Κειμενοδιφική ιχνηλασία πεζού λόγου-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου Χρονογράφημα “ Λίγη κόρα ψωμί “του Παναγιώτη Αντωνόπουλου. Του γραφιά, με όλη τη σημασία της λέξης, που υπηρέτησε τριανταπέντε χρόνια στην εκπαίδευση με πρωτοφανή τρόπο - τυχερά τα ελληνόπουλα, στα ξεχασμένα χωριά της ξεχασμένης επαρχίας.

Ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος, με τα χρονογραφήματά του σε οδηγεί, έχοντας την αίσθηση του κοινού πόθου στα ορόσημα της ζωής, με τον ορθό του λόγο, το πνεύμα και την καρδιά, μέσα στο νόημα της κρυφής ομιλίας. Καταφέρνει να καθηλώνει τη σκέψη και διάθεση στην επίγεια ματαιότητα με την καθαρότητα της γραφής του προσπαθώντας να δέσει σώμα και ψυχή, με τις εικόνες της καθημερινότητας του λαού μας.

Αποκριές

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Πως πετούν τα πουλιά, θα πετάξω κι εγώ στου χορού τη χαρά, την τρελή Αποκριά! Στα πόδια φτερά, το γοργό το ρυθμό με καινούργιους σκοπούς θα χορέψω κι εγώ. Να  πιερότοι, να μασκαράδες, να κομφετί, να σερπαντίνες, γύρνα κι απ’ εδώ γύρνα κι απ’ εκεί, για να δούμε ποιος θα ζαλιστεί >> 

              Αχ, πως φεύγει η ρουφιάνα η ζωή! Χθες ήσουν τρυφερό βλασταράκι και ντυνόσουν μπούλα και σήμερα ένα ηλικιωμένο κρέας που ετοιμάζεται να καταψυχτεί και να πει αντίο. Με χάλκινο κορμί περίμενες τις Αποκριές, χαιρόσουν τη γουρνοσφαγή, έριχνες κάτω μαζί με τους αξινάδες του χωριού το χοίρο, γευόσουν ένα κομμάτι καρούτζο κι ευφραινόσουν το κοκκινέλι του παππού.

Η δασκάλα

ΔΙΗΓΗΜΑ 

Του Παν. Αντωνόπουλου  

Το σπίτι της ήταν ένα παλιό διώροφο νοτιοδυτικά του σταθμού. Χτισμένο γερά, με ακροκέραμα στις τέσσερις γωνιές και μ’ ένα κήπο γεμάτο πορτοκαλιές και κισσούς που τύλιγαν όλη την μπροστινή πλευρά του τοίχου. 
      Στο δεύτερο πάτωμα είχε ένα μπαλκόνι με σιδεριές που παρίσταναν δυο πουλιά, δυο ερωδιούς με μεγάλα ράμφη και γαμψά νύχια να κοιτάζονται. 
      Σ’ αυτό το μπαλκόνι την είχα δει για πρώτη φορά να κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα και να ζωγραφίζει σ’ ένα μεγάλο μπλοκ. Μου άρεσε η εικόνα και όταν είχε λιακάδα τα σαββατοκύριακα που δεν είχα μάθημα, περνούσα και την έβλεπα. 

      Ήθελα πολύ να την επισκεφτώ και να δω από κοντά τι ζωγράφιζε αλλά και να θαυμάσω τα βιβλία  που είχε στα ράφια της βιβλιοθήκης της γιατί είχε βγάλει τη φήμη πως ήταν πολύ διαβασμένη.

Η ιστορία της Τάνιας

Διήγημα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

          Εκεί ειπώθηκε αυτή η ιστορία. Στην ταβέρνα της αποβάθρας  << Το κύμα >> που αναδυόταν σαν μεγάλο χρυσό κοχύλι στην στιλπνή άμμο στο λιμάνι της Κυπαρισσίας τη δεκαετία του ογδόντα. Και ειπώθηκε θαρραλέα μεν αλλά με μια μνήμη που προερχόταν από σαπισμένη  εποχή και που έπρεπε να ‘χε λησμονηθεί με το σκεπτικό ενός αφορισμένου και προδομένου έρωτα. 

        Είμαστε πέντε, δεμένοι μεταξύ μας και κουτσοπίναμε τα βράδια με σκοπό όχι να μεθύσουμε αλλά να βρούμε την ευκαιρία της διήγησης που με τη σχολαστική θωπεία της θα μας έδιωχνε για λίγο από την αργόσυρτη και βαριά ζωή της επαρχιακής πόλης.

Κυπαρισσία

Ηλιοβασίλεμα στην πανέμορφη Κυπαρισσία

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ζω και ροκανίζω το χρόνο μου στη φλογάτη αυτή πολιτεία της θάλασσας. Ως έφηβος πρωτοείδα το χρυσό διάδημά της και ως διορισμένος γραμματοδιδάσκαλος στα σχολεία της δίδαξα τους μαθητές μου με τη συνοδεία των ασώματων αγγέλων της. Και τώρα με τη νεότητά μου μαραμένη, τους ευώδεις παραδείσους της πορείας μου σκαμμένους  από το φλύαρο καιρό και τη χλεύη του Προκρούστη χρόνου, σέρνομαι  στους δρόμους της σαν μαραμένο φύλλο, καπνός που σαν νέφος θα σκορπιστεί στον ουρανό.

Πάνω Πόλη

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Παρελθοντολογώ και πάλι. Όχι όμως συνεχώς. Μια φορά στο τόσο. Θέλεις για γιατρειά, θέλεις για τις φλόγες της Ελένης, όμως παρελθοντολογώ. 

              Για να ξεθάψω μια ζωούλα, στα κομμάτια της να ψάξω το πικρό μου δάκρυ, να θυμηθώ το παλικαράκι που άφησα το σπλάχνο του χόρτου και ήρθα στην Πάνω Πόλη, έφηβος πια, να συνάξω σοφία στο γυμνάσιο της Αρκαδιάς, να αποστηθίσω το << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά >> και να δω το κεφάλι μιας όχεντρας φτώχειας να δαγκώνει και να συντρίβει χαμάληδες και λούστρους και ν’ αφήνει απείραχτους άρχοντες και αφέντες,

Κειμενοδιφική ιχνηλασία πεζού λόγου

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΥ

Στο Χρονογράφημα του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

οι ''ΜΙΚΡΟΝΟ'Ι'ΚΟΙ ΝΕΡΩΝΕΣ''

Οδοιπορία ζωής, τούτο το χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου. Σημαδεμένοι καιροί, που άφησαν στην ψυχή και το σώμα του έφηβου τότε σπουδαστή , πληγές χαίνουσες, σημάδια ανεξίτηλα, σκιαγραφίες οδυνηρές. Με έναν αυτοσαρκασμό και μια ξεχωριστή διάθεση, στήνει το χρονογράφημά του για να μας γνωρίσει τις πρωτόγονες αντιλήψεις της εποχής εκείνης, και την ολιγωρία ή και απουσία του κράτους, όταν οι δουλικοί υπηρέτες του συστήματος -“διδάσκαλοι του γένους” - δίχως την παραμικρή πρακτική του διαλόγου, επέβαλαν με βάναυσο πολλές φορές τρόπο την κυριαρχία τους, αγνοώντας τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του λαού.

Η εικαστικός

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

       Στη νέα μου γειτονιά το παλιό τριώροφο με τα κόκκινα κεραμίδια και τις ορτανσίες στα μπαλκόνια του με μάγεψε. Τόσο ωραίο και κομψό ήταν  στη θέση του.

       Το φθινόπωρο, τ’ απογεύματα, μετά το διάβασμα περνούσα από το δρόμο του και το θαύμαζα.  Μου άρεσε να βλέπω τον ήλιο  που μετά από ένα βασανιστικό μεσουράνημα πηγαίνοντας να πέσει στο Ιόνιο, έριχνε τις ακτίνες του πάνω του. Και τότε τα τζάμια του αντανακλούσαν  σκιές και  αχτιδωτές γραμμές. Σε όσα παράθυρα ήταν κλειστά  φανταζόμουν πως οι κόκκινες λουρίδες, που έμπαιναν από τις μισάνοιχτες γρίλιες, έπεφταν  στα ακριβά σιδερένια κρεβάτια, στα έπιπλα από ξύλο καρυδιάς και τις βαριές και καλαίσθητες πόρτες με τα μπρούτζινα πόμολα.

Ο επισκέπτης της διαβρωμένης έπαυλης

ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

       Είναι μικροκαμωμένος, ξανθός,άσχημος και με μελαγχολική ψυχοσύνθεση >> ανέφερε η φήμη για τον άντρα που είχε έρθει και ζούσε έξω από την πόλη σε μια διαβρωμένη από το χρόνο έπαυλη, εγκαταλειμμένη εδώ και πολλά χρόνια. Έτσι κανείς δεν ανησύχησε από τους κατοίκους της πόλης και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πως περνούσε τις μέρες του, στην ετοιμόρροπη έπαυλη ο παράξενος επισκέπτης.

       Σαν όμως πέρασε ο καιρός ένας πολίτης με την αλλόκοτη εμμονή να αποκτά και να διαβάζει απαγορευμένα και τολμηρά βιβλία, διάδωσε, << πως τον είδε στο βιβλιοπωλείο της πόλης να αγοράζει τον Κώδικα Ντα Βίντσι και κρυμμένος στο πίσω μέρος της σκοτεινής βιβλιοθήκης να σημειώνει στο μπλοκάκι του πιθανώς κάποιους ανεκτίμητους πνευματικούς θησαυρούς που είχε ανακαλύψει στις πυκνογραμμένες σελίδες του που τις  ξεφύλλιζε  με  αχαλίνωτη  ζέση  και ζωηρή φρεσκάδα >>.

Μικρονοϊκοί Νέρωνες

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου Αντωνόπουλου

              Σπούδασα χωρίς να έχω μία.  Εκεί   κλεισμένος στης Τρίπολης τα βουνά, αίμα έφτυσα ώσπου να πάρω το πτυχίο μου, νηστικός. Έξι μήνες να εγκριθεί η πίστωση να λειτουργήσει το εστιατόριο της Σχολής, έξι μήνες να υπογραφεί, έφυγε το έτος. Στο δεύτερο λειτούργησε από το Γενάρη. Το χαρτί απορίας αργούσε και ο κέρβερος σκύλος διευθυντής με πέταξε έξω. Ο γεννήτοράς μου πένης, το πνευμόνι του άρρωστο, το βίο του μάκραινε στη Σωτηρία με τους ορούς. Κι εγώ νηστικός!

            Ευτυχώς ένας καλός Σαμαρείτης με τάιζε με γεύμα σπαρτιάτικο κι επέζησα.   Τα βράδια μασούσα ένα βλαστάρι  σέλινο από τον κήπο του  γείτονα και το ‘ριχνα στον ύπνο.

Το ποτάμι

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του  Παναγιώτη    Αντωνόπουλου  

Μέρες τώρα οι άνθρωποι του κάμπου  ανέβαιναν σ’ ένα βραχάκι στην όχθη του ποταμού και κοίταζαν το νερό, που κυλούσε στην κοίτη του  σαν τεράστιο μαύρο φίδι, αφήνοντας πίσω του, όχι το τραγούδι του κελαρύσματος  αλλά ένα τραυλό ψέλλισμα σαν επιθανάτιο ρόγχο. Κι όσο το κοίταζαν τούτο το αφύσικο κι ατέλειωτο κινούμενο τέρας ν’ αγκαλιάζει και να σκοτώνει  με τα βρώμικα πλοκάμια του κάθε έμψυχο στολίδι της φύσης, τόσο ο πόνος που τους είχε καθίσει στο στήθος σαν αχινός, μεγάλωνε και τους τρυπούσε την καρδιά, κάνοντάς τη να ματώνει και να κτυπά άρρυθμα και τρελά. 

Η  συμφορά ήταν μεγάλη και η απογραφή των όσων κακών έβλεπαν να συμβαίνουν, τραγική και ρεαλιστική. Ο θάνατος κοινός και στη χλωρίδα και στην πανίδα, θέριζε και σκορπούσε νεκρή τριγύρω του κάθε πνοή ζωής, αχόρταγα, αλόγιστα και με το πιο άγριο ένστιχτο του πλέον ειδεχθή κακούργου.

Άρωμα γυναίκας

ΔΙΗΓΗΜΑ

      Του Παν. Αντωνόπουλου

Με βήμα γοργό η γυναίκα πέρασε την πόρτα του ξενοδοχείου και στάθηκε μπροστά στην όμορφη κοπέλα της ρεσεψιόν. 

Εκείνη μ’ ένα παιδιάστικο  τρόπο και με μια ευγένεια  που θα αιχμαλώτιζε και τον πιο απαιτητικό πελάτη, της είπε, παραδίνοντάς της το κλειδί : << Σας εύχομαι καλή διαμονή, κυρία, και πάντα στη διάθεσή σας για μια ειλικρινή κι ευχάριστη εξυπηρέτηση >>. Κι αφού κοίταξε με μια φυσική περιέργεια τον αριθμό που φαινόταν γραμμένος στην ολόλευκη ταμπελίτσα, της είπε μ’ ένα διαπεραστικό βλέμμα των λαμπερών ματιών της : << Σας δίνω το 202 ! Εύχομαι να μη μείνετε δυσαρεστημένη ! >>

Η γυναίκα πήρε το κλειδί και με  κάποια  μελαγχολία, της  είπε : << Δυστυχώς θα μείνω μόνο για μια νύχτα ! Αύριο πρέπει να  είμαι και πάλι στην ανίερη ζωή της μεγαλούπολης ! >>

Κώστας Καπελούζος

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ  

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

          Τα τσούζουμε συχνά με τον ποιητή. Του αρέσει στο μέσα μέρος της ταβέρνας, εκεί στον απάγκιο γιατί η ψυχή του σπάει τις αλυσίδες της σιωπής και παίζει με μαεστρία την άρπα των στίχων.  

Στο δεύτερο ποτήρι μπαίνει στο γελαστό λαγκάδι της ποίησής του: << Είχε  φωτίσει για καλά εκεί στο μόλο, είχανε δέσει οι ψαρόβαρκες και ξεψαρίζαν. Καλή ψαριά, μα τα γλαρόνια   κλαψουρίζαν, φέρνοντας  βόλτες στον   ουράνιο  θόλο… >>  Με σταθερή    φωνή, μελωδική, συνεχίζει: << Έγραφα από έφηβος.