ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ελεήστε με, Χριστιανοί!

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

             Νυχτερέμι του Καρκαβίτσα  έγινε η Μεσσηνία! Από τα σύθαμπα και αποκαρωμένοι από την υπνηλία εξαθλιωμένοι γείτονές  μας παίρνουν τους δρόμους. Όχι για να πάνε να καθαρίσουν τ’  αγριάγκαθα στο χωράφι τους, ούτε να πάρουν το κινέζικο μεροκάματο στη φάμπρικα του σπόγγου επιχειρηματία για να μπαλώσουν μ’ αυτό τη μισότριβη βράκα τους. Ούτε να αγοράσουν κάνα κομμάτι γουρνοπέτσι να μασήσει το δόντι της φαγανιάρας φαμίλιας τους. Τους παίρνουν να διακονέψουν!

             Τα χωράφια τους τα εγκατέλειψαν με τόσο φονικό φόρο που πληρώνουν, τη φάμπρικα την άφησαν γκρεμισμένο γιαπί σαν έσκασε η φούσκα του πλαστικού μάνεϊ του εργοδότη κουραμπιέ. Την πόρτα  του χασάπικου δεν την περνάνε με τίποτα. Ο χασάπης το φυλάει από τους φιόγκους με τις άδειες τσέπες και τους διώχνει με το γουρνομάχαιρο.

 

             Έτσι ζητιανεύουν καθημερινά, Κυριακές, αργίες και σχόλες. Στα σπιτομάγαζα, στους φούρνους, στα Κ.Τ.Ε.Λ, στις λαϊκές, στις αυλές της εκκλησίας, στα στέκια του συναγμένου λαού. Ξαπλωμένοι, όρθιοι ή περιπατητές απλώνουν το χέρι, και ζητούν τα ψίχουλά μας.

             << Ελεήστε με, Χριστιανοί! Να συχωρεθούν τα αποθαμένα σας! Τον οβολό σας να πάρω γαλατάκι του μωρού, σκάλτσες του γέρου για το χειμώνα, το λερό και σκισμένο φουστανάκι της εγγόνας μου να τ’ αλλάξω με καινούριο και καθαρό, στο γιατρό να πάω το παιδί μου που το πνίγει ο βήχας! >>

            Ακούς τη φωνή τους ξαπλωμένος στην καρέκλα  και ρίχνεις γαμοσταυρούς στο πολιτικό φακλαναριό άνευ ορίων. Ρουφάς τον εσπρέσσο και χαίρεσαι που εσύ χαυνίζεσαι ακόμη ράθυμος και δεν κάνεις τα ίδια. Η τσέπη της σκισμένης πουκαμίσας σου έχει λίγα ξεθωριασμένα ευρώ και τη βγάζεις ακόμη. Μετά όταν μασηθούν από τα Συριζαία χαράτσια τι μέλλει γενέσθαι;   Όμως συλλογιέσαι πως κι εσύ σκούληκας στην ίδια λάσπη είσαι. Κι αν τώρα μασάς λίγο πασατέμπο αύριο θα μασάς χωρίς να έχεις τίποτα στα δόντια σου μόνο από συνήθεια. 

          Και όπως βλέπεις το αδύνατο γεροντάκι με την τρύπια σκούφια στο κεφάλι, τη γόπα στα χείλη και το μπαστούνι στο ένα χέρι, τσουκ, τσουκ, τσουκ να σε πλησιάζει, του δίνεις το κέρμα και το μυαλό σου πάει στους μπέηδες.  Σ’ αυτούς που με τη γραμματαλλαγή τους με τα ευρωπαϊκά δαμάλια αποφάσισαν να κάνουν την πατρίδα μας στάβλο μοσχαριών και μας βοσκούς τους. 

         << Θα μας γδάρουν ως το κόκαλο! >> λες.  << Κι όλο θα μεγαλώνουν τα τσιφλίκια τους. Κι όλο εμείς τα ζωντόβολα θα τους δίνουμε τα πούπουλά μας σαν μας ξεπουπουλιάζουν να φτιάχνουν μαλακά στρώματα.  Κι όλο θα καρτεράμε τη λευτεριά από τη φτώχεια κι όλο απένταροι θα μένουμε! Απένταροι και ζητιάνοι!