Η τυραννία των ηλιθίων

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Θυμάμαι κάποιους δημάρχους που είχαν κάνει τους δήμους καταθλιπτικά κρατίδια. Μαζί με τους λακέδες τους έγραφαν στα γεννητικά τους όργανα τον πολιτισμό που τους πρόσφεραν οι δημιουργοί και οι πολιτιστικοί σύλλογοι και αναδείκνυαν εκείνον που ήταν στελεχωμένος από τον υπόκοσμο των  μικρονοϊκών. Με τη βούλα κατόπιν του σουλτάνου, έβαζαν το λαό σαν τα πρόβατα στη γραμμή να τον παρακολουθήσουν.

               Η τυραννία των ηλιθίων αυτών δημάρχων, ακόμη και σήμερα με σκοπό να στήσουν δικό τους πελατειακό κράτος δεν έχει όρια και σε πίσω  καιρούς ήταν αντίγραφο συμπεριφοράς Γκαίμπελς.  

Περιβεβλημένοι δήθεν με τους καρπούς της γνώσης έστελναν οι άθλιοι, τους μελανοχίτωνες  μπράβους τους στην πλατεία, χώρος των εκδηλώσεων, και, πυρπολούσαν τα κιόσκια, ποδοπατούσαν βιβλία, έκαναν κουρέλια τις αφίσες, ψαλίδιζαν επαναστατικές μπροσούρες και έστελναν στον εισαγγελέα τα μέλη των επιτροπών γιατί καταπάτησαν δημόσιο χώρο. 

             Σήμερα πολλοί απ’ αυτούς αν δεν έχουν δώσει παρόν στον Άγιο Πέτρο, γυρνούν στις πόλεις τους σαν μαδημένα κοράκια. Σουφρωμένα γερόντια, ολίγιστα και ξέφτια ενός περασμένου θεσμοποιημένου αμοραλισμού, βυθίζονται στη μοναξιά τους και αναπολούν τους τραμπουκισμούς τους και τον παρακμασμένο πρωτογονισμό τους. Σοφοί δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε δηλωμένοι οπαδοί του καλού και του ωραίου. Αποστρέφονται τους << λαπάδες >> ποιητές, τους << ψεύτες >> μυθιστοριογράφους, τους ανθρώπους του δημοσιογραφείν, κάθε δημιουργό που μοιράζει πνευματικό αντίδωρο στο λαό. Όλους αυτούς τους κυνηγάνε, έτοιμοι είναι ανά πάσα στιγμή να τους αρρωστήσουν με τη δική τους ψυχική νερώνεια βλάβη. 

            Πάντα ήθελαν τον Έλληνα ραγιά με καρδιά τσόφλι και στοιχειά και δράκους να τρώνε τα σωθικά του. Με τροφή του το πνευματικό πλιγούρι , με το σήκω πάνω, κάτσε κάτω από τα ξιπασμένα κέντρα τους. 

         Θέλουν να ξυπνάει και να λέει καλημέρα στη θλίψη κι όχι στη χαρά. Τους αρέσει να ξεχειλίζει από πόνο κι όχι να γελάει με τις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Να περπατάει στο βούρκο και να μη βγαίνει από κει  τινάζοντας τη λάσπη από πάνω του, βλέποντας τις αρχαίες τραγωδίες των κλασσικών. Χαίρονται να είναι  << μοιραίος >> και να πνίγεται μέσα στην ανυπαρξία της λαϊκής αντίδρασης. 

         Αυτοί δεν είναι δήμαρχοι. Οι στίχοι του Παλαμά τους πάει γάντι. << Βοσκοί, στη μάντρα της πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι! Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά οι φαύλοι και οι περιττοί, καλαμαράδες και δημοκόποι και  μπολσεβίκοι, για  λόγους άδειους  ή  για  του ολέθρου τα έργα βαλτοί >>.