Σφαλιάρα από το θείο!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

          Σε πίσω εποχή ο λόγος. Ποια εποχή; Τη γραία του παρελθόντος, τότε που οι κλέφτες της σήμερον μορφώθηκαν το κακό και το αλλότριο και σύλληψαν στο μυαλό τους την πάσα καταστροφή μας. Με σχολεία στάβλους, βιβλιοθήκες σκονισμένες, δασκάλους δικτατορίσκους, γνώσεις μουχλιασμένες  σε σωρούς από κίτρινα χαρτιά γεγραμμένες.  << Βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε… >>  στις αίθουσες, << πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς… >> στα κατηχητικά. Με τους κακούς μαθητές γονατισμένους στο χαλίκι, τους σκασιάρχες από τη χριστιανική συντροφιά της ορθόδοξης εκκλησίας ξυλοφορτωμένους και κυνηγημένους με το θυμιατό του παπά. Στο σπίτι σε κάθε μετάληψη των αγιασμάτων από τις πράξεις σου, σου ‘ριχνε μια σβουριστή κατραπακιά ο σουλτάνος πατέρας, << ανάξιε >> στη συνέχεια  σε προσφωνούσε. 

            Άλλη σφαλιάρα από το θείο όταν το μάτι σου βόσκαγε στο γαλακτερό και τορνευτό βυζάκι της ξαδέρφης σου. Στις μύτες των ποδιών τους περπατούσαν οι κοπέλες ως το παραθύρι το νιο πραματευτή να δουν, στο γυρισμό εν τη σαρκί τους η λυσσασμένη και ωρυόμενη μήτηρ δαγκωνιά λυσσαλέα εναπόθετε. Στο βιβλίο κάθε χειρόγραφη λεξούλα που ευωδούσε μύρο αγάπης και έρωτος την ξεπλέναμε με το << εφτάρι >> του καθηγητή. Δυο ρουφηξιές νικοτίνης στην εκδρομή μας ξαπόστελνε στα όρη και στα βουνά η πενθήμερη αποβολή.    

             Μια ζωή  σταματημένη από κοινωνία ευθυμούσα να μας βλέπει να κατρακυλάμε σε βάθος δυσθεώρητο με την πρόνοια να μας σφίγγει σε δόντια λιόντισσας, τη στρωμνή μας από αγκάθι και ξερόχορτο, τη στέγη μας κάτω από τρύπιο τσίγκο. Ουδείς άπλωσε χέρι να μας σώσει εκ της φθοράς, ουδείς μας είπε << λαέ μου >>, ουδείς ίαση προσέφερε σε μας που μας φώναζαν << όχλο >> και << σαβούρα >>.

            Και μας αποτέλειωσαν με μια κουτσουροκέφαλη παιδεία. Που παίδευε τους λύκους για να μας φάνε και μας γύμναζε στο σκύπτειν και στο κάμπτειν. Με τέτοια ποιητικά ασμάτια τι άνθρωπος να γίνει κανείς; << Μη  σας είναι ο ξένος πλούτος ένα αγκάθι στην καρδιά, πέστε αζήλευτα: Είναι τούτος εργασίας κληρονομιά >>.

            Και ο έχων τον πλούτο είναι τίμιος και εξέχων, του διέφυγε να στιχουργήσει ο ποιητής. Είναι πολιτικός, διοικητής, τραπεζίτης, χριστιανός, ιεραπόστολος, διάκονος του λαού, ευεργέτης, ερυθροσταυρίτης και καλός Σαμαρείτης! Κανάγιες!