αίολος *Του Παναγιώτη
Αντωνόπουλου
Οίνος κεχριμπάρι, ο φίλος και η εικαστικός
Μ’
ένα καρτούτσο οίνο βαρελίσιο, κεχριμπάρι, ξεκινήσαμε με το Λευτέρη, αδελφικό
φίλο, συμμαθητή και άριστο νομικό για να πιάσουμε ψιλό λακριντί από την εφηβική
σχολική ηλικία μας ως σήμερα. Πες, πες η κουβέντα παρεκτράπηκε από τους
ανέμους, εξόκειλε σε ύδατα λιμνάζοντα και μη, περιστράφηκε γύρω από τη δουλειά,
την οικογένεια, την ακρίβεια και εστιάστηκε σε ιστορίες αποτυπωμένες ανεξίτηλα
στο μυαλό μας.
<<
Αφού συνεχίζεις το γράψιμο και είσαι συγγραφέας>> μου είπε με άκρως
φιλική, πνευματική και συναισθηματική
διάθεση, <<άκουσε και μια ιστορία σφυρηλατημένη στην εποχή τη δική μας,
της υλικής ένδειας και της πλήρους διάλυσης που ίσως σε συγκινήσει και την
αποτυπώσεις με τη γραφίδα σου σε μυθιστόρημα. Την άκουσα πολλές φορές από
επιστήθιες φίλες μεγαλύτερες με παντοτινές λιμνοθάλασσες αρμονίας στην ψυχή τους
και εξόχως ρομαντικές και ποιητικές σε συναισθήματα έρωτα και αγάπης>>.
Κοίταξε απέναντι το στενό δρομάκι το
τριώροφο αρχοντικό που υπομονετικά βίωνε την εγκατάλειψη και συμπλήρωσε:
<< Γι’ αυτό θα σου πω όσα ασυνήθιστα έγιναν στα πλατύχωρα δώματά του και τις πέριξ βεράντες του, στα
χρόνια μας ή και νωρίτερα. Στον προθάλαμό του, στο σαλόνι του, και στα
ορθάνοιχτα παράθυρά του τότε που μπαινόβγαινε ο έρωτας μεταξύ της ενοίκου μιας
ζωγράφου καλλονής κι ενός μαθητή που οι φλογίτσες της αγάπης τους πυρπόλησαν
αμφότερους μέχρι πλήρους πυρακτώσεως. Κάποιοι κακεντρεχείς κουτσομπόληδες
διέδωσαν πως καίγονταν ακόμη πολυθρόνες και καναπέδες και πως βαρύγδουπα ερωτικά γεγονότα, έμπλεα πάθους
και ζήλειας, συνέβησαν ανάμεσα στη χυμώδη ιέρεια της τέχνης και στο φιλάρεσκο
Δον Ζουάν μαθητή>>.
<< Εδώ
θα μου επιτρέψεις να συνεχίσω εγώ>> του είπα, << για να προσθέσω
κάτι. Λένε η αιθέρια αυτή καλλονή, τα είχε πριν με ένα τριαντάρη
μουσικοσυνθέτη, ολίγον χλεχλέ και πιεσμένη
ήρθε στην πόλη μας να συναντήσει τη φθορά της. Αρνούμαι να υποκύψω στις
περιγραφές και τις αφηγήσεις των κακόβουλων γειτόνων>>.
<<Ναι
>>, είπε ο Λευτέρης αλλά τα
γεγονότα μιλούν. Η αιθέρια έκλαμπρος
εικαστικός αν και έδειχνε πως διέσχιζε
μετ’ εμποδίων την μπαλκονόπορτα να βγαίνει στη βεράντα να ζωγραφίζει,
όμως το έκανε. Στήνοντας το καβαλέτο της, καθόταν στην πολυθρόνα, κάπνιζε κι
έπινε. Ζωγράφιζε και κοίταζε στο δρόμο μην φανεί ο μαθητής, με το χρωστήρα της
όσο δεν τον έβλεπε, έφτιανε σύμβολα και χρώματα. Συνήθως με το δείλι τα
απογεύματα έβγαινε, όταν το Ιόνιο κοκκίνιζε και η πόλη με τα σπίτια βάφονταν
στα πορφυρά χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Αυτός ερχόταν και με ένα γιασεμί στο
χέρι την χαιρετούσε. Στεκόταν κάτω από τη βεράντα, της ψιθύριζε λόγια αγάπης,
ενώ αυτή σαν φλεγόμενη βάτος κρεμόταν από τα κάγκελα απλώνοντας τα χέρια της να
τον αγκαλιάσει. Κι όταν προσπερνούσε ο Δον Ζουάν σκιεροί χρωματισμοί κάλυπταν
το αστραφτερό πρόσωπό της και μια θλίψη ύγραινε τα μάτια της>>.
Εντυπωσιασμένος
από τις εκμυστηρεύσεις του, του άφησα δρόμο να συνεχίσει. Νηφάλιος και
γλαφυρός, το έκανε. << Λοιπόν ο νεαρός τελειώνοντας το γυμνάσιο έφυγε για
σπουδές στην Αθήνα. Μετέωρη πια χωρίς τη
λάμψη του η εικαστικός έπεσε σε μαρασμό και εκδήλωνε αυτοκτονικές τάσεις,
ζώντας συντροφιά με πλήρεις φιάλες αλκοόλ και καπνίζοντας σερί πακέτα
σιγαρέτων. Έτσι μποτιλιαρισμένη μεταξύ γκρεμού και ρέματος, έπεσε από το κάστρο
και σκοτώθηκε. Η πλειονότης των ανθρώπων της πόλης έπεσε από τα σύννεφα όταν το
έμαθε ενώ κάποιοι θορυβήθηκαν και το θεώρησαν πολύ απονενοημένο. Το σημείο όπου
άφησε την τελευταία της πνοή, έμεινε εμβληματικό και οι σύγχρονοι ερωτευμένοι
το επισκέπτονται ως προσκυνητές του θυσιασμένου έρωτα>>. Τελείωσε κι αφού άραξε μεγαλοπρεπώς στη θέση του,
απήγγειλε με έντονο συναίσθημα τους στίχους του Κώστα Ουράνη: <<Η αγάπη
α! Τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού/ και με τα μάτια στους
νεκρούς τους δρόμους, στυλωμένα/ […] Δεν ωφελεί να καρτεράς. Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει//.[…]
ellinikoxronografima.blogapot.gr panant1947@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου