Κατακάθι πολιτικό

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί  έστρωσε σε μια πεινούσα και αιμορραγούσα Ελλάδα, για να περπατήσει και να επιδείξει τους σπερματοδέκτες όρχεις του ο έτερος ισχυρός Σιαμαίος ναζιστής του καροτσάκια Σόιμπλε.  Την ίδια ώρα που όλο το κατακάθι το πολιτικό τον προσκυνούσε, ο ελληνικός λαός, στέναζε κάτω από τη Γερμανική μπότα, πένης, νηστικός, άνεργος, κουρελής και χρεωμένος. 

         Φιοριτσούρες στημένες  με μωρία και εξωφρενικές αυθαιρεσίες που κάνουν το λειψό καφεδάκι του Έλληνα να γίνεται δηλητήριο που όταν το ρίχνει κάτω  τον δηλητηριάζει και  τον πεθαίνει.  
Γιατί κανείς από τούτους τους μικρονοϊκούς  Νέρωνες δεν τον θυμάται, ούτε ένα λόγο παρηγορητικό δε του λέει να του συμπαρασταθεί στα δεινά του.  Και ο ραγιάς με στομάχι άδειο κάτω από την από την απονιά του ουρανού και στο δικό του άγριο τόπο, θυμάται κι όλο θυμάται.

          Μετά την καταστροφή, πόσα παλάτια χάθηκαν, πόσα ωραία σπίτια φτώχυναν, πόσες αριστοκρατικές επαύλεις πουλήθηκαν, πόσα νοικοκυριά διαλύθηκαν,  τι δουλευτάδες έγιναν υπηρέτες,  τι αφεντάδες κρεμάστηκαν, τι κυρίες είδαν το μάγειρά τους να χάνεται, τι επιφανείς οικογένειες έμπασαν τους αρουραίους στα αρχοντικά τους, πόσες περιουσίες περιωπής χάθηκαν, πόσοι γενναίοι άντρες λιγοψύχησαν, πόσες ωραίες γυναίκες δυστύχησαν, πόσοι χαριτωμένοι  νεαροί στης καφετέριας τη τέντα τη βρίσκουν, πόσες χυμώδεις καλλονές έσκισαν το πιστοποιητικό της ρωμαλέας υγείας τους και κλείστηκαν σε μοναστήρια και τρελάδικα. 

          Γίνανε τα σπίτια μας << μπάτε, σκύλοι, αλέστε >> και χάσαμε ακόμη και τις συνήθειες τιμής για τους νεκρούς. Πεθαίνουν πολλοί λόγω ανυπαρξίας υγειονομικής περίθαλψης και η ευλάβεια γι’ αυτούς έχει ατονήσει. Συνήθισε ο κόσμος τις κηδείες, δεν τον ενδιαφέρει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, το ξόδι το συνοδεύουν είκοσι τριάντα, με τους  πεθαμενατζήδες να αδράχνουν όπως - όπως το φέρετρο, να το μεταφέρουν τρέχοντας και πριν ο παπάς τελειώσει το τροπάρι της νεκρώσιμης ακολουθίας το κατεβάζουν στα γρήγορα στον τάφο. Πολλές φορές και στον πρώτο άδειο τάφο ή σ’ άλλο νεκροταφείο. Οι φτωχοί τους θάβουν πάνω σε σανίδες, ακόμη και δυο-δυο μπαίνουν στον ίδιο λάκκο.

          Στα νοσοκομεία να δεις μηχανισμό περίθαλψης! Μια κωλονοσκόπηση γίνεται μετά από τρεις μήνες, η αξονική στο εξάμηνο, η κυτταρολογική ανάλυση σε μισό χρόνο. Στα κέντρα υγείας δεν έχει ειδικευμένο γιατρό, DEPON ούτε για δείγμα. Ο καρδιογράφος χαλασμένος, με το τσόκαρο της νοσοκόμας παίρνει μπροστά αφού φάει δυο τρεις σκουντιές. 

          Και μετά απ΄ όλα  αυτά ο κόκκινος Αρμαγεδών θέλει να συνεχίσει να δειπνίζει στο Μαξίμου,  ο Κούλης να κυβερνήσει τρομάρα του και το παιδί της αμύνης  να μαλώνει τους άλλους μπέμπηδες των κομμάτων να καθίσουν στ΄ αυγά τους.

          Με τέτοιο κατακάθι πολιτικό, μέρισμά μας η επιβολή του μηδενισμού! Τι άλλο;