ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Η εποχή μας λαπάς. Ουδέν ακμάζει κι όλα φαίνονται μέσ’ από δακρύβρεκτο όμμα. Αλυσοδεμένο το πνεύμα, μαραμένα τα φύλλα της ευώδους μυρσίνης μας. Πιασμένοι σαν τους ποντικούς στη φάκα να τρώμε το δηλητηριασμένο τυράκι, ούτε ακούμε του αφρού το μουρμούρισμα, ούτε βλέπουμε το ανθισμένο ροδάμι που τραγουδά όταν το χαϊδεύει ο άνεμος Ζέφυρος.
Λησμονήσαμε το ευ ζην, το ρίξαμε στο κακώς ζην. Η χαρά μας μοιρολόι, τα χάδι μας αρπαχτικό πιράνχας, ο λόγος μας μαραφέτι διαβόλου, η τερπνή κουβεντούλα μας Μέγαιρα Ερινύα, οι θείες εκλάμψεις της συντροφιάς του φίλου, σάρισες Μακεδονικές που πληγώνουν σπλάχνα.
Εσωστρεφείς, ερημίτες σαν τον ακριδοφάγο Άγιο Αντώνιο, οδοιπόροι των ηλεκτρονικών δρόμων, εράσμιοι φίλοι των e-mail με τα μπατιρημένα αισθήματα. Δουλειά σαν τους είλωτες της αρχαίας όμορης Σπάρτης, έγκλειστοι σε στρατόπεδα αιθάλης, άβουλοι και κουρεμένοι γουλί από τροϊκανούς κουρείς και ημέτερους μαθητευόμενους μπαρμπέρηδες σε κεφάλια κασιδιάρηδων. Διασκεδάρηδες τα Σαββατοκύριακα μέχρι να λαλήσουν οι κοκόροι, μεθώντες για την εξωτερική εμφάνιση, τη μέσα σάπια ψυχή μας μια σταλίτσα εγκράτεια να τη γιατρέψουμε δε σπαταλάμε.
Βουτηγμένοι στη λάσπη πολλοί κι όμως ο βίος τους, βίος. Από το ένα γυμναστήριο καλλονής τρέχουν στο άλλο, χοιρομέρι σε ταβέρνα δεν αφήνουν, στα χιονοδρομικά κέντρα των βουνών σκαπετάνε για ψύλλου πήδημα. Δηλώνουν χαμηλόμισθοι, γυαλίζουν σαν σκαφάτοι, πατείς με πατώ σε, τρέχουν στων πολιτικών τα πανηγύρια.
Έτσι η ζωή μας που αναλισκόταν παλιά σε μύρους, τώρα σπαθίζει το ριζικό της και κλαίει. Ονειρευόμαστε χαμένες γειτονιές, σκονισμένα στενά δρομάκια, ζεστούς ανθρώπους, τραγούδια της αγάπης και της ξενιτιάς, το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας, το μύθο του Δαίδαλου, το καπνισμένο τσουκάλι που έβραζε το φαί της λασπωμένης εργατιάς.
Φυλακισμένοι σε δυάρια κελιά ξεχάσαμε το κόκκινο ρόδι και το πετειναράκι της γειτονιάς που ψάλλει στον όρθρο το εύηχο κικιρίκου! Οι επίγονοί μας το σκύλο τον ξέρουν από τα βιβλία. το γαβ - γαβ από τον ήχο του κινητού τους. Οι κάτοικοι της πόλης δεν ξεχωρίζουν το ορνίθι από το ορτύκι και οι σπουδαγμένοι το φραγκόσυκο από το μήλο της Πολιανής. Οι εξάχρονοι το ερίφιο το περνάνε για αμνό και τον αμνό για ερίφιο. Πως γεννιέται ένα γατάκι δεν το ‘χουν δει ούτε στον ύπνο τους και τη γιδούλα που δίνει το γάλα, ακουστά την ξέρουν από το παραμύθι.
Πού πάμε; Ποιος οίδε; Μάλλον δεν πάμε αφού σαν το πουλί συνηθίσαμε στο κλουβί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου