ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Μηδενικά

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Στους τραχείς δρόμους της εκπαίδευσης τα πόδια μου μάτωσαν. Στα κουρασμένα χέρια μου η κιμωλία  τριβόταν, γινόταν σκόνη, χους που τύφλωνε τα μάτια μου. Το πουλί της σοφίας πάνω από τον εχθρικό πίνακα, πέτρωνε όταν το κοίταζα, την όψη έπαιρνε γυπαετού άγριου που ήθελε να με  κατασπαράξει. 
              Και οι διευθυντές ολίγιστοι και κακοί.  Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστήλωμά μου και να  στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε  ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Χαρτονένια σούγελα

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

        Χωριατόπουλο η αφεντιά μου, όπως πολλών εξ υμών που επικοινωνούμε και κρατημένος στη ζωή με κούμαρα, γκόρτσα και ζοχούς.  Ο γεννήτοράς μου πένης  με δυο σποριές γης να καλλιεργεί για τον επιούσιο, με τα πνευμόνια του σάπια από το βάκιλο της φυματίωσης, τη φαμίλια του νηστική και τον χιτώνα της κουρέλι.

         Το σπίτι μας τσαντίρι. Μια παράγκα χαρτοσκεπασμένη, ένα χαρτένιο σπίτι, που ζούσαμε μέσα σαν μπελέχαροι ποντικοί. Ο νότιος τοίχος φτιαγμένος από σκουριασμένες λαμαρίνες και ο ανατολικός ενισχυμένος από σανίδες και πισσόχαρτο. Τα παράθυρά του κλεισμένα με τσουβάλια και όσα μέρη του τοίχου φαίνονταν ήταν σκεπασμένα με χόρτα και βρύα.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η μοναξιά του συγγραφέα

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Προτιμούσε το καφέ Αρχαίο γιατί πίστευε πως η περίσσια διακόσμηση της αίθουσας, του πήγαινε. Στην αρχή πέρασε μια μικρή επώδυνη δοκιμασία μέχρι να αφομοιώσει το αλληλέγγυο της αρχαίας και της σύγχρονης  διακοσμητικής τέχνης, αλλά η σιγουριά του πως κάτι καλό κουβαλούσαν και οι δυο πολιτισμοί, τον έκανε να αγαπήσει το χώρο και να απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ.

             Έτσι κάπου δέκα χρόνια τώρα, περνούσε την κομψή ξύλινη πόρτα του κι έπιανε θέση στον κίτρινο καναπέ με το οβάλ τραπέζι.  Εκεί έπινε για δυο περίπου ώρες τον καφέ του, διαβάζοντας την αγαπημένη του εφημερίδα << Ο τύπος των ήλων >> και ξεφύλλιζε στο τέλος της ανάγνωσης κάποια λογοτεχνικά βιβλία που τα έφερνε μαζί του.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Το άρωμα του ρόδου

Του Παν. Αντωνόπουλου        

Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα ο διηγηματογράφος της πόλης, πέρασε την ξύλινη πόρτα του καφέ  cuore  και κάθισε στο μαύρο καναπέ με το οβάλ τραπέζι. Έβαλε ύστερα μπρος του το βιβλίο του Τόμας Μαν << Η απατημένη >> κι αφού το κοίταξε λίγο και θαύμασε την ομορφιά του εξωφύλλου του, άρχισε με τρυφερότητα να το φυλλομετρά και να ρίχνει ματιές αγωνίας κι έπαρσης στα καλογραμμένα και φροντισμένα κεφάλαιά του.  
<< Θα εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι όπως σε όλα του τα βιβλία >> σκέφτηκε ο διηγηματογράφος σαν έφτασε και στην τελευταία σελίδα και το ‘κλεισε με τον προσήκοντα σεβασμό που απόδιδε σε κάθε βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Υπουργέ του σακιδίου

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Υπουργέ επί των οικονομικών χαίρομαι που είσαι ακμαίος και κουβαλάς τα μνημόνια με το σακίδιο στην πλάτη σου.  Ένα τέτοιο είχα κι εγώ έφηβος. Μόνο που ήταν παλιό, λερωμένο και ραμμένο με σπάρτο και παραμάνες.Ο πάτος του λιωμένος με δυο τρύπες που ‘μοιαζαν με μάτια κουκουβάγιας.

            Το φορτωνόμουν στην πλάτη και ανέβαινα το βουνό, τον Άι- Βλάση και το γέμιζα σαλιγκάρια, οβριές και κούμαρα. Από τα ποτιστικά περιβόλια κουβάλαγα στο σπίτι απίδια, καλαμπόκια και αγγούρια εύγεστα που μοσχομύριζαν αρώματα της φύσης.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Τρομοκρατία

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Πολλά χρόνια ελληνοδιδάσκαλος στη μιζερόφιλη πνευματική τροφό Δημοτική Εκπαίδευση, το μόνο που απεκόμισα ήταν η τρομοκρατία. Μικρονοϊκοί προϊστάμενοι, σπιθαμιαίοι διευθυντές, νεοναζί επιθεωρητές, ολίγιστοι σχολικοί σύμβουλοι, κηφήνες συνδικαλιστές, την είχαν για δύναμη τιμωρητική και για να κρύβουν τον αμοραλισμό και τη γύμνια της ασημαντότητας και της αμάθειάς τους. 

           Ώρες – ώρες μ’ όλους αυτούς  γύρω μου νόμιζα πως ήμουν σε ποιμνιοστάσιο και πως το μόνο που μοιραζόμουν  μαζί τους ήταν η ποιοτική τους ευτέλεια. Όλο νεκροφιλικές μεγαλοστομίες ξεφούρνιζαν και ενδιαφέρονταν πως να σε στραπατσάρουν με επιπλήξεις. Επιπλήξεις που δέχτηκα πολλές και καταγράφω μία για χάρη της ιστορίας.

ΔΙΗΓΗΜΑ: Η φτερωτή ευωδιά της γυναίκας

   Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Ο άντρας μόλις είχε έρθει από το πάρκο του ξενοδοχείου κι έπινε το ποτό του στη μεγάλη και πολυτελή αίθουσά του.
Η ονειροπόλα γυναίκα που εκείνη τη στιγμή μπήκε στην αίθουσα, μ’ ένα ρυθμικό κι αργό βηματισμό και κάθισε απέναντί του, τον ξάφνιασε τόσο, που, νόμισε πως της υποκλίθηκε αδέξια μαζί με μια καλοσυνάτη κι εξεταστική ματιά.
Έσβησε ύστερα το τελειωμένο του τσιγάρο στο τασάκι κι αφού πήρε άλλο από την ταμπακέρα του, το άναψε και σαν το ‘φερε στα χείλη και ρούφηξε δυνατά τον  καπνό του, άρχισε να την κοιτάζει αχόρταγα, μ’ ένα χαριτωμένο χαμόγελο.

ΔΙΗΓΗΜΑ:Μια νύχτα με πανσέληνο

Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Σαν το ρολόι της πόλης χτύπησε μία πρωινή, ο άντρας στο μπαρ που καθόταν στο μαύρο δερμάτινο καναπέ κι έπινε το τρίτο του ποτό, έδειξε να ξαφνιάζεται. Ύστερα έστρεψε το θυμώδες πρόσωπό του προς την πόρτα και την κοίταξε για λίγο επίμονα με το κοφτερό του βλέμμα. Σαν βεβαιώθηκε πως έμενε εφτασφράγιστη, επέστρεψε πάλι στη ζοφερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα της αίθουσας. 

Ερχόταν τακτικά εδώ κι ένα μήνα από τότε που αποφάσισε να μείνει στη στεριά και να σταματήσει τα ταξίδια. Η θάλασσα τον είχε κουράσει αφήνοντάς του πολλά κουσούρια και κυρίως ψυχικές διαταραχές, επίμονους εφιάλτες και άκρατο εθισμό στον αλκοολισμό.

ΔΙΗΓΗΜΑ:Το προσφυγόπουλο

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Ένα προσφυγόπουλο ο Βλαδίμηρος Τζώρτζεβιτς που ύφαινε όνειρα φτερωτά ήρθε στην τάξη.  Άφησε  το χαμόγελό του στη ματωμένη  πατρίδα του, το Κόσοβο   και έφτασε  στη δική μας να στερέψει το κλάμα του και να ξαναμετρήσει τ’  άστρα στο γαλάζιο ουρανό μας. Στο δικό του τα αεροπλάνα του εχθρού βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και διαμελίζουν αμάχους, γκρεμίζουν σπίτια και εκκλησιές, ότι είναι όρθιο το ισοπεδώνουν. 

              Δεκαεφτάχρονος ο Βλαδίμηρος, όμορφος σαν Άδωνης, ξανθός σαν άγγελος και λυγερός σαν κυπαρίσσι, κάθισε στο θρανίο του, σοβαρός, αμίλητος, με χείλη σφιγμένα και μ’  ένα βλέμμα στα μάτια του που σε τρυπούσε σαν δόρυ Μακεδονικής σάρισας.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Ο σάλιαγκας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Οι κοκόροι είναι πολλοί στο δημόσιο. Σου ‘ρχεται να γελάσεις όταν τους βλέπεις σκυμμένους να μουντζουρώνουν χαρτιά, να παίζουν πασιέντσα στον υπολογιστή και να τεμπελιάζουν. Οι  σκαλτσουνάτοι γίνονται υψηλόβαθμοι, οι αλανιάρηδες προϊστάμενοι και οι μπιρμπιλοί αραχτοί στην καρέκλα πλέκουν τον ιστό της αραχνιασμένης γραφειοκρατίας. 

                 Η ταπεινότητά μου ένα τέτοιο αρσενικό ορνίθι το συνάντησα παλιά, όταν γραμματοδιδάσκαλος στη  μιζερόφιλη δημοτική εκπαίδευση πήγα στο γραφείο του να ορκιστώ. Έτρεμα σαν λαγός όταν χτύπησα την πόρτα, στο βελούδινο δάπεδο μετά σαν πάτησα,  στις μύτες των ποδιών μου πατούσα να μην το λερώσω!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Άνθρωπε του πνεύματος

      Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Γιατί είσαι απών; Γιατί δεν παραδίδεις τίποτα; Τη σάρισα πένα σου τι την κρατάς; Περιμένεις τον Αναγνωστάκη πρώτα να κλάψει το Χάρη του και μετά να την εξακοντίσεις στους εχθρούς;   Τόσοι Χάρηδες νεκροί, τόσοι σαλταρισμένοι σε τρώγλες και καπνούς, τόσοι σκυφτοί βασανισμένοι απ΄ τη φτώχεια, τυφλώθηκες και δεν τους βλέπεις; Δε βλέπεις  << πως στη σκοτεινή ταβέρνα >> που λέγεται Ελλάς, << πίνουμε όλοι μέθυσοι και γυμνοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας βρει μας πατεί και δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα! >>

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Η Περιστέρα

  Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Η  Περιστέρα Μπαγιάνα, πρώτη κυρία της αριστεράς και σύζυγος του Πρωθυπουργού, τέκνο ιερό της χλιδάτης άρχουσας τάξης, πατώντας σε δάφνες σαν Μεσσίας του πνεύματος, μετατάχθηκε από την ατημέλητη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στην καλλίκομη Ανωτάτη. 

Ο υπογράφων πένης και δεντρίτης εκ του άνυδρου χωρίου Μουριατάδα, δεν το κατόρθωσε αυτό αν και το επεδίωξε εν τω παρελθόντι.  

Με τρία πτυχία εκ των οποίων το ένα του Πάντειου Πανεπιστήμιου, θεωρούσα εαυτόν ικανό να διδάξω οικονομία και κοινωνιολογία σε ευφυείς Λυκειόπαιδες.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Βουλή πεδίο λυσσαλέας αμάχης

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Δυστυχώς Λουδοβίκοι της βουλής  δεν υπάρχει ελληνική ζώσα κοινωνία, ούτε θα αναστηθεί εν μέλλοντι χρόνω. Το βλέπουν οι πάντες, όλο και βυθίζεται καθημερινά  στη  λάσπη. 
Φτάσαμε να έχουμε Κροίσους στην Ελλάδα, οι οποίοι δε χαρίζουν το χρήμα τους << για την ψυχή της γιαγιάς τους >>, δεν το επενδύουν και το στέλνουν έξω. 
Κι εσείς  αντιτάσσετε την παιδαριώδη ουτοπία της ανάκαμψης σαν χαλινό της αλλοφροσύνης που φωλιάζει μέσα σας  η νερώνεια βιοδομή σας για να κρατήσετε το στέμμα σας.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Φάπες

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Δεκαετία του εξήντα. Αρχή της εφηβείας μου όταν ήρθα στο << κλεινόν άστυ >> του κάμπου να σπουδάσω και ν’  αφυπνισθώ εκ της ραστώνης του χωριού, να νιώσω το γλυκασμό της γραφής των λογίων πατέρων, να αποσβέσω το << μηδενός επιθυμείν >> και να γευτώ τον ποιητικό οίστρο της θυσιασμένης κόρης Ιφιγένειας για χάρη ενός λαφυραγωγού πολέμου εξαιτίας της πληγωμένης νιότης της Ελένης του Μενελάου. 

         Πρώτη γυμνασίου κι εκείνη την ημέρα η φιλόλογος μια σπιθαμιαία και πειθαρχημένη στην εξουσία και τη δύναμη της σχολικής έδρας, μας διάβαζε από τον Όμηρο; << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά, πλάγχθη, επεί  Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσε, πολλών  δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω, πολλά δ’ ο γ’ εν πόντω πάθεν άλγεα ον κατά θυμόν… >>.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ:Ο αγροφύλακας και ο χωροφύλακας

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

Τούτα τα δυο άγρια θηρία τα θυμάμαι ανεξίτηλα στη μνήμη μου.  Ήταν οι φύλακες, κέρβεροι σκύλοι  του κράτους, την εποχή της Χάρυβδης εφηβείας μου, ενός κράτους Αρμαγεδδών που για ψύλλου πήδημα σ’ έστελνε στο απόσπασμα του παπά,  του δάσκαλου, του μπόγια, του μοίραρχου και του κάθε μουστακαλή ρουφιάνου του. 

Ο αγροφύλακας καβάλα στον τεκνοφέσικο κουτσό ντορή του ή πεζός γύριζε στα χωράφια, αμίλητος, αγέλαστος, αξούριστος μ’ όλο το μίσος για τους σκαφτιάδες να θολώνει το μάτι του.  

Η τυραννία των ηλιθίων

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

Θυμάμαι κάποιους δημάρχους που είχαν κάνει τους δήμους καταθλιπτικά κρατίδια. Μαζί με τους λακέδες τους έγραφαν στα γεννητικά τους όργανα τον πολιτισμό που τους πρόσφεραν οι δημιουργοί και οι πολιτιστικοί σύλλογοι και αναδείκνυαν εκείνον που ήταν στελεχωμένος από τον υπόκοσμο των  μικρονοϊκών. Με τη βούλα κατόπιν του σουλτάνου, έβαζαν το λαό σαν τα πρόβατα στη γραμμή να τον παρακολουθήσουν.

               Η τυραννία των ηλιθίων αυτών δημάρχων, ακόμη και σήμερα με σκοπό να στήσουν δικό τους πελατειακό κράτος δεν έχει όρια και σε πίσω  καιρούς ήταν αντίγραφο συμπεριφοράς Γκαίμπελς.  

ΚΕΙΜΕΝΟΔΙΦΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΕΛΟΥΖΟΥ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ '' Ο μπάρμπα Γιάννης ''

Άφθαρτη ξεχύνεται η ματιά του Παναγιώτη Αντωνόπουλου καθώς  περιγράφει το σβησμένο δειλινό μιας ζωής ,στο διήγημά του ''  Ο μπάρμπα Γιάννης '' . Να αφουγκράζεται τα σπλάχνα του τα μπολιασμένα από τη στέρηση του ψωμιού, την ανεξήγητη συμπόνοια μ' έναν αμίλητο καημό στα στήθια του. 

Να μας διεκτραγωδεί της ζωής τα πάθια του μπάρμπα  Γιάννη, και του κάθε μπάρμπα Γιάννη, της εποχής του. Κι η  πίκρα ν' ανθίζει σ' ένα σπίτι που σαλεύει η φτώχεια  χωρίς να μπορεί να δειπνήσει της ζωής το προσφάι, και στ' ακράταγα πόδια του  να σηκώνει το βάρος μιας πικροζωής.

Τ’ αγγούρια

Σχολείο ερείπιο

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 

Σε  καιρούς πίσω η γραφίδα, τότε που εύελπις νέος διορίστηκα γραμματοδιδάσκαλος σε χωριό χωμένο σε λασπότοπο και σκαπετημένο στου βοδιού το κέρατο.  << Συγκοινωνία δεν έχει >> μου ‘πε ο βούβαλος επιθεωρητής, << κόφτο τώρα ποδαρόδρομο που είναι ο καιρός καλός γιατί αν βρέξει και φουσκώσει ο χείμαρρος θ’ αποκλειστείς >>. 

         Το ‘κοψα με το διοριστήριο στην κωλότσεπη και ανέβαινα το βουνό, πηδώντας από κοτρόνι σε κοτρόνι και γράνα σε γράνα, να φτάσω, βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που έγινα δάσκαλος.

Γολγοθάς και Ανάσταση

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 

        Επιστροφή στο παρελθόν σε μια σκληρή στιγμή του που την κουβαλάει στη μνήμη μου ο αχρείος παμχάφτης χρόνος. Σε μια επίσκεψή μου, παιδαγωγικής εμπειρίας, σε Στέγη  παιδιών με κινητικές  και άλλες συναφείς αναπηρίες. Σχολείο σωματικού και ψυχικού πόνου εν ολίγοις, που μονάχα το βλέμμα των τροφίμων υπαγόρευε ένα μέρος της δυστυχίας της ανθρωπότητας.  Η λειτουργία του αρίστη, η αγάπη και η μέριμνα των δασκάλων αχτίδες λαμπερές και η φροντίδα του υπηρετικού προσωπικού μαργαριταρένια λάμψη. Όλα είχαν την τρυφεράδα μιας ανθρώπινης όασης με το λόγο πάντα να σκάει από τα χείλη της μεγάλης παρέας σαν πορφυράδα μεστού ροϊδιού.

Κατακάθι πολιτικό

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ 

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Τρελάθηκε το πολιτικό φακλαναριό! Ως και κόκκινο χαλί  έστρωσε σε μια πεινούσα και αιμορραγούσα Ελλάδα, για να περπατήσει και να επιδείξει τους σπερματοδέκτες όρχεις του ο έτερος ισχυρός Σιαμαίος ναζιστής του καροτσάκια Σόιμπλε.  Την ίδια ώρα που όλο το κατακάθι το πολιτικό τον προσκυνούσε, ο ελληνικός λαός, στέναζε κάτω από τη Γερμανική μπότα, πένης, νηστικός, άνεργος, κουρελής και χρεωμένος. 

         Φιοριτσούρες στημένες  με μωρία και εξωφρενικές αυθαιρεσίες που κάνουν το λειψό καφεδάκι του Έλληνα να γίνεται δηλητήριο που όταν το ρίχνει κάτω  τον δηλητηριάζει και  τον πεθαίνει.