ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Κόρακες γαμψονύχηδες

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

          Γέμισε η πατρίς σωτήρες κόρακες, γαμψονύχηδες, σαρκοφάγους, μικρονοϊκούς που όλο το μερόνυχτο κράζουν κρα,  κρα,  κρα, τους Έλληνες τσιμπάνε και τους σκοτώνουν, τα πτώματά τους τρώνε ύστερα και το γλεντάνε. 

          Με τη σκούφια τους να κρατάει από τη χώρα του υπόκοσμου, στελεχώνουν την εξουσία, τη διοίκηση και την ενημέρωση και μοιράζουν τον πλούτο με ξιπασμένη μίμηση καταχτητή στους ανελεύθερους υπηκόους τους. Και είναι αυτοί άχρηστοι πολιτικοί, σύμβουλοι φτηνιάρηδες και τεμπέληδες, φιγούρες προϊστάμενοι μιας αχαλίνωτης φιλοχρηματίας, σκυμμένοι λαπάδες των Μ.Ε.Ε, Κροίσοι της επιδερμικής ανάπτυξης, θιασώτες του υλιστικού μηδενισμού, απνευμάτιστοι αποστεωμένοι νονοί της νύχτας που τζογάρουν στη ρουλέτα ενός  εθνικού ολοκαυτώματος.

         Κόρακες στους δρόμους, στα χαλάσματα, στις πεσμένες στέγες, στις μάντρες, στις αυλές, στις φυλλωσιές των δέντρων. Κόρακες όρνια στυγνά με νύχια και με ράμφη να στάζουν αίμα, στα φαράγγια, στις πλαγιές, στις χτενισιές της αύρας, στους βόγκους της θύελλας και στα μπουμπουνητά του ουρανού. 

         Όρνεα κόρακες στις δημόσιες υπηρεσίες, στους θώκους των χρυσοφόρων υπουργείων, σε offshore λωποδίτισσες εταιρείες του κοινωνικού χρήματος, σε σάπιες αποφύσεις κομμάτων, σε συντεχνίες του 

διαβόλου υποσχόμενες νεκροφιλικές μεγαλοστομίες ανάπτυξης σε πεινασμένους Έλληνες κολίγους. 

         Κοράκια ασκούμενα σε μεγαλαυχίες για κοινωνική μέριμνα, με το κρα, κρα, κρα τους να βγαίνει βραχνό, πνιγμένο μέσα στην ψεύτικη νηπιώδη πολιτική κομπορρημοσύνη. 

         Κόρακες που θέλουν ν’ αρπάξουν και μόνο ν’ αρπάξουν ότι έχεις και δεν έχεις. Το στερνό σου ευρώ, το λίγο φαί σου, την καρδιά σου και όλα σου τα σπλάχνα που την περιβάλουν. Ακόμη το τυχερό χαϊμαλί σου, το σχισμένο σου τζιν, το ποτήρι με το ξανθό κρασί σου, την μπουκιά σου που μασάς πεινασμένος. 

       Ν’ αρπάξουν μεσ’ από την αυλή σου την όρνιθα που γεννά το αυγό, το όσπριο από το τσουβάλι, το λάδι να σου ρουφήξουν στο γεμάτο ροή σου. 

        Κόρακες μαύροι, ολόμαυροι, κατάμαυροι, μαυροφτέρουγοι, μακρονούρικοι, ρίχνονται παντού, τσιμπάνε, κοτσιλάνε, τρώνε, βιάζουν την πατρίδα, στραπατσάρουν τον ανθό της κοινωνίας, την επιβίωσή μας αναθέτουν σε συσσίτια πείνας.

        Ελλάδα μου, θαλασσινή μου αύρα! Όλα σου τα κακά κόρακες πολιτικοί σου τα ‘φεραν, τραμπούκοι σύμβουλοι μικρονοϊκοί τα σκέφτηκαν, κούφιοι αμοραλιστές επενδυτές στη στάχτη τους σε έθαψαν.

Και θα τραβήξει το σχοινί όσο δεν παίρνεις τον μπαλτά. Ανάξιο βρακί και μπαλωμένο ρούχο αυτοί δεν φορούν. Και τις offshore τσίτσιδες δεν τις θέλουν!