Χρονογραφήματα και Διηγήματα

        Με την πένα  

 

                                 Νίκος   Δημογκότσης

 

                                                            Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

       Εραστής  των μακρινών ταξιδιών που γίνονται με τους στίχους, ο μείζων ποιητής, Νίκος Δημογκότσης, πολύ με συγκίνησε διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του, << ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΓΟΝΑ >> και με έβαλε στην κανονικότητα, με τα << έσχες >> της γραφής του, ξεχνώντας τα << πόθεν >> της ανούσιας καθημερινότητας. Κάνοντας ζάπινγκ  στα ποιήματά του, βαριεστημένος από τα πέριξ, πέφτω με το πρώτο του κιόλας ποίημα σε έγχρωμο πλάνο ποιητικής φωταγωγίας, σε στίχους που πλαταίνουν τον ορίζοντα του χαρτιού, και, στιγματίζουν ανεξίτηλα τους χάρτες με τα οράματα του ανθρώπου.

     Η δυνατή ποίησή του, ταρακουνάει τα ατάραχα ύδατα του εφησυχασμού, τιμωρεί την υποκρισία,  ανοίγει διαχρονικούς δρόμους σε παράδεισους, μαγεύει με την αφήγησή του τον αναγνώστη, ένα όμορφο κουβεντολόι στήνει με τη φαντασία του, κάνοντας τη σκέψη ν’ αγκαλιασθεί με το ωραίο χωρίς να ματώσει η ψυχή.

   Επίκεντρο των στίχων του, ο άνθρωπος, η πείνα, η φτώχεια, η αδικία, το κολαστήριο της εξόντωσης, η αγάπη, ο έρωτας. Ωραίος άνθρωπος και καινοτόμος ο Νίκος Δημογκότσης ιχνογραφεί γεμάτος φως τους στίχους του και σμιλεύει τη δημιουργία του άριστα. Σταχυολογώ για του λόγου το αληθές, δείγματα γραφής του:

    Η ΠΕΙΝΑ: Κρατείστε  σφιχτά το Σήμερα/  στο χέρι ενός παιδιού/ που αργοπεθαίνει από πείνα//. Και υψώστε το και δείξτε το/ στον τραπεζίτη και στο νέο αυτοκράτορα/ και δείξτε το στο βουλευτή και στο βιομήχανο/ και  δείξτε το στον αρχιερέα και στον αρεοπαγίτη//. Κι ύστερα δείξτε το στην Άνοιξη της ψυχής σας/ για ν’ ανθίσει η Επανάσταση//. Ότι η πείνα και δικό μας έργο είναι,/ έτσι που μαλθακοί και πάντα υποχωρούντες,/ επιτρέψαμε η κόκκινη σταγόνα/ να βγει από τη φλέβα της ζωής / και το αχ! ν’ ακουστεί στα χείλη της ζωής//. 

   Η ΧΑΡΑ: Περπατάει γυμνή και το βλέμμα της/ Άνοιξη στάζει//. Στη φωνή της  φωλιά έχει κτίσει/ κρυφά έν’ αηδόνι/ και στα σπλάχνα της φως  έχει ρίξ΄ ο θεός,/ ποτέ να μη νυχτώνει//. Στα δε  στήθια της  πάνω/ ζωγραφιές του Βαν Γκογκ και γραφές του Τολστόι,/ και οι κινήσεις των  λευκών  της  χεριών/  παραστάσεις  μπαλέτων   Μπολσόι //. Είμ’ εγώ, της αγάπης παιδί,/ τ’ όνομά μου Χαρά και θεά μη με λέτε!//  Η μητέρα στη γη, μ’ έχει δώσει αγνή, / το γέλιο  να δίνω, / αν εκείνη, στις καρδιές σας,/ σαν άστρο λάμπει και κρίνο!//

  ΕΤΟΥΤΗ Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ: Δεν έχω τίποτα στη γη ετούτη ν’ αφήσω,/ εκτός από το σώμα μου και τη στερνή πνοή//. Ανέστιος και πένητας ηθέλησα να ζήσω,/ σαν τα πουλιά που έχουνε τα φύλλα για σκεπή//.  Και δυο τρία γράμματα που έσωσε να μάθω,/ μου άφησαν στη γεύση μου μια λύπη ηδονής,/ που μου ‘δωσε την αίσθηση πως της χαράς το άνθος,/ αλέτρι ‘ναι που  όργωνε το χώμα της ψυχής//.  Να σπέρνω με τα χέρια μου υάκινθους και δυόσμους/ βασιλικούς και δίκταμα και σπόρους προσευχής//. Να ‘χουν ειρήνη τα παιδιά  στους ψεύτικούς τους κόσμους,/ να παίζουν τα παιχνίδια τους στου ήλιου την αυλή//. Ετούτη η διαθήκη μου, πόλεμος στους πολέμους/ της φτώχειας και του άδικου, και τ’ όπλου την ισχύ//. Αυτό λοιπόν το ελάχιστο αφήνω στους ανέμους/ σα γύρη να το δώσουνε στους  κήπους της ζωής//.

 

 

  κ