Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Με την πένα

                         Γεωργία  Αγγελοπούλου { Μαλλούσα }

 

                                                       Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

           Οι ποιητικές ξελογιάστρες σειρές που αφήνει στις σελίδες των βιβλίων της η Αγγελοπούλου Γεωργία  { Μαλλούσα ], ζέσταναν τον παγωμένο χιτώνα της ψυχής μου, θάλποντας με απολλώνιο φως, συν τοις άλλοις και την ιδιαζόντως περιέργειά μου να ξεφυλλίζω βιβλία πατριωτών συγγραφέων, που η γραφή τους στιγματίζει ανεξίτηλα τους πνευματικούς χάρτες των οριζόντων μας.

       Πιθανολογώ βασίμως πως  είναι εστεμμένη στην κορυφή της ποίησης και πως πολλοί εραστές του στίχου είναι συνεπιβάτες στις συλλογές της ξεφυλλίζοντας τις σελίδες τους. Ελάχιστος, αποφάσισα να αποτίσω τιμή στην ίδια και στο έργο της με το λιτό τούτο κείμενο, έχοντας σαν  συνοδεία το χρόνο που φεύγει  από τα γραπτά της και τα χρυσά γαλόνια αριστείας που αστράφτουν στον πνευματικό της αστερισμό.

         Σε ένα δείγμα γραφής της, γεμάτο μαργαριτάρια, αφήνω να απολαύσετε τη συγκίνηση, το φευγάτο παρελθόν και το δυσοίωνο μέλλον μέσα από το ιδιοφυές και δαιμόνιο πνεύμα της:   ΣΑΝ ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ: […]Θυμωμένο το σιωπηλό σπίτι!/ Στηθοχτυπιέται!/ Ανοίχτε τις πόρτες, σκουπίστε τις αυλές/ εδώ υπήρχε ζωή!/ Υπήρχε δημιουργία!/ Φωτογραφίες, αντικείμενα,/ χρώματα, ήχοι, μυρωδιές.// Θύμησες, καταγραφές.// Εδώ η σάλα εκεί η κουζίνα.// Πιο ‘κει η κρεβατοκάμαρα.// Το μεγάλο δωμάτιο, η βιβλιοθήκη και το τζάκι.// Όλοι οι χώροι χρηστικοί, όλες οι γωνίες φροντισμένες με προσοχή.// Στον καναπέ ο πατέρας μ’ ένα βιβλίο στο χέρι.// Στην κουζίνα η μάνα με τα κατσαρολικά.// Στο καθιστικό τα παιδιά να φωνάζουν.// Χαρούμενες φωνούλες,/ παιχνιδίζουν στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς.// Ζεστές ανάσες, τίποτα δεν κρυφογελούσε,/ οικογένεια ολόψυχα δοσμένη με αυταπάρνηση/ στη συναισθηματική μοιρασιά!//

      … Αλήθεια σήμερα όλα σιωπούν.// Αντίστροφη η μέτρηση.// Η καθημερινότητα άλλαξε.// Ο παππούς, η γιαγιά έφυγαν.// Τα παιδιά πέταξαν σαν πουλιά.// Οι γονείς ανήμποροι μάχονται με τη μοναξιά.// Κι αν δεν ζουν κιόλας.// Σε αλαφιάζει η παρουσία της σιωπής.// Σε μαραζώνει.// Είναι λίγο το τώρα,/ σε κείνο το μπόλικο τότε.//

    […]Κι εκείνο το σιωπηλό σπίτι/ το σπίτι του χωριού σου/ μην το εγκαταλείπεις.//  Κραυγάζει, σε προσκαλεί.// Είναι η σταθερή αναφορά σου/ η γλυκαπαντοχή σου.//

    […] Τ’ αηδόνια στον κήπο ακόμα κελαηδούν.//  Τ’ αγριολούλουδα μοσχοβολούν.// Οι δροσοσταλιές πάνω στα φύλλα ασημίζουν.// Η χαραυγή  έχει άλλο χρώμα.// Η βροχή και οι αέρηδες κρατούν γερά το γόητρό τους.// Ακούγονται…//

    […] Εκεί οι σκιές του δειλινού δε σε τρομάζουν.// Περιμένεις τη νύχτα να βγει το  νιόβγαλτο, τ’  ολόγιομο φεγγάρι.// Ν’ ακούσεις το κλάμα του Γκιώνη…/ Να ονειρευτείς!/ Όλα μυρίζουν δυόσμο,/ βασιλικό και μαντζουράνα…/

     […] Εκεί στο σιωπηλό, το πέτρινο./ το σπίτι του χωριού σου.//

    ellinikoxronografima.blogspot.gr