Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

                αίολος              * Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                            Μεταμεσονύκτιες δοξασμένες ιστορίες

          Στο παρελθόν, πριν χρόνια τα έτσουζα ως  τις   μεταμεσονύκτιες ώρες σε ταβερνάκια λαϊκά και προσφιλή σε ανθρώπους της χαμηλής τάξης. Έντονες μου έχουν μείνει οι εικόνες που ξεδίπλωναν οι οινοβαρείς θαμώνες συζητώντας ή χορεύοντας, που και τώρα παρά την εθελουσία αποχή μου από το αλκοόλ επισκέπτομαι που και που τα στέκια τα παλιά και  εν μέσω κρασοκατάνυξης και φλυαρίας με φίλους, επανερχόμαστε στα φευγάτα και αγύριστα.

      Στην << Παλιά αγορά >> πάνω πόλης, συχνάζει και τα τσούζει ο αδελφικός μου φίλος και συμμαθητής στο γυμνάσιο Γιώργος. Η ταβέρνα είναι ξακουστή, για το βαρελίσιο κεχριμπάρι κρασί της και τα νόστιμα μεζεκλίκια της, που γίνονται ανάρπαστα από τους δυνατούς καλοφαγάδες και πότες. Εδώ είχαμε δώσει ραντεβού να τα πούμε και ήσυχα μέσα στην αργυρή φωτοχυσία της αίθουσας να πιάσουμε ψιλό λακριντί. Ο Γιώργος, ξέχασα να πω ήταν αθλητής του άλματος εις μήκος στο γυμνάσιο και κανένας δεν μπορούσε να του βγει. Στην πορεία εγκατέλειψε για να μείνει με τις εφηβικές δάφνες του αθλητισμού να τον στεφανώνουν.

      Ήπιαμε τα πρώτο μισόκιλο ήσυχα, χωρίς εκκωφαντικά μπαμ στην κουβέντα και χωρίς πάταγο ιδεολογικού πάθους. Στο δεύτερο τα αιμοπετάλιά μας ήρθαν σε κοχλασμό, η στωικότητα πήγε περίπατο κι αφήσαμε ελεύθερους εαυτούς να εξαντλήσουν αθεράπευτα κάθε συμβάν της σχολικής ζωής. Η κουβέντα έφτασε στις γυμναστικές επιδείξεις όταν η αφεντιά του, άκρως αφηγηματική σε τέτοια θέματα, άρχισε: << Τι ωραία τότε με αυτές; τις θυμάσαι; Αρχές Ιουνίου και οι μάγοι της άθλησης του γυμνασίου μας, επιδεικνύαμε τις αθλητικές μας ικανότητες. Το κοινό μας χειροκροτούσε  ενθουσιωδώς και μας βράβευε με ηχηρά μπράβο και ξέφρενες ιαχές. Ενίοτε κοιτάζοντας οι θεατές τις καλλίγραμμες δεκαοχτάρες μαθήτριες τις ενθάρρυναν με συνεχή και αμείωτα << ολέ- ολέ>> όμοια με αυτά της αρένας.  Και τι δεν είχε το πρόγραμμα. Παρέλαση, ασκήσεις, ακοντισμό, δισκοβολία, σφαιροβολία, άλμα τριπλούν και απλούν, ύψος, δρόμος εκατό μέτρων, σκυταλοδρομία. Το γυμναστή τον θυμάσαι; Ξεκινούσε: Προσοχή, ανάπαυση, πάλι προσοχή, έκταση, ανάταση, διάσταση, στροφή της κεφαλής δεξιά, αριστερά, προσοχή, σημειωτόν! Δε θα ξεχάσω τον όρκο του αθλητή, τον οποίο κι εγώ είχα πει μια φορά, που έλεγε: Ορκιζόμαστε ότι προσερχόμενοι στους αγώνες για να αγωνιστούμε  ευγενικά και σύμφωνα με τους κανονισμούς και ότι η συμμετοχή μας έχει σκοπό την επίδειξη του ιπποτικού πνεύματος και την τιμή του σχολείου, της πατρίδας και τη δόξα του αθλητισμού.

    Άδειασα  μέχρι πάτο το  ποτήρι για να με οπλίσει με φιλότιμη προσπάθεια να πω κι εγώ κάτι, έστω κι άτακτα, συνεχίζοντας το δικό του σενάριο: << Θα θυμάσαι πως με τον μικρότερο γυμναστή είσαστε στα μαχαίρια.  Μαύρη ψυχή ο δόλιος  το είχε παρακάνει με την αυστηρότητά του και τη σχολαστικότητά του. Εσύ είχες νταραβέρια μαζί του σαν αθλητής και σε κούραζε. Την παραμονή των γυμναστικών επιδείξεων, τις τελευταίες μας, σε προπονούσε στο σκάμμα και σου έδειχνε πως θα κάνεις σωστή την απογείωσή σου στο άλμα για να έχεις καλή απόδοση. Πλήθος μαθητόκοσμου  παρακολουθούσε, όταν κάνοντας το άλμα ο γυμναστής ο καβάλος του σχίστηκε και οι σπερματοδόχες αδένες του βρήκαν αέρα! Τα γιούχα και τα γέλια που έπεσαν τον έκαναν να πάει τρέχοντας να κρυφτεί στα αποδυτήρια!>>

       Γελάσαμε με την ψυχή μας. Αμετάπειστοι λάτρεις της κουβέντας την συνεχίσαμε αρκετές ώρες μετά το μεσονύκτιο προς τέρψιν και ευχαρίστηση και των δυο μας.

     ellinikoxronografima.blogspot.gr   panant1947@gmail.com