Τίγκα στο σκουπίδι

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

                Άνω θρώσκω, ίσον άνθρωπος κατά το έτυμον.  Άρα έχω μυαλό, ξεχωρίζω την πέτρα από το μέταλλο, τη φωτιά από τη στάχτη,, τα καλό από το κακό, το σκουπίδι στο πιάτο από το εκλεκτό κυνήγι. 

                 Και δε θέλω να πιάνομαι κορόιδο από τη δημοτική αρχή, να μου γεμίζει  τίγκα στο σκουπίδι τη λιακάδα μου, το σεληνόφως μου, το πεζοδρόμιο και την αυλή μου.  Είναι άκρως επαχθές να βλέπω τον κάδο στη γειτονιά μου, φορτωμένο σκουπίδι, να νιώθω ζωντόβολο, να αναπνέω τη μπόχα και να εκβάλω το περιεχόμενο του στομάχου μου. Πικρόχολος ύστερα να κατεβάζω γαμοσταυρούς και να εξακοντίζω οικείες ύβρεις στα λατρεμένα τέκνα της καθαριότητας. 

                 Οι κάδοι τρώνε με βουλιμία, είναι αναίσθητες κοιλιές, επιρρεπείς να βαραίνουν και όχι να ξαλαφρώνουν. Το πλεόνασμά τους το ξερνάνε,  ένα ερεθισμένο απευθυσμένο σαν του γαϊδάρου φτιάχνουν και το αποβάλουν. Και πάνω στο σωρό του πετάς εσύ ο γκιαούρης τις σκουπιδαρούδες σακούλες σου, ο γείτονας τα γατοκέφαλα, ο περαστικός το άδειο κουτί της μπύρας. 

Ιμπεριαλισμός θανάτου

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

                 Κουτσαμένη στρουθοκαμηλίτσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Μας έπνιξες στο κροκοδείλιο δάκρυ για τους χιλιάδες αδικοχαμένους συνανθρώπους μας  στη Μεσόγειο του καρχαρία, της μπίζνας και του αμαρτωλού κότερου. Κι αντί να στείλεις ένα κομπόδεμα eυρώ να φτιάξουν τους δρόμους τους, τους στήνεις πολεμικό σκηνικό να ξεχάσουν τα μακροβούτια τους με πλώρη τη  γηραιά Ήπειρο της λωποδυσίας. 

                Πού να βρούνε περισσευούμενα σέντσια να μείνουν στην αιμορραγούσα πατρίδα τους. Εργοστάσια δεν έχουν να κάνουν μεροδούλι, νοσοκομεία να γιατρευτούν, σχολεία να γίνουν ευγενέστατοι, να διδαχτούν τον ακαταλαβίστικο ρόλο της εξουσίας. Το θαμμένο τους πλούτο τους τον πήρες, τους άφησες ένα τέλμα λάσπης να πνίγονται, ένα μυαλό τους έφτιαξες από όγκο άρρωστης  δεισιδαιμονίας. Υπνωτισμένοι έτσι λανσάρουν το μαύρο χρώμα τους, την πλήρη κατάρρευσή τους με την ψυχαναγκαστική εξάρτησή τους από τις μύγες, τον πρωτογονισμό τους να κυλιούνται στη σκόνη, την εξαθλίωσή τους να γλείφουν το κόκαλο που απομένει από τους όνυχες του λέοντα.  

Μέσα Μαζικής Εξόντωσης

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Εδώ στην επαρχία δεν υπάρχει πολιτισμός. Ο καθένας μας βάζει στην πισωτσέπη του το πακέτο με τα τσιγάρα, φοράει το τριμμένο κοντοπόλκι, αρπάζει το μαχαίρι απ’ την κουζίνα και  κόβει δρόμο για τις αναβόλες να μαζέψει χόρτο, να τραφεί. Αυτό είναι και η διασκέδασή του. Είναι να φρίξεις πως ζούμε, είναι να φρίξεις με τους μικρονοϊκούς αναμορφωτές των τηλεοπτικών μέσων που από το μέγα έλεός τους περιμένουμε τον καθαρμό του ρύπου της ψυχής  μας. << Ποτήριον σωτηρίας λήψετε >>  μας ψέλνουν με το πρώτο κοκοράκι, ό,τι πνευματικό σκουπίδι βαστούν στον απορριμματοφόρο κάδο τους μας το σερβίρουν, επιμελώς φροντίζοντες να το πουλάνε με τη βίτσα στο χέρι.

        Έτσι με το καλημέρα, ντύνονται οι κυρίες το βυσσινί τους ταγεράκι, οι κύριοι το made in Italy κουστουμάκι  και μασκαρεμένοι με μπογιές και κρέμες, αρχίζουν το λακριντί. Μου… μου… μου… φθογγίζουν και προβάλλουν.