Απριλιάτικα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ρωτήστε τους πολιτικούς  να σας πουν τι είναι το παναγιόχορτο και τι το πολυκόμπι. Θα ξινίσουν τα μούτρα τους, θα φέρουν με θεατρική τραγικότητα το χέρι στη γραβάτα τους και θα σας παρατήσουν, μπαίνοντας στο πλησιέστερο εστιατόριο να κάνουν το χατίρι  της αυτής μεγαλειότητας της κοιλιάς τους. Κι αφού φάνε το καταπέτασμα και γίνουν στουπί, θα θυμηθούν ψήφους, μίζες, παραμίζες και λαγούς με πετραχήλια.   

        Αυτοί ξέρουν μόνο να βαστάνε το στέμμα τους και να το ψηλαφίζουν για να βλέπουν αν στέκεται στη θέση του. Μιας και έχουμε Απρίλη, αν τους πεις :

<< Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη, η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι, με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει, όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει… >> θα το βάλουν στα πόδια να πάνε για ψήφους γιατί θα βρουν κάποιο << υπονοούμενο >> στα χρυσάφια του Σολωμού πως μιλάει για εκλογές! 

         Γι’ αυτό, είναι που είναι μικρονοϊκοί τιποτάκηδες, ας τους βάλουμε στην άκρη, τώρα τον ξανθό Απρίλη και να ριχτούμε με ζέση σε ότι ανθισμένο έχει να το μυρίσουμε, ότι μυρωμένο να το ψαύσουμε. Φτούνοι οι τεμπελχανάδες και χωρίς εμάς έχουν πολλά να κάνουν. Θα πάνε σε νύχτες ηδονικές, θα νομοθετήσουν πάνω σε στήθη ερωτικά, θα ταξιδέψουν για βασίλεια ξένα, προμήθειες για να βγάλουν χαμούρι αρωματικό από το απευθυσμένο τους τον κόσμο θα χαλάσουν για να τις βρούνε.

         Κι εμείς θα πάμε στην εξοχή. Να μαζέψουμε θυμάρι, να κόψουμε μαργαρίτες, νερά να δούμε καθάρια, με μοσχοβολήματα και αρώματα να ευωδιαστούμε.  Ν’ ακούσουμε το αστείρευτο κελάηδισμα του κότσυφα, το εωθινό της αηδόνας, τα τσιριτρί του κορυδαλλού, της πέρδικας τον  ύμνο τον ερωτικό. Να θαυμάσουμε  τον ιππέα  σαλίγκαρο  στο φύλλο της χλόης, τον όφι να προγκίξουμε κρυμμένο στο θάμνο, με τις μελισσούλες που ρουφάνε  το νέκταρ των ανθών νοερά να πετάξουμε στον καθαρό ουρανό.   

         Μετά στεφανωμένοι με μάηδες, κάτω από το γερο πεύκο, ψύχραιμα να σκεφτούμε: Τι πταίει που δεν ασκείται πολιτική  στην πατρίδα εδώ και δέκα χρόνια. Που οι δανειστές έγιναν εφιάλτες και ζητούν στανικώς ακόμη και τη σφέρτσα να μας πάρουν. Να ξεκαθαρίσουμε αν οι Ελλαδίτες πολιτικοί αντιστέκονται στις διαπραγματεύσεις ή κοιτάνε να σώσουν το πελατειακό τους κράτος. Οι φίλοι τους τα   ΜΜΕ τι ρόλο παίζουν; Είναι με το λαό, τους σκυφτούς εργάτες, τους αρρώστους, τους άνεργους, τους πεινασμένους, με όλους εκείνους που βασανίζουν η ανέχεια και η φτώχεια ή πουλάνε φούμαρα και στηρίζουν, ένα ανάπηρο κράτος κι ένα ανάπηρο μηχανισμό; Ένα μηχανισμό ντυμένο με κόκκινες, πράσινες και γαλάζιες  φιοριτσούρες, στημένο με εξωφρενική αυθαιρεσία για μια συνεχόμενη κοινωνική ευτέλεια. 

       Ευτέλεια; Ως πότε; Όχι λέει ο λαϊκός εκφραστής: << Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη, ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια. Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει >>.