Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

Με την πένα

 

                                            Οι σομιέδες ξεχαρβαλώθηκαν

                                                   Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

             Οι  σομιέδες έχουν ξεχαρβαλωθεί, οι καναπέδες σκιστεί, οι άνθρωποι κυκλοφορούν αδέσποτοι στους δρόμους και το επιτελικό κράτος των αρίστων, βάλθηκε να μας τρελάνει. Τι να πει κανείς, μ’ όλα αυτά που εμβρόντητοι παρακολουθούμε δυο χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ για τα μέτρα που παίρνονται για το καλό μας και για την ατομική ευθύνη.

              Όπως και να ‘χει, τα ρολά της κοινωνίας είναι κατεβασμένα. Η διαχείριση της επιδημίας πάει από το κακό στο χειρότερο, τα κρούσματα  αυξάνουν, οι νοσούντες πολλαπλασιάζονται και οι μετακομίσεις στον κήπο των ασφοδελών, ουκ ολίγες. Το επιτελικό κράτος δυστυχώς κρύβει πολλά που μαστιγώνουν τον Έλληνα. Δήθεν ενδιαφέρεται για την υγεία του και χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την κακή του μοίρα, όμως από την άλλη, φόροι αβάσταχτοι, ΕΝΦΙΑ, μειώσεις μισθών, συντάξεων, ακρίβεια, μηδενική περίθαλψη, θάνατος του εμπορίου, κλειστή εστίαση,  πείνα και δυστυχία παντού, οδηγούν τον Έλληνα σε χρόνια περίοδο παθών. Βλέποντας τη λειτουργία του δύστυχου κράτους που την χειρίζονται,  αμαθείς και ανίκανοι πολιτικοί, βγαίνει αληθινός ο Καρυωτάκης, παντού μια Πρέβεζα λαβωμένη. << […] Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι/ με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,/ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα κι ακόμη/ό ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους//. Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,/ για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,/θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,/ κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα[…] //.

          Το πόπολο τι να κάνει υπακούει στους ανήκουστους περιορισμούς. Τα τσουχτερά πρόστιμα τον καθηλώνουν στους καναπέδες, η ελευθερία της κίνησής του μετ’ εμποδίων, δραστηριότητες, κοινωνικές σχέσεις, στο κόκκινο απαγορευτικό. Παρατηρώ φερ’ ειπείν, πως το πάλαι ποτέ μποτιλιάρισμα των ανθρώπων στα καταστήματα, δημόσιες υπηρεσίες, χώρους εστίασης, μετατέθηκε στους εξωτερικούς χώρους των πεζοδρομίων.  Ένας θεός ξέρει αν γίνονται σωστά οι δουλειές εκεί. Χθες σημαντική μερίδα  ανθρώπων, έξω από τα ΕΛΤΑ της πόλης, περιφρουρώντας την υγεία του, συμπλήρωνε τα χαρτιά εργοσήμων πάνω στα καπό των οχημάτων. Έμπαιναν μέσα, έβγαιναν, διόρθωναν, ξαναέμπαιναν, ξαναέβγαιναν, υπόγραφαν και σαστισμένοι οι δόλιοι φάτσα με  φάτσα, κάτι έλεγαν σ’ ένα ακέφαλο δυσλειτουργικό και ανίκανο κράτος.

      Ταλαιπωρία μεγάλη για τους υπέργηρους. Τόσα κυβικά μπετόν για την Ακρόπολη, έριξαν, χάθηκε να βάλουν κι ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο να εξυπηρετούνται; Γραία ανεβαίνοντας τη σκάλα, για να μπει μέσα, γκρεμοτσακίστηκε, βρέθηκε φαρδιά πλατιά κάτω, η βακτηρία της στους τροχούς του δίκυκλου και το τσεμπέρι της σημαιάκι στον πάσσαλο. Αχ, πόσο δίκιο είχε ο Νίτσε: << Κράτος; τι είναι αυτό; Ε, λοιπόν ξεβουλώστε τ’ αυτιά σας: Τώρα θα σας μιλήσω για το θάνατο των λαών. Κράτος είναι το παγερό, από τα πιο παγερά τέρατα. Και τούτο το ψέμα ξεφεύγει από το στόμα του: << Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός >>.