Γολγοθάς και Ανάσταση

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

        Επιστροφή στο παρελθόν σε μια σκληρή στιγμή του που την κουβαλάει στη μνήμη μου ο αχρείος παμχάφτης χρόνος. Σε μια επίσκεψή μου, παιδαγωγικής εμπειρίας, σε Στέγη  παιδιών με κινητικές  και άλλες συναφείς αναπηρίες. Σχολείο σωματικού και ψυχικού πόνου εν ολίγοις, που μονάχα το βλέμμα των τροφίμων υπαγόρευε ένα μέρος της δυστυχίας της ανθρωπότητας.  Η λειτουργία του αρίστη, η αγάπη και η μέριμνα των δασκάλων αχτίδες λαμπερές και η φροντίδα του υπηρετικού προσωπικού μαργαριταρένια λάμψη. Όλα είχαν την τρυφεράδα μιας ανθρώπινης όασης με το λόγο πάντα να σκάει από τα χείλη της μεγάλης παρέας σαν πορφυράδα μεστού ροϊδιού.

Κατακάθι πολιτικό

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί  έστρωσε σε μια πεινούσα και αιμορραγούσα Ελλάδα, για να περπατήσει και να επιδείξει τους σπερματοδέκτες όρχεις του ο έτερος ισχυρός Σιαμαίος ναζιστής του καροτσάκια Σόιμπλε.  Την ίδια ώρα που όλο το κατακάθι το πολιτικό τον προσκυνούσε, ο ελληνικός λαός, στέναζε κάτω από τη Γερμανική μπότα, πένης, νηστικός, άνεργος, κουρελής και χρεωμένος. 

         Φιοριτσούρες στημένες  με μωρία και εξωφρενικές αυθαιρεσίες που κάνουν το λειψό καφεδάκι του Έλληνα να γίνεται δηλητήριο που όταν το ρίχνει κάτω  τον δηλητηριάζει και  τον πεθαίνει.  

Απριλιάτικα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ρωτήστε τους πολιτικούς  να σας πουν τι είναι το παναγιόχορτο και τι το πολυκόμπι. Θα ξινίσουν τα μούτρα τους, θα φέρουν με θεατρική τραγικότητα το χέρι στη γραβάτα τους και θα σας παρατήσουν, μπαίνοντας στο πλησιέστερο εστιατόριο να κάνουν το χατίρι  της αυτής μεγαλειότητας της κοιλιάς τους. Κι αφού φάνε το καταπέτασμα και γίνουν στουπί, θα θυμηθούν ψήφους, μίζες, παραμίζες και λαγούς με πετραχήλια.   

        Αυτοί ξέρουν μόνο να βαστάνε το στέμμα τους και να το ψηλαφίζουν για να βλέπουν αν στέκεται στη θέση του. Μιας και έχουμε Απρίλη, αν τους πεις :

Άνοιξη

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

              Ω! αφράστου ομορφιάς Άνοιξη! Αινούμε και προσκυνούμε τα κάλλη σου, αλλά όχι και των πολιτικών. Αυτοί κάλλη δεν έχουν αλλά κάλους στο μυαλό και αλυσίδες για να μας δένουν και να μας στέλνουν στις εφορείες. Και έτσι πασάδες που είναι μας βλέπουν σαν κακούργους,  λογίζουν αδίκως αφ’ ημών και το δήθεν σωτήριο χέρι τους στον τάφο μας, μας σπρώχνει.  

              Γι’ αυτό λέω τώρα που ήρθε η Άνοιξη να κρύψουμε τις τηλεοράσεις, ο σάπιος λόγος τους  να μην ακούγεται σε αυτιά δυστυχισμένων και μόνοι χωρίς τα δαφνόφυλλα της δικής τους δόξας να ζήσουμε αναπνέοντας το μυρωμένο αέρα του βουνού. Αλλά και τι να μας πουν;

Δάκρυσες, κύριε πρόεδρε;

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  

               Κύριε πρόεδρε, στο άνθος  της ηλικίας μου η κεχαριτωμένη πατρίς μ’ έστειλε στο χειρότερο χωριό της επικράτειας να διδάξω στους μαθητές μου πως η ζωή δεν είναι χίμαιρα αλλά μια κυρίαρχη ρωμαλεότητα που όσα αργύρια κι αν τους δώσουν να μην την εκφυλίσουν. 

                Ήταν το χωριό << άνθρωποι και γουρούνια >>.  Ζούσαν μαζί τους, τα είχαν στο παραγώνι τους, μ’ αυτά μιλούσαν, μ’ αυτά έτρωγαν και μ’ αυτά πολλές φορές ξάπλωναν. Στο ίδιο μέρος και τα νεογέννητα παιδιά τους να’ χουν για μωρουδίστικο κρεβάτι τη σκάφη, οι όρνιθες να μπαινοβγαίνουν πουρλακώντας και κακαρίζοντας, οι σκύλοι δεμένοι από τα πόδια του κρεβατιού να τσακώνονται με τις γάτες και να σηκώνουν τον κουρνιαχτό από κάτω όπως ο άνεμος σιμούν στην έρημο της Αραβίας.

Περί ποίησης

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Το κυοφορηθέν κείμενο ήρθε στο φως της δημοσιότητας ύστερα από την εισβολή περισπούδαστων λογίων θεωρητικών στην τέχνη της ποίησης με άρθρα τους στον τύπο.  

Αν και περιορισμένος να γεύομαι τους γόνιμους ρυθμούς του στίχου λόγω ένδειας να προμηθεύομαι ποιητικές συλλογές, έχω μυηθεί  στην αναλαμπή της μαγείας του και ίσως είμαι από τους τυχερούς  της χαμηλής τάξης που τρέφομαι  με κοινοβιακά πνευματικά συσσίτια, χάρη σε φίλους και εκρήγνυμαι από το συμπιεσμένο πάθος τους.

Η ψυχή του σκύλου

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Στον Αγρίλη είχε τα λημέρια του ο Μάνος ο ψαράς και μοιραζότανε χρόνια τις μέρες και τις νύχτες του στη στεριά και στη θάλασσα, αφού του τα ‘φερε έτσι η ζωή να παλεύει με τα κύματα και τους αέρηδες για να βγάζει << τον άρτον τον επιούσιον >> πουλώντας τα ψάρια που έπιανε στα παραγάδια του, στους εύπορους ευγενείς και γαιοκτήμονες της περιοχής. 

           Με τον ήλιο μια να φαίνεται και μια να χάνεται πίσω από τα βουνά της Κυπαρισσίας και πέρα στον ορίζοντα από το Τετράζι ως το Κατάκωλο να ροδίζει  μέσα στην πρωινή ανταύγεια, κινούσε με τον ερχομό της μέρας ο Μάνος ο ψαράς και μ’ όλα τα σύνεργα της ψαρικής στο μεγάλο καλάθι του, τραβούσε για το λιμάνι να συναντήσει << την κόρη του >> τη μικρή του βάρκα για ν’ ανοιχτεί μαζί της στο πέλαγο.

Άγριοι καιροί

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

        Με  άγριους καιρούς, δύσκολες ώρες, λίγο φαί, πολύ μπάσταρδο αέρα γεμάτο φούμαρα από ψεύτες πολιτικούς για ευ ζην και με στουρναρίσες μεταρρυθμίσεις κυλάει η ζωή μας στην επαρχία. Και σκας τόσο από την εγκατάλειψη που νιώθεις στο πετσί σου, που και την πρασινάδα τη βλέπεις σαν πρόκα, τα σγουρά περσέμολα και τους βασιλικούς φυλλαράκια ανόητα. Καταντά χτηνωδία να βλέπεις τους αχινούς να γδύνονται στο χείλος του κύματος, τα αυτάκια των ανθών να τινάζουν τη γύρη τους, το φεγγάρι στον ουρανό να κουρντίζει το ρολόι του αγγέλου και το πρωινό να μεγαλώνει τη χλόη.

Διονύσης Πιτταράς

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

             Είδε το ανέσπερο φως σε εποχή λεκιασμένη από φωτιά και λάσπη. Έζησε έφηβος τη λύσσα της φτωχής ζωής. Μορφώθηκε σε ανάπηρα κρατικά σχολεία και πετρωμένα χερσοχώραφα, μελετώντας του ανέμου την ορμή. Κραταιός άνδρας στο Γράμμο με το άστρο στην επωμίδα εν νεφέλαις καπνού και πυρός ένιωσε το βόλι του οργισμένου μπαζούκας. Απομακρυσμένος από την Αχερουσία την ιλύ των πιράνχας έκανε λόγο ποιητικό, στίχο μαγείας, έξαρση του ιλίγγου.

              Αντλεί και γράφει απ’ ευθείας απ’ το πάθος του. Με οδυνηρές κραυγές στηλιτεύει τις αναθυμιάσεις της σήψης. Με την επισημότητα του τόνου του εκπέμπει προφητικούς οραματισμούς. Τα ανθρώπινα πάθη ψάλλει με τρόπο οικείο και πειστικό.

Εννοιολογική προσέγγιση ποίησης

 Κώστας  Καπελούζος 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

            Με μια δέσποινα σκέψη  θα κοιτάξω να δώσω μια κάποια έννοια της ζωής, της ψυχής και του έργου του ποιητή, έννοια της ποιητικής του αξίας και της κοινωνικής του επιρροής.

            Το κύριο μέλημά του είναι η μουσική του στίχου του να θέλξει την ακοή. Σκοπός του να δημιουργήσει μια μουσική αίσθηση που ν’ αποκαλύπτει τ’ όνειρο σε μια  εξωπραγματική λειτουργία του. Και το πετυχαίνει κάνοντας ζωντανή τέχνη, ακολουθώντας τους εξελικτικούς νόμους της ζωής που τους καταγράφει. Χειροκροτεί με την ποίησή του το θρίαμβο του ανθρώπου κι όχι την αυτοκαταστροφή του. Χαλυβδώνει την έφεσή του για ελευθερία και κρούει παιάνες αντίστασης  με  εγερτήριο σάλπισμα ενάντια στην άβυσσο του  νου. Ξέρει να μας δίνει  την έκφραση για κάτι που το ζήσαμε κι εμείς αλλά δε βρίσκουμε λόγια για να το πούμε.

Ο χορός της εταίρας

Διήγημα τρόμου και φαντασίας 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

        Ένα μήνα τώρα η πόλη είχε αναστατωθεί. Και η αιτία ήταν ο ερχομός της ξανθής γυναίκας που ήρθε σαν δαίμονας να ξετρελάνει τους άντρες με το ξέχειλο από ζωτικότητα κορμί της και να μαράνει τις καρδιές των γυναικών που μάντευαν την παντοδυναμία της σάρκας της στις αγκαλιές τους.  
    Ήρθε έλεγαν οι φήμες από το βορρά, παθιασμένη για βρώμικο έρωτα, γλυκιά αμαρτία και παράφορα όργια που  μόνο όσοι τα γεύτηκαν μαζί της στη σκοτεινή κάμαρά της μπορούσαν να τα διηγηθούν και να περιγράψουν την ευτυχία τους.

Σφαλιάρα από το θείο!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

        Παλιά φωνούλα, από το παρελθόν  στο ευήκοο αυτί μου ήρθε, το λόγο της ν’ ακούσουν τυχοδιώκτες πολιτικοί, βλάσφημοι δημαγωγοί, ύπατοι  βάρβαροι συγκλητικοί. << Οι πληγές που  μας βρήκαν, από εποχή σκύλα παλιά κρατιούνται και σε άντρο εωσφορικό τεχθήκαν >>.

   Ποία εποχή; Τη γερασμένη του παρελθόντος, τότε που οι κλέφτες της σήμερον μορφώθηκαν το κακό και το αλλότριο και σύλληψαν στο μυαλό τους την πάσα καταστροφή μας.

Κειμενοδιφική ιχνηλασία πεζού λόγου-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου Χρονογράφημα “ Λίγη κόρα ψωμί “του Παναγιώτη Αντωνόπουλου. Του γραφιά, με όλη τη σημασία της λέξης, που υπηρέτησε τριανταπέντε χρόνια στην εκπαίδευση με πρωτοφανή τρόπο - τυχερά τα ελληνόπουλα, στα ξεχασμένα χωριά της ξεχασμένης επαρχίας.

Ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος, με τα χρονογραφήματά του σε οδηγεί, έχοντας την αίσθηση του κοινού πόθου στα ορόσημα της ζωής, με τον ορθό του λόγο, το πνεύμα και την καρδιά, μέσα στο νόημα της κρυφής ομιλίας. Καταφέρνει να καθηλώνει τη σκέψη και διάθεση στην επίγεια ματαιότητα με την καθαρότητα της γραφής του προσπαθώντας να δέσει σώμα και ψυχή, με τις εικόνες της καθημερινότητας του λαού μας.

Αποκριές

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Πως πετούν τα πουλιά, θα πετάξω κι εγώ στου χορού τη χαρά, την τρελή Αποκριά! Στα πόδια φτερά, το γοργό το ρυθμό με καινούργιους σκοπούς θα χορέψω κι εγώ. Να  πιερότοι, να μασκαράδες, να κομφετί, να σερπαντίνες, γύρνα κι απ’ εδώ γύρνα κι απ’ εκεί, για να δούμε ποιος θα ζαλιστεί >> 

              Αχ, πως φεύγει η ρουφιάνα η ζωή! Χθες ήσουν τρυφερό βλασταράκι και ντυνόσουν μπούλα και σήμερα ένα ηλικιωμένο κρέας που ετοιμάζεται να καταψυχτεί και να πει αντίο. Με χάλκινο κορμί περίμενες τις Αποκριές, χαιρόσουν τη γουρνοσφαγή, έριχνες κάτω μαζί με τους αξινάδες του χωριού το χοίρο, γευόσουν ένα κομμάτι καρούτζο κι ευφραινόσουν το κοκκινέλι του παππού.

Η δασκάλα

ΔΙΗΓΗΜΑ 

Του Παν. Αντωνόπουλου  

Το σπίτι της ήταν ένα παλιό διώροφο νοτιοδυτικά του σταθμού. Χτισμένο γερά, με ακροκέραμα στις τέσσερις γωνιές και μ’ ένα κήπο γεμάτο πορτοκαλιές και κισσούς που τύλιγαν όλη την μπροστινή πλευρά του τοίχου. 
      Στο δεύτερο πάτωμα είχε ένα μπαλκόνι με σιδεριές που παρίσταναν δυο πουλιά, δυο ερωδιούς με μεγάλα ράμφη και γαμψά νύχια να κοιτάζονται. 
      Σ’ αυτό το μπαλκόνι την είχα δει για πρώτη φορά να κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα και να ζωγραφίζει σ’ ένα μεγάλο μπλοκ. Μου άρεσε η εικόνα και όταν είχε λιακάδα τα σαββατοκύριακα που δεν είχα μάθημα, περνούσα και την έβλεπα. 

      Ήθελα πολύ να την επισκεφτώ και να δω από κοντά τι ζωγράφιζε αλλά και να θαυμάσω τα βιβλία  που είχε στα ράφια της βιβλιοθήκης της γιατί είχε βγάλει τη φήμη πως ήταν πολύ διαβασμένη.

Η ιστορία της Τάνιας

Διήγημα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

          Εκεί ειπώθηκε αυτή η ιστορία. Στην ταβέρνα της αποβάθρας  << Το κύμα >> που αναδυόταν σαν μεγάλο χρυσό κοχύλι στην στιλπνή άμμο στο λιμάνι της Κυπαρισσίας τη δεκαετία του ογδόντα. Και ειπώθηκε θαρραλέα μεν αλλά με μια μνήμη που προερχόταν από σαπισμένη  εποχή και που έπρεπε να ‘χε λησμονηθεί με το σκεπτικό ενός αφορισμένου και προδομένου έρωτα. 

        Είμαστε πέντε, δεμένοι μεταξύ μας και κουτσοπίναμε τα βράδια με σκοπό όχι να μεθύσουμε αλλά να βρούμε την ευκαιρία της διήγησης που με τη σχολαστική θωπεία της θα μας έδιωχνε για λίγο από την αργόσυρτη και βαριά ζωή της επαρχιακής πόλης.

Κυπαρισσία

Ηλιοβασίλεμα στην πανέμορφη Κυπαρισσία

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ζω και ροκανίζω το χρόνο μου στη φλογάτη αυτή πολιτεία της θάλασσας. Ως έφηβος πρωτοείδα το χρυσό διάδημά της και ως διορισμένος γραμματοδιδάσκαλος στα σχολεία της δίδαξα τους μαθητές μου με τη συνοδεία των ασώματων αγγέλων της. Και τώρα με τη νεότητά μου μαραμένη, τους ευώδεις παραδείσους της πορείας μου σκαμμένους  από το φλύαρο καιρό και τη χλεύη του Προκρούστη χρόνου, σέρνομαι  στους δρόμους της σαν μαραμένο φύλλο, καπνός που σαν νέφος θα σκορπιστεί στον ουρανό.

Πάνω Πόλη

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Παρελθοντολογώ και πάλι. Όχι όμως συνεχώς. Μια φορά στο τόσο. Θέλεις για γιατρειά, θέλεις για τις φλόγες της Ελένης, όμως παρελθοντολογώ. 

              Για να ξεθάψω μια ζωούλα, στα κομμάτια της να ψάξω το πικρό μου δάκρυ, να θυμηθώ το παλικαράκι που άφησα το σπλάχνο του χόρτου και ήρθα στην Πάνω Πόλη, έφηβος πια, να συνάξω σοφία στο γυμνάσιο της Αρκαδιάς, να αποστηθίσω το << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά >> και να δω το κεφάλι μιας όχεντρας φτώχειας να δαγκώνει και να συντρίβει χαμάληδες και λούστρους και ν’ αφήνει απείραχτους άρχοντες και αφέντες,

Κειμενοδιφική ιχνηλασία πεζού λόγου

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΥ

Στο Χρονογράφημα του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

οι ''ΜΙΚΡΟΝΟ'Ι'ΚΟΙ ΝΕΡΩΝΕΣ''

Οδοιπορία ζωής, τούτο το χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου. Σημαδεμένοι καιροί, που άφησαν στην ψυχή και το σώμα του έφηβου τότε σπουδαστή , πληγές χαίνουσες, σημάδια ανεξίτηλα, σκιαγραφίες οδυνηρές. Με έναν αυτοσαρκασμό και μια ξεχωριστή διάθεση, στήνει το χρονογράφημά του για να μας γνωρίσει τις πρωτόγονες αντιλήψεις της εποχής εκείνης, και την ολιγωρία ή και απουσία του κράτους, όταν οι δουλικοί υπηρέτες του συστήματος -“διδάσκαλοι του γένους” - δίχως την παραμικρή πρακτική του διαλόγου, επέβαλαν με βάναυσο πολλές φορές τρόπο την κυριαρχία τους, αγνοώντας τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του λαού.

Η εικαστικός

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

       Στη νέα μου γειτονιά το παλιό τριώροφο με τα κόκκινα κεραμίδια και τις ορτανσίες στα μπαλκόνια του με μάγεψε. Τόσο ωραίο και κομψό ήταν  στη θέση του.

       Το φθινόπωρο, τ’ απογεύματα, μετά το διάβασμα περνούσα από το δρόμο του και το θαύμαζα.  Μου άρεσε να βλέπω τον ήλιο  που μετά από ένα βασανιστικό μεσουράνημα πηγαίνοντας να πέσει στο Ιόνιο, έριχνε τις ακτίνες του πάνω του. Και τότε τα τζάμια του αντανακλούσαν  σκιές και  αχτιδωτές γραμμές. Σε όσα παράθυρα ήταν κλειστά  φανταζόμουν πως οι κόκκινες λουρίδες, που έμπαιναν από τις μισάνοιχτες γρίλιες, έπεφταν  στα ακριβά σιδερένια κρεβάτια, στα έπιπλα από ξύλο καρυδιάς και τις βαριές και καλαίσθητες πόρτες με τα μπρούτζινα πόμολα.