Διακοπές

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

            Σε πίσω καιρούς σήμερα το χρονογράφημα. Σε καλοκαίρια ντυμένα στο κίτρινο και δροσισμένα από Γαρμπήδες και Ζέφυρους.  Καλοκαίρια φίνα, με τους κόρφους τους να στάζουν ιδρώτα, τις ρόγες των κοριτσιών χαϊδεμένες από την Όστρια, τη μουσική συμφωνία των γκιώνηδων να χαϊδεύει τα ώτα, τις μυρωδιές του υάκινθου και του ριθιού να φτάνουνε σε μακρινά ακρογιάλια.

            Ευθύς μόλις τα σχολεία έκλειναν, αμπαρώναμε τα σπίτια και γινόμαστε Λούηδες. << Φορτώστε τα στο γάιδαρο >> έλεγε ο αφέντης πατέρας, χαϊδεύοντας το ακάνθινο γένι του. Προορισμός μας το χτήμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, σε χώρο άνυδρο και ξερό, ζωσμένο τριγύρω από την αφαλαρίδα και το γαϊδουράγκαθο.

Ξανθό καλοκαιράκι

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

             Ξανθό καλοκαιράκι, με το μαϊστρο να τρέχει στα μπογάζια,  τις εξετάσεις περατωμένες, τα αποτελέσματα επιβεβαιωμένα από τη βασιλίδι βαθμολογία των σοφών καθηγητών, μας περίμεναν τοιχοκολλημένα σε θέση περίοπτη του στεγασμένου χώρου. Προβιβασμένοι και απορριφθέντες όταν τα παίρναμε, ένας θεϊκός άνεμος έσερνε όλες εκείνες τις κουρελιασμένες ψυχές μας, τις τριμμένες εννιά μήνες στο άγριο δόντι του μαυροπίνακα και τις έκανε ροζ συννεφάκια σε βράχους και ακρογιαλιές.

            Οι κοντινοί στη θάλασσα γέμιζαν κιόλας λέπια, ονειρεύονταν τρικούβερτα μπάρκα, περπατούσαν κι έκαναν πως τσαλαβουτούσαν σαν δέλφινες. Οι καμπίσιοι ονειρεύονταν νυχτερινούς υπνάκους σε αγκαλιές αρωματισμένες με σγουρούς βασιλικούς, οι βουνίσιοι να παίζουν φλάουτο στις πλαγιές μαζί με τους πετροκότσυφες.

Δαίμονες εν οίκω

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

                 Καθώς βοριάς κρύος, πέρασαν οι εκλογές. Κι όπως εκείνος αφήνει συντρίμμια, ρίχνει στέγες, καταλύει σκούφους και σούρνει χαρτοκούτια, όμοια και τούτες κραυγές λύσσας άφησαν, γαβγίσματα, κικιρίκου, θα… θα… θα…,  ιούς σκόρπισαν σαν το πλασμώδιο του Λαβεράν.  Στις πλατείες άφησαν αποτσίγαρα, τσόφλια από ηλιόσπορους, στους σταθμούς κουρελήδες ψηφοφόρους.

                Δαίμονες εν οίκω οι υποψήφιοι, μας καταβρόχθιζαν μέσα στο σαλόνι μας, τα σαγόνια τους λεπτό δεν έκλεισαν να αλέθουν, κόκκινους, πράσινους, γαλάζιους, σιτισμένους με όσπριο, φουκαράδες Ελληνάκους με μπαλωμένο βρακί. Ένας Κολοκοτρώνης δε βρέθηκε να τους σβουρίξει τη σπάθα, ένας Νεφεληγερέτης Δίας να τους κεραυνώσει, ένας Ποσειδώνας του ωκεανού να τους πατώσει στα αφρισμένα κύματα.

Κατείβετο δε γλυκύς αιών νόστον οδυρομένω

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

Έλληνα της διασποράς

               Άφθορε Έλληνα της διασποράς, ευφραινέσθω η ψυχή σου, χορευέτω η χαρά η μετάγουσα σε λειμώνες ευτυχίας. Χαίρε, από το γενέθλιο τόπο του ήλιου και της αρμύρας  με το συνδοξαζόμενο μπλε και λευκό της ευρύχωρης θάλασσας και του σύμπαντος ουρανού. Της νεραϊδόκορμης αγράμπελης δέξου την αφή του φιλιού της, της ροδοδάφνης το άνθος ξεφύλλισε στο αναμμένο κεράκι της μνήμης σου. Στο έμπα του σπιτιού σου, στήσου Οδυσσέας ένδοξος, τις μολυβένιες μέρες του νόστου σου ξεδίπλωσε, το ιερό  πτολίεθρο  της πατρίδας σου που άφησες και πήγες σε άστεα ξένα, υπερώα θανάτου και οίκους μολυσμού του σώματος και της ψυχής σου, θυμήσου.

Ρε, φουκαρά Ελληνάκο!

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

               Πάλι την ολιγαρχία του πλούτου, ψήφισες! Εξέλεξες ένα τσούρμο βιομηχάνους, τσιφλικάδες, ψυχοπομπούς, αργοφονιάδες, εκηβόλους της τσέπης σου, ξακουσμένους φαγάδες, γλεντζέδες του πάτριου πλούτου, κλέφτες του χιτώνα σου, μασκαράδες που βυσσοδομούν το κακό.  

               Ανεβασμένοι στο φράχτη σαν τα κοκόρια οι πολιτικοί, σου σάλπισαν τα ίδια και τα ίδια και σε κοίμισαν. Ύστερα σε γύμνωσαν και χωρίς βρακάκι σ’ έστειλαν στην κάλπη. Κι εκεί πια για να ντύσεις μ’ ένα κουρελάκι τη γύμνια σου, την ψήφο σου πούλησες.

             Και τώρα όλα μέλι γάλα! Η σούπα σου θ’ αβγατίσει με δυο σπυριά ρύζι, το εντόσθιο θα μπει τρεις φορές στο τραπέζι σου, οι τράπεζες θα σου προσφέρουν ανθοδέσμες στην καθυστέρηση της δόσης σου, το σκουπίδι θα φύγει στο πι και φι από την πόρτα σου, στο νοσοκομείο ο γιατρός χωρίς φακελάκι θα σου βγάλει τη σκωληκοειδίτιδα.