χρονογράφημα

 

 

 

 

                       Κυπαρισσία, φεγγαράδα, η βόλτα και η πλατεία της πάνω πόλης 

 

                                               Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

               Επωφελήθηκα από την πανσέληνο χθες και είπα να απολαύσω βόλτα και φεγγαράδα. Βόλτα στην εμβληματική πλατεία της πάνω πόλης που ανακαινισμένη δεν εκπληρώνει γαστριμαργικές ή  αισθητικές απολαβές, αλλά όπως εφορμά από παλιά σε υψώνει με το φως και τις μνήμες της σε ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς ανάγνωσης, σκέψης και καλαισθησίας.

            Τα μέτρα δεν ήρθησαν, ο ιός θερίζει και η καραντίνα καλά κρατεί να μας εθίζει σαν πρέζα. Αν εθιστείς δύσκολα ξεκαρφώνεσαι από τον καναπέ.  Για να μην καρφωθώ, άδραξα την ευκαιρία της πανσελήνου, και ξεπόρτισα.  Αν και ήξερα πως θα επικρατεί ερημιά εκεί πάνω, το τόλμησα να ανηφορίσω, για να χαρώ με ρομαντική και μοναχική διάθεση την αργυρόφαντη  φωτοχυσία. Εφοδιάστηκα με φακό για τις παγίδες του δρόμου, τις αφρόντιστες στροφές, τις εξερευνήσεις των σκοτεινών κήπων και με αντισηπτικό πλήρους ιοκάθαρσης, το ‘κοψα  ποδαράτο με τις ψυχικές μου ευφορικές κεραίες ενεργοποιημένες με ταχύτητα 5G.

        Η διαδρομή χωρίς οχήματα και πεζούς. Κι όσο η ώρα έφτανε δέκα τίποτα δε θύμιζε αλλοτινές εποχές της εφηβείας μου, ούτε και πριν τον τρισκατάρατο εστεμμένο κορονοϊό.  Που και που σε κοιτούσε κανένας τεμπέλης σκύλος, κάποια μοναχική  γριά γάτα ή ο ξεχασμένος γκιώνης στο πάρκο σου θύμιζε θλιμμένες ένδοξες μέρες με το κλάμα του.  Ηττημένος ολοσχερώς  από δυσάρεστα συναισθήματα σκέφτηκα πως έκανα άσχημα, να διαλέξω να επισκεφτώ ένα πληγωμένο μέρος, που η πληγή του θα πλήγωνε και μένα. Λιγότερο δημοφιλές μέρος, θα ήταν καλύτερα. Στο πλάτωμα, πάνω, μόλις πέρασα το Ηρώο, να ‘σου ο Καβάφης μπροστά μου, να μου λέει: << Είπες >>, θα πάγω σ’ άλλη γη / θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα //. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ΄ αυτή //. Καινούριους τόπους δε θα βρεις / δεν θάβρεις  άλλες  θάλασσες //. Η πόλις θα σε ακολουθεί //. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους //. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς / και μες στα ίδια σπίτια θ’  ασπρίζεις //. Πάντα στην πόλη αυτή θα φτάνεις //. Για το αλλού – μη ελπίζεις – δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό […]

     Η πλατεία καλλιτεχνημένη αλλά στην ακινησία καθημένη. Τα μαγαζιά κλειστά, λίγα  παράθυρα ανοιχτά, μια διακριτική μουσική πίσω από ένα χάλασμα, ακουγόταν με στίχο εποχής: << Αλλοτινές μου εποχές,  αλλοτινοί μου χρόνοι. Ερωτικές μου συντροφιές, ερωτικοί μου πόνοι, αχ και να ΄ρχόσαστε ξανά… >>  Βρήκα μια ήσυχη γωνιά και αποτραβήχτηκα. Οι αισθήσεις μου εν γρηγόρσει,  όμως αισθητική συγκίνηση καμιά, με το βλέμμα μου στραμμένο στην παρήγορο Αγία Τριάδα, γευόμουν τον άσπρο πάτο μιας ανίερης στιγμής.

    Σκέφτηκα πως είχα υποστεί μετάλλαξη. Θέλεις ο φλύαρος χρόνος που βρήκε απάγκιο πάνω μου, και, με κούρασε, θέλεις το γενετικό αποτύπωμα του εστεμμένου ιού, που ενεγράφη ανεξίτηλο στο ασυνείδητό μου, θέλεις η καραντίνα, αλλοίωσαν τη συμπεριφορά μου και ένιωθα απερίγραπτος και τα έβλεπα όλα ξενέρωτα. Δεν άντεχα να παρακολουθώ άλλο τα παιχνίδια του ολόγιομου φεγγαριού με τα σύννεφα κι έφυγα, αφήνοντας την πλατεία στο ζωικό βασίλειο της νύχτας. Ολομόναχος και πάλι, κάθισα  στο προσφιλές μου παγκάκι στο Ηρώο. Ήθελα να σκεφτώ με την ψευδαίσθηση  της συναναστροφής κάποιων δίπλα μου. Φαντάστηκα πολλούς αργόσχολους να συζητούν ζωηρά. Άλλος από παλιά, άλλος από το χθες, άλλος από το σήμερα. Η εικόνα αποκαρδιωτική. Έφυγα κι από κει. Στο δρόμο για το σπίτι αγέλη αδέσποτων σκύλων έτρεξαν αίφνης προς το μέρος μου.  Τα χρειάστηκα. Πέρασαν δίπλα μου, ευτυχώς και δεν με πείραξαν. Ένα το τελευταίο, κουνώντας την ουρά του, πονηρό, εχθρικό και θυμωμένο, με κοίταξε και δείχνοντας απορημένο, έμοιαζε σαν να με ρώτησε: << Πού είναι όλοι; >>

   ellinikoxronografima.blogspot.gr

Ο Σταυρής

 

Χρονογράφημα

 

 

 

                                   Ο   Σταυρής  

 

 

                                            Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

 

       Είναι ένα διήγημα του Όμηρου Πέλλα. Με κρύο πολύ και θλίψη που φτεροκοπά κι αφήνει γυαλιά. Μια συμφωνία λυγμών για τον αντιστασιακό ήρωα, τον όμορφο νέο που αιμορράγησε και πέθανε για να ‘ρθει η δική μας ρόδινη αυγούλα. 

      Κάτω από το καψαλισμένο δέντρο κοίταζε το χωριό. Το πατημένο από τους Γερμανούς και φυλακισμένο από αγκυλωτούς σταυρούς. Ρήμαζαν τα σπίτια, τουφέκαγαν αθώους, σκότωναν γέρους, τρυπούσαν τις ψυχές τις νύχτες με τις ξιφολόγχες, τσοκάναγαν τα δάχτυλά με σφυριά στους αιχμάλωτους αντάρτες. Το σχολείο κλειστό, τα παιδιά στα βουνά και ο ουρανός να καίει απέραντος από τις κανονιές. Μάτια μαυρισμένα από την πείνα, γλώσσες στεγνές από νερό και δρόμοι κλειστοί που γεννοβολούσαν φίδια  και σκορπιούς.

      Δερνόταν το μυαλό του ν’ αλλάξει τον κόσμο. Να φύγουν οι Γερμανοί, να γίνει ο χαλασμός τους και να ‘ρθει κείνο το ζεστό φιλί πάνω από την πατρίδα του που το λένε Λευτεριά. Και ρίχτηκε στο Ράιχ το κουλουριασμένο φίδι. Χωρίς όπλο, αλλά με μια παρθένα αγάπη για τον κόσμο. Και το ’ριξε ψόφιο καταγής μαζί μ’ άλλους αγωνιστές. Όμως ρίχτηκε κι αυτός ξερός. Η καρδιά του έσταξε αίμα, η ψυχή του βγήκε μ’ ένα αναστεναγμό και μια φωνή: << όοοχα- οοοο… για δυο μάτια που τα λεν Ζωή για μια στάλα βροχής που την λεν Ειρήνη >>.

        Και η ζωή άνθισε μαζί με τα κυκλάμινα και η Ειρήνη στέγνωσε τα δακρυσμένα μάτια. Άρχισε το τραγούδι του ο τζίτζικας, κάπνισαν τα χωριατόσπιτα, το χώμα έδωσε με τις δροσιές του Μάη καλές σοδιές, οι πόλεις γέμισαν από χαρούμενα παιδιά να χορτάσουν ψωμί και όνειρα.

        Και ήρθε μια πασκαλιά  χλωμή μ’ ένα κλάμα που βογκούσε. Και οι πολιτικοί την έλεγαν παράδεισο, γη της επαγγελίας. Το στόμα τους έβγαζε βραστούς αφρούς να την καλωσορίζουν και οι γερασμένες γλώσσες τους δεν έπαυαν να της χαρίζουν στίχους.   Κι αντί να αγγίξουμε τα άγια των  αγίων, μείναμε με άδειο σταμνί και δανεικό χιτώνα. Και η ρόδινη αυγούλα μας πάει περίπατο. Και ο Σταυρής έμεινε αδικαίωτος.

        Και λέω: αν γλυκάνει η καρδιά του χάρου και τον αναστήσει, έτσι λέω, και τον στήσει πάλι κάτω από το καψαλισμένο δέντρο  ν’ αγναντέψει το χωριό, τι θα δει; Βουνά γυμνά που σαλεύουν πέρα δώθε από τους ανέμους, σπίτια έρημα και σκοτεινά, κλέφτες Αφρικανούς, μαντριά άδεια, κατώγια κλειδωμένα, δρόμους πνιγμένους από τις πατουλιές, χωράφια χέρσα, σπηλιές φοβισμένες, γκρεμίλες ματωμένες από τα αυτάκια των ανθών.  

       Κι εκεί κατά την πόλη; Ένα μουράγιο γκρεμισμένο, πεσμένα αρχοντικά, κάτω και πάνω ρούγες αδειανές, καφενεία με ανέργους, πεινασμένους, κλαμένα  μάγουλα κοριτσιών, μετανάστες αλλοδαπούς, απολυμένους να κλαίνε στα σκαλιά της συμφοράς.

        Και η ρόδινη αυγούλα του Σταυρή; Πάει έμεινε στο δρόμο. Κι αν έρθει θα ‘ρθει με αργή πεζοπόρα χελώνα. Κι ως τότε πάλι δάκρυα θα χύσουν τα μάτια μας.

                  ellinikoxronografima.blogspot.gr

Χαστούκια

 

 ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

 

 

 

                                

                                           Χαστούκια

 

 

                                                    Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

 

 

             Κάθε μέρα μια ολοδάκρυτη αυγούλα μας βρίσκει μ’ ένα ματσάκι αγριανθούς στο βαζάκι μας. Οι μεγάλες μας χαρές έγιναν Άρπυιες, η τσέπη μας τρύπησε, οι Τροϊκανές υποσχέσεις  πάνε κι έρχονται σε ατραπούς σκοτεινούς που συναντούν το Μερκέλιο Λαβύρινθο.

            Ούτε πιστεύουμε σε τίποτα, ούτε περιμένουμε κάτι, ούτε ελπίζουμε. Η καρδούλα μας τσόφλι, στοιχειά και δράκοι σχίζουν τα σωθικά μας, το λιγοστό πλιγούρι μας το αρταίνουμε με μούργα Μεσσηνίας. Στην τηλεόραση κόρσες αναύχενες εντομοκτόνα λόγια, φουσκωτοί πολιτικοί πετεινοί λαλούν και φλυαρούν ακαταπαύστως, επιτετραμμένοι θαυματοποιοί σγαρλίζουν μια κουτσουλιά στο κοτέτσι του υπουργού των οικονομικών και τη βαπτίζουν, ανάπτυξη.  Κι εσύ φουκαρά Έλληνα ραγιά κάθεσαι σταυροπόδι κοντά στο σβηστό παραγώνι σου και σκέφτεσαι. Τι σκέφτεσαι;  Τα χαστούκια που έχεις φάει, αυτά που τρως και τα άλλα που θα φας!

            Έλληνα οσφυοκάμπτη, σ’ έχουν τουλουμιάσει στο ξύλο κι έχεις φάει χαστούκια από τον πατέρα σου, τον παπά, το δάσκαλο, το μαθηματικό, την πρώτη  ροδούλα αγάπη σου που της άγγιξες τις μελιχρές ρόγες της, το λοχία, τον πιράνχας εργοδότη σου, την αόμματη γριά εφορεία, από τον επιτάφιο θρήνο σου για το απολωλός κουμούτσι σου.  Και συνεχίζεις να τρως από ευρωπαίους τσαρλατάνους που οδοιπορούν στη γαία σου και σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια,  από εργολάβους που έχουν βίλες με κήπους γεμάτους με αργυρές αγράμπελες, από τριακόσιους κροίσους και ολίγιστους της βουλής.

          Τουλάχιστον ν’ άξιζε κάποιο χαστούκι να σε αφυπνίσει, όπως συνέβη στον γράφοντα σβουριγμένο  από το φιλόλογό του σε παρελθόντα χρόνο και τώρα  που το αναμιμνήσκω λέω χαλάλι του, δε μου σβούριζε κι άλλο ένα!

          << Μήνιν άειδε, θεά, πηληϊάδεω Αχιλήος ουλομένην, η μυρί Αχαιοίς άλγε’ έθηκε… >> διάβασε και μου ζήτησε τη μετάφραση. << Ψάλλε, θεά τον τρομερό θυμόν του Αχιλλέα, πως έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων… >>  απόδωσα  και χάρηκα.  << Αχιλλέα; είπες; >> γκάριξε και μου άστραψε χαστούκι ισχύος πολλών μεγατόνων στο σβέρκο που κόντεψε να μου ξεκολλήσει το κεφάλι. << Αχιλλέως… ως… ως… ως… είναι η αρχαιοπρεπής κατάληξη και όχι ααααααα! όπως η δική σου η μαλλιαρή, σαρδανάπαλε! >> Και με παιδαγωγικό οίστρο   μου κόλλησε το μούτρο στο βιβλίο.

               Αφυπνίστηκα. Το δώδεκα το έκανα δεκαεφτά. Όμως! Άλλο το χαστούκι του φιλόλογου κι άλλο του Τυφώνα καπιταλισμού. Ένα αν φας από το χέρι τούτου του τέρατος δε θέλεις δεύτερο! Κολλάς τη μούρη σου στη λάσπη και δεν σηκώνεσαι! Μένεις εκεί και δεν ξεκολλάς! Να  όπως τώρα, καλή μας ώρα, που το φάγαμε!    

              ellinikoxronografima.blogspot.gr      

 

Χριστουγεννιάτικο διήγημα:Τερψούλα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Ένας Δεκέμβρης με τον ήλιο του στον αστερισμό του Αιγόκερω. Ο αέρας του σφύριζε με άναρθρες κραυγές. Οι ρωγμές που μας άφηνε στα μάγουλα έσταζαν αίμα. Το κρύο έκοβε σαν γυαλί τα τρυφερά μας γυμνούλια μέλη. Τα Χριστούγεννα που ξημέρωσαν είχαν βουρκωμένη ψυχή κι ένα σκονισμένο πένθιμο δέντρο σε κάθε σπίτι. Χωρίς στολίδια και με τα λαμπάκια του σβηστά. Για να μη δυσαρεστήσω το μικρό Χριστό, και, για να τον ευθυμήσω, στο δικό μου δέντρο κρέμασα τρία βελανίδια, δυο τσαμπιά κούμαρα κι ένα ματσάκι λεμονανθούς. Ένα αστεράκι από τσιγαρόχαρτο στην κορυφή του και για φάτνη, έβαλα ένα κομμάτι δέρμα από τα παλιά  τρύπια παπούτσια μου.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Τούτο το ζεστό και άρρωστο καλοκαίρι που μας ήρθε φέτος έτσι που ήταν άχρωμο και αγέλαστο, έβγαλε αληθινές τις προφητείες του Καζαμία, που ‘γραφε: << Ο καιρός καλοκαιρινός με μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας και ο Θεός να βάλει το χέρι του για τα παραπέρα. Και να σκεφτείτε πως είμαστε ακόμη στο θεριστή με το φωτεινό δίσκο στην αγκαλιά του Καρκίνου. Έτσι σαν θα φτάσει στην αγκαλιά του Ιουλιανού Λέοντα που ‘ναι και πιο καυτή, φανταστείτε τι έχει να γίνει! >>

Δ Ι Η Γ Η Μ Α: Καρέ της ντάμας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

           Ο άντρας υποκλίθηκε με ευγένεια στην κοπέλα της ρεσεψιόν κι αφού διόρθωσε με αποφασιστικές αδραξιές τα φουντωμένα του μαλλιά, τη ρώτησε με το βλέμμα του στραμμένο προς τα δεξιά του διαδρόμου απ’ όπου ακούγονταν φωνές: 

<< Έχει αρχίσει το χαρτί; Είχε λίγο χιόνι ο δρόμος κι άργησα. Θα με συγχωρήσουν πιστεύω οι κύριοι…>>

         Η κοπέλα χαμογέλασε χαριτωμένα και του είπε με αυθόρμητη εγκαρδιότητα:

         << Η πόρτα της λέσχης είναι ανοικτή όπως πάντα, κύριε και σας περιμένει να την περάσετε!>>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Σημαιοφόροι

  Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Εμείς οι πισωθρανίτες τους σημαιοφόρους ποτέ δεν τους χωνεύαμε. Τους θεωρούσαμε τα << οπίσθια >> της άρχουσας τάξης και τους βρίζαμε κεφτέδες, λουκουμάδες και κουραμπιέδες. 

Ήταν όλοι τους σπόροι ευπατρίδων της πόλης, ατίθασοι Νέρωνες και ευνοούμενοι ενός καθηγητικού φακλαναριού, που, έγλειφε τους ισχυρούς γονείς τους μέχρι αηδίας για να θεωρούνται σφουγγοκωλάριοί τους.

          Όταν γινόταν η κλήρωση η κίνηση στο γραφείο των καθηγητών έπαιρνε την όψη Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Οι καθηγήτριες κορδώνονταν αρωματισμένες, οι καθηγητές ενδύονταν το εθνικό κουστούμι και ο γυμνασιάρχης μοίραζε πατριωτικές συμβουλές στους χαφιέδες μαθητές της προσωπικής του φρουράς.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Εθνικός Ύμνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εβδομήντα. Ένας γαμψονύχης δράκος μ’ έσπρωχνε στο γκρεμό, μια ζαβή εξουσία βράδιαζε τη βιασμένη μέρα μου. Έπρεπε να σπουδάσω, να βγάλω στο μέλλον τον επιούσιο και να φωτίσω λίγο από το φως μου την υπνωτισμένη κοινωνία να ξυπνήσει και να απαλλαγεί από την καρπαζιά. 

          Αν και συνάντησα σκιάχτρα και Δούρειους, οπαδούς της ξιφολόγχης και αντλίες με χημικά στο χώρο του Παιδαγωγικού, φοιτούσα ανελλιπώς και ποτέ δεν έσκυψα να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για εύνοιες και ρουσφέτια.  Οι εκδρομές με το πνευματικό ίδρυμα πολλές και σε χώρους μαχών εκεί που τα σκέλεθρα ακόμη των σκοτωμένων κουνιόνταν κι έδειχναν προς τα κει που βρίσκονταν οι φονιάδες τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Οι προσκυνημένοι

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί; Ξυπνήσατε μην είσθε ενάντια  κ’ εχθροί. Πως οι προπάτορές μας ορμούσαν σα θεριά για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά. 

Έτζι  κ’ ημείς αδέλφια, ν’ αρπάξωμεν για μια, τ’ άρματα και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά. Να σφάξωμεν τους λύκους που στον ζυγόν βαστούν  και Χριστιανούς αθώους σκληρά τους τυραννούν. Και στη δικαιοσύνη να σκύψει ο εχθρός. Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αυτήν την πληγή, κ’ ελεύθεροι να ζώμεν αδέλφια εις την Γη >>. 

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Επιθεωρητές

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Σκουριασμένοι κρίκοι στην αλυσίδα της Δημοτικής Εκπαίδευσης, μικρονοϊκοί Νέρωνες αυταρχισμού στις περιφέρειές τους και περιττές μαϊμούδες στα εκπαιδευτικά πράγματα. Παιδιά της κομματοκρατίας έπαιρναν τη θέση και την εξουσία έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Πιστοί σ’ ένα περιθωριακό συνονθύλευμα εμμονών όπως η βία, η διαπλοκή και ο  αχαλίνωτος εγωισμός. Έλλειψη γνώσης, πατριωτική ρητορεία, στόμφος, διδακτισμός και παιδαριώδεις σκέψεις, ολοκληρώνουν το πορτρέτο τους που  και τώρα μετά από τόσα χρόνια κατάργησής τους, λιμνάζουν και όζουν όπου άφησαν τη σκιά τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άνοιξη

     Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ω! αφράστου ομορφιάς Άνοιξη! Αινούμε και προσκυνούμε τα κάλλη σου, αλλά όχι και των πολιτικών. Αυτοί κάλλη δεν έχουν αλλά κάλους στο μυαλό και αλυσίδες για να μας δένουν και να μας στέλνουν στις εφορείες. Και έτσι πασάδες που είναι μας βλέπουν σαν κακούργους,  λογίζουν αδίκως αφ’ ημών και το δήθεν σωτήριο χέρι τους στον τάφο μας, μας σπρώχνει.  

              Γι’ αυτό λέω τώρα που ήρθε η Άνοιξη να κρύψουμε τις τηλεοράσεις, ο σάπιος λόγος τους  να μην ακούγεται σε αυτιά δυστυχισμένων και μόνοι χωρίς τα δαφνόφυλλα της δικής τους δόξας να ζήσουμε αναπνέοντας το μυρωμένο αέρα του βουνού. Αλλά και τι να μας πουν;

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Χαφιέδες

      Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου                                             

Στα σχολεία που δούλευα, ήμουν σκυμμένος περισσότερο στον εαυτό μου, πολύ λιγότερο στο διδασκαλικό ποιμνιοστάσιο του γραφείου, που σε ήθελε κουτσομπόλη αριστείας, επιφανή Σαδδουκαίο και σγουγγοκωλάριο κάθε μικρονοϊκού διευθυντή.

Μαζεύονταν και δυο τρεις μπόγοι χαφιέδες εκεί μέσα, αγριόσκυλα ντόπερμαν, που ο πρωτογονισμός τους εξαντλούνταν σε διαπλοκές, παρακολουθήσεις, καταδόσεις και άσκησης λωποδυτικών συμφερόντων που ως δολοφονικά στυλιάρια ήθελαν να σε εξοντώσουν.

Ηλία Τσιμπλή: Έλεγος για τη Μαίρη της άνοιξης

ΧΡΟΝΟΓΡΆΦΗΜΑ     

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

<< Όρνις αλκυών έλεγον οίτον αείδεις >>, αηδόνι που μοιρολογά τραγούδι πένθιμο ήταν ο έλεγος  [ θρήνος ] όπως είναι και τα δέκα ποιήματα της συλλογής του ποιητή, που έχασε τη γυναίκα του Μαίρη της άνοιξης που εδιάβη σε Τιτάνειο στρατί κι έφτασε στη θαμπή χώρα με τους στοιχειόδαρτους λειμώνες των ασφοδελών,  τους υγρούς βάλτους και τα θειάφινα χώματα. 

Θρηνεί η μέρα γι’ αυτόν, καταλύθη, οι αστροδείχτες της αυγής μεινούνε πάντα νύχτες χρόνου, πέρα στου δρόμου τα βύθη μια υγρονέφελη μαρμαρυγή με μορφή αγιασμένης οπτασίας βαστώντας στο χέρι αχάτινη λαμπάδα, ντυμένη με το αστείρευτο δάκρυ της, άηχα του λέει:

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Τσιπουργιάννοι του Γενάρη

 Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

          << Τι ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τι τέλεια που μαραθήκαν κι αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού, χειμώνιασε  και φύγανε τα χελιδόνια, γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερά, δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα, αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της … >>   λέει ο ποιητής για το χειμώνα που η καρδιά του είναι ο Γενάρης ο ψοφόμηνας ο επονομαζόμενος και κρυαρίτης.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Σκύλλα Πρωτοχρονιά

  Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Κρύα κεριά, λιωμένα οι πίσω καιροί. Μαύροι με την κλωστή τους δεμένη στην καμπούρα μας. Με χτικιασμένη τη ζωή μας, να σούρνεται πάνω στο σάλιο τους, η ελπίδα μας να μαραίνεται, χιτλερίσκοι άγριοι να μας σκοτώνουν το χαμόγελο και να μας σπρώχνουν στο χάσκον χάος του γκρεμού. 

Αγύρτες αισχροί, έφεραν μετά το εξήντα  μια Πρωτοχρονιά, κορδωτή  καουμπόισσα, που ‘κανε μπούλμπερη τη φτωχή χαρά μας. Ούτε κουραμπιέδες μας έφτιαξε και κείνο το κοκοράκι στο πιάτο μας ήταν άγευστο, χωρίς κρέας και όλο κόκαλο.

Μαύρα Χριστούγεννα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Περνούν οι καιροί, κοιτάς το τρύπιο σου παπούτσι, ποιητής γίνεσαι μιας άλλης περασμένης εποχής και δένεσαι με το σπόρο του έρωτά της. Εποχή παγωμένη κι εσύ να κάνεις μάθημα σε χωριό σκαπετημένο στην κορφή του βουνού με προίκα σου ένα σχολείο γεμάτο κοράκια και ποντικούς. 

Μακράν της πόλης, εφτά ώρες ποδαράτο, χωρίς πολιτισμό και με τους λύκους  να σε κοιτάνε σαν χίτες να σε κατασπαράξουν.  

με την πένα... Νίκος Καζαντζάκης

Νίκου Καζαντζάκη: ''Ο Χριστός ξανασταυρώνεται''

 Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Την ασκεψία, τον κυνισμό, τον αμοραλισμό, τη μικρόνοια και την πελατειακή σχέση των κυβερνώντων τα πλήρωσα νέος εύελπις όταν διορίστηκα γραμματοδιδάσκαλος σε χωριό λασπότοπο και σκαπετημένο στην κορφή του βουνού.  

<< Συγκοινωνία δεν υπάρχει, κόφτο με τα πόδια τώρα που είναι ο καιρός καλός γιατί αν βρέξει και φουσκώσει ο χείμαρρος θ’ αποκλειστείς  αν δεν πνιγείς >> μου είπε ο επιθεωρητής, ο σκουριασμένος αυτός κρίκος της εκπαιδευτικής αλυσίδας και με βλέμμα << Γοργόνειο >> με τυράννησε με τη νερώνεια ψυχική του βλάβη.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Νίτσε

Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός 

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  

Στο Παιδαγωγικό σε πίσω καιρούς είχα ένα διευθυντή, ένα βρώμικο ποτάμι που μόνο μια θάλασσα φαρδιά μπορούσε να το δεχτεί χωρίς να λερωθεί από τα δυσώδη λύματά του. 

Το χαρτί απορίας δε μου είχε έρθει και μου έκανε έξωση από το εστιατόριο της σχολής, έτσι διάβαζα νηστικός, κοιμόμουν νηστικός και στο νοσοκομείο μπαινόβγαινα να γιατρευτώ από την ασιτία μου. 
Όταν τις ελάχιστες φορές το ισχνό βαλάντιό μου φούσκωνε, τις δραχμές του ξόδευα σ’ ένα υπόγειο τεκέ να τρώω γίγαντες, κολοκύθια βραστά και σούπες από κρεμμύδι.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Κατακάθι πολιτικό

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος 

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί  στρώνει σε μια πεινούσα και  αιμορραγούσα Ελλάδα, για να περπατήσουν και να επιδείξουν τους σπερματοδόχους αδένες τους όσοι μικρονοϊκοί ισχυροί εταίροι έρχονται ως αδερφοί ναζιστές του καροτσάκια Σόιμπλε να ελέγξουν τα οικονομικά μας. Την ίδια ώρα που όλο το κατακάθι το πολιτικό τους προσκυνάει, ο ελληνικός λαός, στενάζει κάτω από τη Γερμανική μπότα, πένης, νηστικός, άνεργος, κουρελής και χρεωμένος.