Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

  ΣΧΟΛΙΚΑ  χρονογραφήματα

                               Καθηγητά μου, ο υιός μου έπεσε απ΄το Ντορή

 

 

              Σήμερα  που  ‘ναι βουβά τ’  αηδόνια μας και τα ουράνια μας σκοτεινά, είπα να μεθύσουμε μ’ ένα λαμπροφέγγισμα γραφής του πίσω χρόνου. Εκείνου του μυρισμένου χρόνου  του τριμμένου στη σκόνη της ξερόφυλλης ψυχής μας. Που μας έφερνε σκιρτήσματα ερωτικά  με το   στολισμένο γράμμα από καρδούλες της Αγγελικής, τον ευχητήριο λόγο του ξενιτεμένου φίλου, το λιτό γράψιμο του πατέρα να φρονιμεύουμε στις σπουδές μας,  τις λέξεις της καλής είδησης για το ευτυχές γεγονός της ξαδέρφης στην πόλη.

              Γράμματα διθυραμβικά, πανηγυρικά, μελαγχολικά, δεμένα με κόμπο λύπης, τυλιγμένα στ’ όνειρο, ιδρωμένα με φιλιά από ροδόφυλλα χείλη.  Και κάποια γραμμένα στη λάμπα, σε κόλλα κίτρινη της αναφοράς, με λαδιές στα περιθώρια, γεμάτα βαρβαρισμούς και σολοικισμούς, με όλα τα ήττα μαγκουρίτσες και τα ωμέγα κουλουράκια.  Γράμματα με πληγές όπως τούτο που αντιγράφω, βάζοντας το χεράκι μου στην ορθογραφία, του λασποκυλημένου πατέρα μου γραμμένο ένα πρωί με τη μουσική υπόκρουση των πετεινών:

            << Καθηγητά μου, ο υιός μου έπεσε από το Ντορή και κοπανίθηκε κάτω άσχημα. Τον φρόντισα αλλά παραπονείται πως πονάει. Μπορεί να έχει σπάσει κανένα πλευρό, δεν ξέρω, θα το βρει η επιστήμη. Εγώ θέλω να μην το μαλώσεις το παιδί που έλειψε από το μάθημά σου, γιατί είναι το στερνοπούλι μου και το αγαπώ πολύ. Άσε που είναι και ευαίσθητο και φοβάμαι μη μου πάθει τίποτα. Να το προσέξεις!  Γεια και χαρά σου. Ο πατέρας του: Γιαγγούλας  >>.

           Το ‘δωσα  την άλλη μέρα στον καθηγητή των μαθηματικών, έναν Πυθαγόρα που έπιανε πουλιά στον αέρα και όταν το διάβασε μου είπε σαν ήρεμος άνεμος που χάιδευε τις φυλλωσιές: << Δε σου παίρνω το κεφάλι  παιδί μου! Απουσίασες από το μάθημα με γεια σου με χαρά σου!   Δε χάθηκε ο κόσμος και αν  δε μάθεις το εμβαδόν του κώνου! Σχολείο είναι εδώ δεν είναι σφαγείο! Έτσι να του πεις του πατέρα σου και να κοιμάται ήσυχος. Όμως μήνυσέ του και τούτο: πως μου άρεσε που υπόγραψε με το παρατσούκλι του! >>

         Το ‘χω στο αρχείο μου. Φίλος σπλαχνικός ο χρόνος το φροντίζει.  Όταν το ξεφυλλίζω οι δυο του σελίδες τρίζουν σαν ξεραμένα φυλλαράκια βάγιας και αφήνουν μια νότα κρουσταλλένια που όλο ηχεί κι όλο τραγουδάει! Και είναι και ‘κείνα τα λόγια  του πατέρα  που σου σουβλίζουνε την καρδιά με την καλή γραφή τους: << Άλλα παιδιά τρανεύουνε με σπάθες κρεμασμένες, άλλα τουφέκια ρίχνουνε τις νύχτες με φεγγάρια, δεν τα τρομάζει ο πόλεμος και οι κακές φοβέρες, μα το δικό μου το παιδί με τα βιβλία αυξάνει,  διαβαζει δύσκολες γραφές, λέξεις που είν’  αρχαίες  και λύνει ασκήσεις δύσκολες  που τρέμουν οι αστέρες >>.

          ellinikoxronografima.blogspot.gr  panant1947@gmail.com

 

 

     

 

Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

Χρονογράφημα

                                               Επιθεωρητές

            Σκουριασμένοι κρίκοι στην αλυσίδα της Δημοτικής Εκπαίδευσης, μικρονοϊκοί Νέρωνες αυταρχισμού στις περιφέρειές τους και περιττές μαϊμούδες στα εκπαιδευτικά πράγματα. Παιδιά της κομματοκρατίας έπαιρναν τη θέση και την εξουσία έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Πιστοί σ’ ένα περιθωριακό συνονθύλευμα εμμονών όπως η βία, η διαπλοκή και ο  αχαλίνωτος εγωισμός. Έλλειψη γνώσης, πατριωτική ρητορεία, στόμφος, διδακτισμός και παιδαριώδεις σκέψεις, ολοκληρώνουν το πορτρέτο τους που  και τώρα μετά από τόσα χρόνια κατάργησής τους, λιμνάζουν και όζουν όπου άφησαν τη σκιά τους.  

        Η ματιά άγρια σαν αετού, έπεσε στα βιβλία του Καζαντζάκη  στο τέλος της  επιθεώρησης  που μου έκανε ένας απ’ αυτούς και μου είπε, με λόγια που έγδερναν τον αέρα: << Διαβάζεις τον Καζαντζάκη; Αυτός έχει αγαστή συναναστροφή με το σατανά, είναι δηλητηριασμένος από την αθεϊα, γράφει εφιαλτικά ψεύτικα όνειρα, εγκλωβίζεται να ερμηνεύσει το Πρώτο κινούν και δε βλέπει το Ανώτερο νοούν που υπάρχει μέσα και γύρω μας. Τον θεωρώ ακίνητο συγγραφέα,  παραισθητικό και  άτολμο. Το δε πνευματικό του οικοδόμημα είναι χωρίς βάθρο, ένα ασήμαντο ποιητικό γεγονός  με σαθρά θεμέλια που αποφέρει μόνο ψυχική και ηθική απογύμνωση στον αναγνώστη. Είναι ένας αμοραλιστής που του ‘πρεπε γιαταγάνι! >>

      Δε μ’ άφησε να μιλήσω, δε μου είπε << γεια >> κι έφυγε ο χρυσοπληρωμένος διαφημιστής της μιζερόφιλης παιδείας, ο μικρόνους φωστήρας της γνώσης, το σάπιο αυτό καρκίνωμα της άρχουσας τάξης και του ελισσόμενου τυχοδιωκτισμού της.    

        Μετά από λίγες μέρες έλαβα δέμα με τέσσερα βιβλία που είχαν τους τίτλους: << Συμβουλές για έναν άριστο σχολικό κήπο >>, << Περί του Σχολικού Συνεταιρισμού >>, << Προσευχές >>, << Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου >>.  Στο ιδιόχειρο σημείωμα έγραφε ο σκουριασμένος κρίκος: << Η πνευματική τους τροφή θα σας ωφελήσει εθνικά, χριστιανικά και εκπαιδευτικά τα μέγιστα >>.

       Ευτυχώς έλιωσαν σαν πάγος και εξαφανίστηκαν! Στη βιομηχανία τους που εργάζονταν οι δάσκαλοι για να αντιμετωπίσουν τη σκληράδα τους χρειαζόταν να έχουν χέρι μποξέρ και την αγνότητα ενός αγίου. Ακόμη κι ένα σύστημα αμυντικό για να προστατεύονται την ώρα της επιθεώρησης. Κι αυτό γιατί ο φόβος καταργούσε τη βιολογική ισορροπία του σώματος και της ψυχής που κατέρρεαν και μαζί με  τα ρητορικά    φληναφήματα   του    σκουριασμένου  κρίκου  οι δασκάλες << βρέχονταν >>, τα μυοκάρδια ανέβαζαν σφυγμούς και τo απευθυσμένο κροτούσε με αεριούχες οσμές.

        Προσφορά ολίγιστη.  Η παρακαταθήκη τους, μεγαλαυχία, ασκούμενη νηπιώδη γνωστική κομπορρημοσύνη και ποιοτική ευτέλεια,

          ellinikoxronografima.blogspot.gr    

       

       

 

 ΣΧΟΛΙΚΑ  Χρονογραφήματα

                       Επιμελητής  το << καρφί >> της καθηγητικής συγκλήτου

                                               Παναγιώτη Αντωνόπουλου

               Άλλος ένας σκουριασμένος κρίκος της άρχουσας τάξης και του καθηγητικού ολοκληρωτισμού για να ελέγχει την κοινωνική συμπεριφορά στην τάξη του μαθητικού << υπόκοσμου >>. Παρέμενε μέσα στην αίθουσα την ώρα του διαλείμματος, την εκκένωνε από τους συμμαθητές του, την φρόντιζε και την επιτηρούσε. Εάν αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα ενημέρωνε τον εφημερεύοντα εκπαιδευτικό  ή το διευθυντή.

            Εύελπις νέος ακόμη τότε στο γυμνάσιο, αζύμωτος με τη δράκαινα κοινωνία, τούτη η ύποπτη δουλειά του, μου προκαλούσε ψυχολογική φθορά. Δηλαδή οι επιμελητές ήταν σφουγγοκωλάριοι των καθηγητών, πραιτοριανοί του γυμνασιάρχη και χαφιέδες ενδεδυμένοι με τη θεοφιλή αριστεία να καταδίδουν τους μαθητές!  

            Στην εβδόμη τάξη είχαμε μια απέριττου κάλλους  επιμελήτρια. Αριστούχο, θεούσα με βούλα, με ορθόστητα στήθη, γάμπες τορνευτές, βλέμμα  << Γοργόνειο >>, μαλλί μαύρο στριφτό σαν φίδια. Η μικρονοϊκή τούτη αριστούχα, δυστυχώς είχε ξεφύγει με την επιβράβευση της πράξης της να φροντίζει την αίθουσα, και, είχε φτάσει να γίνει μία ανήλικη δεσμοφύλακάς μας, μια μαύρη αράχνη που χαιρόταν να μας τσιμπάει, να μας δηλητηριάζει και να πεθαίνουμε.  

         Ο γυμναστής ένας νεοναζί μπόγος, εκείνη την ημέρα μας τρέλανε στις ανακάμψεις, στις επικύψεις, στο σημειωτόν και στο στρατιωτικό τροχάδην. Στην αίθουσα ένιωσα τους κοιλιακούς μυς μου ερεθισμένους και τον αποκάλεσα στο συμμαθητή μου, << αρκούδο >>. Η Μέδουσα ήταν εκεί, με άκουσε, κι έτρεξε στο γυμνασιάρχη. Τούτος ο άγριος Αττίλας δε μαδούσε μαργαρίτες, ούτε μας μάθαινε γράμματα, αλλά μας έδερνε. << Πες του, να ‘ρθει στο γραφείο >> μου παράγγειλε και πήγα. << Τι είπε; >> τη ρώτησε. << Ντρέπομαι, δεν μπορώ να πω! >> είπε αυτή και χουχούλιασε πάνω του. Με πλάκωσε στο ξύλο.  Ξύλο να δούνε τα μάτια σας. Για να γλιτώσω, το  ΄βαλα στα πόδια και έγινα Λούης.

        Στην τάξη από τότε όταν συναντιόμαστε, τραγούδαγα: χάιντε- χα δυο παλιογατιά, χάιντε- χα πάμε για καβγά… >>, καθόμουν στο θρανίο, της έστελνα μια δαγκωνιά, μια μούντζα και με ελαφρά τη καρδία έσκυβα στο Σοφοκλή.

       ellinikoxronografima.blogspot.gr   panant1947@gmail.com

 

                                  

 

 

 

  ΣΧΟΛΙΚΑ  χρονογραφήματα

                                        Ένας φιλόλογος ολίγιστος

                                                              Παναγιώτη Αντωνόπουλου

              Δεκαετία του εξήντα, κράτος διαλυμένο, κοινωνία ερωτοτροπούσα με τους  βολεμένους, παιδεία  αναμασούσα τους  υπερσυντέλικους και τα << γαρ σφετέρησιν >>.  Κι εγώ βρέθηκα  στη δευτέρα γυμνασίου  μ’ ένα φιλόλογο μικρονοϊκό, ολίγιστο και πάσχοντα από ψυχική βλάβη νερώνειου βαρβαρισμού, εν ολίγοις ένα  λακέ της εξουσίας που εκπροσωπούσε άριστα την τυραννία  των ηλιθίων εκπαιδευτικών.

           Αν και δεν είχα χορτάσει τη φραντζόλα η θρυαλλίδα που έκαιγε μέσα μου για την Αρχαία Γλώσσα μου είχε φέρει ένα δεκαοχτώ στην δευτέρα τάξη από την πρώτη, επιβράβευση της αριστείας και της γνώσης μου στα αρχαία κείμενα.  Ο εμπρηστής φιλόλογος του καταθλιπτικού τότε ελληνικού κρατιδίου και εκπαιδευτικός δράκουλας της δευτέρας τάξης ουδόλως το εκτίμησε και χωρίς να με εξετάσει,  δείχνοντας τον πρωτογονισμό του, μου ‘βαλε δέκα στο πρώτο τρίμηνο, στέλνοντάς με στη λίστα των ανεπίδεκτων μαθήσεως.  Εξανέστην!  Πώς ήταν δυνατόν να λιμώττω εγώ ο εργατικός και ταλαντούχος μαθητής και να αμείβομαι ως κηφήνας και οι σκράπες  να χαρακτηρίζονται υψηλόβαθμοι; Επειδή ήμουν άσημος, δεντρίτης  εκ Μουριατάδας; Γνώριζα όμως τον επικό κύκλο τόσο καλά!

         Ζήτησα ακρόαση από το σάλιαγκα πεπαιδευμένο και του απάγγειλα σε μετάφραση το μάθημα της μέρας, τις γνώσεις μου να του θέσω επί τάπητος.   Άρχισα: << Έτσι είπε κι ο Αχιλλέας συγχύστηκε, στα δασωμένα στήθια διχόγνωμη η καρδιά του εδούλευε κι αναρωτιόταν, τάχα το κοφτερό σπαθί που εκρεμόνταν πλάι στο μερί να σύρει, κι ως διασκορπίσει όλη τη σύναξη, το γιο, του Ατρέα να σφάξει, για να μερώσει το άγριο πάθος του και το θυμό του να πνίξει; >>

        << Τώρα κάτι μου λες! >> με διέκοψε και με πέταξε έξω από το γραφείο. << Πήρες αυτό που άξιζες! >> μου φώναξε και μ’  ένα ξιπασμένο πιθηκισμό άρχισε να συνομιλεί και να στάζει σιρόπια στη νεαρά συνάδελφό του.

       Από τότε με εξολόθρευσε. Υποβαθμισμένος δεν μπήκα στο Πανεπιστήμιο αλλά στην Παιδαγωγική Ακαδημία κι έγινα ελληνοδιδάσκαλος. Έβγαζα τον επιούσιο με την ψυχή στο στόμα, ρέματα φουσκωμένα περνούσα δεμένος με τριχιά, τον πολιτισμό των λύκων σπούδασα και την κακαράτζα της γίδας στα όρη και στα βουνά. Κι αυτό χάρη στον ελεεινό  ελάχιστο φιλόλογο της μίζερης ελληνικής παιδείας.

 ellinikoxronografima.blogspot.gr                  panant1947@gmail.com

 

ΣΧΟΛΙΚΑ  ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

                                   Ένας νεοναζί διευθυντής

                                             Παναγιώτη Αντωνόπουλου

           Παρελθοντολογώ. Σχωράτε με, που έτσι ως γιατρειά προσφεύγω σε παρελθούσες εικόνες.  Μια στο τόσο δε βλάπτει! Πίσω λοιπόν στο τότε που πήχες τα φτερά τ’  απλώναμε για το πέταγμά μας. Που φιλούσαμε μάνα και πατέρα και φεύγαμε να βρούμε μια άνοιξη με ανθισμένο το μενεξέ. Γεμάτοι όνειρα να φτιάξουμε πύργους και κάστρα από πόθους. Να δέσουμε τη ζωή μ’ ότι μας ξεχώριζε από τον πίθηκο και μας έκανε ανθρώπους. Με σπουδές, επάγγελμα, επιούσιο και καμαρούλα μια σταλιά.  

      Τα πρώτα μας βήματα δειλά. Σαν να ξεφυλλίζαμε άνθος και φοβόμαστε μην ξεραθεί και τριφτεί. Ψυχούλες τρυφερές, σκόρπιες, μακριά από τα άσπρα σπιτάκια μας. Γύρω μας άνθρωποι πολλοί. Προσευχούμενοι, άθεοι, καλοί Σαμαρείτες, ερυθροσταυρίτες, λέρες, ρουφιάνοι, σοσιαλιστές, νεοναζί που  ονειρεύονταν φούρνους, στρατόπεδα εξόντωσης και σφαγές πογκρόμ μειονοτήτων.  

        Τέτοιος νεοναζί ήταν και ο διευθυντής του πνευματικού οίκου που σπούδαζα. Δεν μας το δήλωσε αλλά το έδειχνε. Και το είχε καμάρι για ότι κακούργημα έκανε. Έμοιαζε με τα μέλη της  << κρυπτείας >> στην αρχαία Σπάρτη που ήταν εξοικειωμένα με το έγκλημα και το αίμα. Που σκότωναν και τρομοκρατούσαν τους είλωτες  για να τους έχουν μόνιμα κάτω από το καθεστώς της τυραννίας τους.

        Μας είδε αετόπουλα, έφτυσε τη φύτρα μας, ορκίστηκε στη σβάστικα να μας μερέψει. Περιστέρια μας ήθελε, λουφασμένα στις φωλιές μας, τσιμπολογώντας  το φύραμα της ιδεολογικής του πανούκλας. << Πετάει ο γάιδαρος; >>  << Πετάει! >>  << Προσκυνάς τον τύραννο; >> << Ναι, προσκυνώ! >>

         Ήταν άνθρωπος και είμαστε ποντίκια!  Μας μάζευε στον αύλειο χώρο του ιδρύματος, κοινώς στρούγκα και μας ξύπναγε μ’ ένα ορθρικό << Πάτερ ημών >> προς το δημιουργό. Τελειώνοντας η προσευχή, επιθεωρούσε τις σπουδάστριες. Ο διάχυτος φασισμός του που περνούσε μέσα από το φιδίσιο μάτι του, στεκόταν στα γυμνά τους γόνατα. Άπλωνε το χέρι  και ως λόρδος κατέγραφε το ύψος κάτω από τον τετρακέφαλο. << Ως εδώ κοριτσάκι μου, φέρε τη φουστίτσα σου! Μη μας ανάβεις φωτιές! >> πρόφερε και χάραζε με κιμωλία την περιφέρεια στη γάμπα.

          Αποκήρυσσε για λίγο την ηγεσία του από τις θήλεις και την ασκούσε στους άρρενες. Τραβούσε τσουλούφια, έριχνε σφαλιάρες  στους γενάτους, ξέσπαγε με δολοφονικές επιθέσεις στους γυναικωτούς που έκρυβαν τη γύμνια τους με κολλητά μπλουζάκια.  

          Το ναζισμό του τον είχε σπείρει παντού και αθάνατος σαν το βάκιλο της πανούκλας θέριζε. Στις αίθουσες, στη βιβλιοθήκη, στους διαδρόμους, στους χώρους με τα φλερτάκια, εκεί που διεκπεραιώναμε το ουρείν και το αφοδεύειν. Ως και στις νύχτες μας έστελνε μια Λάμια παιδοκτόνο  να μας τρομοκρατήσει.  

          Ελευθερωθήκαμε με το << Μπολιβάρ >> πτυχίο! Δόξα σοι ο θεός! Το Άουσβιτς του επίδοξου Φύρερ δε μας καταβρόχθισε.  

                                                        

 ellinikoxronografima.blogspot.gr               panant1947@gmail.com