Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

Κυπαρισσιώτικες εικόνες

                                               Η  κυρία  Γ.

                                                  Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

       

        Το διώροφο απέναντι από το σπίτι μου, με την αυτόνομη είσοδο στο δρόμο, περιμένει υπομονετικά επί μακρόν να έρθουν οι ιδιοκτήτες του. Καθότι Γερμανοί, σύζυγοι τρίτης ηλικίας, αποτολμώ να πω, πως σουλατσάρουν τους δέκα μήνες στην ξένη, ενώ τους δυο Αύγουστο και Σεπτέμβρη, τους διαθέτουν να περνούν μπέικα κάτω από το γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας.

            Εν τη απουσία τους, αδράχνει την ευκαιρία και το επισκέπτεται η ανιψιά τους, η κυρία Γ. κάτοικος κοντινού χωριού, φροντίζοντάς το επιμελώς  με τους οικιακούς χειρισμούς της. Αμετάπειστη λάτρης της καθαριότητας, μόλις μπει στο σπίτι, ανοίγει διάπλατα τα παράθυρα, καταβάλλει επίμονες προσπάθειες να τινάξει τα χαλιά, λεηλατεί τις όποιες δυνάμεις της, να σφουγγαρίσει τις βεράντες και να περιποιηθεί τα άνθη. Ιδιαζόντως σχολαστική, ως και τα ξερά φύλλα αφαιρεί από τους δυόσμους και τους βασιλικούς, και, δεν τα εγκαταλείπει αν δε γυαλίσει τις γλάστρες τους. Αφού τακτοποιεί ότι σαθρό τεμάχιο είναι σκορπισμένο, μπαίνει στο σπίτι και επιστρέφει με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι. Φουμάρει, πίνει καφέ και ατενίζει το Ιόνιο, ενώ μέλπει χαμηλοφώνως άσμα ερωτικόν παλιά εποχής: << Το καλοκαιράκι, στην ακρογιαλιά/ μέσα στο νεράκι, πλέουμε αγκαλιά//. Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά/ δος μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά//. Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ / μόνοι πάνω στη γη/ Οοο… μόνοι στη γη!// […]

    Σηκώνεται, με λαμπερό χαμόγελο, χαρούμενη.     Πηγαίνει στο ανατολικό παράθυρο που βλέπει στο δρόμο και στα περισσότερα σπίτια της γειτονιάς. Πιάνει κουβέντα με τους περαστικούς, μαθαίνει τα νέα, ευγενική και με λαμπερά μάτια λέει και τα δικά της, από το μεταλλείο της ψυχής της βγάζει ιστορίες του χωριού και τις διηγείται.  Επιστρέφει πάλι στη δυτική βεράντα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, κάθεται, το ανοίγει, ξεφυλλίζει, βρίσκει τη σελίδα που είχε μείνει και αρχίζει το διάβασμα. Καθώς περνάει κάτω από τη βεράντα μου, παρακολουθώ αδιαλείπτως τα βιβλία που κουβαλάει μαζί της και μπορώ να διακρίνω και τους τίτλους. Σήμερα έχει μπροστά της για τρίτη φορά, τους << ΑΘΛΙΟΥΣ >> του Ουγκώ. Δείχνει να το διαβάζει απορροφημένη αλλά που και που βγάζει κάτι διαπεραστικές τσιρίδες ικανοποίησης και γελάει.  Θα ταυτίζεται με το συγγραφέα σκέφτηκα, διαφορετικά θα αντιδρούσε αρνητικά. Θα ήταν σκυμμένη δέκα λεπτά που σήκωσε το κεφάλι για να κοιτάξει το Ιόνιο,  που έπαιζε με τις ξανθές κόμες των σύννεφων. Βλέποντας το μικρό ιστιοφόρο στον κόλπο να υψώνει πανιά, νόμισα πως την άκουσα να απαγγέλει: << Πέλαγο η κάθε ελπίδα μου εκινήθη/ στης γαλανής σου παρουσίας το πλαίσιο/ και το είδωλό της πήρε το θεσπέσιο/ γλαρά να κοιμηθεί στ’ αγνά σου βύθη//. Αχ, η ζωή που κάθε το μ’ αρνήθη/ ας ήταν να μου στείλει τέλος αίσιο/ κοντά σου εδώ πνεύμα ασπαίρει εξαίσιο/ και σ’ όποιο ταπεινό σου ξερολίθι!// Πόθοι δε με πλανάν κι ονείρατα άλλο,/ η γεύση της ζωής πικρή κι αν  ‘στάθη για μένα/ εσύ την κάνεις μέλια γάλα//. Ω Ναι, και μες της κόλασης τα βάθη/ τρισόλβιος θα ‘μαι πούζησα κοντά σου/ κι έκλεισα στην ψυχή μου τ’ όραμά σου//.

     Μυρίζοντας τις καλές μέρες η κυρία Γ. επισκέπτεται ανελλιπώς το σπίτι. Συνήθως οι ξανθές ξελογιάστρες Αλκυονίδες του Γενάρη ή των άλλων μηνών, την φέρνουν να περάσει το κατώφλι του διώροφου, χαρούμενη. Εγώ την κιαλάρω πάντα όταν έρθει και από τις δυο αντιφατικές της όψεις που ενίοτε παίρνει, προτιμώ την απολλώνια από τη βακχική. Όπως και να  έχει ο κήπος της προεξοφλεί  και τη συνέχιση των αγαθών μας σχέσεων. Το καλοκαίρι έχει σύκα και σταφύλια, το χειμώνα πορτοκάλια και λεμόνια. Ποτέ δεν ξεχνά να με φιλεύει είτε από το ένας είδος είτε από το άλλο!