεί περιήγηση στους δρόμους και τα μνημεία της άρχισε ώσπου στο τέλος της ένας εράσμιος φίλος, μου συνέστησε να επισκεφτώ και τους Τουρκομαχαλάδες.

     Τον άκουσα, πήγα και κάθισα σ’  ένα τούρκικο καφενέ. Παρήγγειλα τσάι και περίμενα. Φάνηκε σε λίγο ο Τούρκος καφετζής, ψηλός και μελαψός με φρύδι σαν καψαλισμένο ρουμάνι, απίθωσε το γυάλινο ποτηράκι μπροστά μου και με το στόμα του να μυρίζει ανατολίτικο καπνό, με ρώτησε:

      --- Ρωμιός;

      --- Ρωμιός!

      --- Από πού;

      --- Από το Νότο.

      --- Από Αθήνα;

      --- Περίπου…

      --- Α, όμορφη η Αθήνα σας! Έχω πάει. Είδα την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, μ’ άρεσαν πολύ καλή η Τέχνη σας, αντέχει και θαυμάζεται πολύ!

       Κάθισε, ξέζωσε το ζουνάρι του στη μέση και συνέχισε:

       --- Πολύ μου άρεσε  λοιπόν ο Παρθενώνας σας, ο ναός της Αθηνάς που τον έχτισαν πάνω στην κορφή της Ακρόπολης την εποχή του Περικλή ο γλύπτης Φειδίας και οι αρχιτέκτονες Ικτίνος και Καλλικράτης και που ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα, πολύ χρυσάφι και χρειάστηκε ολόκληρο βουνό από μάρμαρο για να χτιστεί!

        Ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου, συνέχισε:

        --- Εκείνη η ζωοφόρος, εκείνες οι μετώπες, που έφτιαξε ο Φειδίας σας με τους μαθητές του, τι έργα Θεού ήταν και είναι! Τα θαύμασα και είπα μέσα μου όταν τα προσκυνούσα: << Αχ, να είχαμε κι εμείς έναν Παρθενώνα να γλιτώναμε την Ασιατική μούχλα και να γινόμαστε Ευρωπαίοι σαν και σας και  άνθρωποι καθώς πρέπει! >>

        Άρχισε να μου τη δίνει τούτος ο πολυμαθής Τούρκος. Του έσπρωξα το χέρι από τον ώμο και τον ρώτησα με έκπληξη και θυμό:

        --- Πώς εσύ ένας Τούρκος καφετζής έχεις τόσες γνώσεις για την πατρίδα μου; Το θεωρώ περίεργο και ύποπτο!

        Γέλασε όλο ειρωνεία.

        --- Δεν ξέρεις τίποτα;

        --- Τι να ξέρω;

        --- Πώς Τούρκοι, Βούλγαροι, Σκοπιανοί, Αλβανοί και όλοι οι Σλαβόφωνοι κοιτάζουν την πατρίδα σου με αλαλιασμένο μάτι σαν να ‘ναι νύφη ωραία, και το παίζουν γαμπροί περιμένοντας  σε κάποιο σκοτάδι να σας την αρπάξουν!

        Βράζοντας μέσα κι έξω, τον ρώτησα:

      --- Γνωστά αυτά! Αλλά η γνώση της ιστορίας μας σε τι σας ωφελεί;

      Ξαφνιάστηκε, το μάτι του έπαιξε σαν τρελό από κόχη σε κόχη.  Έβαλε το δεξί του χέρι πάνω στη << Χουριέτ >> και συνέχισε:

       --- Άκουσέ με. Απ’ ό,τι λένε εδώ οι ομογάλακτοί μου και στην πατρίδα μου την Τουρκία, εσείς οι Έλληνες έχετε μεσάνυχτα γύρω από το Μακεδονικό, το Μεγαλέξανδρο και γι’ άλλα ιστορικά. Θέλω να πω πως και τα βιβλία σας δεν τα γράφετε σωστά αλλά και εσείς δεν σκύβετε να βρείτε την αλήθεια σ’ άλλες πηγές. Το εκμεταλλεύονται αυτό οι Σκοπιανοί, αύριο άλλοι, και σας μαστορεύουν με τέτοιο τρόπο  τα πράγματα που σας βγάζουν την ιστορία σας ψεύτρα! Ύστερα λένε: << Τούτο το κομμάτι δικό μας, εκείνο το νησί μάς ανήκει, αυτή η πολιτεία μας κλίνει το μάτι και μας χαμογελάει! Ας τα πάρουμε  λοιπόν, να ξεμπερδεύουμε! >>

       Τελείωσα και το υπόλοιπο τσάι μου με μια ρουφηξιά και σηκώθηκα να φύγω. Ο Τούρκος μ’ άρπαξε απ’ το χέρι με ξανακάθισε κι άρχισε:

       --- Δε θες ν’ ακούσεις τι πρέπει να κάνετε για να τη σκαπουλάρετε απ’ τους αιμοδιψείς εχθρούς που σας περιβάλλουν;

       --- Και να ήθελα ο πατριωτικός ο εγωισμός και η ελληνική υπερηφάνεια με αποτρέπει. Και μάλιστα όταν ο σύμβουλός μου είναι Τούρκος! Όχι, δε θ’ ακούσω τίποτα!

       --- Όχι; Επειδή είμαι Τούρκος; Με πληγώνει αυτό! Δεν είναι σωστό αυτό που λες. Λαός εσύ, λαός κι εγώ, πρέπει να τα πούμε! Άσε τους πολιτικούς μας τι λένε. Το αίμα από μας χύνεται!

       Τα λόγια του τα βρήκα σωστά, μ’ άγγιξαν, έμεινα στη θέση μου. Ο Τούρκος καφετζής συνέχισε:

       --- Με κατανόησες και δείχνεις φιλικός. Άκου λοιπόν. Χρειάζεστε ενιαία, ισχυρή και εθνική εξωτερική πολιτική, χωρίς σωβινισμό, για να εξασφαλίσετε την ασφάλεια των συνόρων σας. Μετά να φρεσκάρετε το σάπιο εκπαιδευτικό σας σύστημα. Λίγες προσευχές, επιλεκτική και ωφέλιμη ύλη, επιμονή στην πρακτική γνώση, έμφαση στις Τέχνες. Όλους τους πολιτικούς, δασκάλους, παπάδες, διευθυντές, βιομηχάνους, πλούσιους και ισχυρούς που πιάνουν τα πόστα σε θέσεις  κρατικές να τους κοσκινίζετε πριν τους στείλετε ν’ αρμέξουν το μαστό του εθνικού ταμείου.

        Μου μιλούσε και ντρεπόμουν. Δεν το πίστευα. Ένας Τούρκος, αγράμματος, κάτοικος του δρόμου, χωρίς εντρύφημα σε τόμους και βιβλία να μου κάνει τον έξυπνο και τον πολυμαθή!  Να ξέρει τόσα πολλά για τα  του οίκου μου κι εγώ να τον ακούω μ’ ανοιχτό το  στόμα! Ε, αυτό παραήτανε! Σηκώθηκα και του πέταξα κατάμουτρα:

       --- Αρκετά! Φεύγω! Δε θα με τρελάνεις!

       Τον άφησα να με κοιτάζει μέσα από την ανατολίτικη κουτοπονηριά του και φουριόζος βγήκα από την πόρτα του καφενείου ν’ απαλλαγώ όσο μπορούσα γρηγορότερα από το βάρος του ανατολίτικου ίσκιου του.

 

 

                                               = = =

 

 

 

           Στο Νότο όταν γύρισα και τα ‘παμε με το γεννήτορα, βρήκε πως ο Τούρκος μου είπε ό,τι δεν μου είχε πει ο δάσκαλος!  Τα ‘λεγε πολύ σωστά και ορθώς το έκανε! Ο δάσκαλός μου τι έκανε;  Στο τέλος για να μου επιβεβαιώσει του λόγου του το ασφαλές άρχισε να μου λέει ένα μύθο:

          --- Το λυχνάρι κάποτε, αφού ήπιε πολύ λάδι μέθυσε και δεν ήξερε τι έλεγε. Παινευόταν πως φεγγοβολούσε και φώτιζε σε λάμψη πιο πολύ ακόμα και από τον ήλιο. Ξαφνικά όμως πέρασε μια ανάλαφρη πνοή μικρού ανέμου, άφησε το σφύριγμά της και το λυχνάρι έσβησε! Τότε κάποιος που είχε ακούσει τα λόγια του λυχναριού, το άναψε και του ‘πε: << Λυχνάρι μου, φέγγε και μη μιλάς! Των αστεριών η λάμψη δε σβήνει ποτέ! Δεν πρέπει να δείχνει κάποιος μόνο ποιος είναι αλλά και να φαίνεται! >>

         ellinikoxronografima.blogspot.gr