Μικρονοϊκοί Νέρωνες

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου Αντωνόπουλου

              Σπούδασα χωρίς να έχω μία.  Εκεί   κλεισμένος στης Τρίπολης τα βουνά, αίμα έφτυσα ώσπου να πάρω το πτυχίο μου, νηστικός. Έξι μήνες να εγκριθεί η πίστωση να λειτουργήσει το εστιατόριο της Σχολής, έξι μήνες να υπογραφεί, έφυγε το έτος. Στο δεύτερο λειτούργησε από το Γενάρη. Το χαρτί απορίας αργούσε και ο κέρβερος σκύλος διευθυντής με πέταξε έξω. Ο γεννήτοράς μου πένης, το πνευμόνι του άρρωστο, το βίο του μάκραινε στη Σωτηρία με τους ορούς. Κι εγώ νηστικός!

            Ευτυχώς ένας καλός Σαμαρείτης με τάιζε με γεύμα σπαρτιάτικο κι επέζησα.   Τα βράδια μασούσα ένα βλαστάρι  σέλινο από τον κήπο του  γείτονα και το ‘ριχνα στον ύπνο.

Το στομάχι μου τη νύχτα γουργούριζε αδιαλείπτως και τα όνειρά μου εφιάλτες. Με τις λίγες δραχμές που μου ‘στελνε ο θείος, αρταινόμουν τα Σαββατοκύριακα με << ολίγους γίγαντες >>, κρυμμένος σ΄ ένα υπόγειο τεκέ να μη με βλέπουν οι φίλοι.  Την άνοιξη τυλωνόμουν με ζοχούς, σαλίγκαρους και οβριές. Προμήθεια βραχάνθρωπου στυγερού  που κούρνιαζε στο Μαίναλο βόσκοντας τα γίδια.

           Αν και νηστικός  έμαθα καλή αλφαβήτα, αναγορεύθηκα πτυχιούχος και εν τη παρόδω του χρόνου διορίστηκα, γραμματοδιδάσκαλος στην ελληνική επικράτεια. Το χωριό πολιορκημένο από τους γυπαετούς, τις πλαγιές του ντυμένες με ρείκι και αγκάθι, τους ανθρώπους του πουρνάρια φυτρωμένα. Η πείνα με θέριζε, η κουζίνα μου ένα κελί φυλακής, στο ράφι της ούτε ληγμένη κονσέρβα.

           Και στα υπόλοιπα χωριά η ίδια τύχη. Πείνα σαραντακέρατη και βίος ερημικός. Και στον κάμπο και στην πολιτεία τα ίδια μετέπειτα.

           Η ζωή έφυγε, τώρα  συνταξιούχος, ζω μαχαιρωμένος από τη σπάθη  διαταραγμένων πολιτικών, βουτηγμένος  στα χρέη, σε πικράδες και χολές! Συνεχίζω να πεινάω, να τουρτουρίζω, ζεστό νερό δεν έχω, ρούχο, φάρμακο, ένα ευρώ να βάλω ένα καρφί στο παντζούρι να το κλείσω μ’ ένα σανίδι να φράξω τον κρυαρίτη αέρα που με παγώνει.

          Μικρονοϊκοί μου άρρενες Νέρωνες, αχόρταγοι Κροίσοι αντιπρόσωποι στο εθνικό  κοινοβούλιο κι εσείς θήλεις βουλευτίνες, αναύχενες και αφρόστηθες της χλιδής με αηδιάζει η εμφάνισή σας και μου θυμίζετε χαμούρι. Η υλική σας ευμάρεια  και η ανικανότητά σας στο << κυβερνάν  και αποφασίζειν >> με αγριώνει. Όλος αυτός ο κόπρος του Αυγεία που σωρεύσατε δεν καθαρίζεται ούτε με το Δούναβη. Ότι σπέρνετε ξεραίνεται! Το πολιτικό σας σύστημα είναι για κλάματα. Σ΄ όλο τον ελληνικό λαό υπάρχει μια διαυγέστατη καθαρότητα θέλησης: Να πληρώσετε, να τιμωρηθείτε και να φύγετε! Είσαστε ανίκανοι!