Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

 

 

                             Διακοπές καλοκαιριού

 

 

                                                           Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

 

           Κατησχυμμένος από τα νυν γενόμενα σε πίσω καιρούς προστρέχω, δωρήματα να λάβω από καλοκαίρια ντυμένα στο κίτρινο, από μαϊστρους δροσισμένα, σε νυχτιάς αγέρι νανουρισμένα. Καλοκαίρια φίνα, με τους κόρφους τους να στάζουν ιδρώτα, τις ρόγες των κοριτσιών τσιμπημένες απ’ το ζέφυρο, τη μουσική συμφωνία των γκιώνηδων να χαϊδεύει τα ώτα, τις μυρωδιές του υάκινθου και του ριθιού να φτάνουνε σε μακρινά ακρογιάλια. Ευθύς μόλις τα σχολεία έκλειναν, αμπαρώναμε τα σπίτια και γινόμαστε Λούηδες. << Φορτώστε τα στο γάιδαρο >> έλεγε ο αφέντης πατέρας, χαϊδεύοντας το ακάνθινο γένι του. Προορισμός μας το χτήμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, σε χώρο άνυδρο και ξερό, ζωσμένο τριγύρω από την αφαλαρίδα και το γαϊδουράγκαθο.

            Φέρναμε τον όνο  σηκωτό. << Τις κότες εκεί! >> πρόσταζε η μάνα. Έδειχνε με το στραβό δείκτη της τα μέρη του σαμαριού και μας έδειχνε πώς να τις φορτώσουμε. Αναπέμπαμε εφύμνιο ευχαρίστησης, τις κρεμάγαμε κατωκέφαλα δεμένες από τα κολιτσάκια και σκύβαμε στο συμπράγκαλο. Όλο το τεντζερέδικο της κουζίνας έπρεπε να φορτωθεί. Ακόμη παγούρια, βίκες, σαρωματίνες, καρδάρες, τέσες, βελέντζες για τον ύπνο, το πανί να σκεπάσουμε τη σταφίδα όταν ξέσπαγε κατακλυσμός, σκαλιστήρια, φαλτσέτες, δρεπάνια για τις δουλειές. Ακόμα βότανα για το άσθμα, σμόλακα για τα στραμπουλίσματα, φιδόχορτο για το δάγκωμα της όχεντρας, σπόρους ψύλλιου για το γαστρεντερικό μας σύστημα.

          Στρατοπεδεύαμε στο αιωνόβιο πουρνάρι μας. Το φαί μας μπαμπανάτσα, η μέρα μας πνιγμένη στη ζέστη, στη σκόνη, στην αναρρίχηση της γόησσας όχθης.  Θερίζαμε το ξανθό στάχυ, τρυγούσαμε τα τσαμπιά του χρυσόρωγου σταφυλιού, το μελισσόχορτο με τα κίτρινα άνθη του σε ανατολή και δύση μαζεύαμε. Γυμνοί στον πυρωμένο ήλιο τις άσωτες στιγμές μας μετρούσαμε, τη λύσσα του πρώιμου έρωτά μας στη διχάλα των ηλιοψημένων βυζιών της Αρετούλας σβήναμε. Κι όποιο μαγουλάκι ρόδινο σαν τερμίτης την καρδιά μας ροκάνιζε, με φιλί φωτιάς  το αποκτούσαμε.

           Δυστυχώς ο χρόνος ροκανίστηκε, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Το χτήμα λόγγωσε, οι δραγάτες πέθαναν, εμείς πληγωμένοι από τον τροχό της κρίσης κατ’ οίκον βαρύθυμοι ζαρώνουμε. Οι αλεπούδες τρώνε τις κότες, το ψωμί που δαγκάνουμε στάζει αίμα, ο χιτώνας μας κουρέλι, το στομάχι μας ένα στραπάτσο όργανο που δεν ασκείται στην πέψη.  Και αναμιμνήσκομε, λέγοντες:: Ήταν ωραία η ζωή στη μακρότητα εκείνη των ημερών  το δε ποτήριό της να μεθύσκεις γενόμενος κράτιστος και πολυέλεος, ένα αγέρι που  σάρωνε σαν  φυσούσε το φαρδύ φουστάνι γόησσας γυναίκας.

                                                   ellinikoxronografima.blogspot.gr