Χρονογράφημα

 

 

                                  Φάπες

 

 

 

                                        Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

 

 

         Δεκαετία του εξήντα. Αρχή της εφηβείας μου όταν ήρθα στο << κλεινόν άστυ >> του κάμπου να σπουδάσω και ν’  αφυπνισθώ εκ της ραστώνης του χωριού, να νιώσω το γλυκασμό της γραφής των λογίων πατέρων, να αποσβέσω το << μηδενός επιθυμείν >> και να γευτώ τον ποιητικό οίστρο της θυσιασμένης κόρης Ιφιγένειας για χάρη ενός λαφυραγωγού πολέμου εξαιτίας της πληγωμένης νιότης της Ελένης του Μενελάου. Πρώτη γυμνασίου κι εκείνη την ημέρα η φιλόλογος μια σπιθαμιαία και πειθαρχημένη στην εξουσία και τη δύναμη της σχολικής έδρας, μας διάβαζε από τον Όμηρο; << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά, πλάγχθη, επεί  Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσε, πολλών  δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω, πολλά δ’ ο γ’ εν πόντω πάθεν άλγεα ον κατά θυμόν… >>.

         << Κυρία! >> τη διέκοψε ο μπροστινός μου και σήκωσε το χέρι.  << Ο πίσω μου λέρωσε την μπλούζα με το στυλό του! >>  Νήπιοι και μωροί γέλασαν, οι πισωθρανίτες φώναξαν <<ουουου!>>, η κοτσού παιδαγωγός σταμάτησε, μας κοίταξε με βλέμμα ύαινας και τον ρώτησε: << Ποιος το ‘κανε, είπες; >>  << Ο πίσω μου! >> επανέλαβε αυτός και μ’ έδειξε. << Σήκω! κι   έλα πάνω >> μου είπε και άφησε το βιβλίο.  Με πλάκωσε στις φάπες και άρχισε να μου ρίχνει τσιμπιές, μπουνιές, σπρωξιές και κατραπακιές. Μετά έπιασε το χάρακα, έκανε τα πόδια μου μαύρα, με κόλλησε στον πίνακα και με τάραξε στις γονατιές. Κι όσο φώναζα πως είμαι αθώος και δεν το έκανα εγώ, μ’ έδερνε πιο πολύ και μ’ έγδερνε με τα νύχια της. Τότε τη φαντάστηκα φύλαρχο Παπούα να έχει μπροστά της τη τζοκόντα του Ντα Βίντσι και να θέλει να τη θρυμματίσει και επιθυμούσε το ίδιο να  κάνει και σε μένα τον άχρηστο, τον ανθρωποειδή πίθηκο που της τάραξα την ιερότητα και οσιότητα  της ψυχικής και σωματικής λιθοδομή της.  Βλέποντας το χάος που θα περνούσα, το ‘βαλα στα πόδια, βγήκα από την αίθουσα και βρέθηκα στην αυλή.

         Μετατέθηκε, χωρίσαμε, ο χρόνος ροκανίστηκε κι ένα καλοκαίρι επέστρεψε. Εγώ με τον πολιτιστικό σύλλογο, πάλευα με τους συντρόφους  μου ν’ αλλάξουμε την ζωή της πόλης, τη σημαία του πολιτισμού να υψώσουμε στο κάστρο της. Ήμουν στο κιόσκι με τα βιβλία και διακινούσα το υπέρλαμπρο φως τους όταν την  είδα σκυμμένη πάνω σ’ ένα μυθιστόρημα να το φυλλομετρά. Με είδε, πήρε το βιβλίο, με πλησίασε, με ρώτησε: << Σ’ είχα μαθητή; >>  << Με είχες >> της αποκρίθηκα. << Κάτι θα πήρες κι από μένα, δεν μπορεί; >>  << Ναι, πήρα! >>  και σκύβοντας το κεφάλι της έδειξα πίσω απ’ τ’ αυτί το σημάδι  από τα νύχια της. << Αυτό πήρα! Είναι από το ξύλο που μου δώσατε τότε που πέσατε πάνω μου σαν γερακίνα και θέλατε να με κατασπαράξετε>>.  

        Άσπρισε, το μάτι της θόλωσε και η τρίχα της στην κεφαλή  ανορθώθηκε.   Άφησε το βιβλίο, το ‘βαλε στα πόδια και σαν τετράπαχη όρνιθα χάθηκε μέσα στο πλήθος.

        ellinikoxronografima.blogspot.gr

          

 

                                     

 

Χρονογράφημα

 

 

 

                                Ο Καραγκιόζης και οι κοπρίτες

 

 

                                          Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

 

       Τα καλοκαίρια μας τριτοσκότεινα χρόνια τώρα. Με τον πολιτισμό τους ανάπηρο, την ψυχαγωγία τους λειψή, και την πνευματική τους φλόγα σβηστή. Κάτι μπουλούκια με λίγα καλλιτεχνικά βάγια που μας επισκέπτονται, έρχονται και παρέρχονται χωρίς ν’ αφήνουν ουδέν τερπνόν. Μόνη τους έννοια να μας πασπαλίζουν με ψιλό ροκανίδι φτηνής τέχνης, μπόλικο σκουπίδι προχειρότητας και  κείμενα γραμμένα στα γόνατα. Οι δήμοι επτώχευσαν, οι χορηγοί λάκισαν σαν τους λαγούς, οι ευγενείς δεν χαραμίζουν ούτε ένα ψίχουλο για άρτον και θεάματα. Ποιος να πληρώσει να παίξει ο θίασος, να δει την << Κοκκινοσκουφίτσα >> ο μπόμπιρας, ν’ ακούσει τραγούδια του Χατζιδάκη και του Θεοδωράκη ο μουσικόφιλος, να ακούσει δυο στίχους από μια εκδήλωση αφιερωμένη σε Έλληνες ποιητές, ο εραστής της ποίησης.

       Ζόρι η κοινωνία, ζόρι ο νηστικός λαός της, ζόρι και ο Καραγκιόζης. Τρέχει και δε φτάνει.  Παραστάσεις  με άδεια καθίσματα,  θεατράκι φτωχό, παιδιά με κρύα καρδιά σαν χιόνι μέσα, ένας καραγκιοζοπαίχτης αλύγιστος σαν σίδερο μπροστά στον μπερντέ.    Στην περήφανη πίσω εποχή μας, όταν μετρούσαμε λίγους Μάηδες, τούτος ο λαϊκός βάρδος τραγούδαγε για μας, αυτός μέρευε το λιμασμένο μας μάτι στο σκοτάδι, τούτος μας έδειχνε με το μακρύ του χέρι τους δόλιους δυνάστες μας. Κι όταν το δίφραγκο έλειπε από την τσέπη, δίναμε τη ράχη στο φίλο και κοίταζε από τη μάντρα. Όταν ο καραγκιοζοπαίχτης μας έστρωνε στο κυνήγι, επιστρέφαμε για να κάνουμε ματάκι από τον τρύπιο τοίχο. Τις μέρες που έβλεπε την παράσταση και το εράσμιο κρίνο μας η Λευτερίτσα, μπαίναμε λάθρα μέσα στην αίθουσα και νιώθαμε την καυτή αναπνοή της δίπλα της. Πότε έρποντας κάτω από τα φουστάνια μιας μαμάς ή γλιστρούσαμε αόρατοι ταμπουρωμένοι στα οπίσθια του χοντρού συμμαθητή μας.    

      Από τους τρεις γιους του ο Κοπρίτης, πιστεύαμε πως  ήταν ο πιο αρματωμένος.  Εύσωμος με παράστημα, χιούμορ και εξυπνάδα μας έτερπε. Και το όνομά του στο στόμα μας έλιωνε σαν καραμέλα όταν το προφέραμε.  << Ρε, Κώστα, κοπρίτης είσαι; >> λέγαμε στο συμμαθητή μας και το χαιρόμαστε. << Άσε τις βλακείες, ρε κοπρίτη Σταμάτη! Γίνου άνθρωπος! >> έλεγε ο γείτονας στο φίλο μου.  << Μην τρως σαν κοπρίτης! >> μας μάλωνε η μάνα μας.   << Α, αυτός είναι παλιοκοπρίτης! >> στολίζαμε  τον άχρηστο συγγενή. Ο φιλόλογος μού έλεγε: << Τέτοιος κοπρίταρος που είσαι, τι να μάθεις! >> Ο μαθηματικός όταν ξεχνούσα να βγάλω την αγκύλη από την εξίσωση, φώναζε! << Είχα δει κοπρίτες και κοπρίτες αλλά κοπρίταρους σαν και σένα πρώτη φορά βλέπω! >>

            Η καμπούρα μας φορτωμένη και τότε και τώρα. Το ίδιο και του Καραγκιόζη. << Τα 82 εντάλματα της σύλληψής του >> είναι μια παράσταση που παίζεται  το φετινό καλοκαίρι και χύνει όλο το όξος της στους τοκογλύφους. Τρέξτε να τη δείτε οι δυστυχισμένοι. Ξεχάστε τα χαράτσια, αφήστε τα να γουργουρίζουν στο μυαλό του Στουρνάρα και πιάστε πρώτες θέσεις. Εξακοντίστε τις μούντζες σας, γδάρετε με νύχια και με δόντια τους τροϊκανούς, τίποτα όρθιο μην τους αφήνετε. Ας καεί το πελεκούδι! Τόσα καίγονται γύρω μας.

    ellinkoxronogr;afima.blogspot

        

         

 

Χρονογράφημα

 

                                      

                                           Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

 

 

                                Μύκονος

 

 

 

              Τούτοι που δεν ξέρουν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο αλλά έχουν το χρήμα με τη σέσουλα κάθε καλοκαίρι μαζεύονται στη Μύκονο. Κατεβαίνουν από τις τζιπάρες τους,  φισκάρουν στα ξενυχτάδικα  και τουλουμιάζουν αλύπητα το σάπιο σώμα και την αμαρτωλή ψυχή τους τρώγοντας τον αγλέουρα και πίνοντας τον περίδρομο χημικό αλκοόλ.

               Στη μέθη τους κάνουνε ευτράπελα, γίνονται καραγκιόζηδες και γελάει το παρδαλό κατσίκι. Αρσενικοί  << διάσημοι >> πετούν τα πουκάμισα και κάνουν στριπτίζ. Ηθοποιοί με υποκριτικές σπουδές στο σεξουαλισμό σαλιαρίζουν με γύναια της SHOWBIZ. Καλλιτέχνες  φαιδροί σκνίπα στο μεθύσι καπνίζουν μακριά τσιμπούκια, γελούν και καρυκεύουν το λόγο τους με αισχρολογίες. Αγάδες του ελληνικού δημοσίου ρουφάνε τις μπουκάλες του τζιν σαν νεροφίδες. Σουλτάνοι φοροκλέφτες χαρίζουν τριανταφυλλένια γελάκια στις ροδαλές εταίρες τους. Τεμπέληδες μπουρζουάδες με τα σωθικά τους  θερισμένα σπάνε σταμνιά και ρίχνουν πόρτες κάτω, κάνοντας το κέφι τους.  Σπρώχνουν το χρήμα σαν κινούμενο δάσος στα γκαρσόνια, αδειάζουν πορτοφόλια,  κάνουν φτου, σαλιώνουν το χέρι, και μετράνε: << πενήντα… εκατό,,, διακόσια, χίλια… χίλια πεντακόσια… >>

              Είπες τίποτα; Είπες τίποτα, απολυμένε του σουβλατζίδικου, καθαρίστρια του Αττικού νοσοκομείου, χαμάλη του Σκαραμαγκά; Τι να πεις! Εσύ  μόνο ψηφίζεις, δε μιλάς! Το Βάκχο  και τα μάτια τους. Τσίτσιδοι αδειάζουν το τελευταίο μπουκάλι τους, τρεκλίζοντας απέρχονται,  με πηδηχτά βήματα σαν της μαϊμούς επιστρέφουν τα βράδια στα βασίλειά τους  από τα ξενυχτάδικα. Τα ιερά τους απρόσιτα, καμία μίανση δε χωρεί. Ο επιθεωρητής που θα μπει θα βγει λαδωμένος ή κλωτσημένος. Τα ιερουργούν άνθρωποι της καλής πάστας, << έντιμοι >> πολιτικοί, φοροφυγάδες της ντροπής.

               Τις νύχτες που οι αμαρτωλοί Σοδομίτες κοιμούνται με λερωμένα οπίσθια, στην πατρίδα μου τη Μεσσηνία η Πηγιώ, μια κοπελίτσα σωστή φρεγάδα πεθαίνει από πυρετό, δεν έχει ασφάλιση και το νοσοκομείο την πετάει έξω.  Ο Μανωλιός, παλιός φορτηγατζής, χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό, δεν έχει μια να αποπληρώσει το δάνειο και μένει απομονωμένος κατ’ οίκον, πάσχων υπό αιφνίδιας φρενίτιδας. Ίσως να τρελαθεί. Στο πύρινο κολαστήριο του θερμοκηπίου ο Ιβάν Μοσσί μαζεύει ντομάτες και φτύνει αίμα με  σκουλήκια. Τον τσούζουν τα εγκαύματα, τον σαπίζουν τα χημικά, αλλά μένει χωμένος στο πλαστικό για να κερδίσει δυο ευρώ την ώρα.  

              Στη Μύκονο αγρόν ηγόρασαν ποιος πεθαίνει και ποιος ζει στην υπόλοιπη Ελλάδα! Εκεί το χρήμα διώχνει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Οι μπεκρήδες στον κόσμο τους, οι αμαρτωλοί στα σεντόνια τους και οι σκαφάτοι ξύνουν τον πισινό τους  ύστερα από την ενόχληση που νιώθουν  στο απευθυσμένο τους  εξαιτίας της συνεχούς αφόδευσης!

           ellinikoxronografima.blogspot.gr

 

 

                

 

 

 

 

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

 

 

                             Διακοπές καλοκαιριού

 

 

                                                           Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

 

           Κατησχυμμένος από τα νυν γενόμενα σε πίσω καιρούς προστρέχω, δωρήματα να λάβω από καλοκαίρια ντυμένα στο κίτρινο, από μαϊστρους δροσισμένα, σε νυχτιάς αγέρι νανουρισμένα. Καλοκαίρια φίνα, με τους κόρφους τους να στάζουν ιδρώτα, τις ρόγες των κοριτσιών τσιμπημένες απ’ το ζέφυρο, τη μουσική συμφωνία των γκιώνηδων να χαϊδεύει τα ώτα, τις μυρωδιές του υάκινθου και του ριθιού να φτάνουνε σε μακρινά ακρογιάλια. Ευθύς μόλις τα σχολεία έκλειναν, αμπαρώναμε τα σπίτια και γινόμαστε Λούηδες. << Φορτώστε τα στο γάιδαρο >> έλεγε ο αφέντης πατέρας, χαϊδεύοντας το ακάνθινο γένι του. Προορισμός μας το χτήμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, σε χώρο άνυδρο και ξερό, ζωσμένο τριγύρω από την αφαλαρίδα και το γαϊδουράγκαθο.

            Φέρναμε τον όνο  σηκωτό. << Τις κότες εκεί! >> πρόσταζε η μάνα. Έδειχνε με το στραβό δείκτη της τα μέρη του σαμαριού και μας έδειχνε πώς να τις φορτώσουμε. Αναπέμπαμε εφύμνιο ευχαρίστησης, τις κρεμάγαμε κατωκέφαλα δεμένες από τα κολιτσάκια και σκύβαμε στο συμπράγκαλο. Όλο το τεντζερέδικο της κουζίνας έπρεπε να φορτωθεί. Ακόμη παγούρια, βίκες, σαρωματίνες, καρδάρες, τέσες, βελέντζες για τον ύπνο, το πανί να σκεπάσουμε τη σταφίδα όταν ξέσπαγε κατακλυσμός, σκαλιστήρια, φαλτσέτες, δρεπάνια για τις δουλειές. Ακόμα βότανα για το άσθμα, σμόλακα για τα στραμπουλίσματα, φιδόχορτο για το δάγκωμα της όχεντρας, σπόρους ψύλλιου για το γαστρεντερικό μας σύστημα.

          Στρατοπεδεύαμε στο αιωνόβιο πουρνάρι μας. Το φαί μας μπαμπανάτσα, η μέρα μας πνιγμένη στη ζέστη, στη σκόνη, στην αναρρίχηση της γόησσας όχθης.  Θερίζαμε το ξανθό στάχυ, τρυγούσαμε τα τσαμπιά του χρυσόρωγου σταφυλιού, το μελισσόχορτο με τα κίτρινα άνθη του σε ανατολή και δύση μαζεύαμε. Γυμνοί στον πυρωμένο ήλιο τις άσωτες στιγμές μας μετρούσαμε, τη λύσσα του πρώιμου έρωτά μας στη διχάλα των ηλιοψημένων βυζιών της Αρετούλας σβήναμε. Κι όποιο μαγουλάκι ρόδινο σαν τερμίτης την καρδιά μας ροκάνιζε, με φιλί φωτιάς  το αποκτούσαμε.

           Δυστυχώς ο χρόνος ροκανίστηκε, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Το χτήμα λόγγωσε, οι δραγάτες πέθαναν, εμείς πληγωμένοι από τον τροχό της κρίσης κατ’ οίκον βαρύθυμοι ζαρώνουμε. Οι αλεπούδες τρώνε τις κότες, το ψωμί που δαγκάνουμε στάζει αίμα, ο χιτώνας μας κουρέλι, το στομάχι μας ένα στραπάτσο όργανο που δεν ασκείται στην πέψη.  Και αναμιμνήσκομε, λέγοντες:: Ήταν ωραία η ζωή στη μακρότητα εκείνη των ημερών  το δε ποτήριό της να μεθύσκεις γενόμενος κράτιστος και πολυέλεος, ένα αγέρι που  σάρωνε σαν  φυσούσε το φαρδύ φουστάνι γόησσας γυναίκας.

                                                   ellinikoxronografima.blogspot.gr