ΔΙΗΓΗΜΑ: Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Τούτο το ζεστό και άρρωστο καλοκαίρι που μας ήρθε φέτος έτσι που ήταν άχρωμο και αγέλαστο, έβγαλε αληθινές τις προφητείες του Καζαμία, που ‘γραφε: << Ο καιρός καλοκαιρινός με μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας και ο Θεός να βάλει το χέρι του για τα παραπέρα. Και να σκεφτείτε πως είμαστε ακόμη στο θεριστή με το φωτεινό δίσκο στην αγκαλιά του Καρκίνου. Έτσι σαν θα φτάσει στην αγκαλιά του Ιουλιανού Λέοντα που ‘ναι και πιο καυτή, φανταστείτε τι έχει να γίνει! >>

Δ Ι Η Γ Η Μ Α: Καρέ της ντάμας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

           Ο άντρας υποκλίθηκε με ευγένεια στην κοπέλα της ρεσεψιόν κι αφού διόρθωσε με αποφασιστικές αδραξιές τα φουντωμένα του μαλλιά, τη ρώτησε με το βλέμμα του στραμμένο προς τα δεξιά του διαδρόμου απ’ όπου ακούγονταν φωνές: 

<< Έχει αρχίσει το χαρτί; Είχε λίγο χιόνι ο δρόμος κι άργησα. Θα με συγχωρήσουν πιστεύω οι κύριοι…>>

         Η κοπέλα χαμογέλασε χαριτωμένα και του είπε με αυθόρμητη εγκαρδιότητα:

         << Η πόρτα της λέσχης είναι ανοικτή όπως πάντα, κύριε και σας περιμένει να την περάσετε!>>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Σημαιοφόροι

  Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Εμείς οι πισωθρανίτες τους σημαιοφόρους ποτέ δεν τους χωνεύαμε. Τους θεωρούσαμε τα << οπίσθια >> της άρχουσας τάξης και τους βρίζαμε κεφτέδες, λουκουμάδες και κουραμπιέδες. 

Ήταν όλοι τους σπόροι ευπατρίδων της πόλης, ατίθασοι Νέρωνες και ευνοούμενοι ενός καθηγητικού φακλαναριού, που, έγλειφε τους ισχυρούς γονείς τους μέχρι αηδίας για να θεωρούνται σφουγγοκωλάριοί τους.

          Όταν γινόταν η κλήρωση η κίνηση στο γραφείο των καθηγητών έπαιρνε την όψη Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Οι καθηγήτριες κορδώνονταν αρωματισμένες, οι καθηγητές ενδύονταν το εθνικό κουστούμι και ο γυμνασιάρχης μοίραζε πατριωτικές συμβουλές στους χαφιέδες μαθητές της προσωπικής του φρουράς.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Εθνικός Ύμνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εβδομήντα. Ένας γαμψονύχης δράκος μ’ έσπρωχνε στο γκρεμό, μια ζαβή εξουσία βράδιαζε τη βιασμένη μέρα μου. Έπρεπε να σπουδάσω, να βγάλω στο μέλλον τον επιούσιο και να φωτίσω λίγο από το φως μου την υπνωτισμένη κοινωνία να ξυπνήσει και να απαλλαγεί από την καρπαζιά. 

          Αν και συνάντησα σκιάχτρα και Δούρειους, οπαδούς της ξιφολόγχης και αντλίες με χημικά στο χώρο του Παιδαγωγικού, φοιτούσα ανελλιπώς και ποτέ δεν έσκυψα να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για εύνοιες και ρουσφέτια.  Οι εκδρομές με το πνευματικό ίδρυμα πολλές και σε χώρους μαχών εκεί που τα σκέλεθρα ακόμη των σκοτωμένων κουνιόνταν κι έδειχναν προς τα κει που βρίσκονταν οι φονιάδες τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Οι προσκυνημένοι

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί; Ξυπνήσατε μην είσθε ενάντια  κ’ εχθροί. Πως οι προπάτορές μας ορμούσαν σα θεριά για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά. 

Έτζι  κ’ ημείς αδέλφια, ν’ αρπάξωμεν για μια, τ’ άρματα και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά. Να σφάξωμεν τους λύκους που στον ζυγόν βαστούν  και Χριστιανούς αθώους σκληρά τους τυραννούν. Και στη δικαιοσύνη να σκύψει ο εχθρός. Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αυτήν την πληγή, κ’ ελεύθεροι να ζώμεν αδέλφια εις την Γη >>. 

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Επιθεωρητές

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Σκουριασμένοι κρίκοι στην αλυσίδα της Δημοτικής Εκπαίδευσης, μικρονοϊκοί Νέρωνες αυταρχισμού στις περιφέρειές τους και περιττές μαϊμούδες στα εκπαιδευτικά πράγματα. Παιδιά της κομματοκρατίας έπαιρναν τη θέση και την εξουσία έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Πιστοί σ’ ένα περιθωριακό συνονθύλευμα εμμονών όπως η βία, η διαπλοκή και ο  αχαλίνωτος εγωισμός. Έλλειψη γνώσης, πατριωτική ρητορεία, στόμφος, διδακτισμός και παιδαριώδεις σκέψεις, ολοκληρώνουν το πορτρέτο τους που  και τώρα μετά από τόσα χρόνια κατάργησής τους, λιμνάζουν και όζουν όπου άφησαν τη σκιά τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άνοιξη

     Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ω! αφράστου ομορφιάς Άνοιξη! Αινούμε και προσκυνούμε τα κάλλη σου, αλλά όχι και των πολιτικών. Αυτοί κάλλη δεν έχουν αλλά κάλους στο μυαλό και αλυσίδες για να μας δένουν και να μας στέλνουν στις εφορείες. Και έτσι πασάδες που είναι μας βλέπουν σαν κακούργους,  λογίζουν αδίκως αφ’ ημών και το δήθεν σωτήριο χέρι τους στον τάφο μας, μας σπρώχνει.  

              Γι’ αυτό λέω τώρα που ήρθε η Άνοιξη να κρύψουμε τις τηλεοράσεις, ο σάπιος λόγος τους  να μην ακούγεται σε αυτιά δυστυχισμένων και μόνοι χωρίς τα δαφνόφυλλα της δικής τους δόξας να ζήσουμε αναπνέοντας το μυρωμένο αέρα του βουνού. Αλλά και τι να μας πουν;

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Χαφιέδες

      Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου                                             

Στα σχολεία που δούλευα, ήμουν σκυμμένος περισσότερο στον εαυτό μου, πολύ λιγότερο στο διδασκαλικό ποιμνιοστάσιο του γραφείου, που σε ήθελε κουτσομπόλη αριστείας, επιφανή Σαδδουκαίο και σγουγγοκωλάριο κάθε μικρονοϊκού διευθυντή.

Μαζεύονταν και δυο τρεις μπόγοι χαφιέδες εκεί μέσα, αγριόσκυλα ντόπερμαν, που ο πρωτογονισμός τους εξαντλούνταν σε διαπλοκές, παρακολουθήσεις, καταδόσεις και άσκησης λωποδυτικών συμφερόντων που ως δολοφονικά στυλιάρια ήθελαν να σε εξοντώσουν.

Ηλία Τσιμπλή: Έλεγος για τη Μαίρη της άνοιξης

ΧΡΟΝΟΓΡΆΦΗΜΑ     

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

<< Όρνις αλκυών έλεγον οίτον αείδεις >>, αηδόνι που μοιρολογά τραγούδι πένθιμο ήταν ο έλεγος  [ θρήνος ] όπως είναι και τα δέκα ποιήματα της συλλογής του ποιητή, που έχασε τη γυναίκα του Μαίρη της άνοιξης που εδιάβη σε Τιτάνειο στρατί κι έφτασε στη θαμπή χώρα με τους στοιχειόδαρτους λειμώνες των ασφοδελών,  τους υγρούς βάλτους και τα θειάφινα χώματα. 

Θρηνεί η μέρα γι’ αυτόν, καταλύθη, οι αστροδείχτες της αυγής μεινούνε πάντα νύχτες χρόνου, πέρα στου δρόμου τα βύθη μια υγρονέφελη μαρμαρυγή με μορφή αγιασμένης οπτασίας βαστώντας στο χέρι αχάτινη λαμπάδα, ντυμένη με το αστείρευτο δάκρυ της, άηχα του λέει:

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Τσιπουργιάννοι του Γενάρη

 Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

          << Τι ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια τι τέλεια που μαραθήκαν κι αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού, χειμώνιασε  και φύγανε τα χελιδόνια, γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερά, δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα, αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή απελπισμένη μοιράζοντας τις ομπρέλες της … >>   λέει ο ποιητής για το χειμώνα που η καρδιά του είναι ο Γενάρης ο ψοφόμηνας ο επονομαζόμενος και κρυαρίτης.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Σκύλλα Πρωτοχρονιά

  Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Κρύα κεριά, λιωμένα οι πίσω καιροί. Μαύροι με την κλωστή τους δεμένη στην καμπούρα μας. Με χτικιασμένη τη ζωή μας, να σούρνεται πάνω στο σάλιο τους, η ελπίδα μας να μαραίνεται, χιτλερίσκοι άγριοι να μας σκοτώνουν το χαμόγελο και να μας σπρώχνουν στο χάσκον χάος του γκρεμού. 

Αγύρτες αισχροί, έφεραν μετά το εξήντα  μια Πρωτοχρονιά, κορδωτή  καουμπόισσα, που ‘κανε μπούλμπερη τη φτωχή χαρά μας. Ούτε κουραμπιέδες μας έφτιαξε και κείνο το κοκοράκι στο πιάτο μας ήταν άγευστο, χωρίς κρέας και όλο κόκαλο.

Μαύρα Χριστούγεννα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Περνούν οι καιροί, κοιτάς το τρύπιο σου παπούτσι, ποιητής γίνεσαι μιας άλλης περασμένης εποχής και δένεσαι με το σπόρο του έρωτά της. Εποχή παγωμένη κι εσύ να κάνεις μάθημα σε χωριό σκαπετημένο στην κορφή του βουνού με προίκα σου ένα σχολείο γεμάτο κοράκια και ποντικούς. 

Μακράν της πόλης, εφτά ώρες ποδαράτο, χωρίς πολιτισμό και με τους λύκους  να σε κοιτάνε σαν χίτες να σε κατασπαράξουν.  

με την πένα... Νίκος Καζαντζάκης

Νίκου Καζαντζάκη: ''Ο Χριστός ξανασταυρώνεται''

 Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Την ασκεψία, τον κυνισμό, τον αμοραλισμό, τη μικρόνοια και την πελατειακή σχέση των κυβερνώντων τα πλήρωσα νέος εύελπις όταν διορίστηκα γραμματοδιδάσκαλος σε χωριό λασπότοπο και σκαπετημένο στην κορφή του βουνού.  

<< Συγκοινωνία δεν υπάρχει, κόφτο με τα πόδια τώρα που είναι ο καιρός καλός γιατί αν βρέξει και φουσκώσει ο χείμαρρος θ’ αποκλειστείς  αν δεν πνιγείς >> μου είπε ο επιθεωρητής, ο σκουριασμένος αυτός κρίκος της εκπαιδευτικής αλυσίδας και με βλέμμα << Γοργόνειο >> με τυράννησε με τη νερώνεια ψυχική του βλάβη.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Νίτσε

Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός 

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  

Στο Παιδαγωγικό σε πίσω καιρούς είχα ένα διευθυντή, ένα βρώμικο ποτάμι που μόνο μια θάλασσα φαρδιά μπορούσε να το δεχτεί χωρίς να λερωθεί από τα δυσώδη λύματά του. 

Το χαρτί απορίας δε μου είχε έρθει και μου έκανε έξωση από το εστιατόριο της σχολής, έτσι διάβαζα νηστικός, κοιμόμουν νηστικός και στο νοσοκομείο μπαινόβγαινα να γιατρευτώ από την ασιτία μου. 
Όταν τις ελάχιστες φορές το ισχνό βαλάντιό μου φούσκωνε, τις δραχμές του ξόδευα σ’ ένα υπόγειο τεκέ να τρώω γίγαντες, κολοκύθια βραστά και σούπες από κρεμμύδι.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Κατακάθι πολιτικό

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος 

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί  στρώνει σε μια πεινούσα και  αιμορραγούσα Ελλάδα, για να περπατήσουν και να επιδείξουν τους σπερματοδόχους αδένες τους όσοι μικρονοϊκοί ισχυροί εταίροι έρχονται ως αδερφοί ναζιστές του καροτσάκια Σόιμπλε να ελέγξουν τα οικονομικά μας. Την ίδια ώρα που όλο το κατακάθι το πολιτικό τους προσκυνάει, ο ελληνικός λαός, στενάζει κάτω από τη Γερμανική μπότα, πένης, νηστικός, άνεργος, κουρελής και χρεωμένος.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Πού είσθε Μεσσήνιοι δημιουργοί;

 Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Σας έκλεισαν στο σπήλαιο; Τίποτα δε διαβάζουμε δικό σας και το λάβαρο του σκοταδισμού πήρε θάρρος και σεργιανάει στους δρόμους. Στον τύπο και στα έντυπα απόντες, οι ιδέες σας προπηλακισμένες στη σιωπή, η αισθητική καλλιέργεια των έργων σας ασθενέστερη φτάνει στο λαό.  

Έτσι διαβάζουμε χυδαίες γραφές, γραμμένες από αγράμματους κονδυλοφόρους, με τις εμπνεύσεις τους λειψές και όλες στην πνευματική γύμνια δοκιμασμένες.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άδειο το κράνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Σε τούτο τον καιρό που καίει και καίγεται μια ψυχή νεκρού βγαλμένη από τα συντρίμμια μου ψιθύρισε << μέμνησο >> την 28η  Οκτωβρίου 1940  που ένας αιμοδιψής πόλεμος σαν ξυλοκόπος έκανε κομμάτια τον κόσμο με το τσεκούρι του .   Κι αρχίζω, με κείνον τον άνεμο   τον περασμένο να μου σκονίζει τις λέξεις, λέξεις γεμάτες αίμα, θανάτους, νεκρούς, χαμένες πατρίδες, αλυσοδεμένες ψυχές, εμβατήρια πολεμικά, πανανθρώπινα, λυτρωτικά. << Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα που μας εμάραινε θανατικά, θέλουμε ελεύθερη εμείς την πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ο σχολίατρος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εβδομήντα, το κλεινόν άστυ του κάμπου ανθούσε, εγώ  παρόντας στο γυμνάσιό του νιτερέσια άνοιγα με τους υπερσυντέλικους και τα δύστροπα συνημίτονα.  

Η καθηγητική σύγκλητος αντίγραφο της Ρωμαϊκής, μας έδερνε, μας απέβαλε και μας γέμιζε το μαθητολόγιο με εφτάρια και διαγωγές κοσμίες.   

Τα μέλη της μας χόρταιναν αρχαιοελληνική αποχαύνωση και ηθική παραλυσία, επιβάλλοντας με την τιμωρητική βία τους τη μικρονοϊκή ιλαροτραγωδία του μηδενισμού τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Απουσιολόγος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

             Άλλος ένας σκουριασμένος κρίκος της άρχουσας τάξης και του καθηγητικού φακλαναριού για να ελέγχει την κοινωνική συμπεριφορά στην τάξη του μαθητικού << υπόκοσμου >>.

            Εύελπις νέος ακόμη τότε στο γυμνάσιο, αζύμωτος με τη δράκαινα κοινωνία, τούτη η καταγραφή των συμμαθητών μου που δεν εμφανίζονταν στο μάθημα, μου προκαλούσε ψυχολογική φθορά. Δηλαδή ο απουσιολόγος ήταν σφουγγοκωλάριος των καθηγητών, πραιτωριανός του γυμνασιάρχη και χαφιές ενδεδυμένος με τη θεοφιλή αριστεία να καταδίδει τους μαθητές!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Αριστεία

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Σκληρό το νύχι της αριστείας, στο πετσί μου το ‘νιωσα σε πίσω καιρούς. Ήταν τότε που σπούδαζα στο παιδαγωγικό και είχαμε κάμποσους << θεοφιλείς καίσαρες κοσμιωτάτους >>,   << άριστους Σαδδουκαίους >>   και << επίλεκτους πραιτωριανούς >> σπουδαστές, όλοι τους  ταγμένοι να υπηρετούν το καθηγητικό φακλαναριό και να καταδίδουν εμάς τους υπόλοιπους ως αντιφρονούντες, αμοραλιστές και ιζήματα λασπερής μάζας. 

         Η μνήμη μου ξεθωριασμένη θυμάται, δυστυχώς θυμάται,  μια τέτοια θεραπαινίδα της αριστείας, που το βίο μας έκανε αβίωτο και είχε ως πασαρέλα το γραφείο του διευθυντή. Με άνθη του γέμιζε το βάζο, με ροδοπέταλα στόλιζε το σαλόνι και τη βιβλιοθήκη. Την είχε δεξί του χέρι, τις εντολές του εκτελούσε, βιβλία, σημειώσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και επιπλήξεις μας τα ‘φερνε στην τάξη, σαν δικοτυλήδονη  ανεμώνη στον άνεμο μας τα έδινε και μας τα ανακοίνωνε.