Ιμπεριαλισμός θανάτου

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

                 Κουτσαμένη στρουθοκαμηλίτσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Μας έπνιξες στο κροκοδείλιο δάκρυ για τους χιλιάδες αδικοχαμένους συνανθρώπους μας  στη Μεσόγειο του καρχαρία, της μπίζνας και του αμαρτωλού κότερου. Κι αντί να στείλεις ένα κομπόδεμα eυρώ να φτιάξουν τους δρόμους τους, τους στήνεις πολεμικό σκηνικό να ξεχάσουν τα μακροβούτια τους με πλώρη τη  γηραιά Ήπειρο της λωποδυσίας. 

                Πού να βρούνε περισσευούμενα σέντσια να μείνουν στην αιμορραγούσα πατρίδα τους. Εργοστάσια δεν έχουν να κάνουν μεροδούλι, νοσοκομεία να γιατρευτούν, σχολεία να γίνουν ευγενέστατοι, να διδαχτούν τον ακαταλαβίστικο ρόλο της εξουσίας. Το θαμμένο τους πλούτο τους τον πήρες, τους άφησες ένα τέλμα λάσπης να πνίγονται, ένα μυαλό τους έφτιαξες από όγκο άρρωστης  δεισιδαιμονίας. Υπνωτισμένοι έτσι λανσάρουν το μαύρο χρώμα τους, την πλήρη κατάρρευσή τους με την ψυχαναγκαστική εξάρτησή τους από τις μύγες, τον πρωτογονισμό τους να κυλιούνται στη σκόνη, την εξαθλίωσή τους να γλείφουν το κόκαλο που απομένει από τους όνυχες του λέοντα.  

                Το πουγκί σου το ‘χεις από χρήμα γεμάτο. Χρήμα της αρπαχτικής αποκτήνωσής σου, αλλά φρέσκο, ζεστό και κολασμένο. Σκόρπα μια χούφτα και στους πεινασμένους της Ασίας και της Αφρικής, να περιδρομιάσουν λίγο λαχανοζούμι, να εφοδιαστούν με λίγα ψιχία άρτου. Από εμπρηστής της γης τους, γίνε  ευεργέτης τους,  στείλ’  τους τρακτέρ να οργώσουν τις πνιγμένες με αρκουδόβατα λαγκαδιές τους, ξινάρια να σκάψουν τους κήπους τους, λίγες γάζες να τυλίξουν τα διαμελισμένα μέλη τους, ένα βαζάκι βούτυρο να λιπάνει την μπάκα του το πεινασμένο παιδί.  

         Σταμάτα εσύ και τα γαμψόνυχα όργανά σου να  φωνάζετε βρομόχνωτο ευρωπαϊκό ζήτω στους θεόδοτους  μονάρχες τους, κόφτε τις καραβιές με τα φυσεκλίκια  που στέλνετε για να πνίγουν στο αίμα τους λαούς τους, λυπηθείτε τους ψειριασμένους υπηκόους που ψήνονται σε νέα Άουσβιτς και λιώνουν στο εξ ουρανού καυτό ατσάλι που τους ψεκάζετε.

         Ευρωπαϊκή Ένωση, ακάθαρτη η ψυχή σου, ακάθαρτη και η γλώσσα σου. Με πολεμικές φρεγάτες, είπες, θα σταματήσεις τα ανθρώπινα τσαμπιά που μολύνουν το χώμα σου, τις ψαρόβαρκες και τα φουσκωτά με τους μελαψούς άπλυτους, με κανονιοβολισμούς στον πάτο της θάλασσας θα στείλεις. Κάθε αραπάκι με το καλημέρα στη γη σου, στέγη θα βρίσκει σε απόπατους υποδοχής, με τους ακέφαλους άνεμους να τους κοιμίζουν μαζί με τα νεκρώσιμα κελαδήματα της κουκουβάγιας.

         Η μνήμη μας χρωματισμένη με αίματα των δικών σου οργάνων, ριγεί. Δε μας ξενίζει η απόφασή σου. Αίμα σου ήταν ο Λεοπόλδος, ο Φράνκο, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Τσαουσέσκου, και ο Στάλιν  Και εν μια νυκτί το ροδόχρουν των δειλινών των λαών τους, μαύρο το βάψανε, σε φούρνους τις σάρκες τους έλιωσαν, στα στρατόπεδα εξόντωσης  ακρωτηριασμένους τους ξέκαναν. 

          Ξεγυμνωμένη Ε. Ε, φοβισμένη, δεδιωγμένη, γδαρμένη, κωφάλαλη, δειλή, μικρονοϊκή και πρέσβειρα δεινών σε λυπάμαι.