ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άδειο το κράνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Σε τούτο τον καιρό που καίει και καίγεται μια ψυχή νεκρού βγαλμένη από τα συντρίμμια μου ψιθύρισε << μέμνησο >> την 28η  Οκτωβρίου 1940  που ένας αιμοδιψής πόλεμος σαν ξυλοκόπος έκανε κομμάτια τον κόσμο με το τσεκούρι του .   Κι αρχίζω, με κείνον τον άνεμο   τον περασμένο να μου σκονίζει τις λέξεις, λέξεις γεμάτες αίμα, θανάτους, νεκρούς, χαμένες πατρίδες, αλυσοδεμένες ψυχές, εμβατήρια πολεμικά, πανανθρώπινα, λυτρωτικά. << Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα που μας εμάραινε θανατικά, θέλουμε ελεύθερη εμείς την πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ο σχολίατρος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εβδομήντα, το κλεινόν άστυ του κάμπου ανθούσε, εγώ  παρόντας στο γυμνάσιό του νιτερέσια άνοιγα με τους υπερσυντέλικους και τα δύστροπα συνημίτονα.  

Η καθηγητική σύγκλητος αντίγραφο της Ρωμαϊκής, μας έδερνε, μας απέβαλε και μας γέμιζε το μαθητολόγιο με εφτάρια και διαγωγές κοσμίες.   

Τα μέλη της μας χόρταιναν αρχαιοελληνική αποχαύνωση και ηθική παραλυσία, επιβάλλοντας με την τιμωρητική βία τους τη μικρονοϊκή ιλαροτραγωδία του μηδενισμού τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Απουσιολόγος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

             Άλλος ένας σκουριασμένος κρίκος της άρχουσας τάξης και του καθηγητικού φακλαναριού για να ελέγχει την κοινωνική συμπεριφορά στην τάξη του μαθητικού << υπόκοσμου >>.

            Εύελπις νέος ακόμη τότε στο γυμνάσιο, αζύμωτος με τη δράκαινα κοινωνία, τούτη η καταγραφή των συμμαθητών μου που δεν εμφανίζονταν στο μάθημα, μου προκαλούσε ψυχολογική φθορά. Δηλαδή ο απουσιολόγος ήταν σφουγγοκωλάριος των καθηγητών, πραιτωριανός του γυμνασιάρχη και χαφιές ενδεδυμένος με τη θεοφιλή αριστεία να καταδίδει τους μαθητές!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Αριστεία

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Σκληρό το νύχι της αριστείας, στο πετσί μου το ‘νιωσα σε πίσω καιρούς. Ήταν τότε που σπούδαζα στο παιδαγωγικό και είχαμε κάμποσους << θεοφιλείς καίσαρες κοσμιωτάτους >>,   << άριστους Σαδδουκαίους >>   και << επίλεκτους πραιτωριανούς >> σπουδαστές, όλοι τους  ταγμένοι να υπηρετούν το καθηγητικό φακλαναριό και να καταδίδουν εμάς τους υπόλοιπους ως αντιφρονούντες, αμοραλιστές και ιζήματα λασπερής μάζας. 

         Η μνήμη μου ξεθωριασμένη θυμάται, δυστυχώς θυμάται,  μια τέτοια θεραπαινίδα της αριστείας, που το βίο μας έκανε αβίωτο και είχε ως πασαρέλα το γραφείο του διευθυντή. Με άνθη του γέμιζε το βάζο, με ροδοπέταλα στόλιζε το σαλόνι και τη βιβλιοθήκη. Την είχε δεξί του χέρι, τις εντολές του εκτελούσε, βιβλία, σημειώσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και επιπλήξεις μας τα ‘φερνε στην τάξη, σαν δικοτυλήδονη  ανεμώνη στον άνεμο μας τα έδινε και μας τα ανακοίνωνε.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Εθνικός Ύμνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

            Δεκαετία του εβδομήντα. Ένας γαμψονύχης δράκος μ’ έσπρωχνε στο γκρεμό, μια ζαβή εξουσία βράδιαζε τη βιασμένη μέρα μου. Έπρεπε να σπουδάσω, να βγάλω στο μέλλον τον επιούσιο και να φωτίσω λίγο από το φως μου την υπνωτισμένη κοινωνία να ξυπνήσει και να απαλλαγεί από την καρπαζιά. 

          Αν και συνάντησα σκιάχτρα και Δούρειους, οπαδούς της ξιφολόγχης και αντλίες με χημικά στο χώρο του Παιδαγωγικού, φοιτούσα ανελλιπώς και ποτέ δεν έσκυψα να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για εύνοιες και ρουσφέτια.  Οι εκδρομές με το πνευματικό ίδρυμα πολλές και σε χώρους μαχών εκεί που τα σκέλεθρα ακόμη των σκοτωμένων κουνιόνταν κι έδειχναν προς τα κει που βρίσκονταν οι φονιάδες τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Σημαιοφόροι

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

             Εμείς οι πισωθρανίτες τους σημαιοφόρους ποτέ δεν του χωνεύαμε. Τους θεωρούσαμε τα << οπίσθια >> της άρχουσας τάξης και τους βρίζαμε κεφτέδες, λουκουμάδες και κουραμπιέδες. 

            Ήταν όλοι τους σπόροι ευπατρίδων της πόλης, ατίθασοι Νέρωνες και ευνοούμενοι ενός καθηγητικού φακλαναριού, που, έγλειφε τους ισχυρούς γονείς τους μέχρι αηδίας για να θεωρούνται σφουγγοκωλάριοί τους.

          Όταν γινόταν η κλήρωση η κίνηση στο γραφείο των καθηγητών έπαιρνε την όψη Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Οι καθηγήτριες κορδώνονταν αρωματισμένες, οι καθηγητές ενδύονταν το εθνικό κουστούμι και ο γυμνασιάρχης μοίραζε πατριωτικές συμβουλές στους χαφιέδες μαθητές της προσωπικής του φρουράς. Με την έλευση της ώρας ως Καίσαρ έδινε το σύνθημα για την έναρξη της κλήρωσης.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Πού το είδες το γέλιο, Τσίπρα;

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Στην πόλη που ζω, πρωθυπουργέ, ο κόσμος κλαίει. Τα πρόσωπα έχουν τρομώδες προσωπείο, είναι ανέκφραστα και παγωμένα. Δηλαδή << Γοργόνεια >> που όσοι τα βλέπουν το βάζουν στα πόδια από το φόβο τους.  

Το << Γοργόνεια >> βγαίνει από το θηλυκό δαίμονα της μυθολογίας, τη Γοργώ ( Μέδουσα ) που στο κεφάλι είχε φίδια για μαλλιά και όποιος την κοίταζε γινόταν πέτρα. 

Τη βάφτισαν Γοργώ επειδή είχε άγρια ματιά. Αυτό το επίθετο ταιριάζει να αποδώσει τα πρόσωπα των δυστυχούντων Ελλήνων κι όχι αυτό του << χαμογελαστού >>.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Τ’ άλογα

 Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Με τα δάκρυα παγωμένα στις κόχες των ματιών, τις γραμμές του πόνου κόκκινες στο σώμα μας, εκείνα τα αμνημόνευτα χρόνια της νιότης μας, αφήναμε το φως που έμπαινε χλωμό απ’ τα ανοιχτά παράθυρα και τρέχαμε να συναντήσουμε το θρόνο μιας νύφης φύσης. Κι έτσι ζεστά που μας αγκάλιαζε και γιάτρευε τις μοναχικές καρδούλες μας, σκόρπιζαν οι ωχρές έγνοιες μας, κοιμόνταν οι συμφορές, το χώμα στη χούφτα μας έπαιρνε την όψη του χρυσού.   

                  Αναβάτες στους δυο μας πήγασους, τον Κίτσο και το Ντορή κάναμε τρέξιμο φτερωτό, φτάναμε στο φως των άστρων. Μ’ ένα σάλτο βρισκόμαστε στη ράχη τους. Εκείνα χλιμίντριζαν, χτυπούσαν τα δυο μπροστινά πόδια στο χώμα, χάιδευαν με τις ουρές τους  τα θρεμμένα καπούλια τους και περίμεναν το σύνθημα. Με του πτερνίσματος το πρόσταγμα κινούσαν, γίνονταν απειλή, τον άνεμο χτυπούσαν σαν δαίμονες πυρροί.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Μηδενικά

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Στους τραχείς δρόμους της εκπαίδευσης τα πόδια μου μάτωσαν. Στα κουρασμένα χέρια μου η κιμωλία  τριβόταν, γινόταν σκόνη, χους που τύφλωνε τα μάτια μου. Το πουλί της σοφίας πάνω από τον εχθρικό πίνακα, πέτρωνε όταν το κοίταζα, την όψη έπαιρνε γυπαετού άγριου που ήθελε να με  κατασπαράξει. 
              Και οι διευθυντές ολίγιστοι και κακοί.  Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστήλωμά μου και να  στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε  ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Χαρτονένια σούγελα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Χωριατόπουλο η αφεντιά μου, όπως πολλών εξ υμών που επικοινωνούμε και κρατημένος στη ζωή με κούμαρα, γκόρτσα και ζοχούς.  Ο γεννήτοράς μου πένης  με δυο σποριές γης να καλλιεργεί για τον επιούσιο, με τα πνευμόνια του σάπια από το βάκιλο της φυματίωσης, τη φαμίλια του νηστική και τον χιτώνα της κουρέλι.

         Το σπίτι μας τσαντίρι. Μια παράγκα χαρτοσκεπασμένη, ένα χαρτένιο σπίτι, που ζούσαμε μέσα σαν μπελέχαροι ποντικοί. Ο νότιος τοίχος φτιαγμένος από σκουριασμένες λαμαρίνες και ο ανατολικός ενισχυμένος από σανίδες και πισσόχαρτο. Τα παράθυρά του κλεισμένα με τσουβάλια και όσα μέρη του τοίχου φαίνονταν ήταν σκεπασμένα με χόρτα και βρύα.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η μοναξιά του συγγραφέα

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Προτιμούσε το καφέ Αρχαίο γιατί πίστευε πως η περίσσια διακόσμηση της αίθουσας, του πήγαινε. Στην αρχή πέρασε μια μικρή επώδυνη δοκιμασία μέχρι να αφομοιώσει το αλληλέγγυο της αρχαίας και της σύγχρονης  διακοσμητικής τέχνης, αλλά η σιγουριά του πως κάτι καλό κουβαλούσαν και οι δυο πολιτισμοί, τον έκανε να αγαπήσει το χώρο και να απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ.

             Έτσι κάπου δέκα χρόνια τώρα, περνούσε την κομψή ξύλινη πόρτα του κι έπιανε θέση στον κίτρινο καναπέ με το οβάλ τραπέζι.  Εκεί έπινε για δυο περίπου ώρες τον καφέ του, διαβάζοντας την αγαπημένη του εφημερίδα << Ο τύπος των ήλων >> και ξεφύλλιζε στο τέλος της ανάγνωσης κάποια λογοτεχνικά βιβλία που τα έφερνε μαζί του.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Το άρωμα του ρόδου

Του Παν. Αντωνόπουλου        

Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα ο διηγηματογράφος της πόλης, πέρασε την ξύλινη πόρτα του καφέ  cuore  και κάθισε στο μαύρο καναπέ με το οβάλ τραπέζι. Έβαλε ύστερα μπρος του το βιβλίο του Τόμας Μαν << Η απατημένη >> κι αφού το κοίταξε λίγο και θαύμασε την ομορφιά του εξωφύλλου του, άρχισε με τρυφερότητα να το φυλλομετρά και να ρίχνει ματιές αγωνίας κι έπαρσης στα καλογραμμένα και φροντισμένα κεφάλαιά του.  
<< Θα εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι όπως σε όλα του τα βιβλία >> σκέφτηκε ο διηγηματογράφος σαν έφτασε και στην τελευταία σελίδα και το ‘κλεισε με τον προσήκοντα σεβασμό που απόδιδε σε κάθε βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Υπουργέ του σακιδίου

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Υπουργέ επί των οικονομικών χαίρομαι που είσαι ακμαίος και κουβαλάς τα μνημόνια με το σακίδιο στην πλάτη σου.  Ένα τέτοιο είχα κι εγώ έφηβος. Μόνο που ήταν παλιό, λερωμένο και ραμμένο με σπάρτο και παραμάνες.Ο πάτος του λιωμένος με δυο τρύπες που ‘μοιαζαν με μάτια κουκουβάγιας.

            Το φορτωνόμουν στην πλάτη και ανέβαινα το βουνό, τον Άι- Βλάση και το γέμιζα σαλιγκάρια, οβριές και κούμαρα. Από τα ποτιστικά περιβόλια κουβάλαγα στο σπίτι απίδια, καλαμπόκια και αγγούρια εύγεστα που μοσχομύριζαν αρώματα της φύσης.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Τρομοκρατία

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Πολλά χρόνια ελληνοδιδάσκαλος στη μιζερόφιλη πνευματική τροφό Δημοτική Εκπαίδευση, το μόνο που απεκόμισα ήταν η τρομοκρατία. Μικρονοϊκοί προϊστάμενοι, σπιθαμιαίοι διευθυντές, νεοναζί επιθεωρητές, ολίγιστοι σχολικοί σύμβουλοι, κηφήνες συνδικαλιστές, την είχαν για δύναμη τιμωρητική και για να κρύβουν τον αμοραλισμό και τη γύμνια της ασημαντότητας και της αμάθειάς τους. 

           Ώρες – ώρες μ’ όλους αυτούς  γύρω μου νόμιζα πως ήμουν σε ποιμνιοστάσιο και πως το μόνο που μοιραζόμουν  μαζί τους ήταν η ποιοτική τους ευτέλεια. Όλο νεκροφιλικές μεγαλοστομίες ξεφούρνιζαν και ενδιαφέρονταν πως να σε στραπατσάρουν με επιπλήξεις. Επιπλήξεις που δέχτηκα πολλές και καταγράφω μία για χάρη της ιστορίας.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η φτερωτή ευωδιά της γυναίκας

   Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Ο άντρας μόλις είχε έρθει από το πάρκο του ξενοδοχείου κι έπινε το ποτό του στη μεγάλη και πολυτελή αίθουσά του.
Η ονειροπόλα γυναίκα που εκείνη τη στιγμή μπήκε στην αίθουσα, μ’ ένα ρυθμικό κι αργό βηματισμό και κάθισε απέναντί του, τον ξάφνιασε τόσο, που, νόμισε πως της υποκλίθηκε αδέξια μαζί με μια καλοσυνάτη κι εξεταστική ματιά.
Έσβησε ύστερα το τελειωμένο του τσιγάρο στο τασάκι κι αφού πήρε άλλο από την ταμπακέρα του, το άναψε και σαν το ‘φερε στα χείλη και ρούφηξε δυνατά τον  καπνό του, άρχισε να την κοιτάζει αχόρταγα, μ’ ένα χαριτωμένο χαμόγελο.

ΔΙΗΓΗΜΑ:Μια νύχτα με πανσέληνο

Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Σαν το ρολόι της πόλης χτύπησε μία πρωινή, ο άντρας στο μπαρ που καθόταν στο μαύρο δερμάτινο καναπέ κι έπινε το τρίτο του ποτό, έδειξε να ξαφνιάζεται. Ύστερα έστρεψε το θυμώδες πρόσωπό του προς την πόρτα και την κοίταξε για λίγο επίμονα με το κοφτερό του βλέμμα. Σαν βεβαιώθηκε πως έμενε εφτασφράγιστη, επέστρεψε πάλι στη ζοφερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της αίθουσας. 

Ερχόταν τακτικά εδώ κι ένα μήνα από τότε που αποφάσισε να μείνει στη στεριά και να σταματήσει τα ταξίδια. Η θάλασσα τον είχε κουράσει αφήνοντάς του πολλά κουσούρια και κυρίως ψυχικές διαταραχές, επίμονους εφιάλτες και άκρατο εθισμό στον αλκοολισμό.

ΔΙΗΓΗΜΑ:Το προσφυγόπουλο

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ένα προσφυγόπουλο ο Βλαδίμηρος Τζώρτζεβιτς που ύφαινε όνειρα φτερωτά ήρθε στην τάξη.  Άφησε  το χαμόγελό του στη ματωμένη  πατρίδα του, το Κόσοβο   και έφτασε  στη δική μας να στερέψει το κλάμα του και να ξαναμετρήσει τ’  άστρα στο γαλάζιο ουρανό μας. Στο δικό του τα αεροπλάνα του εχθρού βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και διαμελίζουν αμάχους, γκρεμίζουν σπίτια και εκκλησιές, ότι είναι όρθιο το ισοπεδώνουν. 

              Δεκαεφτάχρονος ο Βλαδίμηρος, όμορφος σαν Άδωνης, ξανθός σαν άγγελος και λυγερός σαν κυπαρίσσι, κάθισε στο θρανίο του, σοβαρός, αμίλητος, με χείλη σφιγμένα και μ’  ένα βλέμμα στα μάτια του που σε τρυπούσε σαν δόρυ Μακεδονικής σάρισας.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Ο σάλιαγκας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Οι κοκόροι είναι πολλοί στο δημόσιο. Σου ‘ρχεται να γελάσεις όταν τους βλέπεις σκυμμένους να μουντζουρώνουν χαρτιά, να παίζουν πασιέντσα στον υπολογιστή και να τεμπελιάζουν. Οι  σκαλτσουνάτοι γίνονται υψηλόβαθμοι, οι αλανιάρηδες προϊστάμενοι και οι μπιρμπιλοί αραχτοί στην καρέκλα πλέκουν τον ιστό της αραχνιασμένης γραφειοκρατίας. 

                 Η ταπεινότητά μου ένα τέτοιο αρσενικό ορνίθι το συνάντησα παλιά, όταν γραμματοδιδάσκαλος στη  μιζερόφιλη δημοτική εκπαίδευση πήγα στο γραφείο του να ορκιστώ. Έτρεμα σαν λαγός όταν χτύπησα την πόρτα, στο βελούδινο δάπεδο μετά σαν πάτησα,  στις μύτες των ποδιών μου πατούσα να μην το λερώσω!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άνθρωπε του πνεύματος

      Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Γιατί είσαι απών; Γιατί δεν παραδίδεις τίποτα; Τη σάρισα πένα σου τι την κρατάς; Περιμένεις τον Αναγνωστάκη πρώτα να κλάψει το Χάρη του και μετά να την εξακοντίσεις στους εχθρούς;   Τόσοι Χάρηδες νεκροί, τόσοι σαλταρισμένοι σε τρώγλες και καπνούς, τόσοι σκυφτοί βασανισμένοι απ΄ τη φτώχεια, τυφλώθηκες και δεν τους βλέπεις; Δε βλέπεις  << πως στη σκοτεινή ταβέρνα >> που λέγεται Ελλάς, << πίνουμε όλοι μέθυσοι και γυμνοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας βρει μας πατεί και δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα! >>

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Η Περιστέρα

  Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Η  Περιστέρα Μπαγιάνα, πρώτη κυρία της αριστεράς και σύζυγος του Πρωθυπουργού, τέκνο ιερό της χλιδάτης άρχουσας τάξης, πατώντας σε δάφνες σαν Μεσσίας του πνεύματος, μετατάχθηκε από την ατημέλητη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στην καλλίκομη Ανωτάτη. 

Ο υπογράφων πένης και δεντρίτης εκ του άνυδρου χωρίου Μουριατάδα, δεν το κατόρθωσε αυτό αν και το επεδίωξε εν τω παρελθόντι.  

Με τρία πτυχία εκ των οποίων το ένα του Πάντειου Πανεπιστήμιου, θεωρούσα εαυτόν ικανό να διδάξω οικονομία και κοινωνιολογία σε ευφυείς Λυκειόπαιδες.