Μπάτε σκύλοι αλέστε…

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

            Τους χώρους της δημόσιας διοίκησης που καθεύδει τους φοβάμαι όπως ο εωσφόρος το λιβάνι. Χαίρω όταν μου έχουν κόψει τον ομφάλιο λώρο μαζί της, τρέμω σαν αιχμάλωτος του Άουσβιτς μήπως με κάνουν σαπούνι στους φούρνους της, όταν το άγριο δρολάπι του νόμου με επιστρατεύσει να σταθώ ενώπιόν της, γυμνό ραγιαδάκι και να μου βγάλει τη σφέρτσα.   

              Κι αν  Βελζεβούλης Έλλην ή Τροϊκανός με φέρει εκεί, ούτε δεμένος δεν κάθομαι, όσο ο λιμοκοντόρος γραφειοκράτης, παλουκωμένος στο γραφείο του,  μου γαργαλάει τον πισινό με σκουριασμένο καρφί.

            Όμως τον εράσμιο φίλο εν κινδύνοις και κόποις ουκ εγκαταλείπεις και εν τη χαρά του προσθέτω εγώ, συγχαίρεις  αυτώ. Έτσι τον επισκέφτηκα στο δημόσιο γραφείο του, τους χρόνους τους καλούς και τους πολλούς να του ευχηθώ, την καλλιέπεια του λόγου μου για φιλάρετο βίο  να του θυμίσω.

              Με υποδέχτηκε, όχι αυτός, αλλά ο σαματατζής υπολογιστής που απάγγειλε στη διαπασών αμανεδάκι τούρκικο. Το γραφείο έρημος τόπος, τα παράθυρα κλειστά, οι οκτώ υπάλληλοι, ποιος οίδε από τι ώρα, είχαν λακίσει!  Απαρατήρητος, διερεύνησα τις εστίες των λιποτακτών, τα μουντζουρωμένα χαρτιά,  έπαιξα foot boll με τις σκόρπιες γόμες, τη τζίφρα μου έβαλα φαρδιά πλατιά όπως ο Στουρνάρας σε στήλες με πρόχειρες προσθαφαιρέσεις.

             Τρομοκράτης δεν υπήρξα, σκέφτηκα όμως όπως εκείνος σ’ αυτό το δημόσιο αχούρι, σ’ εκείνη την κρατική σουίτα που το ντιβανάκι είναι αποσυρμένο  στην αποθήκη και ανά πάσα στιγμή το στήνουν τα πάσχοντα από υπερκόπωση διορισμένα μεμέτια και παίρνουν τον υπνάκο τους.

             Σκέφτηκα να βάλω στη μασχάλη μου ένα φάκελο απορρήτων και να γίνω Λούης.    Ύστερα να αντιγράψω τα δεδομένα του Η/Υ σε CD. Με τις πρωτόγονες τεχνικές γνώσεις μου να κρύψω ένα κοριό στην τηλεφωνική συσκευή του κοπανατζή προϊστάμενου. Να τους στερήσω την επικοινωνία κόβοντας το καλώδιο του Ο.Τ.Ε.  Να αποσυνδέσω την ασφάλεια του πίνακα της ΔΕΗ, να θραύσω λάμπες φωτισμού, να κλειδώσω τους φοριαμούς, ότι  ύποπτο γεγραμμένο  σε εγκυκλίους  που ξεσφερτσάζει το λαό, να το κλέψω και εις την πυρά να το κάψω.

         Ακόμη να βάλω μια βόμβα κάτω από την καρέκλα του υποδιευθυντή, να χώσω ένα νεροπίστολο στο ξεχασμένο πανωφόρι της ιδιαιτέρας του και να κρύψω στο αλεξιβρόχιο του κλητήρα ένα δακρυγόνο οσμής θείου και σαν το ενεργοποιήσω με χρονοδιακόπτη   made in Germany να πηδάνε απ’ τα παράθυρα στη μέλλουσα κοπάνα τους.

         Και όλοι αυτοί που κάνουν ασμάτιο το << μπάτε σκύλοι αλέστε, το αμπέλι είναι ξέφραγο!>> μπορεί να μαζευτούν. Και οι μπουλούκοι  που βυζαίνουν το λευκό θρεπτικό των μαστών της δημοσίας διοίκησης να γίνουν σαν τους αρουραίους του καραβιού που πιάνει φωτιά και πέφτουν στη θάλασσα! Για να γίνεται το ροκάνισμα του κρατικού κορβανά με λιγότερα δόντια, να περισσέψει και τίποτα για το υπερτασικό χάπι του συνταξιούχου μπαμπαλή.

                                   ellinikoxronografima.blogspot.gr