Ηλία Τσιμπλή: Έλεγος για τη Μαίρη της άνοιξης

ΧΡΟΝΟΓΡΆΦΗΜΑ     

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

<< Όρνις αλκυών έλεγον οίτον αείδεις >>, αηδόνι που μοιρολογά τραγούδι πένθιμο ήταν ο έλεγος  [ θρήνος ] όπως είναι και τα δέκα ποιήματα της συλλογής του ποιητή, που έχασε τη γυναίκα του Μαίρη της άνοιξης που εδιάβη σε Τιτάνειο στρατί κι έφτασε στη θαμπή χώρα με τους στοιχειόδαρτους λειμώνες των ασφοδελών,  τους υγρούς βάλτους και τα θειάφινα χώματα. 

Θρηνεί η μέρα γι’ αυτόν, καταλύθη, οι αστροδείχτες της αυγής μεινούνε πάντα νύχτες χρόνου, πέρα στου δρόμου τα βύθη μια υγρονέφελη μαρμαρυγή με μορφή αγιασμένης οπτασίας βαστώντας στο χέρι αχάτινη λαμπάδα, ντυμένη με το αστείρευτο δάκρυ της, άηχα του λέει:

<<    Μη φοβάσαι. Σου μιλώ από το επέκεινα, από το υπερπέραν. Η ζωή είναι μια αρχή που βρίσκει το τέλος της και ο θάνατος ένα τέλος  που βρίσκει την αρχή του. Η ζωή και ο θάνατος είναι ένας κύκλος, το τέλειο σχήμα. Είναι ο ουροβόρος όφις, που η κεφαλή του βρίσκει την ουρά του για ανανέωση  και η ουρά του την κεφαλή του για αθανασία.  Είναι η βινιέρα του  βιβλίου μας.  Μη φοβάσαι >>.

      Κι αυτός να επαναλαμβάνει την επωδό: << Θα ‘ρθω! Θα σε βρω στους γκρεμούς όπου βασίλεψε το λευκό παιδικό σου φεγγάρι. Θα ‘ρθω τι κι αν η ερημιά αφήνει στα σπλάχνα μας ματωμένες πατημασιές, βουλιάζοντας λίγο η εικόνα σου στον ασάλευτο κονιορτό της ζωής μου >>.

     Ίλεως! Ίλεως! Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, να τους λαχαίνει ταξίδι στη Χώρα του << ηερόεντα ζόφου >>  όπου ομιχλώδη σκότη τη σκεπάζουν και την κρύβουν   από το φως. Εκεί το σπίτι του Άδη είναι, και η κατοικία των νεκρών με τις σκιές τους να περιφέρονται απελπισμένες τιτιβίζοντας σαν νυχτερίδες. Λίγο πιο πέρα το Έρεβος. Όνομα που προκαλεί φρίκη. Εκεί και το πλούσιο παλάτι του Πλούτωνα και της Περσεφόνης.

      Εκεί θα πάμε  << κι εμείς σαν της πολύανθης της  άνοιξης τα φύλλα, που βγαίνουν και γοργά στο φως του ήλιου μεγαλώνουν, γραφτό μας από τους θεούς, τη νιότη μια στιγμούλα μονάχα να χαιρόμαστε, χωρίς να βάνει ο νους μας ούτε κακό ούτε καλό, δυο μαύρες Μοίρες στέκουν πλάι μας πάντα, η μια κακιά γεράματα κρατώντας κι η άλλη θάνατο, ο καρπός της νιότης   κρατά λίγο  που ο ήλιος πα στη γη μια μέρα αιθερολάμνει… >>

      Και μας περιμένει η Πλουτώνια Νύχτια Χώρα! Η Χώρα που είναι τώρα τόπος της Μαίρης της άνοιξης και που σαν γλυπτή χλωμή Παλλάδα τινάζει από πάνω της τους ίσκιους της αιώνιας νύχτας της.