ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άδειο το κράνος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Σε τούτο τον καιρό που καίει και καίγεται μια ψυχή νεκρού βγαλμένη από τα συντρίμμια μου ψιθύρισε << μέμνησο >> την 28η  Οκτωβρίου 1940  που ένας αιμοδιψής πόλεμος σαν ξυλοκόπος έκανε κομμάτια τον κόσμο με το τσεκούρι του .   Κι αρχίζω, με κείνον τον άνεμο   τον περασμένο να μου σκονίζει τις λέξεις, λέξεις γεμάτες αίμα, θανάτους, νεκρούς, χαμένες πατρίδες, αλυσοδεμένες ψυχές, εμβατήρια πολεμικά, πανανθρώπινα, λυτρωτικά. << Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα που μας εμάραινε θανατικά, θέλουμε ελεύθερη εμείς την πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ο σχολίατρος

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εβδομήντα, το κλεινόν άστυ του κάμπου ανθούσε, εγώ  παρόντας στο γυμνάσιό του νιτερέσια άνοιγα με τους υπερσυντέλικους και τα δύστροπα συνημίτονα.  

Η καθηγητική σύγκλητος αντίγραφο της Ρωμαϊκής, μας έδερνε, μας απέβαλε και μας γέμιζε το μαθητολόγιο με εφτάρια και διαγωγές κοσμίες.   

Τα μέλη της μας χόρταιναν αρχαιοελληνική αποχαύνωση και ηθική παραλυσία, επιβάλλοντας με την τιμωρητική βία τους τη μικρονοϊκή ιλαροτραγωδία του μηδενισμού τους.