ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Βουλή πεδίο λυσσαλέας αμάχης

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Δυστυχώς Λουδοβίκοι της βουλής  δεν υπάρχει ελληνική ζώσα κοινωνία, ούτε θα αναστηθεί εν μέλλοντι χρόνω. Το βλέπουν οι πάντες, όλο και βυθίζεται καθημερινά  στη  λάσπη. 
Φτάσαμε να έχουμε Κροίσους στην Ελλάδα, οι οποίοι δε χαρίζουν το χρήμα τους << για την ψυχή της γιαγιάς τους >>, δεν το επενδύουν και το στέλνουν έξω. 
Κι εσείς  αντιτάσσετε την παιδαριώδη ουτοπία της ανάκαμψης σαν χαλινό της αλλοφροσύνης που φωλιάζει μέσα σας  η νερώνεια βιοδομή σας για να κρατήσετε το στέμμα σας.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Φάπες

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εξήντα. Αρχή της εφηβείας μου όταν ήρθα στο << κλεινόν άστυ >> του κάμπου να σπουδάσω και ν’  αφυπνισθώ εκ της ραστώνης του χωριού, να νιώσω το γλυκασμό της γραφής των λογίων πατέρων, να αποσβέσω το << μηδενός επιθυμείν >> και να γευτώ τον ποιητικό οίστρο της θυσιασμένης κόρης Ιφιγένειας για χάρη ενός λαφυραγωγού πολέμου εξαιτίας της πληγωμένης νιότης της Ελένης του Μενελάου. 

         Πρώτη γυμνασίου κι εκείνη την ημέρα η φιλόλογος μια σπιθαμιαία και πειθαρχημένη στην εξουσία και τη δύναμη της σχολικής έδρας, μας διάβαζε από τον Όμηρο; << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά, πλάγχθη, επεί  Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσε, πολλών  δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω, πολλά δ’ ο γ’ εν πόντω πάθεν άλγεα ον κατά θυμόν… >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ο αγροφύλακας και ο χωροφύλακας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Τούτα τα δυο άγρια θηρία τα θυμάμαι ανεξίτηλα στη μνήμη μου.  Ήταν οι φύλακες, κέρβεροι σκύλοι  του κράτους, την εποχή της Χάρυβδης εφηβείας μου, ενός κράτους Αρμαγεδδών που για ψύλλου πήδημα σ’ έστελνε στο απόσπασμα του παπά,  του δάσκαλου, του μπόγια, του μοίραρχου και του κάθε μουστακαλή ρουφιάνου του. 

Ο αγροφύλακας καβάλα στον τεκνοφέσικο κουτσό ντορή του ή πεζός γύριζε στα χωράφια, αμίλητος, αγέλαστος, αξούριστος μ’ όλο το μίσος για τους σκαφτιάδες να θολώνει το μάτι του.  

Η τυραννία των ηλιθίων

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Θυμάμαι κάποιους δημάρχους που είχαν κάνει τους δήμους καταθλιπτικά κρατίδια. Μαζί με τους λακέδες τους έγραφαν στα γεννητικά τους όργανα τον πολιτισμό που τους πρόσφεραν οι δημιουργοί και οι πολιτιστικοί σύλλογοι και αναδείκνυαν εκείνον που ήταν στελεχωμένος από τον υπόκοσμο των  μικρονοϊκών. Με τη βούλα κατόπιν του σουλτάνου, έβαζαν το λαό σαν τα πρόβατα στη γραμμή να τον παρακολουθήσουν.

               Η τυραννία των ηλιθίων αυτών δημάρχων, ακόμη και σήμερα με σκοπό να στήσουν δικό τους πελατειακό κράτος δεν έχει όρια και σε πίσω  καιρούς ήταν αντίγραφο συμπεριφοράς Γκαίμπελς.  

ΚΕΙΜΕΝΟΔΙΦΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΥ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ '' Ο μπάρμπα Γιάννης ''

Άφθαρτη ξεχύνεται η ματιά του Παναγιώτη Αντωνόπουλου καθώς  περιγράφει το σβησμένο δειλινό μιας ζωής ,στο διήγημά του ''  Ο μπάρμπα Γιάννης '' . Να αφουγκράζεται τα σπλάχνα του τα μπολιασμένα από τη στέρηση του ψωμιού, την ανεξήγητη συμπόνοια μ' έναν αμίλητο καημό στα στήθια του. 

Να μας διεκτραγωδεί της ζωής τα πάθια του μπάρμπα  Γιάννη, και του κάθε μπάρμπα Γιάννη, της εποχής του. Κι η  πίκρα ν' ανθίζει σ' ένα σπίτι που σαλεύει η φτώχεια  χωρίς να μπορεί να δειπνήσει της ζωής το προσφάι, και στ' ακράταγα πόδια του  να σηκώνει το βάρος μιας πικροζωής.

Τ’ αγγούρια

Σχολείο ερείπιο

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Σε  καιρούς πίσω η γραφίδα, τότε που εύελπις νέος διορίστηκα γραμματοδιδάσκαλος σε χωριό χωμένο σε λασπότοπο και σκαπετημένο στου βοδιού το κέρατο.  << Συγκοινωνία δεν έχει >> μου ‘πε ο βούβαλος επιθεωρητής, << κόφτο τώρα ποδαρόδρομο που είναι ο καιρός καλός γιατί αν βρέξει και φουσκώσει ο χείμαρρος θ’ αποκλειστείς >>. 

         Το ‘κοψα με το διοριστήριο στην κωλότσεπη και ανέβαινα το βουνό, πηδώντας από κοτρόνι σε κοτρόνι και γράνα σε γράνα, να φτάσω, βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που έγινα δάσκαλος.