Αστρούλα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Αγύρτες αισχροί, έφεραν μετά το εξήντα μια Πρωτοχρονιά σπιρουνού καουμπόισσα που ‘κανε  στάχτη και μπούλμπερη τη ζωή μας, χωρίς κουραμπιέδες και μελομακάρονα, χωρίς ένα γεροορνίθι στο πιάτο μας. Βλέπαμε εμείς του αδελφάτου των φτωχών, τους κοκόρους που μαδιόνταν στις αυλές των χορτασμένων και μας έπιανε ντελίριο από τη ζήλια.  Η οργή λαγούμια έσκαβε μέσα μας να κρύψει τη μαραμένη μας ελπίδα, σγουμπή η αυγή μας έδινε τα τρίγωνα τους δρόμους να  πάρουμε, το τραγούδι ν’  αρχίσουμε και να ξεχάσουμε.

                     Περπατώντας και τραγουδώντας  ονειρεύτηκα την Αστρούλα. Γιατί δεν ήρθε;  Πάντα μ’ ένα πεθαμένο χαμόγελο, χλομή, αδύνατη, νηστική με τα πόδια της γεμάτα καψαλήθρες,  έτρωγε τη λέξη << καλημέρα >> όταν μου την έλεγε σαν πότιζε τους υάκινθους στο σύνορο του κήπου μας αφήνοντας πάνω μου το βλέμμα της σαν φύλακα προστασίας.

Χριστούγεννα

 ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

<< Πιστεύω ότι ένα φύλλο χλόης δεν είναι κάτι πιο μικρό απ’    των αστεριών το μεροδούλι. Και το μερμήγκι είναι  όμοια τέλειο και της άμμου ένα σπυράκι και τ’ αυγό  μιανού σπουργίτι κι ο βάτραχος αταίριαστο αριστούργημα κι ο ποντικός ακόμα είν’  ένα θάμα που φτάνει να κλονίσει εκατομμύρια άπιστους >>. 

               Αυτά διάβαζα κείνα  τα πέτρινα Χριστούγεννα από <<Το  τραγούδι του εαυτού μου >> του ποιητή, μακράν της πόλης, πέντε ώρες ποδαράτο, χωρίς πολιτισμό και με τους λύκους να με κοιτάνε σαν χίτες να με κατασπαράξουν έξω από το ερείπιο σχολείο.  Θεονήστικος, άφραγκος, το χρόνο μου σπαταλούσα στο αδελφάτο των χαρτοπαικτών, μαζί τους άκουγα το ίδιο τραγούδι: << Ληστή μου, πιες κρασί στης ερημιάς την κρήνη κι εσύ, φονιά μου, εσύ, παντρέψου την ειρήνη >>.

Η γυναίκα της οδού Αφροδίτης

Δ Ι Η Γ Η Μ Α

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Ο Τόμας σαν κλείδωσε την πόρτα πίσω του κι έριξε μια αδιάφορη ματιά στον ευρύχωρο χώρο του δωματίου του, άναψε ένα τσιγάρο και πλησίασε το παράθυρο. 

Εκεί μ’ ένα χαμόγελο στο ευφυές πρόσωπό του, άρχισε να  κοιτάζει για πολλή  ώρα την αδύνατη φωτισμένη και τυλιγμένη στα βαθιά σκοτάδια μικρή πολιτεία την οποία εμπορικοί και προσωπικοί λόγοι τον ανάγκασαν να την επισκεφτεί.

            << Α, αχά >> τσίριξε σε μια στιγμή έτσι που η φωνή του φάνηκε να ξεστράτισε. 

<< Το βρίσκω ύψιστα, πολύ ύψιστα διασκεδαστικό αυτό που βλέπω! >> ξεφώνισε στη συνέχεια μ’ ένα παρατεταμένο γέλιο για να πει με υπερβολική χαρά: << Όλα γίνονται στην εποχή μας! 

Κι ένας οίκος ανοχής, σαν αυτόν που βλέπω απέναντι, πάντα δίνει ενεργητικότητα κι επινοητικότητα στους ανθρώπους της πόλης! 

Καρέ της ντάμας

Δ Ι Η Γ Η Μ Α  

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Ο άντρας υποκλίθηκε με ευγένεια στην κοπέλα της ρεσεψιόν κι αφού διόρθωσε με αποφασιστικές αδραξιές τα φουντωμένα του μαλλιά, τη ρώτησε με το βλέμμα του στραμμένο προς τα δεξιά του διαδρόμου απ’ όπου ακούγονταν φωνές: 

          << Έχει αρχίσει το χαρτί; Είχε λίγο χιόνι ο δρόμος κι άργησα. Θα με συγχωρήσουν πιστεύω οι κύριοι…>>

         Η κοπέλα χαμογέλασε χαριτωμένα και του είπε με αυθόρμητη εγκαρδιότητα: 

          << Η πόρτα της λέσχης είναι ανοικτή όπως πάντα, κύριε και σας περιμένει να την περάσετε!>>

         Ο άντρας σαν  φάνηκε να τη θαυμάζει για λίγο έτσι όμορφη που ήταν μέσα στο λευκό μεταξωτό και στολισμένο με κίτρινες δαντέλες φόρεμά της, την άφησε και κίνησε με αργό κι αυστηρό βηματισμό για το διάδρομο. Δεν προχώρησε πολύ γιατί η νεαρή γυναίκα που καθόταν μόνη της στο σαλόνι και ξεφύλλιζε ένα περιοδικό μόδας του κέντρισε το ενδιαφέρον και σταμάτησε. Έτσι άρχισε να την κοιτάζει με βλέμμα αχόρταγο και σοβαρό.

Ερμελίντα

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ  ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  

--- Τέσσερις μήνες δάσκαλος! και δεν τ’ αντέχεις το  χωριό, λες λεβέντη μου. Αμ ρώτα κι εμάς που θα μείνουμε εδώ ώσπου να μπούμε στο λάκκο μας! 

          Είπε αυτά ο Θανάσης ο κινητός εμποράκος  και γέλασε μ’ ένα σπαρταριστό γέλιο. 

          --- Άσ’ το παιδί, Σάκη, μίλα του πιο γκαρδιακά γιατ’ έχει δίκιο. Δε βαστιέται άλλο αυτή η ζωή εδώ! Καλά το λέει! είπε τώρα ο Αλέκος ο ψάλτης και τεντώθηκε στην καρέκλα του σαν ανώτατος δικαστικός.

         Η Κούλα η καφετζού χαμογέλασε. Ο νους της άναψε για  κουβέντα.

Τα Χριστουγεννιάτικα... του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη!

Διηγήματα:Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη,Το Xριστόψωμο & Η Σταχομαζώχτρα

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα! 

Η Ούντρα

ΔΙΗΓΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                Τι ύπαρξη κι αυτή τότε, θλιβερή! Ο βάκιλος να μας σαπίζει τα πνευμόνια, στο καρβέλι οι φέτες να λιγοστεύουν, η αγάπη να θέλει φίλημα και εμείς να μην μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας για να πιαστούμε μαζί της στο χορό ενώ η νύχτα σαν Μέδουσα μας ρωτούσε: << γιατί δεν αυτοκτονούμε; >>

               Δεν έφταναν οι δέκα πληγές του Φαραώ που μας είχαν πατημένους, τα είχε και ο πατέρας σκούρα. Μέρες πεσμένος στο κρεβάτι δεν είχε σκοπό να σηκωθεί. Ο γιατρός που τον ακροάστηκε είπε, << πως τα ψωμιά του είναι λίγα και όπου να ‘ναι θα ρέψει, γι’ αυτό να ετοιμαζόμαστε για  σπερνά >>.