Βασιλιάς σε τσαντίρι

Γράφει ο Παν. Αντωνόπουλος

Στα χρώματα του ήλιου λάμπει ο κήπος μου, στολισμένος με ζωηρές πορτοκαλιές, με δάφνες ανθισμένες, με θυμιατήρια από βασιλικούς και δυόσμους μυρωμένος. Στα φύλλα της αγράμπελης φτερουγίζουν μέλισσες που ζουζουνίζουν, ψάλτες σπουργίτες απλώνουν γαλάζιες κορδέλες με νότες του πενταγράμμου στους κλώνους της συκιάς, βόρεια πεύκος αιωνόβιος ρίχνει το απόσκιο του, πατέρας γλυκός υπό τη σκέπη του τ’ άλλα δεντράκια αγκαλιάζει. 

Στον ίσκιο του θα στήσω το τσαντίρι μου, τις διακοπές μου να περάσω.  Τ’ αρκούδι ο Χαρδού [ βελης ] και το  ανήμερο  καπρί  ο  Μπενι [ ζέλος ] μ’ άφησαν ταπί. Ν’ αράξω δεν μπορώ σε νησί, στο κύμα να ξαπλώσω. Κι εκεί το τσαντίρι μου με φουρκάδες από ελιά θα στήσω, τη στέγη του με φτέρες θα σκεπάσω.
Χοντρό σκουτί θα στρώσω για στρωμνή, χόρτο στο προσκεφάλι μου θα βάλω μαξιλάρι. Όπως ο  άσωτος υιός θα ροκανίζω ξυλοκέρατα, ωά όρνιθας φρέσκα θα ρουφώ, σύκα και ξηρούς καρπούς κάτω θα κατεβάζω.

          Στο τρανζίστορ μου  Καζαντζίδη θ’ ακώ, τους κεκοιμισμένους νευρώνες μου θα ξυπνώ διαβάζοντας Βίκτορα Ουγκώ, και Αριστοφάνη. Παλαμά θα απαγγέλλω: << Ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι… >> και θα μουντζώνω τους πέριξ φράκτες με το κρεμασμένο πλαστικό και το εσώρουχο των Αφρικανών. Τους Νιγηριανούς με τον κότινο της νίκης θα στεφανώνω στο πάλεμά τους με τον εωσφόρο της δουλειάς στις ντοματιές, το νου μου θα καθαρίζω από ποιητικούς ρύπους που λένε: << Σηκωθείτε! Η γη χαρίζει μόνο άφθονο καρπό… >> και << μην σας είναι ο ξένος πλούτος ένα αγκάθι στην καρδιά, πέστε, αζήλευτα: είναι τούτος εργασίας κληρονομιά! >>  

       Θα κολυμπώ σε λέβητα. Το ντους μου θα κάνω χωμένος κάτω από  το λάστιχο της βρύσης. Αραχτός με το σκύλο μου τον αράπη την ηλιοθεραπεία μου θα παίρνω στη σέντρα της αυλής, αυτός γαβγίζοντας κι εγώ τους δίσεκτους χρόνους μου μετρώντας. Με το φίλο μου Χρίστο που περάσαμε σε πίσω καιρούς τα ρέματα οδοιπορώντας για σχολεία ορνιθώνες, θα παίζουμε ξερή, και θα κατεβάζουμε κάτω δυο - δυο τα ουζάκια. Το βραδάκι θα μιλάω με τον Οδυσσέα τον σκαφτιά, ιστορίες θα λέμε, για χαμένους παραδείσους και αγαπημένες άπιστες. Ύστερα ο απροσκύνητος σε ντενεκέδες άρχοντες, τσοπάνος γέρο – Αλέξης,  θ’ αρχίζει  το τραγούδι: << Εγώ ραγιάς δε γίνομαι, Τούρκους δεν προσκυνάω, δεν προσκυνώ τους άρχοντες και τους κοτσαμπασήδες. Ελάτε παλικάρια μου, όλοι να  συναχτήτε, τι έχω να κάμω πόλεμο μ’ αυτόν το Σουφ αράπη, να μην περνά να τυραγνά αδύνατους ραγιάδες >>.

         Πριν κοιμηθώ, θα ταϊζω με ψίχουλα τη χαρά μου.  Θα ονειρεύομαι πως είμαι ευρωβουλευτής, πως ταξιδεύω σε κρουαζιερόπλοιο, πως είμαι γερμένος σε κόρφο ζεστό κυρίας κομψής! Και ώσπου  αλέκτωρ να λαλήσει δυο και τρεις θα νιώθω βασιλιάς! Βασιλιάς σε τσαντίρι!

                   ellinikoxronografima.blogspot.gr