ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Επιθεωρητές

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Σκουριασμένοι κρίκοι στην αλυσίδα της Δημοτικής Εκπαίδευσης, μικρονοϊκοί Νέρωνες αυταρχισμού στις περιφέρειές τους και περιττές μαϊμούδες στα εκπαιδευτικά πράγματα. Παιδιά της κομματοκρατίας έπαιρναν τη θέση και την εξουσία έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Πιστοί σ’ ένα περιθωριακό συνονθύλευμα εμμονών όπως η βία, η διαπλοκή και ο  αχαλίνωτος εγωισμός. Έλλειψη γνώσης, πατριωτική ρητορεία, στόμφος, διδακτισμός και παιδαριώδεις σκέψεις, ολοκληρώνουν το πορτρέτο τους που  και τώρα μετά από τόσα χρόνια κατάργησής τους, λιμνάζουν και όζουν όπου άφησαν τη σκιά τους.

        Η ματιά άγρια σαν αετού, έπεσε στα βιβλία του Καζαντζάκη  στο τέλος της  επιθεώρησης  που μου έκανε ένας απ’ αυτούς και μου είπε, με λόγια που έγδερναν τον αέρα: << Διαβάζεις τον Καζαντζάκη; Αυτός έχει αγαστή συναναστροφή με το σατανά, είναι δηλητηριασμένος από την αθεϊα, γράφει εφιαλτικά ψεύτικα όνειρα, εγκλωβίζεται να ερμηνεύσει το Πρώτο κινούν και δε βλέπει το Ανώτερο νοούν που υπάρχει μέσα και γύρω μας. Τον θεωρώ ακίνητο συγγραφέα,  παραισθητικό και  άτολμο. Το δε πνευματικό του οικοδόμημα είναι χωρίς βάθρο, ένα ασήμαντο ποιητικό γεγονός  με σαθρά θεμέλια που αποφέρει μόνο ψυχική και ηθική απογύμνωση στον αναγνώστη. Είναι ένας αμοραλιστής που του ‘πρεπε γιαταγάνι! >>
      Δε μ’ άφησε να μιλήσω, δε μου είπε << γεια >> κι έφυγε ο χρυσοπληρωμένος διαφημιστής της μιζερόφιλης παιδείας, ο μικρόνους φωστήρας της γνώσης, το σάπιο αυτό καρκίνωμα της άρχουσας τάξης και του ελισσόμενου τυχοδιωκτισμού της.  
        Μετά από λίγες μέρες έλαβα δέμα με τέσσερα βιβλία που είχαν τους τίτλους: << Συμβουλές για έναν άριστο σχολικό κήπο >>, << Περί του Σχολικού Συνεταιρισμού >>, << Προσευχές >>, << Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου >>.  Στο ιδιόχειρο σημείωμα έγραφε ο σκουριασμένος κρίκος: << Η πνευματική τους τροφή θα σας ωφελήσει εθνικά, χριστιανικά και εκπαιδευτικά τα μέγιστα >>.
       Ευτυχώς έλιωσαν σαν πάγος και εξαφανίστηκαν! Στη βιομηχανία τους που εργάζονταν οι δάσκαλοι για να αντιμετωπίσουν τη σκληράδα τους χρειαζόταν να έχουν χέρι μποξέρ και την αγνότητα ενός αγίου. Ακόμη κι ένα σύστημα αμυντικό για να προστατεύονται την ώρα της επιθεώρησης. Κι αυτό γιατί ο φόβος καταργούσε τη βιολογική ισορροπία του σώματος και της ψυχής που κατέρρεαν και μαζί με  τα ρητορικά    φληναφήματα   του    σκουριασμένου  κρίκου  οι δασκάλες << βρέχονταν >>, τα μυοκάρδια ανέβαζαν σφυγμούς και τo απευθυσμένο κροτούσε με αεριούχες οσμές.