Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

  ΣΧΟΛΙΚΑ  χρονογραφήματα

                                        Ένας φιλόλογος ολίγιστος

                                                              Παναγιώτη Αντωνόπουλου

              Δεκαετία του εξήντα, κράτος διαλυμένο, κοινωνία ερωτοτροπούσα με τους  βολεμένους, παιδεία  αναμασούσα τους  υπερσυντέλικους και τα << γαρ σφετέρησιν >>.  Κι εγώ βρέθηκα  στη δευτέρα γυμνασίου  μ’ ένα φιλόλογο μικρονοϊκό, ολίγιστο και πάσχοντα από ψυχική βλάβη νερώνειου βαρβαρισμού, εν ολίγοις ένα  λακέ της εξουσίας που εκπροσωπούσε άριστα την τυραννία  των ηλιθίων εκπαιδευτικών.

           Αν και δεν είχα χορτάσει τη φραντζόλα η θρυαλλίδα που έκαιγε μέσα μου για την Αρχαία Γλώσσα μου είχε φέρει ένα δεκαοχτώ στην δευτέρα τάξη από την πρώτη, επιβράβευση της αριστείας και της γνώσης μου στα αρχαία κείμενα.  Ο εμπρηστής φιλόλογος του καταθλιπτικού τότε ελληνικού κρατιδίου και εκπαιδευτικός δράκουλας της δευτέρας τάξης ουδόλως το εκτίμησε και χωρίς να με εξετάσει,  δείχνοντας τον πρωτογονισμό του, μου ‘βαλε δέκα στο πρώτο τρίμηνο, στέλνοντάς με στη λίστα των ανεπίδεκτων μαθήσεως.  Εξανέστην!  Πώς ήταν δυνατόν να λιμώττω εγώ ο εργατικός και ταλαντούχος μαθητής και να αμείβομαι ως κηφήνας και οι σκράπες  να χαρακτηρίζονται υψηλόβαθμοι; Επειδή ήμουν άσημος, δεντρίτης  εκ Μουριατάδας; Γνώριζα όμως τον επικό κύκλο τόσο καλά!

         Ζήτησα ακρόαση από το σάλιαγκα πεπαιδευμένο και του απάγγειλα σε μετάφραση το μάθημα της μέρας, τις γνώσεις μου να του θέσω επί τάπητος.   Άρχισα: << Έτσι είπε κι ο Αχιλλέας συγχύστηκε, στα δασωμένα στήθια διχόγνωμη η καρδιά του εδούλευε κι αναρωτιόταν, τάχα το κοφτερό σπαθί που εκρεμόνταν πλάι στο μερί να σύρει, κι ως διασκορπίσει όλη τη σύναξη, το γιο, του Ατρέα να σφάξει, για να μερώσει το άγριο πάθος του και το θυμό του να πνίξει; >>

        << Τώρα κάτι μου λες! >> με διέκοψε και με πέταξε έξω από το γραφείο. << Πήρες αυτό που άξιζες! >> μου φώναξε και μ’  ένα ξιπασμένο πιθηκισμό άρχισε να συνομιλεί και να στάζει σιρόπια στη νεαρά συνάδελφό του.

       Από τότε με εξολόθρευσε. Υποβαθμισμένος δεν μπήκα στο Πανεπιστήμιο αλλά στην Παιδαγωγική Ακαδημία κι έγινα ελληνοδιδάσκαλος. Έβγαζα τον επιούσιο με την ψυχή στο στόμα, ρέματα φουσκωμένα περνούσα δεμένος με τριχιά, τον πολιτισμό των λύκων σπούδασα και την κακαράτζα της γίδας στα όρη και στα βουνά. Κι αυτό χάρη στον ελεεινό  ελάχιστο φιλόλογο της μίζερης ελληνικής παιδείας.

 ellinikoxronografima.blogspot.gr                  panant1947@gmail.com