Μέσα Μαζικής Εξόντωσης

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Εδώ στην επαρχία δεν υπάρχει πολιτισμός. Ο καθένας μας βάζει στην πισωτσέπη του το πακέτο με τα τσιγάρα, φοράει το τριμμένο κοντοπόλκι, αρπάζει το μαχαίρι απ’ την κουζίνα και  κόβει δρόμο για τις αναβόλες να μαζέψει χόρτο, να τραφεί. Αυτό είναι και η διασκέδασή του. Είναι να φρίξεις πως ζούμε, είναι να φρίξεις με τους μικρονοϊκούς αναμορφωτές των τηλεοπτικών μέσων που από το μέγα έλεός τους περιμένουμε τον καθαρμό του ρύπου της ψυχής  μας. << Ποτήριον σωτηρίας λήψετε >>  μας ψέλνουν με το πρώτο κοκοράκι, ό,τι πνευματικό σκουπίδι βαστούν στον απορριμματοφόρο κάδο τους μας το σερβίρουν, επιμελώς φροντίζοντες να το πουλάνε με τη βίτσα στο χέρι.

        Έτσι με το καλημέρα, ντύνονται οι κυρίες το βυσσινί τους ταγεράκι, οι κύριοι το made in Italy κουστουμάκι  και μασκαρεμένοι με μπογιές και κρέμες, αρχίζουν το λακριντί. Μου… μου… μου… φθογγίζουν και προβάλλουν.

Προβάλλουν όχι τον πολιτισμό του δίποδος άπτερου όντος αλλά τα ούρα και τα περιττώματά του, σερβιρισμένα με ανώμαλη ιλαροτραγωδία παράνοιας. Δείχνουν ανθρώπους με ανοιχτές κοιλιές, σάρκες ματωμένες, χαντάκια γεμάτα με νεκρούς, θεσμοποιημένο δημοσιογραφικό αμοραλισμό και τα κερατά τους τα τράγια. Δείχνουν την παρακμή και τον πρωτογονισμό, το τουφεκίδι στο τουφεκίδι, μαχαίρια που ξεριζώνουνε καρδιές, θύελλες και καταστροφές, πνιγμένους σε πλημμύρες, καράβια και νησιά χωμένα κάτω απ’ τ’ άγρια νερά.

          Ακόμη δείχνουν φονικά, τον Κάιν να σκοτώνει τον Άβελ, ερωτευμένους Ρωμαίους να δηλητηριάζονται, να σφάζονται Ιουλιέτες, μοιχούς πρωθυπουργούς στην κλίνη τους γυμνούς, Κροίσους μυθικούς, εταίρες μεθυσμένες, κότερα που στις καμπίνες τους  ξερνάει εμετό η βουλιμική εξηλιθίωση των αμαρτωλών κτηνών τους.  

            Αν έχεις σκληρό σκαρί, γλιτώνεις από  το χλωροφόρμιο που σου μεταγγίζουν στις αρτηρίες σου τούτα τα λυκόσκυλα των ΜΜΕ, κάνεις ζάπινγκ, πιάνεις κανάλι ΒΟΥΛΗ, λύνεις τα μάγια που σου είχαν κάνει τα μαντριά τους, δένεσαι μ’ αυτό και σώζεις την πνευματική φθορά σου. Μαθαίνεις πως υπάρχει Όμηρος, Σοφοκλής, Σαίξπηρ, Ντοστογιέφσκι, Τζόις,   Ματίς, Μπέκετ,   Παζολίνι. Βλέπεις τους << Άθλιους >>  του Ουγκώ, <<Τα σταφύλια της οργής >> του Στάινμπεκ, το << Βυσσινόκηπο  >> του Τσέχωφ.  Ακούς την ένατη συμφωνία του Μπετόβεν, το <<Άξιον Εστί >> του Θεοδωράκη, την παιδική Χορωδία της Ζακύνθου. Αποφεύγεις την ευτέλεια, μαθαίνεις, νιώθεις την αγωνία του άνεργου, του δούλου για ελευθερία, του εργάτη για την τυραννία της μηχανής, φωνάζεις με τους αδικημένους << ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστούν και της γης οι πεινασμένοι! >>.  

         Στο κανάλι της ΒΟΥΛΗΣ κατασπάζεσαι το λόγο και την εικόνα, γεωργείς τον αγρό της ψυχή σου με λίπασμα πνευματικό, το νεκρό σου εαυτό μέσα σου τον ανασταίνεις. 

          Ξεχνάς έτσι το γκιαουριλίκι, απεκδύεσαι το βόειον δέρας σου, νιώθεις περιπατών επί πτερύγων του πνεύματος και αναθάλλεις ως homo sapiens.