Το ψοφίμι

ΔΙΗΓΗΜΑ   ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

  Ο ιδρώτας ανάβλυζε από το πρόσωπο του υποψήφιου δημάρχου και οι παγωμένες σταγόνες  κυλούσαν ασταμάτητα στα μάτια  και στα μάγουλά του, όση ώρα μιλούσε στους ελάχιστους και αδιάφορους ψηφοφόρους του.  Έχοντας δε κι ένα κακοποιημένο με αμυχές και μώλωπες πρόσωπο από κάποιο προφανώς βίαιο σπρώξιμο, μιλούσε ακατάπαυστα, ενώ τα κοντά του πόδια ως το μέρος των γοφών, έτρεμαν που και που, ελαφρά σηκωμένα. 

Την προηγούμενη μέρα η τοπική εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το σκίτσο του, που προκάλεσε τρομερή εντύπωση και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από την κοινή γνώμη με κάποιο αίσθημα χαράς και χιούμορ. Το σκίτσο  έδειχνε ένα είδος ουραγκοτάγκου με γιγαντιαίο ανάστημα, εκπληκτική ύπουλη ματιά και τρομακτική αγριότητα στις μιμητικές του κινήσεις.

Ο τζέντλεμαν των τρένων

ΔΙΉΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ο άντρας με την γκρίζα γενειάδα άφησε το χρυσόδετο βιβλίο   στο ξύλινο ορθογώνιο τραπέζι σαν άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά κι έτρεξε βιαστικά να το σηκώσει. << Η γυναίκα μου θα ‘ναι >> σκέφτηκε κι έβαλε το  ακουστικό στ’ αυτί του.   

            --- Χλωμέ μου, πάνθηρα! Μ’ ακούς;  Η φωνή της όπως πάντα θρυμμάτισε τη σιωπή που είχε απλωθεί στο σπίτι. 

            Η φωνή τού άντρα  αντήχησε κι αυτή μουσικά και τρυφερά: 

            --- Μαγεμένη μου, εσύ! Σε πεθύμησα! Τι ώρα φτάνεις; 

            --- Στις μία το πρωί! 

            --- Πεθαίνω να πιω νερό από τις πηγές τού μαγικού σου κορμιού. Θα σε περιμένω στο σταθμό γυναίκα αγαπημένη!  

            --- Κι εγώ σε πεθύμησα αγνό μου πλάσμα. Θαρρώ απόψε ένα  βράδυ θα σου δώσω ονειρικό!

            Ο άντρας κατέβασε το ακουστικό και προσπάθησε να κρύψει τη χαρά του. Τη νύχτα δεν είχε κλείσει μάτι και δεν μπορούσε να διώξει από τη σκέψη του την όμορφη μορφή της. Και τώρα με το άκουσμα τής φωνής της η διάθεσή του άλλαξε και η κακή του ψυχολογία έφτιαξε. Έτσι νιώθοντας σαν ένας μικρός αυτοκράτορας της στιγμής από τα καλά της νέα, πήρε το χρυσόδετο τόμο στα χέρια του κι έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα.

Χειμώνας κρυαρίτης

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

 <<Ο χειμώνας  περίλαμπρος, απλώνεται εδώ χάμου, σαν ένα σώμα που ξεχειλίζει από άστρα, σα μια λάμπα που φωτίζει ολοσκότεινους   δρόμους  όπου γυαλίζουν αποτυπώματα  παγωμένα.  Όλα κρυστάλλινα λαμποκοπούν, όλα περίστροφα φτερουγίζουν, κι απομένει πάνω στους ώμους μας ένας μανδύας με χιόνι κι απομένει πάνω στα χείλη μας μια λάμψη φιλντισένια >>, ποίημα του Τάκη Βαρβιτσιώτη, στίχοι της δικής του ιδιοφυίας και  ποιητικής αναλαμπής που στέκεται περισσότερο στην ομορφιά κι όχι στο άγριο πρόσωπο του χειμώνα.

Η επικήρυξη του ποιητή

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παν. Αντωνόπουλου 

             Χρόνια τώρα ο ποιητής της πόλης ζούσε εξόριστος  σε μια σπηλιά, με  τα άγρια θηρία και τα δηλητηριώδη φίδια. Κι αυτό γιατί το νοσηρό της Πνεύμα τον είχε διώξει, αρνούμενο να δεχτεί τους στοχαστικούς ιάμβους του και τις λυρικές ελεγείες του.

           Πικραμένος κι αυτός αυτοεξορίστηκε. Ώσπου όμως να συγκατοικήσει με τους άγριους συντρόφους του, διέκοψε τις δημόσιες εμφανίσεις του, και απομονώθηκε οίκοθεν. Εκεί περιορισμένα αφουγκραζόταν το σφυγμό τής πόλης και συνέχιζε να γράφει τους στίχους του. Στίχους γλυκούς και ερωτικούς αλλά και σκληρούς σαν μάρμαρο και διαπεραστικούς σαν την εγγλέζικη ομίχλη.

Μια νύχτα με πανσέληνο

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παν. Αντωνόπουλου

Σαν το ρολόι της πόλης χτύπησε μία πρωινή, ο άντρας στο μπαρ που καθόταν στο μαύρο δερμάτινο καναπέ κι έπινε το τρίτο του ποτό, έδειξε να ξαφνιάζεται. Ύστερα  έστρεψε το θυμώδες πρόσωπό του προς την πόρτα και την κοίταξε για λίγο επίμονα με το κοφτερό του βλέμμα. Σαν βεβαιώθηκε πως έμενε εφτασφράγιστη, επέστρεψε πάλι στη ζοφερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της αίθουσας. 

Ερχόταν τακτικά εδώ κι ένα μήνα από τότε που αποφάσισε να μείνει στη στεριά και να σταματήσει τα ταξίδια. Η θάλασσα τον είχε κουράσει αφήνοντάς του πολλά κουσούρια και κυρίως ψυχικές διαταραχές, επίμονους εφιάλτες και άκρατο εθισμό στον αλκοολισμό.  

Ωστόσο παρέμενε ο ζιγκολό για τις ωραίες και αφελείς γυναίκες που πλήρωναν την ικανότητα της μυθοπλασίας του να τις τέρπει και να τις πιάνει στα δίχτυα του, με το αζημίωτο.

Ένας ασυνήθιστος χορός

Διήγημα τρόμου και φαντασίας 

 Του Παν. Αντωνόπουλου

      Στο ιατρικό κέντρο ερευνών εφτά χρόνια ο δόκτορας Τζορτζ Άλφρεντ μαζί με τους συνεργάτες του αναζητούσε θεραπεία της νεύρωσης κάνοντας πειράματα στους εγκεφάλους σε μια ομάδα από γορίλες.  Οι πληροφορίες ανέφεραν πως σε έξι μήνες τα αποτελέσματα των ερευνών θα δημοσιεύονταν και θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στους πάσχοντες από τη νόσο. 

          Μια είδηση όμως που δεν είχε εξακριβωθεί για τη γνησιότητά της και είχε τρομοκρατήσει τον κόσμο, έλεγε πως τα δυστυχισμένα πειραματόζωα είχαν υποστεί αλλοίωση στους νευρώνες και σε στιγμές κρίσης η διάταξη των ινών φύλλων έχανε τη βούλησή της και τα ζώα συμπεριφέρονταν σαν τρελά.

Αγία Κυριακή

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

             Όμορφη και φέτος. Ολόξανθη και ηλιοκαμένη. Ο μπάτης σου στέλνει το διάφανο φύσημα, η όστρια γέρνει πάνω σου τον ίσκιο των γλάρων της αθώας σου θάλασσας.  Εδώ το βρεμένο βότσαλο, εκεί οι λευκοί αφροί. Στο βάθος ο γέροντας άνεμος, νότια του σπάρου η πλατιά ουρά. Τις νύχτες το μελί φεγγάρι σου λουσμένο στα νερά. 

            Τοπική αυτοδιοίκηση, Εξωραϊστικός Σύλλογος, εραστές του ωραίου, φιλόπονοι καταστηματάρχες της ταβέρνας  του << Αχινού >> και του << Γρηγόρη >>, φτωχοί ψαράδες, σκυφτοί εργάτες, βασανισμένοι κοντά στα φύκια και στα όστρακα, ανέσυραν από την τσέπη τους και τον τελευταίο όβολό τους και σε προίκισαν με την ομορφιά που αφήνουν τα δειλινά σου χαμόγελα.

Η εκδίκηση

Διήγημα τρόμου και φαντασίας  

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

          Ο επιχειρηματίας Αστέριος ήταν κυνικός, στυγνός και αναίσθητος. Γι’ αυτόν οι ηθικές αξίες έπρεπε να προσπερνιούνται από τα άγρια ένστιχτά του που τα χρησιμοποιούσε για εκμετάλλευση, αναρρίχηση και διατήρηση των παθών του, έτσι που στον κόσμο του ήταν γνωστός ως  << δράκουλας των θαλασσών >>.  

         Συνήθιζε να χτίζει τα ξενοδοχεία του στις καλύτερες παρθένες ακρογιαλιές της πατρίδας του, να καταπατά τις εκτάσεις της ακτής, να υπερυψώνει άκομψα και σατανικά στην όψη κτήρια και να ρυπαίνει με τη διοχέτευση των λυμάτων τα ποτάμια και τις θάλασσες. Η εικόνα αυτή που έφτιαχνε ήταν ένα κομμάτι από την περιγραφή της κόλασης του Dante. 

         Ο ίδιος ήταν κοντός, άσχημος και αδέξιος. Το κεφάλι του κατέληγε σε κορυφογραμμή, τα μάτια του μικρά, γαλάζια γεμάτα μίσος, η μύτη του πλακουτσή σαν αντίγραφο μικρού αγριόχοιρου της ορεινής Πελοποννήσου. Όταν περπατούσε χοροπηδούσε σαν καγκουρό, κουνιόταν σαν χιμπατζής και κορδωνόταν σαν παγόνι. Όταν μιλούσε θύμιζε παπαγάλο επαναλαμβάνοντας << θα χτίσω >>, <<  θα καταστρέψω >>, << θα πλουτίσω >>, << θα δοξαστώ όσο ο Κροίσος και θα με φωνάζουν  Κροίσο  Β΄ >>. 

ΔΙΗΓΗΜΑ:Η κυρία Φυλλίτσα

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

       Στο γυμνάσιο είχα μια δασκάλα την κυρία Φυλλίτσα που τη θαύμαζα πολύ. Όταν μιλούσε έμενα με το στόμα ανοιχτό, τέντωνα το κορμί μου,  μπροστοθρανίτης βλέπεις, κάρφωνα το μάτι μου στο τσιτάτο μεσοβύζι της και ρουφούσα μαζί με τις δοτικές που μας απάγγελε το απαλό άρωμα του κορμιού της.

   Με κοιτούσε εκείνη, ίδρωνε, έδειχνε ταραγμένη, άφηνε το βιβλίο του Σοφοκλή πάνω στην έδρα, έπαιρνε απ’ την τσάντα της το καθρεφτάκι κι έκανε πως φρόντιζε τα χείλη της, κοιτάζοντας μέσα.

               Το είχα ερωτευθεί το αρχαίο κείμενο, ήξερα τα ανώμαλα ρήματα απέξω και ανακατωτά, το ίδιο τις μετοχές και τα επιρρήματα, τίποτα δε μου ξέφευγε.  Είχε καθίσει για τα καλά στο μυαλό μου ο Όμηρος καθώς και οι τρεις λιμοκοντόροι τραγωδοί με την αττικίζουσα γλώσσα και εκείνοι οι ρητορίσκοι της κλασικής εποχής που μας τρέλαιναν με τα << όστις >> και τα << οία >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Γενάρης ο ψοφόμηνας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

          << Τι ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τι τέλεια που μαραθήκαν κι αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού, χειμώνιασε  και φύγανε τα χελιδόνια, γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερά, δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα, αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της … >>   λέει ο Μίλτος Σαχτούρης για το χειμώνα που η καρδιά του είναι ο Γενάρης ο ψοφόμηνας ο επονομαζόμενος και κρυαρίτης. 

               Ο Γενάρης ο δικός μας και των πατεράδων μας κι όχι ο σημερινός που θρέφει ημερομηνίες με διαπλοκές, συμφωνίες οικονομικών λωποδυτών,  υπογραφές για εμπορία όπλων, ανταλλάγματα για  σφαγές αμάχων, φόρους, υπεξαιρέσεις, θαλασσοδάνεια, ανήκεστη παρακμή και πολιτικό πρωτογονισμό.  Εκείνος ο Γενάρης ήταν αφέντης, έδινε τα στραγγερά του χώματα να σπείρουν τριφύλλι οι παππούδες μας, νοιαζόταν για τα κακοχειμωνιασμένα φυτά να αδελφώσουν, χόντρυνε τα ισχνά βλαστάρια τους ταϊζοντάς τα άζωτο και νίτρο.  

Αστρούλα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Αγύρτες αισχροί, έφεραν μετά το εξήντα μια Πρωτοχρονιά σπιρουνού καουμπόισσα που ‘κανε  στάχτη και μπούλμπερη τη ζωή μας, χωρίς κουραμπιέδες και μελομακάρονα, χωρίς ένα γεροορνίθι στο πιάτο μας. Βλέπαμε εμείς του αδελφάτου των φτωχών, τους κοκόρους που μαδιόνταν στις αυλές των χορτασμένων και μας έπιανε ντελίριο από τη ζήλια.  Η οργή λαγούμια έσκαβε μέσα μας να κρύψει τη μαραμένη μας ελπίδα, σγουμπή η αυγή μας έδινε τα τρίγωνα τους δρόμους να  πάρουμε, το τραγούδι ν’  αρχίσουμε και να ξεχάσουμε.

                     Περπατώντας και τραγουδώντας  ονειρεύτηκα την Αστρούλα. Γιατί δεν ήρθε;  Πάντα μ’ ένα πεθαμένο χαμόγελο, χλομή, αδύνατη, νηστική με τα πόδια της γεμάτα καψαλήθρες,  έτρωγε τη λέξη << καλημέρα >> όταν μου την έλεγε σαν πότιζε τους υάκινθους στο σύνορο του κήπου μας αφήνοντας πάνω μου το βλέμμα της σαν φύλακα προστασίας.

Χριστούγεννα

 ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Πιστεύω ότι ένα φύλλο χλόης δεν είναι κάτι πιο μικρό απ’    των αστεριών το μεροδούλι. Και το μερμήγκι είναι  όμοια τέλειο και της άμμου ένα σπυράκι και τ’ αυγό  μιανού σπουργίτι κι ο βάτραχος αταίριαστο αριστούργημα κι ο ποντικός ακόμα είν’  ένα θάμα που φτάνει να κλονίσει εκατομμύρια άπιστους >>. 

               Αυτά διάβαζα κείνα  τα πέτρινα Χριστούγεννα από <<Το  τραγούδι του εαυτού μου >> του ποιητή, μακράν της πόλης, πέντε ώρες ποδαράτο, χωρίς πολιτισμό και με τους λύκους να με κοιτάνε σαν χίτες να με κατασπαράξουν έξω από το ερείπιο σχολείο.  Θεονήστικος, άφραγκος, το χρόνο μου σπαταλούσα στο αδελφάτο των χαρτοπαικτών, μαζί τους άκουγα το ίδιο τραγούδι: << Ληστή μου, πιες κρασί στης ερημιάς την κρήνη κι εσύ, φονιά μου, εσύ, παντρέψου την ειρήνη >>.

Η γυναίκα της οδού Αφροδίτης

Δ Ι Η Γ Η Μ Α

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Ο Τόμας σαν κλείδωσε την πόρτα πίσω του κι έριξε μια αδιάφορη ματιά στον ευρύχωρο χώρο του δωματίου του, άναψε ένα τσιγάρο και πλησίασε το παράθυρο. 

Εκεί μ’ ένα χαμόγελο στο ευφυές πρόσωπό του, άρχισε να  κοιτάζει για πολλή  ώρα την αδύνατη φωτισμένη και τυλιγμένη στα βαθιά σκοτάδια μικρή πολιτεία την οποία εμπορικοί και προσωπικοί λόγοι τον ανάγκασαν να την επισκεφτεί.

            << Α, αχά >> τσίριξε σε μια στιγμή έτσι που η φωνή του φάνηκε να ξεστράτισε. 

<< Το βρίσκω ύψιστα, πολύ ύψιστα διασκεδαστικό αυτό που βλέπω! >> ξεφώνισε στη συνέχεια μ’ ένα παρατεταμένο γέλιο για να πει με υπερβολική χαρά: << Όλα γίνονται στην εποχή μας! 

Κι ένας οίκος ανοχής, σαν αυτόν που βλέπω απέναντι, πάντα δίνει ενεργητικότητα κι επινοητικότητα στους ανθρώπους της πόλης! 

Καρέ της ντάμας

Δ Ι Η Γ Η Μ Α  

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Ο άντρας υποκλίθηκε με ευγένεια στην κοπέλα της ρεσεψιόν κι αφού διόρθωσε με αποφασιστικές αδραξιές τα φουντωμένα του μαλλιά, τη ρώτησε με το βλέμμα του στραμμένο προς τα δεξιά του διαδρόμου απ’ όπου ακούγονταν φωνές: 

          << Έχει αρχίσει το χαρτί; Είχε λίγο χιόνι ο δρόμος κι άργησα. Θα με συγχωρήσουν πιστεύω οι κύριοι…>>

         Η κοπέλα χαμογέλασε χαριτωμένα και του είπε με αυθόρμητη εγκαρδιότητα: 

          << Η πόρτα της λέσχης είναι ανοικτή όπως πάντα, κύριε και σας περιμένει να την περάσετε!>>

         Ο άντρας σαν  φάνηκε να τη θαυμάζει για λίγο έτσι όμορφη που ήταν μέσα στο λευκό μεταξωτό και στολισμένο με κίτρινες δαντέλες φόρεμά της, την άφησε και κίνησε με αργό κι αυστηρό βηματισμό για το διάδρομο. Δεν προχώρησε πολύ γιατί η νεαρή γυναίκα που καθόταν μόνη της στο σαλόνι και ξεφύλλιζε ένα περιοδικό μόδας του κέντρισε το ενδιαφέρον και σταμάτησε. Έτσι άρχισε να την κοιτάζει με βλέμμα αχόρταγο και σοβαρό.

Ερμελίντα

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ  ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  

--- Τέσσερις μήνες δάσκαλος! και δεν τ’ αντέχεις το  χωριό, λες λεβέντη μου. Αμ ρώτα κι εμάς που θα μείνουμε εδώ ώσπου να μπούμε στο λάκκο μας! 

          Είπε αυτά ο Θανάσης ο κινητός εμποράκος  και γέλασε μ’ ένα σπαρταριστό γέλιο. 

          --- Άσ’ το παιδί, Σάκη, μίλα του πιο γκαρδιακά γιατ’ έχει δίκιο. Δε βαστιέται άλλο αυτή η ζωή εδώ! Καλά το λέει! είπε τώρα ο Αλέκος ο ψάλτης και τεντώθηκε στην καρέκλα του σαν ανώτατος δικαστικός.

         Η Κούλα η καφετζού χαμογέλασε. Ο νους της άναψε για  κουβέντα.

Τα Χριστουγεννιάτικα... του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη!

Διηγήματα:Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη,Το Xριστόψωμο & Η Σταχομαζώχτρα

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα! 

Η Ούντρα

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                Τι ύπαρξη κι αυτή τότε, θλιβερή! Ο βάκιλος να μας σαπίζει τα πνευμόνια, στο καρβέλι οι φέτες να λιγοστεύουν, η αγάπη να θέλει φίλημα και εμείς να μην μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας για να πιαστούμε μαζί της στο χορό ενώ η νύχτα σαν Μέδουσα μας ρωτούσε: << γιατί δεν αυτοκτονούμε; >>

               Δεν έφταναν οι δέκα πληγές του Φαραώ που μας είχαν πατημένους, τα είχε και ο πατέρας σκούρα. Μέρες πεσμένος στο κρεβάτι δεν είχε σκοπό να σηκωθεί. Ο γιατρός που τον ακροάστηκε είπε, << πως τα ψωμιά του είναι λίγα και όπου να ‘ναι θα ρέψει, γι’ αυτό να ετοιμαζόμαστε για  σπερνά >>.

Η ιστορία της Τάνιας

  Διήγημα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

        Εκεί ειπώθηκε αυτή η ιστορία. Στην ταβέρνα της αποβάθρας  << Το κύμα >> που αναδυόταν σαν μεγάλο χρυσό κοχύλι στην στιλπνή άμμο στο λιμάνι της Κυπαρισσίας τη δεκαετία του ογδόντα. Και ειπώθηκε θαρραλέα μεν αλλά με μια μνήμη που προερχόταν από σαπισμένη  εποχή και που έπρεπε να ‘χε λησμονηθεί με το σκεπτικό ενός αφορισμένου και προδομένου έρωτα.  

        Είμαστε πέντε, δεμένοι μεταξύ μας και κουτσοπίναμε τα βράδια με σκοπό όχι να μεθύσουμε αλλά να βρούμε την ευκαιρία της διήγησης που με τη σχολαστική θωπεία της θα μας έδιωχνε για λίγο από την αργόσυρτη και βαριά ζωή της επαρχιακής πόλης. 

        Γιατί πρέπει να ομολογήσω πως όση δύναμη κι αν είχαμε μέσα μας δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στο πνευματικό σκοτάδι που αιωρούταν στον αέρα που αναπνέαμε και για να μην αλωθούμε από το σκουπιδαριό του κάναμε αυτές τις συντροφιές τις φτιαγμένες από τρυφερότητα και φιλία.

Κλέφτες στα βουνά

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  

Μου ‘ρχεται ν’  ανέβω στο καμπαναριό της ενορίας μου και με φωνή Κολοκοτρωναίικη να φωνάξω στους συντοπίτες μου να συναχτούν και να τους τραγουδήσω το κλέφτικο: << Καλώς ανταμωθήκαμε εμείς οι ντερτιλήδες να κλάψουμε τα ντέρτια μας και τα παράπονά μας έτσι που καταντήσαμε μαύροι και κουρελήδες, απ’ τους ελληνοχάφτηδες που τρώνε τα παιδιά μας. Πάλε καλές αντάμωσες, πάλε ν’  ανταμωθούμε στον Άγιο Λια, στον πλάτανο, ψηλά στο κορφοβούνι πόχουν οι κλέφτες σύνοδο και οι καπεταναίοι, πόχουν αρνιά και ψήνουνε, κριάρια σουγλισμένα, οπόχουν  και γλυκό κρασί από το μοναστήρι. Κι εκεί της νύχτας αετοί και της αυγής λιοντάρια, να κόψουμε από τους Έλληνες το ξένο αλυσίδι >>.  

             Δεν πάει άλλο πια πρέπει ν’  ανεβούμε στα βουνά. Εδώ στον κάμπο και στις πόλεις τι να κάνουμε;  Πάλι τα ψίχουλα μας πέταξαν οι μικρονοϊκοί αντιπρόσωποί μας, την μπουκιά μας στεγνωμένη καταπίνουμε, μια μαριονέτα μαϊμού ανάπτυξη μας στάζουν και δε φαίνεται, τα βερεσέδια πάνε και έρχονται, ένα Άουσβιτς μας περιμένει με  σωρούς από σαπούνι να γίνουμε.

Σαραντακέρατη πείνα

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Στο νου μου ήρθε απρόσμενα η πίσω εποχή. Τότε που με το διοριστήριο στην πισωτσέπη ανέβαινα το βουνό να πάω στο χωριό, να βγάλω το μεροκάματο στο σχολειό του. Από κοτρόνι σε κοτρόνι κι από στουρνάρι σε στουρνάρι, περπατούσα κι όλο περπατούσα και χωριό δεν έβλεπα. Ώσπου το ‘ριξα στο κλέφτικο, ν’ ακούσει το χωριό και να βγει στο ξάγναντο!  << Ανάθεμά τα,  τα βουνά με το ζακόνι πόχουν, το καλοκαίρι κίτρινα και το χειμώνα μαύρα και την πικρή την άνοιξη πολύ ροδαμισμένα. Κανένας δεν τα χάρηκε μες στον απάνω κόσμο, η κλεφτουριά τα χαίρεται και τα μικρά κλεφτόπλα. Πηδάνε, παίζουν και γλεντάν και ρίχνουν στο σημάδι, γυρίζουν και στη σούγλα τους τα παχουλά κριάρια, ποκεί οι Τούρκοι δεν πατάν, φοβούνται τα κλεφτόπλα>>.