Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου Χρονογράφημα “ Λίγη κόρα ψωμί “του Παναγιώτη Αντωνόπουλου. Του γραφιά, με όλη τη σημασία της λέξης, που υπηρέτησε τριανταπέντε χρόνια στην εκπαίδευση με πρωτοφανή τρόπο - τυχερά τα ελληνόπουλα, στα ξεχασμένα χωριά της ξεχασμένης επαρχίας.
Ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος, με τα χρονογραφήματά του σε οδηγεί, έχοντας την αίσθηση του κοινού πόθου στα ορόσημα της ζωής, με τον ορθό του λόγο, το πνεύμα και την καρδιά, μέσα στο νόημα της κρυφής ομιλίας. Καταφέρνει να καθηλώνει τη σκέψη και διάθεση στην επίγεια ματαιότητα με την καθαρότητα της γραφής του προσπαθώντας να δέσει σώμα και ψυχή, με τις εικόνες της καθημερινότητας του λαού μας.
Όλα του τα χρονογραφήματα είναι φορτισμένα και ντυμένα με τις διαχρονικές κοινωνικές αξίες. Ο ίδιος, χωρίς να το καταλαβαίνει, γίνεται ένας κοινωνικός φιλόσοφος-επαναστάτης, αναδεικνύοντας μέσα από την ομίχλη των καιρών όλα τα στρεβλά και την τραγικότητα της νεοχριστιανικής και όχι μόνο, αντίληψης.
Η εκφραστική του αμεσότητα και η δυναμική γραφή του είναι έκφραση δραματικής όρασης βγαλμένη μέσα απ’ όλες τις εκδηλώσεις του λαού που είναι πάντοτε οι ίδιες (διδάγματα,συμπεράσματα,διαπιστώσεις,ευθύνες,καταλογισμοί ευθυνών, υπαιτιότητες κ.λ.π.) και που προέρχεται από το απόθεμα εμπειριών, γι’ αυτό, και κατορθώνει να ζωντανεύει τους ήρωες με το δικό του χρωστήρα του λόγου, και να ανανεώνει τη μορφή της ηθογραφίας με την περιγραφή συναρπαστικών ιστοριών. Γλυκαίνει με το λόγο του την εικόνα της τρικυμισμένης θάλασσας καθώς μέσα του το βουητό της ψυχής του μουγκρίζει ακατάπαυστα γιατί τον σφίγγει το σκοτάδι. Η δωρικότητα του λόγου του είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό όπου μαζί με την ακρίβεια και την οξύτατη
παρατηρητικότητα, τον κρατά δεμένο στην ανάγκη ανανέωσης του ελληνικού αφηγήματος.
Βιωματική πρόσληψη, με ου φωνητικά (αυτά που απαγορεύονται να ειπωθούν), αναδεικνύει τους ήρωές του μέσα από το περιθώριο (που είναι ένα κομμάτι της ζωής). Η διαδικασία δόμησης του χαρακτήρα είναι να δώσει τα καλά και τα κακά ενσωματώνοντας γνωστά πρόσωπα με ψευδώνυμα που έζησαν τις εποχές που αναφέρονται στα χρονογραφήματα και που εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα ανάμεσά μας.
Κύριο χαρακτηριστικό όλων των χρονογραφημάτων του, είναι η πίστη του σ’ ένα ορισμένο σύστημα ιδεών που μπορεί να δώσει καρπούς ωφέλιμους στην κοινωνία μας και στη διαμόρφωση της ψυχολογίας για την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, ώστε να μεταβάλουν την άρνηση σε πίστη. Ποτέ του δεν κατόρθωσε να συμφιλιωθεί με την απαισιοδοξία του, γι’ αυτό, όλα του τα γραφτά έχουν ένα ακαθόριστο χαμόγελο αισιοδοξίας. Η φύση και η ζωή, στην πλατιά του έννοια έμειναν ένας κόσμος ερμητικά κλεισμένος γι’ αυτόν.
Ελπίζω πως θα βρω το χρόνο να τον αναλύσω διεξοδικότερα σε μια κριτική διεργασία μιας και το αξίζει ο συγγραφέας δάσκαλός μας που αν δεν υπήρχε αυτή η πληθώρα εκδόσεων θα κατείχε με το έργο του αξιοζήλευτη θέση στα Νεοελληνικά Γράμματα. Είναι μεγάλη τιμή για τη Μεσσηνία μας η προσφορά του στον πολιτισμό μας γιατί μας επιτρέπει να ελπίζουμε... σε καλύτερες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου