Παιδιά της Γάζας

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

Σε πίσω καιρούς ένα ανθρωποειδές, χόρτο βοσκούσε, στα τέσσερα περπατούσε και ζούσε άπλυτο και άκουρο, μέσα σε σπηλιές. Έγινε << ανθρωπάκος >> στην τύχη, έφτιαξε όπλα, γύριζε αρματωμένος, έχρισε Θεό του τον πόλεμο και αποχαυνωμένος παραληρούσε στα λουτρά αίματος που άφηναν οι σκοτωμοί του. 
Ο γόνος του, σάπιος και μολυσμένος, κοντά σας ζει. δίπλα σας βασιλεύει. Ανθοί και στάχυα στον καταυλισμό σας, ζηλεύει τ’ αυγερινού σας το τραγούδι, τη νιότη σας  μαραίνει με του πολέμου τη φωτιά.

         Η ευφυία έχει όριο. Το μίσος δεν έχει. Ο Ηρώδης μια όμορφη μέρα,  χιλιάδες έστειλε λευκές ψυχούλες σαν κι εσάς να γίνουν αγγελάκια στους κόλπους του Αβραάμ.. Η Μήδεια κομμάτιασε τα δικά της παιδιά, με λιωμένο κεφάλι μάζεψαν τον Αστυάνακτα, όταν το χέρι του εχθρού βαπτισμένο στο αίμα, τον πέταξε από τα τείχη της Τροίας. Στην ανατολή στρατηλάτης μέγας αλλά κακός σαν άνεμος, λαγούμια έσκαβε κι έθαβε στο χώμα τους παιδιά ξεκολλημένα με τη βία απ’ το βυζί της μάνας τους. Μεθύστακες Ρωμαίοι στ’ αχούρια λιάνιζαν παίδες και έφηβους, αγριάνθρωποι του Αννίβα ξερίζωναν την καρδιά τους και την έτρωγαν. Βυζαντινοί στρατάρχες και αυτοκράτορες τα μάτια παιδιών της ηλικίας σας έβγαζαν, τυφλά μετά με λεπίδι κοφτερό την καρωτίδα τους έκοβαν.. Αγάδες στον οντά τους, τρυγούσαν τους χυμούς σε γιουσουφάκια, Χριστιανοί ναζί σε φούρνους ψητά τα έκαιγαν, στη λάμψη του καμένου κορμιού τους  τα ιμάτιά τους σε κλήρο έβαζαν.

          Ο δειλός << ανθρωπάκος >> με ταραγμένο νου και μάτι τίγρη, όσο γυρίζει ο πλανήτης μας σφαχτά θα σας κάνει. Γιατί κολυμπώντας στο αίμα σας, φτάνει στο νησί του διαβόλου, στο νησί με το χρυσό θρόνο του, φτιαγμένο από το δικό σας κόκαλο, και στημένο πάνω σε περιττώματα της δράκισσας ψυχής του.

          Την ώρα που ο ήλιος  ανατέλλει ο << ανθρωπάκος >> παθαίνει παροξυσμό, γίνεται δράκουλας. Τα δόντια του μακραίνουν, γίνονται κοφτερά, θέλει να φάει σάρκες παιδιών, αίμα να πιει δικό τους, γύρω του να δει μπρατσάκια φακιδωμένα από του σίδερου τις δαγκωνιές.

          Ενόσω περπατά, παιδιά σκέφτεται, το φτεροπόδαρο Θεό Άρη, στέλνει, το νεκρικό τους σάβανο για να υφάνει. Και πάνω από τον κήπο τους με λαύρα φωτιάς τον ήλιο τους σκεπάζει. Η ξερή φέτα φεύγει από το στόμα τους, το πριονάκι που ‘κοβαν το σανίδι κι έπαιζαν γλιστράει απ’ το χέρι, το παπούτσι κολλάει στη λάσπη, το πόδι κρέμεται στο φράκτη πεταμένο. Δεξιά ζερβά καθρεφτάκια, μπουκαλάκια, μια κατσαρόλα με χυμένο το φαί. Και πίσω από τη σκόνη, μανούλες Τρωαδίτισσες, σέρνουν τα λυγισμένα πόδια τους και βγάζουν μία -μία την τρίχα από την κεφαλή.

          Παιδιά της Γάζας! Ευχή μου να σταματήσει ο πόλεμος, το σύνορο να χαραχτεί της πατρίδα σας. Αν γίνουν αυτά, όμως μη γελαστείτε. Οι πόλεμοι θα τραβάνε, όσο ο << ανθρωπάκος >> μασάει, έχει απευθυσμένο και εκχέει χαμούρι αρωματικό. Γιατί τότε το μυαλό του γίνεται κουκούτσι, το αίμα του κουρσάρικο και η ψυχή του εκδιδόμενη Φρύνη πόρνη.

          ellinikoxronografima.blogspot.gr