ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Αριστεία

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Σκληρό το νύχι της αριστείας, στο πετσί μου το ‘νιωσα σε πίσω καιρούς. Ήταν τότε που σπούδαζα στο παιδαγωγικό και είχαμε κάμποσους << θεοφιλείς καίσαρες κοσμιωτάτους >>,   << άριστους Σαδδουκαίους >>   και << επίλεκτους πραιτωριανούς >> σπουδαστές, όλοι τους  ταγμένοι να υπηρετούν το καθηγητικό φακλαναριό και να καταδίδουν εμάς τους υπόλοιπους ως αντιφρονούντες, αμοραλιστές και ιζήματα λασπερής μάζας. 

         Η μνήμη μου ξεθωριασμένη θυμάται, δυστυχώς θυμάται,  μια τέτοια θεραπαινίδα της αριστείας, που το βίο μας έκανε αβίωτο και είχε ως πασαρέλα το γραφείο του διευθυντή. Με άνθη του γέμιζε το βάζο, με ροδοπέταλα στόλιζε το σαλόνι και τη βιβλιοθήκη. Την είχε δεξί του χέρι, τις εντολές του εκτελούσε, βιβλία, σημειώσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και επιπλήξεις μας τα ‘φερνε στην τάξη, σαν δικοτυλήδονη  ανεμώνη στον άνεμο μας τα έδινε και μας τα ανακοίνωνε.

 

          Δεν τη χωνεύαμε και όταν έμπαινε μέσα, άλλος έβηχε, άλλος νιαούριζε, κάποιοι γαύγιζαν και πολλοί έκαναν το Γκιώνη ή την κουκουβάγια. Γαμψομύτα, με βλέμμα άγριο, κοντή με στρουμπουλά οπίσθια σαν γήλοφοι του Μαίναλου, έσκαγε από το θυμό της, κοκκίνιζε και πέταγε τις σημειώσεις με μίσος όπου να   ‘ναι. Έφευγε σαν όρνιθα με τσιριχτές άναρθρες κραυγές, που τις άφηνε να αιωρούνται σαν σκόνη στο διάδρομο. 

         Το μόνο καλό που της βρίσκαμε ήταν τα ορθόστητα βυζιά της, τορνευτά σαν ασπίδες, που ξετρέλαιναν και σκόρπιζαν κρινένιες μυρωδιές σε μας και τριανταφυλλένιες ευωδιές σε διευθυντή και καθηγητικό προσωπικό.  Δεχόμενος πολλούς διωγμούς από την καθηγητική σύγκλητο, της κλείδωσα την πόρτα μια μέρα για να  εκδικηθώ αυτή και τη φατρία τους, πράξη αντίστασης την είπαν πολλοί, εγώ μια εφηβική φάρσα κι ένα ξέσπασμα αθώου νεανικού αμοραλισμού. 

          Ζήτησε τη βοήθεια του διευθυντή.  Ήρθε << ο Μπέης >>, βρόντηξε και άστραψε απέξω, φοβήθηκε ένας σκράπας και πήγε και του άνοιξε. << Τα καρφιά του >> με έδειξαν, με πήρε στο γραφείο, στη θεραπαινίδα της αριστείας απέναντι μ’  έστησε  κι άρχισε την ανάκριση.  Με χόρτασε ρητορικά εκπαιδευτικά φληναφήματα, με εξάντλησε σε συμβουλές ανούσιες, με είπε αναρχικό, αμοραλιστή, πίθηκο, και, με κατέταξε στις μετριότητες των σπουδαστών και εξελισσομένων  στο δημόσιο τυχοδιωκτισμό ανεπιστρεπτί.  Θα εισηγηθώ στο συμβούλιο των καθηγητών να σου κάνουν και τη διαγωγή << κοσμία >> πρόσθεσε και με ξαπόστειλε με συμπεριφορά παιδαγωγικού τσαμπουκά.   

         Όπερ και εγένετο! Στο δεύτερο έτος κάθισα παναγίτσα και μου την έκαναν << κοσμιωτάτη >>. Αυτή τη διαγωγή έχω και τώρα!  Να τα καλά της αριστείας! Κούνια που σας κούναγε, κανάγιες!