Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Στους τραχείς δρόμους της εκπαίδευσης τα πόδια μου μάτωσαν. Στα κουρασμένα χέρια μου η κιμωλία τριβόταν, γινόταν σκόνη, χους που τύφλωνε τα μάτια μου. Το πουλί της σοφίας πάνω από τον εχθρικό πίνακα, πέτρωνε όταν το κοίταζα, την όψη έπαιρνε γυπαετού άγριου που ήθελε να με κατασπαράξει.
Και οι διευθυντές ολίγιστοι και κακοί. Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστήλωμά μου και να στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.
Και ήταν πολλοί, αλλά τρεις έμειναν ανεξίτηλοι στη μνήμη μου για τις πολλές τους αμαρτίες. Και οι τρεις από ύλη φτιαγμένοι Σκύθα ενόπλου και οπλισμένοι με νόμους της διοίκησης σε γραφεία ως κοκόροι καθισμένοι, ύβρεις και κοτσιλιές σε σωρούς σύναζαν.
Ο εγκέφαλος του πρώτου στουρναρίσος και νωθρός. Όταν του είπα, πως θα ανεβάσω με τους μαθητές μου τη θεατρική παράσταση << Όρνιθες >> του Αριστοφάνη, πήρε στα χέρια του τον χαρτοκόπτη και ετοιμάστηκε να με τρυπήσει. << Αυτόν τον βωμολόχο; >> φώναξε και σηκώθηκε όρθιος. << Δε με βαρεί καλύτερα νταμπλάς που θα σου το επιτρέψω! Φύγε μη γίνω φονιάς! >>
Ο δεύτερος ήταν κλώνος του Νέρωνα, Στα διαλείμματα ξεκουκούτσιαζε ξεραμένα βύσσινα και τραβούσε τ’ αυτιά των μαθητών. Τα έστριβε, τα τραβούσε, τα μάτωνε και ύστερα με μια κλωτσιά έστελνε το μαθητή να βρει τον τοίχο! Ο παραλυμένος τούτος χασάπης δε δίσταζε να επιφέρει ρήξη αγγείων με γροθιές και σε συναδέλφους του σχολείου.
Ο τρίτος ήταν ένας πίθηκος σάτυρος όλο κοκάλες και πετσί. Το παρανόμι του ήταν << ουραγκοτάγκος >> και ξεσυμπίεζε την κόπρο των γενετήσιων ορμών του κλεισμένος στο γραφείο με μια βαμμένη τσούλα δασκάλα. Κακόγλωσσος και μισερός, του έλειπαν τα δυο κέρατα στο κεφάλι να μοιάζει ζώο, όμοιο κριάρι κοπαδιού.
Και οι τρεις τους τρία μηδενικά, τρία όρνια διοικητικά για χλεύη και αποφυγή!
Και οι διευθυντές ολίγιστοι και κακοί. Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστήλωμά μου και να στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.
Και ήταν πολλοί, αλλά τρεις έμειναν ανεξίτηλοι στη μνήμη μου για τις πολλές τους αμαρτίες. Και οι τρεις από ύλη φτιαγμένοι Σκύθα ενόπλου και οπλισμένοι με νόμους της διοίκησης σε γραφεία ως κοκόροι καθισμένοι, ύβρεις και κοτσιλιές σε σωρούς σύναζαν.
Ο εγκέφαλος του πρώτου στουρναρίσος και νωθρός. Όταν του είπα, πως θα ανεβάσω με τους μαθητές μου τη θεατρική παράσταση << Όρνιθες >> του Αριστοφάνη, πήρε στα χέρια του τον χαρτοκόπτη και ετοιμάστηκε να με τρυπήσει. << Αυτόν τον βωμολόχο; >> φώναξε και σηκώθηκε όρθιος. << Δε με βαρεί καλύτερα νταμπλάς που θα σου το επιτρέψω! Φύγε μη γίνω φονιάς! >>
Ο δεύτερος ήταν κλώνος του Νέρωνα, Στα διαλείμματα ξεκουκούτσιαζε ξεραμένα βύσσινα και τραβούσε τ’ αυτιά των μαθητών. Τα έστριβε, τα τραβούσε, τα μάτωνε και ύστερα με μια κλωτσιά έστελνε το μαθητή να βρει τον τοίχο! Ο παραλυμένος τούτος χασάπης δε δίσταζε να επιφέρει ρήξη αγγείων με γροθιές και σε συναδέλφους του σχολείου.
Ο τρίτος ήταν ένας πίθηκος σάτυρος όλο κοκάλες και πετσί. Το παρανόμι του ήταν << ουραγκοτάγκος >> και ξεσυμπίεζε την κόπρο των γενετήσιων ορμών του κλεισμένος στο γραφείο με μια βαμμένη τσούλα δασκάλα. Κακόγλωσσος και μισερός, του έλειπαν τα δυο κέρατα στο κεφάλι να μοιάζει ζώο, όμοιο κριάρι κοπαδιού.
Και οι τρεις τους τρία μηδενικά, τρία όρνια διοικητικά για χλεύη και αποφυγή!
Συγχαρητήρια για το άρθρο σας, καλό μας σαββατοκύριακο και καλό μας μήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε πολύ καλή γραφή για να τη "στραπατσάρετε" με σκληρή κρητική για άτομα που δεν αξίζουν. Αν θέλετε διαγράφετε το σχόλιό μου. Δεν θα σας κρίνω αρνητικά. Συνηθίζω όμως να λέω στα παιδιά μου: Αν δεν έχεις καλή κουβέντα να πεις για κάποιον, μη λες τίποτα. Καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή