Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

Χρονογράφημα

                          Χριστέ μου, υπερφυώς θα αναστηθείς           

                                               Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

               Χριστέ μου υπερφυώς θα αναστηθείς εκ νεκρών και θα υψωθείς στον ουρανό, εγκαταλείποντας ημάς να σπαράσσουμε ανάμεσα στους φαύλους και αμαρτωλούς εκπροσώπους της πολιτικής. Το ‘να χαράτσι πέφτει πάνω στ’ άλλο, αινούμε και προσκυνούμε από πρωίας μέχρι νυκτός να μη μας πουρλακίσουν τα λίγα μας ευρώ, το γένος μας κραταιό πασχίζουμε με δόντια και με νύχια να το αποτρέψουμε να τεθεί εν τάφω.   

               Κι όσο βυθιζόμαστε στη λάσπη, οι σωτήρες μας μελωδούντες  ευαγγελίζονται τη λύτρωσή μας. Γούστο που έχουν οι ατσαλάκωτοι. Ωλέσαντες τη σοβαρότητά τους σαλπίζουν ύμνους στην τιβι, εμετικούς παιάνες στις συγκεντρώσεις, αίνους δοξαστικούς στα συμπόσια περί ανάκαμψης και ζητούν την υπερευλογημένη ψήφο μας.  Οι γήινες και οι υποχθόνιες δυνάμεις που μας τυραννούν θα πάνε στα τσακίδια, λένε,  η πατρίς θα απαλλαγεί από τις κακουχίες, η τροφή μας θα είναι μέλι και γάλα, το ποτό μας νέκταρ, στους γκισέδες της τράπεζας θα κάθονται βασιλιάδες που θα γεμίζουν τις κατσαρόλες μας λαγούς τετράπαχους και οι τσέπες μας απαύστως θα γονιμοποιούνται με τροφή του << μάννα εξ ουρανού>>.

             Πότε; Όταν εγώ ο κρεμάμενος γυμνός θα είμαι εν τόπω χλοερώ! Τώρα τι γίνεται; Τώρα την θέλουμε την οικονομική Ανάσταση. Γιατί έχει γίνει Λούης και κανένας δεν την έχει δει.  Ούτε στη γλισχρότητα της σύνταξής του, ούτε στη μίζερη ζωή του, ούτε στο νεκρωμένο του νοικοκυριό.  Εγώ την Ανάσταση την είδα μόνο στα ξεραμένα σέσκουλα του κήπου μου που φυλλορρόησαν απ΄  το φιλί της Άνοιξης, ακόμη σ’ ένα λιμασμένο σκύλο που << ανεστήθη >> γλείφοντας το κόκαλο που έκλεψε από τον κάδο, και σε μια εκατοχρονίτικη γερόντισσα που  πήγε να κόψει τον άλυσο αλλά ο χάρος έκρουσε πρύμνα.   Όλα ψέματα για Ανάσταση. Έτσι θα ζούμε με πόδια ξυλιασμένα, με άδειο πιάτο, χωμένοι στη φτωχή στρωμνή μας, αδύναμοι και μόνοι.  Μετά οι πιο πολλοί απόντες, οι δυνάστες μας ζώντες και ο Άγιος Πέτρος θυροφύλαξ του Άδη την πόρτα του ν’ ανοίγει.

           Και ο παμφάγος Άδης θα καταπίνει απολυμένους, χρεωμένους, άστεγους, διαμελισμένους και αεί ζώντες στη θλίψη. Και οι πολιτικοί θα βάζουν λόγους να σαλέψουν τη συνοχή όσων απομείνουν ζωντανοί έχοντες ως δύναμη το σκότος και πατώντας επί των πτωμάτων τους, την ψήφο τους θα ζητήσουν να τρέφονται στο δημόσιο πρυτανείο και να ενεργούν δολίως. Ούτε η φωνή του ποιητή δε θα τους συγκρατεί που ασμένως θα ψιθυρίζει:     << Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε >>. 

                       ellinikoxronografima.blogspot.gr