Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Μηδενικά

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
Στους τραχείς δρόμους της εκπαίδευσης τα πόδια μου μάτωσαν. Στα κουρασμένα χέρια μου η κιμωλία  τριβόταν, γινόταν σκόνη, χους που τύφλωνε τα μάτια μου. Το πουλί της σοφίας πάνω από τον εχθρικό πίνακα, πέτρωνε όταν το κοίταζα, την όψη έπαιρνε γυπαετού άγριου που ήθελε να με  κατασπαράξει. 
              Και οι διευθυντές ολίγιστοι και κακοί.  Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστήλωμά μου και να  στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε  ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Χαρτονένια σούγελα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
        Χωριατόπουλο η αφεντιά μου, όπως πολλών εξ υμών που επικοινωνούμε και κρατημένος στη ζωή με κούμαρα, γκόρτσα και ζοχούς.  Ο γεννήτοράς μου πένης  με δυο σποριές γης να καλλιεργεί για τον επιούσιο, με τα πνευμόνια του σάπια από το βάκιλο της φυματίωσης, τη φαμίλια του νηστική και τον χιτώνα της κουρέλι.
         Το σπίτι μας τσαντίρι. Μια παράγκα χαρτοσκεπασμένη, ένα χαρτένιο σπίτι, που ζούσαμε μέσα σαν μπελέχαροι ποντικοί. Ο νότιος τοίχος φτιαγμένος από σκουριασμένες λαμαρίνες και ο ανατολικός ενισχυμένος από σανίδες και πισσόχαρτο. Τα παράθυρά του κλεισμένα με τσουβάλια και όσα μέρη του τοίχου φαίνονταν ήταν σκεπασμένα με χόρτα και βρύα.

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η μοναξιά του συγγραφέα

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΛΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣΤου Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Προτιμούσε το καφέ Αρχαίο γιατί πίστευε πως η περίσσια διακόσμηση της αίθουσας, του πήγαινε. Στην αρχή πέρασε μια μικρή επώδυνη δοκιμασία μέχρι να αφομοιώσει το αλληλέγγυο της αρχαίας και της σύγχρονης  διακοσμητικής τέχνης, αλλά η σιγουριά του πως κάτι καλό κουβαλούσαν και οι δυο πολιτισμοί, τον έκανε να αγαπήσει το χώρο και να απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ.
             Έτσι κάπου δέκα χρόνια τώρα, περνούσε την κομψή ξύλινη πόρτα του κι έπιανε θέση στον κίτρινο καναπέ με το οβάλ τραπέζι.  Εκεί έπινε για δυο περίπου ώρες τον καφέ του, διαβάζοντας την αγαπημένη του εφημερίδα << Ο τύπος των ήλων >> και ξεφύλλιζε στο τέλος της ανάγνωσης κάποια λογοτεχνικά βιβλία που τα έφερνε μαζί του.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Το άρωμα του ρόδου

Του Παν. Αντωνόπουλου        
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα ο διηγηματογράφος της πόλης, πέρασε την ξύλινη πόρτα του καφέ  cuore  και κάθισε στο μαύρο καναπέ με το οβάλ τραπέζι. Έβαλε ύστερα μπρος του το βιβλίο του Τόμας Μαν << Η απατημένη >> κι αφού το κοίταξε λίγο και θαύμασε την ομορφιά του εξωφύλλου του, άρχισε με τρυφερότητα να το φυλλομετρά και να ρίχνει ματιές αγωνίας κι έπαρσης στα καλογραμμένα και φροντισμένα κεφάλαιά του.  
<< Θα εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι όπως σε όλα του τα βιβλία >> σκέφτηκε ο διηγηματογράφος σαν έφτασε και στην τελευταία σελίδα και το ‘κλεισε με τον προσήκοντα σεβασμό που απόδιδε σε κάθε βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Υπουργέ του σακιδίου

Σχετική εικόναΤου Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 
Υπουργέ επί των οικονομικών χαίρομαι που είσαι ακμαίος και κουβαλάς τα μνημόνια με το σακίδιο στην πλάτη σου.  Ένα τέτοιο είχα κι εγώ έφηβος. Μόνο που ήταν παλιό, λερωμένο και ραμμένο με σπάρτο και παραμάνες.Ο πάτος του λιωμένος με δυο τρύπες που ‘μοιαζαν με μάτια κουκουβάγιας.
            Το φορτωνόμουν στην πλάτη και ανέβαινα το βουνό, τον Άι- Βλάση και το γέμιζα σαλιγκάρια, οβριές και κούμαρα. Από τα ποτιστικά περιβόλια κουβάλαγα στο σπίτι απίδια, καλαμπόκια και αγγούρια εύγεστα που μοσχομύριζαν αρώματα της φύσης.

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Τρομοκρατία

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤρομοκρατίαΤου Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Πολλά χρόνια ελληνοδιδάσκαλος στη μιζερόφιλη πνευματική τροφό Δημοτική Εκπαίδευση, το μόνο που απεκόμισα ήταν η τρομοκρατία. Μικρονοϊκοί προϊστάμενοι, σπιθαμιαίοι διευθυντές, νεοναζί επιθεωρητές, ολίγιστοι σχολικοί σύμβουλοι, κηφήνες συνδικαλιστές, την είχαν για δύναμη τιμωρητική και για να κρύβουν τον αμοραλισμό και τη γύμνια της ασημαντότητας και της αμάθειάς τους. 
           Ώρες – ώρες μ’ όλους αυτούς  γύρω μου νόμιζα πως ήμουν σε ποιμνιοστάσιο και πως το μόνο που μοιραζόμουν  μαζί τους ήταν η ποιοτική τους ευτέλεια. Όλο νεκροφιλικές μεγαλοστομίες ξεφούρνιζαν και ενδιαφέρονταν πως να σε στραπατσάρουν με επιπλήξεις. Επιπλήξεις που δέχτηκα πολλές και καταγράφω μία για χάρη της ιστορίας.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η φτερωτή ευωδιά της γυναίκας

Αποτέλεσμα εικόνας για ευωδιά γυναίκας   Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
Ο άντρας μόλις είχε έρθει από το πάρκο του ξενοδοχείου κι έπινε το ποτό του στη μεγάλη και πολυτελή αίθουσά του.
Η ονειροπόλα γυναίκα που εκείνη τη στιγμή μπήκε στην αίθουσα, μ’ ένα ρυθμικό κι αργό βηματισμό και κάθισε απέναντί του, τον ξάφνιασε τόσο, που, νόμισε πως της υποκλίθηκε αδέξια μαζί με μια καλοσυνάτη κι εξεταστική ματιά.
Έσβησε ύστερα το τελειωμένο του τσιγάρο στο τασάκι κι αφού πήρε άλλο από την ταμπακέρα του, το άναψε και σαν το ‘φερε στα χείλη και ρούφηξε δυνατά τον  καπνό του, άρχισε να την κοιτάζει αχόρταγα, μ’ ένα χαριτωμένο χαμόγελο.

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

ΔΙΗΓΗΜΑ:Μια νύχτα με πανσέληνο

Σχετική εικόναΤου  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
Σαν το ρολόι της πόλης χτύπησε μία πρωινή, ο άντρας στο μπαρ που καθόταν στο μαύρο δερμάτινο καναπέ κι έπινε το τρίτο του ποτό, έδειξε να ξαφνιάζεται. Ύστερα έστρεψε το θυμώδες πρόσωπό του προς την πόρτα και την κοίταξε για λίγο επίμονα με το κοφτερό του βλέμμα. Σαν βεβαιώθηκε πως έμενε εφτασφράγιστη, επέστρεψε πάλι στη ζοφερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της αίθουσας. 
Ερχόταν τακτικά εδώ κι ένα μήνα από τότε που αποφάσισε να μείνει στη στεριά και να σταματήσει τα ταξίδια. Η θάλασσα τον είχε κουράσει αφήνοντάς του πολλά κουσούρια και κυρίως ψυχικές διαταραχές, επίμονους εφιάλτες και άκρατο εθισμό στον αλκοολισμό.

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

ΔΙΗΓΗΜΑ:Το προσφυγόπουλο

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Ένα προσφυγόπουλο ο Βλαδίμηρος Τζώρτζεβιτς που ύφαινε όνειρα φτερωτά ήρθε στην τάξη.  Άφησε  το χαμόγελό του στη ματωμένη  πατρίδα του, το Κόσοβο   και έφτασε  στη δική μας να στερέψει το κλάμα του και να ξαναμετρήσει τ’  άστρα στο γαλάζιο ουρανό μας. Στο δικό του τα αεροπλάνα του εχθρού βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και διαμελίζουν αμάχους, γκρεμίζουν σπίτια και εκκλησιές, ότι είναι όρθιο το ισοπεδώνουν. 
              Δεκαεφτάχρονος ο Βλαδίμηρος, όμορφος σαν Άδωνης, ξανθός σαν άγγελος και λυγερός σαν κυπαρίσσι, κάθισε στο θρανίο του, σοβαρός, αμίλητος, με χείλη σφιγμένα και μ’  ένα βλέμμα στα μάτια του που σε τρυπούσε σαν δόρυ Μακεδονικής σάρισας.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Ο σάλιαγκας

Σχετική εικόναΤου Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 
Οι κοκόροι είναι πολλοί στο δημόσιο. Σου ‘ρχεται να γελάσεις όταν τους βλέπεις σκυμμένους να μουντζουρώνουν χαρτιά, να παίζουν πασιέντσα στον υπολογιστή και να τεμπελιάζουν. Οι  σκαλτσουνάτοι γίνονται υψηλόβαθμοι, οι αλανιάρηδες προϊστάμενοι και οι μπιρμπιλοί αραχτοί στην καρέκλα πλέκουν τον ιστό της αραχνιασμένης γραφειοκρατίας. 
                 Η ταπεινότητά μου ένα τέτοιο αρσενικό ορνίθι το συνάντησα παλιά, όταν γραμματοδιδάσκαλος στη  μιζερόφιλη δημοτική εκπαίδευση πήγα στο γραφείο του να ορκιστώ. Έτρεμα σαν λαγός όταν χτύπησα την πόρτα, στο βελούδινο δάπεδο μετά σαν πάτησα,  στις μύτες των ποδιών μου πατούσα να μην το λερώσω!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άνθρωπε του πνεύματος

Σχετική εικόνα      Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Γιατί είσαι απών; Γιατί δεν παραδίδεις τίποτα; Τη σάρισα πένα σου τι την κρατάς; Περιμένεις τον Αναγνωστάκη πρώτα να κλάψει το Χάρη του και μετά να την εξακοντίσεις στους εχθρούς;   Τόσοι Χάρηδες νεκροί, τόσοι σαλταρισμένοι σε τρώγλες και καπνούς, τόσοι σκυφτοί βασανισμένοι απ΄ τη φτώχεια, τυφλώθηκες και δεν τους βλέπεις; Δε βλέπεις  << πως στη σκοτεινή ταβέρνα >> που λέγεται Ελλάς, << πίνουμε όλοι μέθυσοι και γυμνοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας βρει μας πατεί και δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα! >>

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Η Περιστέρα

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ  Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου
Η  Περιστέρα Μπαγιάνα, πρώτη κυρία της αριστεράς και σύζυγος του Πρωθυπουργού, τέκνο ιερό της χλιδάτης άρχουσας τάξης, πατώντας σε δάφνες σαν Μεσσίας του πνεύματος, μετατάχθηκε από την ατημέλητη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στην καλλίκομη Ανωτάτη. 
Ο υπογράφων πένης και δεντρίτης εκ του άνυδρου χωρίου Μουριατάδα, δεν το κατόρθωσε αυτό αν και το επεδίωξε εν τω παρελθόντι.  
Με τρία πτυχία εκ των οποίων το ένα του Πάντειου Πανεπιστήμιου, θεωρούσα εαυτόν ικανό να διδάξω οικονομία και κοινωνιολογία σε ευφυείς Λυκειόπαιδες.