Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

                 αίολος     *Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                                  << Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου…>>

               Κοντεύει να μας χαζέψει εντελώς αυτή η πολιτική με τους παρανοϊκούς ολιγάρχες που μας κυβερνούν. Κι έχεις από πάνω και τα πληρωμένα ΜΜΕ να σου γεμίζουν το τσερβέλο με ψέματα που σου έρχεται να σαλτάρεις. Τι  κάνεις τότε;  Αφήνεις την κλεισούρα και φεύγεις. Πού πας;  Όπου νάναι! Εγώ προτίμησα το ταβερνάκι << Αρκαδιά>> που κόπτεται να φέρνει στα ίσα του το χειμαζόμενο πόπολο, μ’ ένα ποτήρι κεχριμπάρι βαρελίσιο οίνο και να το ξεζαλικώνει  από τα μνημόνια, τους φόρους και τα διαρκή μέτρα.

           Φιλόμουσος, κάθισα ακούγοντας μέχρι να καταφθάσει ο προσφιλής συμμαθητής μου Λευτέρης, ένα καραμπινάτο ρεμπέτικο του Τσιτσάνη που σου έφερνε πλειάδα από σπουδαίες μνήμες. Ο Λευτέρης, σπάνιο είδος ανθρώπου,  αναρριχήθηκε στα ύψη της δικονομίας, πόνταρε σε αλάνθαστες επιλογές δικών, επέλεγε πελάτες με σοβαρές διεκδικήσεις και χωρίς να φθαρεί από αχρείους ηγεμόνες του χρήματος, έμεινε δικηγόρος του λαού, ένας  αξεθώριαστος υπερασπιστής του. Με το πρώτο ποτήρι κιόλας άρχισε τη ρητορεία του με ιστορίες από τα τρυφερά χρόνια της νιότης και της εφηβικής σχολικής ζωής μας. Ρουφούσα ότι έλεγε και τον άκουγα με κομμένη την ανάσα.

             Κάποια στιγμή σοβαρεύτηκε κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου και έδειξε σαν να ήταν έτοιμος να επιπλεύσει στον αφαλό της αβύσσου. << Άκουσε >> μου είπε. << Οι καθηγητές μας τότε περνούσαν μπέικα, εμείς όμως όχι. Εμείς είχαμε στο νου μας τα μαθήματα κι αυτοί  φόρτωναν στις κυρτές μας πλάτες από την αφαγιά, αβάσταχτα βάρη και τιμωρίες με αδικίες. Όπως αυτό που μου συνέβη και θα στο διηγηθώ τάχιστα. Η φυσικός με είχε αδικήσει. Δεν ήμουν Αϊνστάιν, όμως έδινα κόλλες πρόχειρων διαγωνισμάτων αλάνθαστες, κι αυτή με βαθμολόγησε με δεκατρία. Εγώ δεν ήμουν αφελής, καταλάβαινα πως νόμιζε ότι είχα αντιγράψει από το συμμαθητή μου, που ήταν βέβαια μικρός Κοπέρνικος, αλλά μ’ αυτή την ξεθωριασμένη αστοχία της, την πλήρωσα. Θα θυμάσαι πως διαμαρτυρήθηκα έντονα αλλά οι επιτελείς του σιναφιού της την υπερασπίστηκαν στη βρώμικη δουλειά της>>.

      Από τα πέρα τραπέζια σηκώθηκαν δυο χορευταράδες και άρχισαν να λικνίζονται με μπρίο σαν να είχαν καταπιεί κατάρτι.  Ο ρυθμός, βαρύς, αργός, άμουσος, δεν τον πήγαιναν με τίποτα και το ζεϊμπέκικο έχανε ανεπανόρθωτα στυλ και δυναμισμό. Πλειάδα θαμώνων τους χειροκρότησε και  με τις φιλότιμες ενθαρρύνσεις της τους πρότρεψε να τελειώσουν το χορό προς τέρψιν κι ευχαρίστηση των πάντων.

     Ο φίλος συνέχισε: << Θέλω να σου θυμίσω και το φιλόλογο. Σκουριασμένος κρίκος κι αυτός της εκπαιδευτικής αλυσίδας, τον λέγαμε << Λυσία>> για τη δεινότητα του λόγου του και << Όμηρο>> για την ποιητική παιδεία του. Ήξερε, θα θυμάσαι, απέξω όλη την Οδύσσεια και όταν μας απάγγειλε αποσπάσματά της, δάκρυζε, και νόμιζες πως μ’ ένα σάλτο θα έβγαινε από την πόρτα και μαζί με τον άνεμο θα πετούσαν στο Νήριτο, το βουνό της Ιθάκης να δουν τον ήλιο μαζί με τον Οδυσσέα και να τα πούνε. Αλίμονο αν έπεφτες αδιάβαστος στα χέρια του. Σε έσπαγε στο ξύλο με την ευκολία που απάγγειλε τους στίχους: <<…είμ’ ο Οδυσσεύς Λαερτιάδης, ος πάσι δόλοισιν ανθρώποισι μέλω, και μευ κλέος ουρανός ίκει…>> <<…είμαι λοιπόν ο Οδυσσέας, γιος του Λαέρτη, όλοι καλά με ξέρουν για τους δόλους μου, η φήμη μου έχει φτάσει ψηλά στον ουρανό…>>

     Γελάσαμε απογειωμένοι από τις βεβαιότητες της ζωής και φύγαμε υποσχόμενοι να επιστρέψουμε πάλι εκεί, όταν νιώσουμε πως δεν μπορούμε, να υποφέρουμε τη δυσοσμία της πραγματικότητας.

    ellinikoxronografima.blogspot.gr   panant1947@gmail.com