Το δερμάτινο

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

           Σε είδα ερίτιμε υπουργέ των οικονομικών να διασχίζεις με casual ντύσιμο την Ντάουνινγκ στριτ και ζήλεψα. Και κείνο το δερμάτινό σου τι υπέροχο! 

            Έχω κι εγώ ένα τέτοιο. Το είχα αγοράσει προ εικοσαετίας πριν το καταθλιπτικό τούτο κρατίδιο μου προξενήσει οικονομική και ψυχική βλάβη. Τώρα έχει παλιώσει, είναι ολοτρύπιο, μοιάζει σαν μαλτέζικο κοντοπόλκι. Στους αγκώνες έχει λιώσει, τα πέτα είναι καμένα από τσιγάρο, τα ξέφτια του κρέμονται σαν πεινασμένα πιράνχας. 

              Μ’ αυτό στη σχόλη, μ’ αυτό και στις γιορτές. Μ’ αυτό φορεμένο όταν τα πνευμόνια μου κρυωμένα φτύνουν μαύρη λάσπη, μ’ αυτό και στη ζέστη βγάζω την μπέμπελη γιατί δεν έχω να το συναλλάξω. Πριν λίγες μέρες ένας ληστοσυμμορίτης μπελέχαρος ποντικός του ροκάνισε την πλάτη,  το ‘κανε κουρέλι  και με ανάγκασε να το πετάξω από πάνω μου για να μη το βλέπει ανθρώπινο μάτι.

              Να το αντικαταστήσω θέλω μ’ ένα κινέζικο αλλά μου λείπουν τα τριάντα ευρώ.

Για να το αποκτήσω πρέπει να ξεχάσω για δυο μήνες να ρίχνω στο τηγάνι μου την οσμηρή γόπα, να πάψω το φριχτό βλαστημίδι που σας ρίχνω και να κάνω κανένα μερεμέτι. Όμως δεν είμαι μόνο εγώ που είμαι στην τέζα και πριν σιτιστώ ακούω συνέχεια το χόχλο του χυλού. Είναι και άλλοι πολλοί πατριώτες μου που μπανίζουν το καινούριο ρούχο στη βιτρίνα, αλλά κάνουν μπρατ γιατί δεν μπορούν να το αγοράσουν.

              Αλυσωμένοι από ντόπια και ξένα πολιτικά τρωκτικά, ζούνε αραχνιασμένοι στις τρώγλες, μη έχοντες ν’ αγοράσουν μια περισκελίδα, ένα σκούφο, ένα ζεύγος σκάλτσες, μια ζώστρα, ένα πατριωτικό τσεμπέρι. Και ο γέρος φορά και ξαναφορά το μπαλωμένο βρακί, η μεσόκοπη το φτηνιάρικο φουστάνι, ο νέος το μπασμένο παλτό, ο κάθε απένταρος τυλίγεται μ’ ένα κουρέλι να κρύψει τη γύμνια του.

         Ένα προνοιακό βοήθημα ίσως μας σώσει. Ένα βοήθημα ένδυσης και ιματισμού να ντυθούμε, να μη ντρεπόμαστε να περπατάμε, το γέρμα του ώμου μας στα ζερβά στα ίσα να το φέρουμε. Να μπορούμε να ‘χουμε και τσέπες να κρύβουμε το φάρμακό μας, το ψωμί, τη συνταξούλα, την ανοιχτή παλάμη μας σε κάθε ξιπασμένο λακέ  της πολιτικής.