ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Μεσσηνία πατρίδα μας!

         Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου   

           Ο ήλιος λίγο πριν σε βρει ο κατακλυσμός αργολίγωνε μες στο χρυσαφί των ελιών σου και στις αχτιδένιες ούγιες  των φύλλων της πικροδάφνης που φωτοστάλαζε η χρυσόκομη δύση. Εκεί και το σμάρι πουλιών που χαίρονταν τον παράδεισό σου με φτερουγίσματα και τσιριχτούς καυγάδες. Πιο πέρα πάνω στο χώμα οι ισόχρονοι χτύποι από τα τσαπιά των εργατών πάλευαν να κάνουν με το μεροκάματο μια πνοή τη ζωή και την ευτυχία. 

             Ώσπου ήρθε το μαύρο σύννεφο. Άγνωρους ως τώρα τρόμους σε γέμισε, το καρδιόχτυπό σου έπνιξε σε λίμνες από θολά νερά, που με ορμή κυλούσαν από τις πηγές της Νύχτιας χώρας. Κι αμέσως η φρίκη απλώθηκε πάνω σου, η ψυχή σου θλιμμένη αγκομάχησε κι ένα πλάσμα ολέθρου, κάποιο φάσμα όρνιου πήγε να πάρει το σώμα σου.

             Στις πληγές που σου άνοιξε άντεξες, κοντά μας και πάλι έμεινες,  ωραία πριγκίπισσα, μια  φρεγάδα αφρόζωστη να παίζεις  με τα νερά που λούζουν τα ακρογιάλια σου. Για να χαρεί ο κόσμος σου, το πνεύμα ν’ αναβρύσει και με στίχους εύηχους  η Μαρία Πολυδούρη να τραγουδήσει:
   

             << Του φθινοπώρου η πνοή περνάει  στα δέντρα που δεν τα φοβίζει καταστροφή. Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει, μιλούν σαν φίλοι και λυγίζει τη νέα κορφή >>. Απόκοντα και ο Σωτήρης Πατατζής να πει κι εκείνος  λόγια παρηγοριάς σε άστεγους και ξεριζωμένους: << Να γίνει η καλύβα η λασπωμένη χρυσή σπηλιά εκεί που τα λουλούδια μαραθήκαν  και πάλι ν’ ακουστούν όπως πριν ήχοι από  λαούτο τρυφερό. Στη μέση να  ‘ναι  το κρεβάτι το καλό με άστρα γαλάζια και πολλά  στη ράχη του κεντημένα.  Κι ένα φεγγάρι κίτρινο και λαμπερό να κρέμεται από ψηλά με σπάγκο χρυσαφένιο >>. Και ύστερα  ο Μιχάλης Κατσαρός να πει για τις καλές μέρες που θα ‘ρθουν μετά την καταστροφή << ανάμεσα σε ξερά δέντρα και τάφους με τη σημαία μου ένα κουρέλι με άνεμο και χωρίς άνεμο, ανάμεσα στο αβέβαιο πλήθος σας θα περιφέρομαι μόνος, ένας φλογερός πρίγκιπας, μάγος! >> που  θα γράφω για τα όνειρά σας. 

         Όλα σιγά – σιγά ο χρόνος τα λειαίνει. Για τους αδικοχαμένους ένα μνημείο να χτιστεί στη ρίζα μιας ελιάς, εμείς να τους θυμόμαστε κι αυτοί ν’ ακούνε τις τρίλιες του εωθινού της αηδόνας.