Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

         αίολος                   * Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

                    Το μπαρμπερίνικο καράβι και ο Μιχάλης Κατσαρός

         Συνδεδεμένος με το ποίημα <<Αντισταθείτε>> ο Μιχάλης Κατσαρός, γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1920.  Μένοντας έξω από την σκακιέρα με αυτοκράτορες, βασιλείς, πρίγκιπες, υπουργούς, δικαστές, ανταποκριτές και κόλακες ποιητές θα κηρυχθεί πολέμιός τους στηλιτεύοντας τη μεθοδευμένη τους απειλή  για την παρακμή της κοινωνίας. Ατίθασος, ασυμβίβαστος και ανατρεπτικός ξεχειλίζει με  τους στίχους του από λάβα αγάπης για τον άνθρωπο.  Αποτίωντας φόρο τιμής στον ποιητή, δημοσιεύουμε τρία ποιήματά του για να μην ξεχνάμε τα κέντρα εξουσίας των δημαγωγών που μας δυναμιτίζουν τη ζωή.

     Το μπαρμπερίνικο καράβι:  Σε  μπαρμπερίνικο καράβι, χρόνια τα νιάτα σκλαβωμένα.// Σε μπαρμπερίνικο καράβι, σκλάβες ψυχές τραβάν θλιμμένα//. Ω, τις καρδιές μας πως μεθούσαν τα πελαγίσια τ’ αγριοπούλια//. Ω, τις καρδιές μας πως μεθούσαν η νύχτα, τ’ άστρα, η πούλια//. Σε μπαρμπερίνικο καράβι με τον κουρσάρο τον Αφέντη,/ Χρόνια δεμένοι, χρόνια σκλάβοι μες στης θάλασσας το γλέντι//. Το Τουνέζι και το Μαρόκο διαβήκαμε σαν υποψία, Τρέγο, Λεβάντε και Σορόκο στα στήθη κλείσαμε μ’ υπεροψία//. Και τα τραγούδια της σκλαβιάς μας χρόνια μιλούσαν για μπουγάζι//. Και τ’ αγριοπούλι της καρδιάς μας άνεμο στη φτερούγα βάζει//. Ναι, τα μηνύματα τα πρώτα στο πελαγίσιο κύμα τρέχουν//. Γυρίστε στο βοριά τη ρότα του καραβιού, τα ξάρτια αντέχουν//. Στο μπαρμπερίνικο καράβι πώς τα δεσμά το τσούρμο σπάζει/ κι αρπάζουν το τιμόνι οι σκλάβοι κι ίσα τραβάν για το μπουγάζι,/ κι έμεινε πια και το Μαρόκο κι η Μπαρμπαριά με τον Αφέντη, κάτι σαν Γρέγο και Σορόκο μες στης θάλασσας το γλέντι//.

      Ο Δούλος:  Ο Δούλος που δραπέτευσε/ έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες/ γονατίζοντας σε λιγδωμένο προσκεφάλι//. Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί//. Οι χωροφύλακες έχουν γεροί όραση/ δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα//. Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει/ φαίνεται θάταν αποφασισμένος για θάνατο/ ή θάταν κατάσκοπος που δε φοβάται//. Εγώ πάντως εξακολουθώ,/ να βλέπω τον επερχόμενο μεσαίωνα/ με φάλαγγες πιστών/ με αργυρά δισκοπότηρα  αφρίζοντα με αίμα/ με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις/ με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους/ εικόνες από παλιές εκστρατείες/ και τυφεκισμένους ήρωες με αυστηρά βλέμματα[…] Το ζήτημα πια έχει τεθεί:/ Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε/  όπως αυτός ο δραπέτης/ ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους//.

     Στα λιθάρια:  Στο παλιό το  λιτροβείο/ μια φορά κι έναν καιρό/ στα λιθάρια που γυρίζαν/ και έλιωναν τον καρπό/ πέταξαν ένα παιδί για να λιώσει να χαθεί//.  Στα λιθάρια, στα λιθάρια/ οι ανθρώποι οι κακοί/   με την στρίγκλα τη μαγίστρα/ το λουλούδι το σεμνό/ λιώσαν το παιδί με βία/ και δεν είναι αυτό ιστορία//. Τώρα ο ίσκιος του ο φριχτός/ ξέσπασε σε κεραυνούς/  στων ανθρώπων την κακία/ και δεν είναι ιστορία//.

   ellinikoxronografima.blogspot.gr     Panant1947@gmail.com