Κυπαρισσιώτικα

 

               <<Αφ’ Υψηλού>> και ιστορίες στις υπώρειες του κάστρου

                                [γράφει ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος]

                    Σκέφτηκα να επωφεληθώ από το ηλιόλουστο πρωινό της Κυριακής και να απολαύσω τη θέα της Κυπαρισσίας από την καφετέρια << Αφ’ Υψηλού>> στις υπώρειες του κάστρου. Το εμβληματικό όνομα της καφετέριας προσδιορίζει επακριβώς πως το σημείο της θέσης της είναι καθοριστικό, αφού βλέπεις την πόλη του Μιχάλη Κατσαρού να απλώνεται μπροστά σου σαν μια αργυρή φωτοχυσία και με μια φιάλη πλήρη οινοπνεύματος που τη μοιράζεσαι με φίλους, οι ευφορικές σου ιδιότητες εκσφενδονίζονται στα ύψη.

            Οι αστοί έχουν πληροφορηθεί την ολόθερμη και πανοραματική αγκάλη του χώρου και όταν εγκαταλείπουν τα κολαστήρια των πόλεων, εκδράμουν χαίροντες και επισκέπτονται αγεληδόν τον ημιορεινό αυτό παράδεισο. Μαζί με τα κουρασμένα σαρκία τους, κουβαλούν  και τις καθημερινές τους βεβαιότητες, τις οποίες με την πρώτη ματιά που ρίχνουν στην αρχόντισσα του Ιονίου τις ξεχνούν, και ατάραχοι πλέον και μακάριοι εξαφανίζουν κάθε γκρίζο και μουντό που έχει συσσωρευτεί στην ψυχή τους.

         Ευφραινόμενος κι εγώ καθισμένος να γεύομαι το τσίπουρο με τις ομορφιές της πόλης, ξετρύπωσα μακριά να διασχίζει το πέτρινο σοκάκι το φίλο μου Λευτέρη και να έρχεται όπως συνήθιζε τακτικώς να γεύεται διαφανή αποστάγματα αλκοόλ τα οποία συνδύαζε απαραιτήτως με παρέα και κουβέντα. Ο Λευτέρης ήταν παραμυθάς ολκής από το γυμνάσιο ακόμη, τουτέστιν άριστος αφηγητής και στο κουβεντολόι ακτύπητος. Ήρθε κάθισε και με το πρώτο ποτήρι κεχριμπάρι, ψιθύρισε: << Ας τους να συνωστίζονται στα πολυσύχναστα μέρη οι άλλοι, εμείς εδώ με τους λίγους στη μοναξιά μας>> κι έριξε βλέμμα πονηρό, αιχμηρό και εξεταστικό στο διπλανό τραπέζι με τα δροσερά κορίτσια.

   Είπαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Στο τέλος εστιάστηκε σε ένα σχολικό αφήγημα το οποίο και καταγράφω προς τέρψιν των αναγνωστών όπως ακριβώς βλάστησε στα θεία χείλη του.  << Θυμάσαι το θεολόγο;>> με ρώτησε με έξαρση κι άρχισε: <<Μανία του να μας αναγκάζει να λέμε απέξω τα άμφια του επισκόπου κι όταν ξεχνούσαμε κάποιο τα επαναλάμβανε ο ίδιος ασθμαίνοντας και φαρσί ενώ εμείς σκασμένοι στα γέλια το γλεντούσαμε. Σάκος, ωμοφόριο, μανδύας, μίτρα εγκόλπιο, ποιμαντορική ράβδος, σταυρός, επιρριπτάριο, στιχάριο, επιμανίκια, ζώνη και επιγονάτιο. Ύστερα ζωγράφιζε στον πίνακα τη μίτρα και έψελνε, Αμήν! Και τότε στη Γελουδά τι του κάναμε! Κοντός και χοντρός όπως ήταν ζήτησε να του φτιάξουμε ένα << βήμα >> να ανέβει και να μας βάλει κήρυγμα στην αυλή της εκκλησίας. Ο Μενέλαος ο πισωθρανίτης, σκράπας αλλά θαυμαστής της πλάκας, προθυμοποιήθηκε να στήσει αυτός το << πέτρινο βήμα>>. Την ώρα όπως που ο θεολόγος έλεγε: <<…αν παραβείτε τις εντολές του θεού θα ρίξει φωτιά και θα σας κάψει>> κλώτσησε  τη σφήνα που στεριώνονταν  οι πέτρες και ο θεολόγος γκρεμίστηκε κάτω!  Το παντελόνι του σχίστηκε, η μύτη του αιμορράγησε, το δεξί του πόδι χτύπησε και τρέχοντας μπήκε στο ιερό να κρυφτεί. Το γέλιο που έπεσε το σταμάτησε με δυο χαστούκια στους πρώτους που βρήκες μπροστά του ο γυμναστής και η γιορτή έληξε! Ως και οι άγιοι γέλασαν, ο δε Ιωάννης ο βαπτιστής ανέμισε με νόημα την προβιά του προς τέρψιν πάντων των μαθητών!>>

          ellinikoxronografima.blogspot.gr 

 

            Τ Ο   Χ Ρ Ο Ν Ο Γ Ρ Α Φ Η Μ Α

                             Σωροί βιβλίων

                             Του    Παναγιώτη Αντωνόπουλου

           Οι δόλιοι! Άνοες πιστεύουν πως το βιβλίο είναι εύκολο όπως κάνεις παιδί!  Συμπεριφέρονται ως ανάγωγοι χωριάτες και αβασάνιστα γίνονται τσαλαπετεινοί,  ντύνονται με λαμπρό πτέρωμα, βάζουν και το λοφίο στο κεφάλι και πετάνε! Γίνονται συγγραφείς πιστεύοντας πως η αφήγηση είναι χλωριωμένη κότα προς αποκομιδή στη χωματερή.

        Έτσι έχουμε σωρούς βιβλίων! Ο γιδοβοσκός γράφει την ιστορία του χωριού του, ο μπακάλης για τα παραδοσιακά κτήρια της πόλης, ο ταχυδρόμος για τα τοπωνύμια και τη μάχη που έδωσε ο παππούς τού γονέα του στο χωράφι με τον Ιμπραήμ και ο πολιτικός για την ψήφιση δρακόντειων νόμων προς ανακούφιση της τάξης και της ασφάλειας των πολιτών! Αγνοούν εριστικώς  πως ο ξυλουργός ή ο φούρναρης δεν μπορούν να γράψουν βιβλίο! Γιατί είναι μαθητές του πέντε! Ακόμη αγνοούν πως και αυτοί δεν είναι ΣΤΑΝΤΑΛ να γράψουν << ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ >>, ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ να γράψουν το << ΓΛΑΡΟ >>, ΚΩΝ. ΘΕΟΤΟΚΗΣ, τον << ΚΑΤΑΔΙΚΟ >>.

        Χωρίς κότσια, εγκαλούν υπερκόσμιες δυνάμεις, να κάνουν το θαύμα και τα ψίχουλα γραφής που αφήνουν στις λευκές σελίδες να γίνουν ένα βιβλίο αριστούργημα. Αν είναι δυνατόν! Αποκλείεται να έχουν διαβάσει και το δαιμόνιο Ιταλό Μακιαβέλι και παραφράζοντάς τον, να ανέκτησαν θάρρος. Αποκλείεται! Είχε πει: <<Να θυμάστε πως πάντα οι άνθρωποι θα επιδιώκουν να βελτιώνουν τη ζωή τους αλλάζοντας αρχηγό>>. Αυτοί προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους, γράφοντας βιβλία!

        Διορισμένος γραμματοδιδάσκαλος πριν χρόνια σε ορεινό χωρίο, αφού βασανίστηκα ένα μήνα να με κόβει η λόρδα, είπα να χορτάσω τουλάχιστον με πνευματική τροφή. Έτσι έστρεψα το ενδιαφέρον μου στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Όλα τα βιβλία παλιάς κοπής, γραμμένα μετεμφυλιακά, μύριζαν πνευματική μούχλα. Τα μόλυνε και το κάδρο του Κωνσταντίνου μετά της βασιλίσσης Άννας Μαρίας και η κατάσταση ήταν, μαύρη, ασιατική. Σκορπιοί, ποντικοί, κατσαρίδες και  στρατιές  σκωλήκων τα μάχονταν μέχρι εσχάτων. Όλα απόπνεαν σαπίλα, σήψη και λοιμογόνο πατριωτισμό. Περίσσευαν τα ελληνοχριστιανικά και οι τίτλοι με κηπουρικές εργασίες. Παρών και << Ο Αγών μου >> του Αδόλφου Χίτλερ! Και μια βιογραφία του εθνοσωτήρα Μεταξά! Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκης, Καρυωτάκης ούτε για δείγμα. Οι συγγραφείς αυτοί γραμμένοι στη μαύρη λίστα των καταραμένων ανθρώπων, συνομιλούσαν ευτυχώς σιωπηλώς ακαταπαύστως.

        Άντε μετά με τόση λάσπη στην ψυχή να τραγουδήσεις με τους μαθητές: << Ένα παλληκάρι είκοσι χρονών, άρματα το ζώσαν      για τον πόλεμο >>.  Ανέκαθεν οι λειράτες όρνιθες  του κοινοβουλίου και των κυβερνήσεων πίστευαν τον ίδιο χαβά. Οι σχολικές βιβλιοθήκες να είναι << χολεριασμένες >> και ο λαός ερίφιο.

   ellinikoxronografima.blogspot.gr

 

                                 Ο  Καποδίστριας κυβερνήτης. Η πολιτική του

                                                                      [Ημερολόγιο του ’21]

                                                    Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                Ο Καποδίστριας αποβιβάστηκε στ΄ Ανάπλι στις 7 Γενάρη του 1828. Την εικόνα της φρικτής ερήμωσης της χώρας τη δίνει ο ίδιος μέσω του Γ. Τερτσέτη στα << Απόλογα για τον Καποδίστρια >>. Λέει: << Είδα πολλά εις την ζωήν μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ και άλλος   να  μην ιδεί. << Ζήτω ο κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας !>> εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιάς πολέμου, ορφανά γδυτά, κατεβασμένα από τις σπηλιές. Δεν ήταν το συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος. Η γη εβρέχετο από δάκρυα. Εβρέχετο η μυρτιά αι η δάφνη του στολισμένου δρόμου από το γιαλό έως την εκκλησία. Ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνή του λαού μου έσχιζε την καρδιά μου. Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες, μου εζητούσαν ν’ αναστήσω τους απεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και με δίκαιο μου ζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις καθώς πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημίαν του θανάτου και  τας αδικίας. Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχει συνείδηση, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας. Δύναμαι να έχω εγώ όλα αυτά και να δικαιολογήσω την παντοχή του κόσμου; […] Ένα μόνο φοβούμαι, πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνηση  τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων, αν πλανεθεί ο ελληνισμός και σηκώσει σκοτάδι μεταξύ μας ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν κι εμένα οι οφθαλμοί, ποιος ηξεύρει; που θα πάμε, τι θα γενούμε; ετινάξαμε το καβούκι των αλλοφύλων, αλλ΄ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τις βλέπετε.

        Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων. Ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύσει εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης >>.

        Ως κυβερνήτης έδειξε τις καισαρικές τάσεις του από την πρώτη στιγμή. Ανέστειλε το σύνταγμα της Τροιζήνας, βάζοντας το δίλημμα στον πολιτικό κόσμο της χώρας: παραμερίζω το σύνταγμα ή φεύγω! Διέλυσε τη βουλή και στη θέση της διόρισε συμβουλευτικό σώμα από κοτζαμπάσηδες και μεγαλοκαραβοκύρηδες. Το ονόμασε  Πανελλήνιον από 27 μέλη με διακοσμητικό χαρακτήρα. Παράλληλα ιδρύει την Κεντρική Γραμματεία, είδος υπουργικού συμβουλίου που η πολιτική του γραμμή χαράζεται από τον ίδιο. Η εξουσία δηλαδή συγκεντρώνεται όλη στα χέρια του και γίνεται δικτάτορας γιατί έτσι πίστευε, πως θα κυβερνήσει καλύτερα. Κύκλοι όμως εσωτερικοί που επηρεάζονταν από την Αγγλική και Γαλλική επιρροή αντέδρασαν με αποτέλεσμα να του δημιουργούν προβλήματα και να υπονομεύουν τις προσπάθειές του για  να φέρει εις πέρας το αξιόλογο πρόγραμμά του.

      Όμως οι στόχοι που ήταν άμεσοι να εμπεδώσει την έννοια του σωστού κράτους ήταν καλοί.  Χτύπησε την πειρατεία και η θάλασσα απαλλάγηκε από τους πειρατές. Υπήγαγες το στρατό και το στόλο κάτω από τις διαταγές του κράτους διώχνοντας του Υδραίους που ήταν αφεντικά ως  εκείνη τη στιγμή. Βελτίωσε την διοικητική διάρθρωση του κράτους.  Κατάργησε του δημογέροντες και διαίρεσε τη χώρα σε περιφέρειες. Τα οικονομικά τα βελτίωσε με δανεισμό από το εξωτερικό. Προσπάθησε να ιδρύσει εθνική τράπεζα αλλά η προσπάθειά του τορπιλίστηκε από τους κοτζαμπάσηδες. Το ζήτημα της τάξης της χώρας τον απασχόλησε και προσπάθησε να το  λύσει. Χτύπησε τη ληστοκρατία και κυνήγησε τους απείθαρχους.  Πήρε μέτρα για την παιδεία, ιδρύοντας σχολεία, γεωργικές σχολές, οργάνωσε τη δημόσια υγεία, τα πρώτα νοσοκομεία, και ίδρυσε και την ταχυδρομική υπηρεσία.

      Στο θέμα της διανομής της γης απέτυχε. Η γη συγκεντρωμένη στα χέρια των τζακιών και των μοναστηριών ήταν αδύνατο να μοιρασθεί στους ακτήμονες που λιμοκτονούσαν από την πείνα. Χρειαζόταν επαναστατικά μέτρα. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να κάνει κάτι εδώ δεν τα κατάφερε. Αυτή η αποτυχία του, σφραγίζει και τη γενική  αποτυχία της πολιτικής, του  κράτους.

    ellinikoxronografima.blogspot.gr       [Τέλος]

Πηγές:  Τερτσέτης, Στρίγκος, Φωτάκος, Μιχαηλίδης, Κιτρομηλίδης, Σπ.Μελάς, Σπ. Τρικούπης, Σκαρίμπας, Μακρυγιάννης, Θ. Κολοκοτρώνης, Τ. Βουρνάς, Δ. Φωτιάδης, Κασομούλης.

 

                                                      Ναυμαχία του Ναβαρίνου.

                                                          [Ημερολόγιο του ΄21]

                                                    Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                      Παίρνοντας το μήνυμα του Κολοκοτρώνη οι τρεις ναύαρχοι των τριών Μεγάλων  Δυνάμεων, έστειλαν τον Άγγλο πλοίαρχο Χάμιλτον στον Αλμυρό  της Μάνης για να δει τα σημάδια καταστροφής του Ιμπραήμ. Λέει ο Κολοκοτρώνης: <<Από τον Αλμυρό έως την Καλαμάτα είναι μιάμιση ώρα ο τόπος που έκοβαν και έκαιγαν και οι καπεταναίοι τους έδειχναν το τι κάνει ο Ιμπραήμ>>. Οι  απεσταλμένοι αφού διαπίστωσαν την καταστροφή πήγαν στο στρατηγείο του Κεχαγιάμπεη και του ζήτησαν να σταματήσει την καταστροφή. Επιστρέφοντας μετέφεραν με λεπτομέρειες ότι είδαν στους τρεις ναυάρχους των Μεγάλων Δυνάμεων και έστειλαν επιστολή αμέσως αυστηρή στον Ιμπραήμ:

         << Ο Άγγλος, ο Γάλλος και ο Ρώσος ναύαρχος  προς την Α.Υ. τον Ιμπραήμ πασά. Επί του πολεμικού της Α. Βρεταννικής μεγαλειότητος << Ασία>>. Υψηλότατε, Πληροφορίαι θετικόταται προερχόμεναι ημίν πανταχόθεν, αγγέλουν ότι πολυάριθμα αποσπάσματα του στρατού σας, περιερχόμενα από διαφόρους διευθύνσεις την Πελοπόννησον, δηώνουν, καταστρέφουν, εκριζώνουν δέντρα, τας αμπέλους και πάσαν φυτείαν, βιαζόμενα εν μια λέξει να μεταβάλουν την περιφέρειαν ταύτην εις τελείων έρημον. Μανθάνομεν επιπλέον ότι προετοιμάζεται εκστρατεία κατά της Μάνης και ότι ήδη στρατεύματά σας βαδίζουν κατ’ αυτής. Πάσαι  αι πράξεις αύται της υπερτάτης βίας διαπράττονται εν τούτοις υπό τα όμματά μας και λαμβάνουν χώραν εν πλήρει περιφρονήσει της ανακωχής, ην η Υ.Υ. ηγγυήθη επί λόγω να τηρήσει πιστώς μέχρι της επιστροφής των αποσταλέντων ταχυδρόμων και χάρις εις την οποίαν επετράπη ο επανάπλους του στόλου της Υ.Υ. εις Ναβαρίνον την 26 Σεπτεμβρίου.

      Οι υπογεγραμμένοι έχουν την λυπηράν υποχρέωσιν να σας δηλώσουν ότι τοιαύτη εκ μέρους σας διαγωγή, τοιαύτη περίεργος παράβασις των ανειλλημμένων υποσχέσεων, σας θέτουν, Κύριε, έξω του διεθνούς δικαίου, έξω των υφισταμένων συνθηκών των Αυλών των και της Οθωμανικής πύλης. Επί πλέον οι υπογεγραμμένοι θεωρούν τας κατόπιν των διαταγών σας συντελουμένας κατά την ώραν ταύτην καταστροφάς ως άντικρυς αντιτιθεμένας προς τα συμφέροντα του ηγεμόνος σας, όστις εξ αιτίας τούτων θα ηδύνατο να χάσει τα πραγματικά πλεονεκτήματα, άτινα η συνθήκη του Λονδίνου τω επεφύλαξεν έναντι της Ελλάδος.

    Οι υπογεγραμμένοι ζητούν παρά της Υ.Υ. κατηγορηματικήν και ταχείαν απάντησιν εις την παρούσαν διακοίνωσιν και σας αφήνουν να προείδετε τας αμέσους συνεπείας μιας αρνήσεως ή μιας υπεκφυγής.

                                               Εδουάρδος Κόντριγκτον, αντιναύαρχος

                                                              κόμις Χέϊντεν, υποναύαρχος

                                                                       Ντε Ρινύ, υποναύαρχος >>.

     Το τελεσίγραφο αυτό βρήκε τον Ιμπραήμ έτοιμο να σχεδιάζει επίθεση κατά του Ναυπλίου. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να κάνει ανακωχή, απαντώντας πως θα περιμένει οδηγίες από την Πύλη. Η ανακωχή κράτησε λίγο γιατί ένα επεισόδιο με τους στόλους Τουρκίας και Ελλάδας στον Κορινθιακό άναψε πάλι  τα αίματα και  η Τουρκία άρχισε και πάλι να ερημώνει το Μοριά και τη Ρούμελη κατά διαταγή του Ρεσίντ Κιουταχή. Οι τρεις στόλοι τότε παίρνουν την απόφαση να απαντήσουν με ναυτική επίδειξη και στις 8 Οκτώβρη 1827 εισπλέουν και αγκυροβολούν στο λιμάνι του Ναβαρίνου.  Οι Τούρκοι ρίχνουν την πρώτη βολή εναντίον τους για να απαντήσουν οι Δυνάμεις με συνεχή πυρά που τσάκισαν αμέσως τον Τουρκοαιγυπτιακό. Η νίκη ήταν αποφασιστική και ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος συντρίφθηκε ολοκληρωτικά. Χάρη στην αντίσταση του λαού, το στρατιωτικό δαιμόνιο του Κολοκοτρώνη και τη γενναιότητα των λοιπών ελληνικών δυνάμεων ο Ιμπραήμ γνώρισε την ήττα και ντροπιασμένος εγκατέλειψε το Μοριά και στις 22 Δεκέμβρη 1827 έπλευσε στην Αλεξάνδρεια.

  ellinikoxronmografima.blogspot.gr   [Συνεχίζεται]

Πηγές:   Στρίγκος, Φωτάκος, Πασπαλιάρης, Κιτρομηλίδης, Σπ. Μελάς, Σπ. Τρικούπης, Σκαρίμπας, Μακρυγιάννης, Δ. Φωτιάδης, Κασομούλης, Θ. Κολοκοτρώνης.

 

                      Καταστροφές στη Μεσσηνία. Πρωτόκολλο Λονδίνου

                                                                      [Ημερολόγιο του ’21]

                                                           Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                      Σεπτέμβρης του 1827 και ο Κολοκοτρώνης είναι στη Μεσσηνία.  Τα αιγυπτιακά στρατεύματα   λεηλατούν τα πάντα και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο νομό.   Ο Κεχαγιάμπεης επικεφαλής του στρατού του Ιμπραήμ προσπαθεί με φοβέρες να κάμψει το ηθικό των ανθρώπων. Τους γράφει στην προκήρυξή του: <<Μ’ όλον οπού με έμπρη [εντολή] της υψηλότητος του αφέντη μου, ήλθα εις τα ενταύθα δια να κατακόψω, να κατακαύσω και σχεδόν αφανίσω όλα τα δέντρα σας, όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία προς τροφήν σας,  λυπούμενος τον πτωχόν λαόν να μη δοκιμάσει την αυτήν ζημίαν και αφανισμόν αυτών των αναγκαίων δένδρων σας, έκρινα εύλογον να σας ειπώ ότι χωρίς αναβολήν καιρού να συσκεφτείτε καλώς και να παραιτηθείτε από τα της αποστασίας  φερσίματα και, καθώς άλλοι ομόπιστοί σας, να έλθητε να  προσκυνήσετε δια ν’ απαντήσετε αυτήν την οργήν και τον αφανισμόν οπού θέλει δοκιμάσει όλη η πτωχολογιά σας, ειδεμή και δεν έλθητε ας είναι η αμαρτία εις τον λαιμόν σας και όψεσθε εν ημέρα κρίσεως. Περισσότερον απ’ αυτά δεν είναι χρεία να σας γράψω και υγιαίνετε >>.

          Παρ’ όλο που ο Μεσσηνιακός κάμπος έχει πλημμυρίσει από στρατιώτες και ιππικό του εχθρού, οι κάτοικοι τον αγνοούν και δεν προσκυνάνε. Αντίθετα του απαντούν πως δεν υποκύπτουν. <<Ελάβομεν ένα γράμμα σου εις τον οποίον μας λέγεις ότι είσαι διορισμένος από τον αυθέντην σου να κατακόψεις τα δέντρα μας και σου αποκρινόμεθα, οι Έλληνες όταν αποφασίσαμεν να τινάξωμεν  τον ζυγόν της τουρκικής τυραννίας, εβάλαμεν προ οφθαλμών, ότι κοντά με τα άλλα δικαιώματα του ελεύθερου ανθρώπου, τα οποία αυτοί μας είχαν αρπαγμένα και τα οποία  θ’ ανακτήσωμεν και ημείς ως ελεύθεροι Έλληνες, θ’ ανακτήσωμεν κι όλα όσα η καταπλακωμένη από αυτήν την τυραννίαν γη των πατέρων μας φέρει επάνω της, ως υποκείμενα και αυτά εις την διάκρισιν της τυραννίας, ότι δε ημπορείς να κατακόψεις δεν μας είναι παράξενον,  διότι κοντά εις τόσας άλλας παρανομίας, τας οποίας κάμνετε κάθε ημέραν εις τα αδύνατα μέρη, ημπορείτε να μεταχειριστείτε  το αυτό και εις τα άψυχα δέντρα. Στοχαστείτε όμως ότι εις όλας αυτάς τας παρανόμους πράξεις σας χρεωστήτε λόγον, καθώς και εις άλλα, είναι και εις ταύτα τα μέρη της Μεσσηνίας συγκροτημένον στρατόπεδον παρά του γενικού στρατηγού των αρμάτων της Πελοποννήσου και όταν θέλετε πολεμάτε με αυτό και όχι με τα ξύλα, ημείς πάλιν λέγομεν έως τον ένα είμεθα αποφασισμένοι να αποθάνωμεν ελεύθεροι Έλληνες. Τη 25 Σεπτεμβρίου. Εν Μεσσηνία 1827. Οι κάτοικοι των επαρχιών της Μεσσηνίας >>.

       Τότε ο Κεχαγιάμπεης άρχισε το φοβερό έργο της καταστροφής της Μεσσηνίας. Γράφει ο Σταματόπουλος: <<Αφού έβαλε 5.000 καβαλαραίους να στέκουν γύρω στους κάμπους για να μη κατεβαίνουν οι Έλληνες και τους εμποδίζουν, άρχισε την καταστροφή σε όλη την επαρχία. Και όσα δεν εκαίοντο έβανε τσεκούρι, ελαιώνες, συκιαίς, μουριαίς >>. Ο δε Μέντελσον γράφει: <<Διέταξε την πελέκησιν όλων των καρπίμων δέντρων και την πυρπόλησιν των χωρίων. Ουδέποτε εχθρικά στρατεύματα εφάνησαν τόσον φθοροποιά όσον εν τη παρούση εκστρατεία.   Ελογίσθησαν 60.000 αι κατακοπείσαι συκαί και 25.000 ελαίαι και συκαμινέαι [μουριές]. Καπνοί δε και φλόγες πολυήμεροι εσκέπαζον τον ορίζοντα >>.

      Ο Κεχαγιάμπεης δεν εμπλεκόταν σε μάχες. Είχε τακτική.  Η παρουσία των στόλων της Ρωσίας, Γαλλίας και Αγγλίας στα νερά του Μοριά δεν τον είχε πτοήσει αλλά συνέχιζε την καταστροφή. Κι αυτό γιατί ο Ιμπραήμ σκόπευε  αφού ερημώσει το Μοριά να στείλει στην Αίγυπτο 500.000 Έλληνες αγρότες. Γι΄ αυτό η φειδώ του σε ανθρώπινες ζωές. Μόνο η καταστροφή της παραγωγής και  βιοσιμότητας του Μοριά τον ενδιέφερε. Η παραβίαση των νόμων του πολέμου ήταν κατάφορη. Κι ο Κολοκοτρώνης αναγκάστηκε να επέμβει. Από τον Αλμυρό της Μάνης με τη σύμφωνη γνώμη και των καπεταναίων ναύλωσε μια γοργοτάξιδη σκαμπαβία και την έστειλε να συναντήσει τους στόλους των τριών Μεγάλων Δυνάμεων στα ανοιχτά του Μεσσηνιακού κόλπου.  Μαζί με τις προκηρύξεις του Κεχαγιάμπεη και τις απαντήσεις των Ελλήνων, που τους έστελνε, τους έγραφε: <<ότι ο Κεχαγιάμπεης έκαμε αρχήν καίων και κατακόπτων όλα τα καρποφόρα δέντρα της Μεσσηνίας, πράξις την οποίαν κανείς από τους κατακτητάς δεν επεχειρίσθη >>.

       Η ενέργεια του Κολοκοτρώνη ήταν διπλωματική και είχε λόγους να στηριχθεί. Η εκλογή στην Τροιζήνα του Καποδίστρια ως κυβερνήτη είχε κάνει το ενδιαφέρον της Ρωσίας πιο ζωηρό για την τύχη της Ελλάδας. Τρεις μήνες νωρίτερα είχε υπογραφτεί το Πρωτόκολλο του Λονδίνου[6 Ιούλη 1827] μεταξύ των τριών Μεγάλων  Δυνάμεων που έλυνε κατ’ αρχή το ελληνικό ζήτημα με τις προτάσεις του: 1. Ανακωχή και μεσολάβηση των Μεγάλων Δυνάμεων. 2. Η Ελλάδα θα γίνει κράτος αυτόνομο με την επικυριαρχία της Πύλης. 3. Αυτόνομη κυβέρνηση που δεν επικυρώνεται από το Σουλτάνο και αυτόνομη διοίκηση. 4. Αποζημιώσεις των ιδιοκτητών των Τούρκων που θα εγκατέλειπαν την Ελλάδα. 5. Οριοθετική γραμμή θα χαραχτεί αργότερα. 6. Καμιά από τις δυνάμεις δε θα είχε ιδιαίτερα πολιτικά ή εμπορικά οφέλη στην Ελλάδα.

      << Την υπογραφήν του τριμερούς συμφώνου την επέβαλε η αστείρευτη δύναμη και αντοχή της ελληνικής επανάστασης >> λέει ο Στρίγκος.  Η Πύλη όμως τη συμφωνία του Λονδίνου την αγνόησε. Και αφού η Τουρκία είχε πληροφορηθεί πως η Αγγλία << δεν σκέπτεται καθόλου να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη της Τουρκίας >> ακολουθούσε τη δική της φιλόδοξη πολιτική της ανυπακοής.  Έτσι ενθαρρυμένη από την ύπουλη Αγγλική πολιτική, επεδίωξε διασπαστική τάση και ζήτησε τη μεσολάβηση του Μέτερνιχ. Δυστυχώς στην προσπάθεια  τορπιλισμού της ανακωχής έλαβε μέρος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις 6  Σεπτέμβρη 1827 ο πατριάρχης μαζί με 12 μητροπολίτες πήγε στο σουλτάνο και του επέδωσε αναφορά υποταγής 31  οπλαρχηγών της Ρούμελης. Το κλίμα από τις αμφισβητήσεις της ανακωχής  ήρθαν να το λύσουν η ναυμαχία του Ναυαρίνου, ο ρωσοτουρκκός πόλεμος του 1828 και η συνθήκη της Αδριανούπολης του 1829.

     ellinikoxronografima.blogspot.gr     [Συνεχίζεται]

Πηγές: Στρίγκος, Φωτάκος, Μιχαηλίδης, Κιτρομηλίδης, Σπ. Τρικούπης, Σπ. Μελάς, Πασπαλιάρης, Μακρυγιάννης, Σκαρίμπας, Δ. Φωτιάδης, Θ. Κολοκοτρώνης, Κασομούλης.

 

                  Επιστολές Κολοκοτρώνη προς τους ανθρώπους της εξουσίας

                                                          [Ημερολόγιο του ΄21 ]

                                                               Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                       Στα χέρια του Γέρου πέφτει η έγγραφη διαταγή του Ιμπραήμ  που δίνει εντολές στις ορδές του να κάψουν το Μοριά. Ο Κολοκοτρώνης τη στέλνει στην κυβέρνηση και στους ανθρώπους της εξουσίας ενώ τη  συνοδεύει κι από τις παρακάτω επιστολές. Προς την κυβέρνηση γράφει απελπισμένος για την αδιαφορία της: << Και το λεοντάρι το μεγαλύτερο θηρίον της γης, κακείνο εις πέντε δραμιών φουσέκι δεν ημπορεί ν’ αντισταθεί. Ετιμήθη παρά του Αρχιστρατήγου εις την Γενικής αρχηγίαν των Πελοποννησιακών δυνάμεων όχι δια να φύγω ή να σκοτώσω μόνος μου τον εχθρόν, αλλά δια να οδηγήσω κατ’ αυτού τα πελοποννησιακά στρατεύματα. Τα στρατεύματα αυτά συνίστανται από ανθρώπους και όχι από πέτρας, αλλά τι λέγω; Και οι πέτραι αυταί υποτάσσονται εις την δύναμιν του μπαρουτιού, δύο τώρα περίπου μήνες δεν έπαυσα καθημερινά ουδέ στιγμήν να επικαλούμαι την πρόνοιαν της κυβερνήσεως κατ’ ευθείαν και δια του αρχιστρατήγου δια τα δια την εκστρατείαν μου αναπόφευκτα, τροφάς και πολεμοφόδια, αλλ’ όχι μόνον πρόβλεψιν καμμίαν  δεν είδον, αλλ’ ούτε αποκρίσεως καν ηξιώθην δια παρηγορίαν μου. Και  μέχρι τινός ίσως η κυβέρνησις εδικαιολογείτο ότι αυτά δεν ευρίσκονται, μ’ όλον ότι αν ήθελε ευρίσκοντο όλα, αλλά τώρα, ότε βεβαιούμαι, ότι έφθασαν και τροφαί και πολεμοφόδια σταλμένα από τους φιλάνθρωπους φιλέλληνας της Ευρώπης. Διατί δεν στέλλει; Μη τάχα νομίζει ότι τρώγονται αι πέτραι δια να ζήσουν τα στρατεύματα;  Μη τάχα νομίζει ότι ο Γενικός Αρχηγός ημπορεί να τα θρέψει με υπερφυσικήν τινά δύναμιν; Έστω, την τροφήν των ημπορεί οπωσούν να προβλέψει, αρπάζων του πτωχού πολίτου τα πρόβατα, την ζωοτροφία του, το ψωμί του από το στόμα του, μπαρούτι όμως πόθεν ν’ αρπάσει; Ή μήπως έχει την επιτηδειότητα να μεταβάλει το χώμα εις μπαρούτι. Αυτά είναι αδύνατα εις τον Κολοκοτρώνην, αγνοούντα και χημείαν και κάθε άλλην επιστήμην, εις άλλον δεν είναι παράδοξον να είναι εύκολον >>.

    Αφού η κυβέρνηση κώφευε στις εκκλήσεις του για βοήθεια, γράφει και στους βουλευτές μήπως  << πάρουν μπροστά >> αυτοί τουλάχιστον και τον βοηθήσουν: << … και οι λόγοι μου κατά γράμματά μου και οι παρακλήσεις μου [στην κυβέρνηση] δεν έκαμαν το παραμικρόν αποτέλεσμα, δεν μου έμεινε πλέον τύπος δια να χρωματίσω με αυτόν τον όλεθρόν μας  ζωηρότερον. Χάνεται ο λαός τον οποίον παριστάνετε [ αντιπροσωπεύετε], ο λαός του οποίου την σωτηρίαν πρέπει να έχετε πρώτον ως ουσιώδες αντικείμενον, χάνεται ατίμως επί τα ερείπια της ελευθερίας του, όχι  από αδυναμίαν του ή από έλλειψιν προθυμίας του, άλλ’  από το ότι η κυβέρνησις εξέλαβεν ως πάρεργον τον χαμόν του. Κύριοι αντιπρόσωποι του λαού!  Δια τον θεόν, δια την αγάπην της πατρίδος, δεν χρειάζεται κατά τούτο παρά η θέλησίς σας, προβλέψατέ μας φουσέκια και τροφάς, μη αμελείτε παν ότι γνωρίζετε συντελεστικόν διότι θα δώσετε λόγον εις τον θεόν και την αδέκαστον ιστορίαν, γράφω με πόνον της ψυχής μου…>>

   Καμιά απόκριση κι από αυτούς! Αγανακτισμένος από τους ανθρώπους της εξουσίας, ξαναγράφει ειρωνικά: <<Αν ηξεύρετε καμμίαν μηχανήν να τρέφονται τα στρατεύματα, σας παρακαλώ να μου την στείλετε. Αν ηξεύρετε ότι είναι καμμία μηχανή να κάνει το χώμα μπαρούτι και ταις πέτραις μολύβι, στείλετέ μου τον μηχανικόν δια να το κάμωμεν. Επειδή και ακόμη τέτοια εφεύρεσιν δεν την έκαμαν οι άνθρωποι, σας λέγω στείλετέ μου όλα αυτά >>.

  Τίποτα δεν του έστειλαν αλλά και μηχανορραφούσαν πίσω του.  Η << Αντικυβερνητική Επιτροπή>>, η προσωρινή δηλαδή κυβέρνηση μέχρι να έρθει ο Καποδίστριας που είχε εκλεγείς στην  Τροιζήνα αποτελούνταν από αδίστακτα κοτζαμπάσικα όργανα.  << Η σπουδαία αυτή αρχή – γράφει ο ιστορικός Χέρτσμπεργκ- είχε καταληφθεί υπό τριών ανικάνων και ασήμων ανδρών, του Γεωργίου Μαυρομιχάλη, του Ψαριανού Μακρή Μιλαϊτου, ανθρώπου κακίστης υπολήψεως και τινος Γιαννούλη Νάκου, θεωρουμένου ως της μεγίστης καθ’ άπασαν την Λεβάδειαν μωράς κεφαλής >>.

         Ο Γέρος με την επιμονή και την τακτική της δικής του τρομοκρατίας άρχιζε να γυρίζει πίσω τους προσκυνημένους και όπως  ο ίδιος λέει: << τους επαίρναμε πίσω τα προσκυνοχάρτια και τους δίναμεν του έθνους >>. Έτσι αχρήστευσε τις προσπάθειες του Ιμπραήμ για διάσπαση των επαναστατικών δυνάμεων και επιεικής σε πολλούς που επέστρεφαν μπόρεσε να υπερκεράσει πολιτικά τον εχθρό και να ενώσει τις δυνάμεις του έθνους. Ο δε Νενέκος έπαθε τέτοια πανωλεθρία στην Πάτρα και οι προδότες του εξαφανίστηκαν. Έτσι τέλος Αυγούστου του 1827 η περιοχή της Πάτρας με το μεγαλύτερο πυρήνα προσκυνημένων είχε αποκαταστήσει την ενότητα μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων και του λαού της.

         ellinikoxronografima.blospot.gr      [Συνεχίζεται]

Πηγές: Στρίγκος, Φωτάκος, Πασπαλιάρης, Κιτρομηλίδης, Μιχαηλίδης, Σπ. Μελάς, Σπ. Τρικούπης, Μακρυγιάννης, Σκαρίμπας, Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. Φωτιάδης, Κασομούλης.

 

             Το προσκύνημα. Δημήτριος Νενέκος, <<ράι – μπουγιουρντιά>>

                                                  [Ημερολόγιο του ’21]

                                                        Του Παναγιώτη Αντωνόπουλou

 

                 <<Ουδέποτε η αποθάρρυνσις είχε  φθάσει  εις  τοιούτον  βαθμόν >>  μετά την καταστροφή του Φαλήρου και την πτώση της Ακρόπολης. Ο Ιμπραήμ υιοθέτησε  για να υποτάξει τους καπεταναίους του Μοριά  την τακτική του Κιουταχή που υπόταξε τους καπεταναίους της Ρούμελης, δηλαδή με ήπιους μεθόδους.  <<Υπέσχετο, πενταετή ασυδοσίαν [φόρων], ανέγερσιν οικιών, χορήγησιν βοών, ίππων και άλλων ωφελίμων>>. <<Και επροσκύνησαν οι καπεταναίοι των αρχόντων >>. Ο Δημήτρης Νενέκος στην Αχαϊα, αρχηγός μισθοφορικού σώματος του κοτζάμπαση Βενιζέλου Ρούφου, άρχισε να συνεργάζεται με τον Ιμπραήμ. Γράφει ο Τάκης Σταματόπουλος: <<Κι από μέρα σε μέρα πλήθυναν οι οπαδοί του Νενέκου. Η επιρροή του, που και πριν ήταν μεγάλη στα Αρβανιτοχώρια, μεγάλωσε πιο πολύ και τελικά όλοι οι Αλβανόφωνοι και οι καπεταναίοι τους στ’ Αρβανιτοχώρια της  Πάτρας επήγαν με το μέρος του, προσκύνησαν και ο Νενέκος αναγνωρίστηκε από τον Ιμπραήμ αρχηγός τους >>.

         Με τη νέα πολιτική του ο Ιμπραήμ δεν έκαιγε τα χωριά, δε λήστευε αλλά απεναντίας αγόραζε τρόφιμα για το στρατό του και έδωσε διαταγές στο στράτευμα να έχει φιλικές σχέσεις με τον πληθυσμό. Για να εγγυηθεί ο Ιμπραήμ αυτούς που προσκύναγαν τους έδινε τα << ράι- μπουγιουρντιά >> [προσκυνοχάρτια]. Έγραφαν τα προσκυνοχάρτια: <<Από τον υψηλότατον  Αχμέτ πασιάν, βεκίλην του υψηλοτάτου Ιμβραήμ πασιά, πληρεξουσίου των Οθωμανικών δυνάμεων, δίδεται το ημέτερον υψηλόν μπουγιουρδί μας παρά της εμής πληρεξουσιότητας επειδή ήλθον με προθυμίαν εις το μεγάλο μερχαμέτι μας, προσπίπτοντες εξ όλης της θελήσεώς των, προσκυνώντας το κραταιόν ντοβλέτι μας και εις ημάς και ζητώντες παρ’ ημών το ράγι [το προσκύνημα]. Βλέποντες, λοιπόν, την εμπιστοσύνην τους, οπού υπόσχονται προς ημάς, τους εδόθη το υψηλόν ράγι – μουγιουρδί μας νάναι φυλαγμένοι τόσον από τα στρατεύματά μας, ωσάν από κάθε εναντίον, η τιμή τους, η ζωή τους και όλον το πράγμα τους και ότι έχουν και να είναι δια πάντα κατά την υπόσχεσίν τους πιστοί ραγιάδες, να δουλεύουν τον τόπον τους καθώς ως πρώτα, χωρίς να έχουν καμμίαν υποψίαν εις ότι εναντίον τους ακολουθήσει, από κακούς ανθρώπους και ζορμπάδες, ευθύς να δίνουν την είδησιν προς ημάς οπού να τους προφθάσει και να τους φυλάξει η υψηλή ημών δύναμις. Και ούτως τοις εδόθη το παρόν ράγι- μπουγιουρδί μας εις ησυχίας και ένδειξίν  τους. Καστέλι Μορέως >>.

       Και συνεχίζει ο Τάκης Σταματόπουλος στο βιβλίο του <<Το προσκύνημα στο Μοριά>>:  <<Τους άφηναν ελεύθερους να πηγαινοέρχονται στην Πάτρα. Οι Τούρκοι είχαν ανάγκη από τρόφιμα. Οι προσκυνημένοι τους έφερναν από τα χωριά τους τα τρόφιμα που χρειάζονταν, τους τα πουλούσαν ακριβά και έπαιρναν άλλα πράγματα από την Πάτρα που δεν είχαν στον τόπο τους και τα εμπορεύονταν. Ανενόχλητοι λοιπόν πηγαινοέρχονταν, ανάπτυξαν φιλικές σχέσεις και συναλλαγή με τους Τούρκους και έγιναν οι προμηθευτές τους αλλά και κατάσκοποί τους.  Τα κέρδη και τα πολλά ωφελήματα που είχαν οι  αυτοσχέδιοι και αγροδίαιτοι αυτοί έμποροι ήταν μια μεγάλη δοκιμασία και παρακίνηση για τους άλλους που φαίνονταν ακόμα διστακτικοί κι αναποφάσιστοι για προσκύνημα. Οι Τούρκοι τους επέτρεπαν ακόμα να φέρνουν τα κοπάδια τους μέχρι το κάστρο που είχε καλή βοσκή, γιατί από τον πόλεμο  έμεινε απάτητος και αχρησιμοποίητος ο τόπος και χωρίς ζώα, τους άφηναν να πουλάνε εκεί κοντά τα σφαχτά τους και το γάλα. Και οι Αρβανίτες ξεθαρρεμένοι πια από την ανοχή των Τούρκων και χωρίς καμιά προφύλαξη έφεραν και τις οικογένειές τους και τις εγκατάστησαν  στους κάμπους και ο Νενέκος τους έταξε να τους δώσει βόδια και εργαλεία να καλλιεργήσουν.  Κι άλλοι πιο τολμηροί και αποθρασυμένοι εγκαταστάθηκαν στην Πάτρα και αποσχίστηκαν οριστικά από την Επανάσταση και έγιναν πραγματικοί ραγιάδες και όργανα των Τούρκων >>.

     Το δεύτερο σχέδιο του προσκυνήματος ήταν αυτό του ταγματασφαλιτισμού. Αποσπάσματα τούρκων με την ανοχή του Ιμπραήμ και την αρχηγία του Νενέκου πατούσαν τα χωριά και στρέφονταν εναντίον  εκείνων που δεν είχαν προσκυνήσει. Τους ξεπάτωναν τα σπίτια, τους έκλεβαν και τους σκότωναν. Ο κόσμος πήρε τα βουνά και κλόνισε την εθνική ομοψυχία. Κι όταν προσκύνησαν και άλλοι καπεταναίοι το κακό του προσκυνήματος χειροτέρεψε. Γράφει πάλι ο Τάκης Σταματόπουλος: << Μάης και Ιούνης 1827 και το μόλυσμα φούντωσε. [… ]  Ως και το μοναστήρι των Ταξιαρχών της Βοστίτσας δεν έμεινε απέξω. Οι καλόγεροι με παρακίνηση των προσκυνημένων καπεταναίων έστελναν δώρα στον Ντελή Αχμέτ, σφαχτά και ταψιά ραβανί για να τους δώσει ράι μπουγιουρντιά και αν τους αφήσει να κάθονται ήσυχοι εις την μονήν των και να μην την βλάψει. Και σ’ αυτό ακόμα το απάτητο Μέγα Σπήλαιο  μπαινόβγαιναν ελεύθερα οι άνθρωποι του Νενέκου και μυστικοί απεσταλμένοι του Ιμπραήμ  που κουβέντιαζαν για προσκύνημα… >>

   Έτσι η σύγχυση απλώθηκε παντού και το σχέδιο του εχθρού προχωρούσε διαβρωτικά.

    ellinkoxronograifma.blogspot.gr    [Συνεχίζεται]

Πηγές:  Στρίγκος, Φωτάκος, Πασπαλιάρης, Μιχαηλίδης, Κιτρομηλίδης, Σπ. Τρικούπης, Σπ. Μελάς, Μακρυγιάννης, Σκαρίμπας, Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. Φωτιάδης, Κασομούλης.

 

 

                                              Οι Ντρέδες κατά του Ιμπραήμ

                                                             [Ημερολόγιο του ΄21]

                                                 Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

         Οι Ντρέδες από τα Σουλιμοχώρια στις 22 Απρίλη του 1827 έκαναν τον Ιμπραήμ να νιώσει τι εστί να σε κυνηγούν Έλληνες πολεμιστές ατρόμητοι, με κοφτερά σπαθιά στο χέρι. Ο Ιμπραήμ αφού είχε καταστρέψει τη Μεσσηνία, αποφάσισε εισβολή και στα ορεινά Σουλιμοχώρια. Οι Παπατσωραίοι όμως τον περίμεναν ετοιμοπόλεμοι, οχυρωμένοι έξω από το χωριό Λάπι. Ραδιούργος όπως ήταν έστειλε πριν αρχίσει η μάχη επιστολή που τους υποσχόταν, δώρα, χρήματα και στρατιωτικές προαγωγές αν δέχονταν την υποταγή τους. Στα γρήγορα οι Σουλιμοχωρίτες του απάντησαν: <<Αρχιστράτηγε Ιμβραήμ πασά. Ελάβαμεν την επιστολήν σου και σου αποκρινόμεθα ότι περιφρονούμεν τας περί υποταγής προτάσεις σου,  διότι έχομεν απόφασιν ορκισθέντες να ελευθερώσωμεν την κινδυνεύουσαν πατρίδα μας δια πάσης θυσίας. Λοιπόν θα κάμεις καλά να αποσυρθείς  από το Μωριά, επειδή ματαίως κοπιάζεις. Άκουσον όλα αυτά που σου γράφομεν σήμερον και μη επιμένης, διότι ημείς όλοι θα επιμείνωμεν περισσότερον και η ζημία θα είναι εναντίον σου. Λοιπόν σε περιμένομεν προθύμως δια να πολεμήσωμεν και να μάθης και πάλιν τι είναι Αρκαδίων τουφέκι>>.

       Η μάχη σκληρή, κράτησε σχεδόν όλη την ημέρα, η καταστροφή για τον Ιμπραήμ μεγάλη που αναγκάστηκε  να τραπεί σε φυγή σε απόσταση δυο ώρες μακριά από τα Σουλιμοχώρια. Αν και ηττημένος ο Ιμπραήμ  μετά από δυο μέρες στις 24 Απρίλη συγκρούεται πάλι με τους Ντρέδες. Έσπασε τα μούτρα του αφού και οι γυναίκες από τα γύρω χωριά έπιασαν τα καρυοφίλια και τις πιστόλες και δεν άφησαν Τούρκο για  Τούρκο όρθιο. Η μάχη έγινε στο Ψάρι και αφήνοντάς το ο Ιμπραήμ συνέχισε τα πάρε δώσε με τους Ντρέδες μεταφέροντας τον πόλεμο στον Αετό. Το ημερολόγιο έγραφε 29 Απρίλη του 1827. Δυστυχώς γι’ αυτόν βρήκε το χωριό οχυρωμένο, τους Ντρέδες οπλισμένους και αποφασισμένους κι έπαθε μεγάλη καταστροφή. Στην αρχή οι Ντρέδες υποχώρησαν μέσα στο χωριό όσο η μάχη κρατούσε και όταν ήρθε βοήθεια χτύπησαν με πείσμα τους τουρκοαιγύπτιους που τους έτρεψαν σε φυγή. Σταθμός τους το χωριό Βιδίσοβα όπου και στρατοπέδευσαν.

     Στις 30 Απρίλη 1827 πάλι Τούρκοι και Ντρέδες συναντήθηκαν στο χωριό Λυκουδέσι όπου οι πιστόλες και τα ξίφη πήραν φωτιά μεγάλη.  Η μάχη σφοδρή, οι Ντρέδες ανίκητοι, οι αραπάδες κουρασμένοι και αγύμναστοι εγκατέλειψαν το πεδίο και το έβαλαν στα πόδια.

     Οι Ντρέδες είχαν πολλούς φίλους οπλαρχηγούς, αγωνιστές μεταξύ των οποίων και τον Κολοκοτρώνη. Αυτός  τους αγαπούσε και τους λογάριαζε πολύ.  Και οι ιστορικοί τους υπολόγιζαν, ενώ μερικοί έγραψαν κολακευτικά λόγια γι’ αυτούς. Ο Φωτάκος γράφει: << Ήλθαν και οι Αρκαδιανοί, οι πλέον δυνατοί στρατιώται της Πελοποννήσου, οι  λεγόμενοι Ντρέδες>>. [Απομνημονεύματα]. Ο Κολοκοτρώνης στην πολιορκία του Άργους, λέει: <<Ήρθαν οι Αρκαδιανοί  και ίσωσαν με τα πόδια τα ταμπούρια των Τούρκων>>. [Απομνημονεύματα]. Ο Νίκος Σπηλιάδης: << Ηγούμενοι προ πάντων οι ατρόμητοι Αρκάδιοι, και τόσον προχώρησαν ώστε ήρπαζαν τα τουφέκια των εχθρών από τα στόματα και ήθελον να τους τα επάρωσιν>>. Ο Αγησίλαος Τσέλαλης: <<Οι Ντρέδες ήσαν οι κορυφαίοι εκ των εκλεκτών πολεμιστών του Μοριά>>.[Βιβλίο  ‘’ Πλαπούτας ‘’]. Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης: <<Στέλνω έναν τεσκερέ και μαζεύονται Αρκάδιοι [Ντρέδες]  περίπου από 1600 άνθρωποι - χώρα και χωριά- τέτοιοι αγαθοί πατριώτες είναι αυτείνοι οι μικροί, φιλόπατροι>>. [Απομνημονεύματα]. Κι ένας ξένος, ο γάλλος Πουκεβίλ στο βιβλίο του, γράφει: <<Ιο απέραντο δάσος της Κόκλας, αντηχεί εκ της κλαγγής των όπλων των Σουλιμιωτιών, οι οποίοι ζητούν ελευθερία, πατρίδα, νόμους>>.

     Τον Ιούλιο του 1827 έχουμε τη συνθήκη του Λονδίνου όπου ανοίγει ο δρόμος για ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.  Το Σεπτέμβρη του 1827 με << φωτιά και τσεκούρια >> η Μεσσηνία γίνεται στάχτη.  Στις 20  Οκτώβρη 1827 η ναυμαχία του Ναβαρίνου κλονίζει τον Ιμπραήμ και την Τουρκία και σηματοδοτεί την απελευθέρωση της Ελλάδας. Με τον ερχομό τον Ιανουάριο του 1828 του Καποδίστρια ως κυβερνήτη ο Ιμπραήμ απομακρύνεται από το  Μοριά, όμως κάτι τον τρώει και θέλει να τα βάλει και πάλι με τους ηρωικούς Ντρέδες. Αυτοί δεν λένε όχι και στον κάμπο του Δωρίου στη θέση Γουβαλάρια του δίνουν το τελευταίο κτύπημα.  Το ημερολόγιο δείχνει 20 Μάη 1828. Διαλυμένος κι εδώ ο Ιμπραήμ με ότι υπόλοιπο στρατό του είχε μείνει, εγκατέλειψε σιγά- σιγά το Μοριά για να ενταχθεί κουρασμένος πια και εξουθενωμένος στα δικά του μακρινά μέρη, ζώντας με τις πολεμικές του αναμνήσεις.

   ellinikoxronografima.blogspot.gr   [Συνεχίζεται]

Πηγές:  Φωτάκος, Στρίγκος, Β. Κρεμμυδάς, Σπ. Μελάς, Σπ. Τρικούπης, Πασπαλιάρης, Σκαρίμπας, Τ. Βουρνάς, Μακρυγιάννης, Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. Φωτιάδης, Κασομούλης.

 

 

                                  Μάχη του Φαλήρου. Καραϊσκάκης

                                           [ Ημερολόγιο του ’21]

                                                        Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

               Καραϊσκάκης, Τζαβέλλας, Βέϊκος, είναι στ’  Ανάπλι και ζητούν από τον Κολοκοτρώνη που πάει να βάλει τα πράγματα σε τάξη στο Μοριά, να συναντηθούν και  να αποφασίσουν για τον αγώνα. Συναντιούνται στο Άργος. Πριν ο Ζαϊμης είχε αντιδράσει και δεν ήθελε αυτή τη συνάντηση των κοτζαμπάσηδων με τους καπεταναίους. Στη συνάντησή του με τον Κολοκοτρώνη έχουμε το διάλογο:  Ο κοτζαμπάσης αρνητικός του λέει: << Κολοκοτρώνη, Κολοκοτρώνη, έξι χρόνους πασχίζεις να ενώσεις τ’  άρματα και ειδέ σε άφησα να τα ενώσεις, ειδέ θέλει να σε αφήσω! >> Ο Γέρος έξω από τα δόντια του απάντησε: <<Εύγε καλέ πατριώτη, οπού δεν αφήνεις να ενωθούν τα άρματα κι αν ήταν ενωμένα δεν έκαιγε ο Ιμπραήμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον τόπο! >>

      Εντωμεταξύ ο Κιουταχής πολιορκεί την Ακρόπολη από τον Αύγουστο του 1826. Την υπερασπίζεται ο Γκούρας. Ο Καραϊσκάκης έρχεται Αθήνα. Στρατοπεδεύει στην Ελευσίνα. Στη μάχη του Χαϊδαρίου μαζί με το φαβιέρο αντιμετωπίζουν τον Κιουταχή. Η διαφωνία τους πως θα αντιμετωπισθεί ο εχθρός τους οδηγεί σε καταστροφή. Ο Καραϊσκάκης γυρίζει στην Ελευσίνα να κόψει το δρόμο του Κιουταχή προς την Αθήνα και μπάζει κρυφά τον Κριεζώτη με λίγους μαχητές στην Ακρόπολη. Νωρίτερα σε μια  σύγκρουση είχε σκοτωθεί ο Γκούρας.

     Από 25 Οκτώβρη ως 6 Νοέμβρη ο Καραϊσκάκης είναι στη Ρούμελη. Στη μάχη της Αράχωβας με Γενναίο, Νικηταρά, είχε μεγάλη επιτυχία και έστησε πυραμίδα από 2.500 κεφάλια τούρκικα. Νικάει ακόμη ο Καραϊσκάκης σε Δίστομο και Τουρκοχώρι και παίρνει με το μέρος του τους προσκυνημένος καπετάνιους, Πανουριά, Διοβουνιώτη, Ίσκο, Ράγκο. Ολόκληρη σχεδόν η Ρούμελη ξεσηκώνεται και πάλι. Νικητής ο Καραϊσκάκης επιστρέφει 27 Φεβρουαρίου 1827 στο στρατόπεδο της Ελευσίνας. Κι ενώ  Μοριάς και Ρούμελη είχαν βάλει μπροστά το πολεμικό μέτωπο, ο Ζαϊμης, με την κυβέρνησή του, μυστικά διόρισαν τον Άγγλο Τσουρτς αρχιστράτηγο και τον Χάμιλτον ως μυστικοσύμβουλό της. Στις ίντριγκες των κοτζαμπάσηδων, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, αντιδρούν και ζητούν να συγκληθεί εθνική συνέλευσις, ενώ ξεσπάει διαμάχη ανάμεσα στο ρωσικό κόμμα [Κολοκοτρώνης], γαλλικό [Κωλέττης], αγγλικό [Μαυροκορδάτος]. Ο Ζαϊμης κάνει δική του συνέλευση με 50 αντιπροσώπους στην Αίγινα, ο Κολοκοτρώνης στην Ερμιόνη με 90. Μετά σαν ήρθε ηρεμία στην εθνοσυνέλευση της Τροιζήνος αποφασίστηκε ο Καποδιστρίας να γίνει κυβερνήτης της Ελλάδος.

      Όπως είπαμε ο Τσουρτς και Κόχραν ήταν επικεφαλής στρατού και ναυτικού. Οι καπεταναίοι δεν τους ήθελαν και αισθάνθηκαν παραγκωνισμένοι. Ο Μακρυγιάννης διηγείται πως ο Καραϊσκάκης του είπε μόλις έγιναν γνωστοί οι διορισμοί τους: <<Σήκω να φύγουμε ότι αυτήνοι θέλουν να μας φάνε >>.  Και δεν έπεσε έξω. Οι δυο ξένοι με τις μηχανορραφίες τους προετοίμασαν  την καταστροφή του Φαλήρου στις 24 Απρίλη του 1827. Οι δυο Άγγλοι δεν άκουσαν τον Καραϊσκάκη για παρτιζάνικες μικρές επιθέσεις στον Κιουταχή ώστε να τον λυγίσουν, αλλά εισηγήθηκαν  να τον αντιμετωπίσουν σε τακτική μάχη, κατά μέτωπο επίθεση.  Ο Καραϊσκάκης σχολιάζει στο Μακρυγιάννη: << Βλέπω ότι κακά θα πάμε με τους Φράγκους. Φοβούμαι πως θα μας χάσουν με την αβασταγιά τους >>.

      Στις 22 Απρίλη 1827, ημέρα της επίθεσης εκ του συστάδην κατά του Κιουταχή, ο Καραϊσκάκης σε μια μικρή συμπλοκή πήγε να βάλει την τάξη έφιππος και τραυματίζεται. Υπήρξαν υποψίες πως δολοφονήθηκε από αντιπάλους του. Το λέει ο Κασομούλης κάνοντας υπαινιγμούς και ο Βλαχογιάννης ανοιχτά λέει πως πυροβολήθηκε από ανθρώπους του Μαυροκορδάτου. Ο ήρωας πριν πεθάνει είπε: <<Ξέρω ποιος μου τόκανε αυτό κι αν ζήσω παίρνουμε χάκι [εκδίκηση]. Στις 24 Απρίλη 1827 έγινε η έφοδος. Οι δυο Άγγλοι κοιτούσαν τη μάχη από τα καράβια. Σε λιγότερο από δυο ώρες οι Έλληνες μαχητές ανίδεοι από μάχες εκ του συστάδην έπαθαν πανωλεθρία.  Χίλιοι πεντακόσιοι πολεμιστές, το άνθος της Ρούμελης έπεσαν στη μάχη, ενώ όσοι σώθηκαν σκόρπισαν στη Σαλαμίνα και στον Ισθμό. Η πτώση της Ακρόπολης ήρθε μετά την καταστροφή του Φαλήρου να μεγαλώσει τη συμφορά. Η Ρούμελη πέφτει πάλι στα χέρια των Τούρκων και μόνο η επαναστατική σπίθα στο Μοριά έχει μείνει άσβεστη. Τρόμος παντού και το παν εξαρτάται από τον Κολοκοτρώνη και τους μαχητές του.

   ellinikoxronografima.blogspot.gr     [Συνεχίζεται]

Πηγές:  Στρίγκος, Φωτάκος, Σπ. Μελάς, Σπ. Τρικούπης, Πασπαλιάρης, Κασομούλης, Μακρυγιάννης, Σκαρίμπας, Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. Φωτιάδης.

 

 

                                   Η  Γ’ Εθνοσυνέλευση. Ο Μοριάς κινδυνεύει

                                                                     [Ημερολόγιο του ’21]

                                                          Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                     Η πτώση του Μεσολογγίου, έφερε και την  πτώση του Κουντουριώτη.  Ο Μαυροκορδάτος πιέζει και ενώ το Μεσολόγγι περνά δύσκολες μέρες η Εθνοσυνέλευση συνεδριάζει στην Επίδαυρο. Τότε έφθασε και η είδηση της πτώσης.  Γράφει ο Γέρος: << Εβάλαμε τα μαύρα όλοι, μισή ώρα εστάθη σιωπή που δεν έκρινε κανένας αλλά εμέτραε με τον νουν του τον αφανισμό μας. Βλέποντας εγώ την σιωπήν, εσηκώθηκα εις το πόδι και τους ομίλησα λόγια δια να εμψυχωθούν. Τους είπα ότι το Μεσολόγγι εχάθη ενδόξως και θα  μείνει αιώνας αιώνων η ανδρεία. Εάν βάλωμεν τα μαύρα και οκνεύσωμεν θα πάθωμεν το ανάθεμα και θα πάρωμεν το αμάρτημα των αδυνάτων όλων.  Μου απεκρίθησαν: --- Τι να κάνωμεν τώρα, Κολοκοτρώνη; --- Τι να κάνωμεν; Τους λέγω. Την αυγήν να κάμωμεν συνέλευσιν ν΄ αποφασίσωμεν κυβέρνησιν, πέντε, έξι, οκτώ άτομα να μας κυβερνήσουν και να διαλέξωμεν και άτομα να ανταποκρίνονται με το εξωτερικόν και ημείς οι άλλοι να σκορπίσωμεν εις ταις επαρχίαις και να πιάσωμεν γενικώς τα άρματα ως τα  επρωτοπιάσαμεν εις την επανάστασιν … >>

       Ορίστηκε επιτροπή από τους Α. Ζαϊμη, Πετρόμπεη, Αναγνώστη Δεληγγιάνη, Γ. Σισίνη, Γ.Βλάχο, Α. Ίσκο, Δ. τσαμαδό, Ανδρέα Χατζηανάργυρο, Αναγνώστη Μοσχίδη και Δ. Δημητρακόπουλο.  Οι Μοραϊτες πάλι στην εξουσία σε συνασπισμό με τους νησιώτες μεγαλοκαραβοκυραίους. Δυστυχώς η Εθνοσυνέλευση δέχτηκε να κάνει η κυβέρνηση διαπραγματεύσεις για την πρόσδεση της χώρας στο αγγλικό άρμα! Ένα ψήφισμα που εκδόθηκε για τα εθνικά κτήματα ήταν χωρίς αντίκρισμα αφού τα περισσότερα είχαν φαγωθεί από τους ανθρώπους που ήταν στην εξουσία  και στα μέσα και στα έξω.

   Ακόμη πτώση του Μεσολογγιού σήμαινε πως και η Δυτική Ρούμελη έπεσε στα χέρια του Κιουταχή. Στην περιοχή μόνο μια σπίθα συντηρούσε τον αγώνα αυτή της Α. Ρούμελης. Ισχυρός ο Κιουταχής βάζει φίλους των Ελλήνων της Α. Ρούμελης να τους γράψουν και να τους προτείνουν υποταγή. << Αγαπητοί μας καπεταναίοι και προεστοί και λοιποί κάτοικοι […] με τον χαιρετισμό μας σας φανερώνουμε ότι μετά το πέσιμο του Μεσολογγίου ο αφέντης μας ήθελε στείλει τα ασκέρια όλα να υποτάξουν αυτά τα βιλαέτια  και εμείς και οι εδώ ευρισκόμενοι προεστοί δια να μην αποσκλαβωθούν ο κόσμος και αποχαθούν έως πεντέξι ημέρας όσο να έλθουν τα γράμματα και καθώς σας γράφουν  και οι προεστοί σας  συμβουλεύομε και εμείς να ακολουθήσετε τους καλοθεληταίς σας και να έλθετε να προσκυνήσετε ειδέ και κάμετε αλλέως το κρίμα εις τον λαιμόν σας. [ 16 Απρίλη 1826, Μεσολόγγι ].

     Οι Έλληνες οπλαρχηγοί απάντησαν: << Ενδοξότατοι μπέηδες και αγάδες, σήμερον ελάβαμεν το κοινόν σας γράμμα και  είδαμεν την  καλήν σας προαίρεσιν και το σανδακάτι σας και σας  ευχαριστούμεν. Δια τα όσα όμως γράφετε η ενδοξότη  σας είσθε όλοι φρόνιμοι και πρακτικοί και καταλαβαίνετε οπού με γράμματα είναι μεγάλαι δυσκολίαι και μάλιστα καθώς εκατήντησαν τα πράγματα ν΄ ανταμωθούμεν και να κουβεντιάσωμεν προσωπικώς κι αν είναι από τον Θεόν τελειώνει η υπόθεσις εις το καλόν.  Η αντάμωσής μας  να γίνει εις ένα μέρος οπού συμφέρει δια την ένδοξότη σας και δι’ ημας. Ταύτα και χρόνια σας πολλά! 24 Απρίλη 1826, μοναστήρι  χόμερας >>.

     Επροσκύνησαν χωρίς να γίνει  συνάντηση. Απόμειναν απροσκύνητοι, Καραϊσκάκης και Μακρής. Ελεύθερος κι έχοντας στα χέρια του ο Ιμπραήμ το γράμμα του πατριάρχη όπου συνιστούσε την υποταγή στους καπεταναίους και τον πληθυσμό, λέγοντάς τους να << κηρύσσονται ευχαρίστως εις την  δουλικήν κατάστασιν >> έφθασε στην Αθήνα. Από κει η στρατιά του θα βάδιζε για το Μοριά. Μάη ήρθε στην Πάτρα. Μετά τράβηξε για τα Καλάβρυτα. Περνώντας τα Καλαβρυτοχώρια για να φτάσει στην Τριπολιτζά, τα ισοπέδωνε όλα και δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Τότε ο Κολοκοτρώνης έδειξε το μεγάλο ανάστημά του αλλά και το  σήκωσε. Με Γενναίο, Πλαπούτα, Νικηταρά, πήρε κατά πίσω τον Ιμπραήμ και τον χτυπούσε μέρα και νύχτα χωρίς ανάσα. Γράφει ο Γέρος: << Εις  το δρόμο που επήγαινα, έβανα την τρουμπέτα για να με γνωρίσει ο κόσμος. Και με εγνώριζαν και τους εμψύχωνα. Έτσι γύρισαν όλοι, τα γυναικόπαιδα εις τα σπίτια των και οι άντρες εις τον πόλεμον >>.

     Στις 22 Ιουνίου 1826 ο  Ιμπραήμ επιτίθεται εναντίον την Μάνης. Πριν επιτεθεί ζήτησε την υποταγή  των κατοίκων της. Οι Μανιάτες αρνήθηκαν και τον περίμεναν. Στην οχυρή θέση Βέργα ο Ιμπραήμ έσπασε τα μούτρα του.  Οι Μανιάτες του επιτίθενται και από τη θάλασσα και σχεδόν τον ξέκαναν. Και με την επίθεση του Κολοκοτρώνη από τα νώτα , είχε μεγάλες απώλειες όπου άρχισε να οπισθοχωρεί προς την Τριπολιτζά. Ο Κολοκοτρώνης τον ακολουθεί κατά πόδας και του προξένησε ζημιές στα Βέρβαινα και στο Πολυάροβο. Ώσπου να φτάσει στην Τριπολιτζά από τις 25.000 στρατιώτες του είχαν μείνει μόνο 7.000. Αμέσως βάζει καινούριο σχέδιο για να καταπνίξει την επανάσταση στο Μοριά.

   ellinikoxromografima.blogspot.gr                  [Συνεχίζεται]

Πηγές:  Στρίγκος, Φωτάκος, Πασπαλιάρης, Σπ. Τρικούπης, Σπ. Μελάς, Κητρομηλίδης, Σκαρίμπας, Μακρυγιάννης, Δ. Φωτιάδης, Θ. Κολοκοτρώνης.

                                                   

 

                  Η αποφασιστικότητα του Υψηλάντη

                                                                 [ Ημερολόγιο του ’21]

                                                       Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

               Ο Δ. Υψηλάντης τον Αύγουστο του 1825 αντιδρώντας στην αναφορά του Μαυροκορδάτου και της παρέας του να πουλήσει την Ελλάδα στους  Άγγλους, σχολιάζει  το έγγραφο, γράφοντας στον Γκούρα: <<Επήραν την απόφασιν να παραδώσουν την πατρίδα εις τα χέρια των Άγγλων κάμνοντάς τους τελείως νοικοκυραίους  εις όλα μας. Διατί  αυτό σημαίνει η απόλυτος υπεράσπσις  οπού ζητούν από τους Άγγλους.  Οι Άγγλοι σαν μας βάλουν εις το χέρι τους έχουν πρώτα όλους τους  σημαντικούς μας, αν δεν τους φαρμακώσουν, καθώς έκαμαν   εις τας Ινδίας όλους τους μεγάλους, τ’ ολιγότερον να τους εξαρματώσουν  δια να μην έχουν κανένα φόβον από αυτούς και να φέρουν εδικά τους άρματα εις τον τόπον μας, ύστερα δια να ημπορούν να κρατούν τον λαόν  υπό την εξουσίαν των και να κάμουν ότι θέλουν θα του σηκώσουν όλα τα μέσα πλουτισμού, ως πραγματευταί ιντερεσσάτοι θα εξοδεύσουν ταις πραγματείαις των εις τον τόπον μας ως εις τον καιρόν της  Τουρκίας  και ως  νοικοκυραίοι  θα παίρνουν  αυτοί ταις εδικαίς μας >>. […] Έπειτα  ποίος μας βεβαιώνει ότι η Αγγλία δεν θα βάζει πάλιν ημάς κατά την συνήθειάν της, εις την φωτιάν διότι η ιδία έχει πολλά ολίγους στρατιώτας, ώστε να τους θυσιάζει δι’ ημάς; Και εις καιρόν ειρήνης δεν θα μας  εξαρματώνει δι’ ασφάλειάν της ωσάν γυναίκες; Και τότε τι μας ωφελεί τέτοια υπεράσπισις από αφέντην προς σκλάβον; >> Και  καλεί τον Γκούρα να εναντιωθεί λέγοντάς του: <<Έχομε πάρα πολύ ακριβά αγορασμένην την ελευθερίαν μας ώστε να την χαρίσωμεν τόσον φθηνά εις τον τυχόντα >>.

    Υπέροχη και η παρακάτω αναφορά του που υπέβαλε στην Εθνοσυνέλευση μετά την απόφασή της  μεταξύ 6 -16 Απρίλη του 1826 να διαπραγματευθεί το έθνος με την Πύλη  συμβιβασμόν  με τον πιο επωφελή τρόπον, παρόντος και του κάννιγκ! Αξίζει να διαβάσουμε απόσπασμα από την θαυμάσια επιστολή του:

    <<Κύριοι! Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος χρεωστώ εις το έθνος μου, εις την οικογένειάν μου, εις με τον ίδιον, να εκφράσω παρρησία τα φρονηματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν εκ της οποίας κρέμεται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος. Η εθνική συνέλευσις αποφασίζουσα να ζητήσει την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας δια να συμβιβάσει την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται, από ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της. Ο λαός κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν μας έδωσε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησία του, αλλά να την στερεώσετε να την διαιωνίσετε. Η ιστορία θέλει κρίνει μίαν ημέραν αδεκάστως την πράξιν σας.

      Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη τώρα πλέον παρά ποτέ,  ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη δια να μη υποπέσει εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης και πως γίνεται οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού, δια μιας πράξεως του έθνους, ανηκούστου εις τα χρονικά των λαών, ν’ αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνοι αυτοί δεν γνωρίζουν αυτήν την αλήθειαν. Σας φοβίζει η πτώση του Μεσολογγίου; Αφιερωθείτε ως και εις τας αρχάς του αγώνος εις την χαρακτηριστικήν ενέργειαν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων, το στήθος κάθε Έλληνος είναι δεύτερον Μεσολόγγι. Έχομεν όμως ανάγκην προστασίας; Ας καταφύγομεν εις τους ηγεμόνας όλων των εθνών [… ] Έλλην όμως και φίλος της ελευθερίας του έθνους μου, δε θέλω λείψει να συναγωνισθώ μετά των λοιπών  συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αιματός μου, ενόσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος […] Εν Πιάδα 12 Απριλίου 1826 >>.

     Όχι μόνο η Εθνοσυνέλευση  απόρριψε τη διαμαρτυρία του αλλά και πήρε μέτρα εναντίον του. Ιδού και το ψήφισμα:  Η Γ’ Συνέλευσις αναγνώσας την αναφορά του κυρίου Δ. Υψηλάντη, Ψηφίζει:   Ο κύριος Δημήτριος Υψηλάντης αποκλείεται από κάθε  πολιτικόν  δικαίωμα και πατριωτικόν υπούργημα. [… ] Εν Επιδαύρω 15 Απριλίου 1826.

      Ο αγνός πατριώτης παραμεριζόταν από τους Έλληνες και τους πράκτορες της Αγγλίας και μαζί του και τα τελευταία ίχνη του  πνεύματος της Φιλικής Εταιρείας.

     ellinikoxronografima.blogspot.gr    [Συνεχίζεται]

Πηγές:  Στρίγκος, Φωτάκος, Πασπαλιάρης, Σπ. Τρικούπης. Σπ. Μελάς, Κιτρομηλίδης, Μιχαηλίδης, Μακρυγιάννης, Σκαρίμπας, Θ. Κολοκοτρώνης, Δ. φωτιάδης.