Κυπαρισσιώτικες εικόνς
Η κυρία Α.
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Τιμή, φίλοι μου, μια σύγχρονη χρονογραφική στήλη να μην ξεχνά ανθρώπους της καθημερινότητας. Άκρως συμβολικά αυτά που γράφω για τους << αξεπέραστους >> και << γραφικούς >> συνανθρώπους μας, πλην όμως αρκετά είναι αληθινά, τυπωμένα ανεξίτηλα στη μνήμη μου, αποσπάσματα, που ενδέχεται να συμβαίνουν και σε μας, όσο κι αν θεωρούμε εαυτόν, υπεράνω πάσης υποψίας.
Σήμερα ο λόγος για την κυρία Α. Στην ήσυχη γειτονιά της, δείχνει να βιώνει δόξης ημέρες ευχάριστες. Μεσόκοπη, ψηλή με μαλλί πυρόξανθο, συνωστισμένο πέριξ του αυχένος, αφού βαρύγδουπα ως το μεσημέρι εναποθέσει τον οικιακό της χαρτοφύλακα να φροντίσει τις βεράντες, μετά χάνεται. Εμφανίζεται και πάλι στις εφτά το απόγευμα να βαδίζει στο καλντερίμι που βγάζει στην καφετέρια. Με φλόγινες γλώσσες να πυρπολούν τα μάτια της, μπαίνει στην αίθουσα, κάθεται και έμπλεα πάθους και αδημονίας, φωνάζει το γκαρσόνι να παραγγείλει καφέ. Ώσπου να ‘ρθει τηρεί σειρά προτεραιότητας στα συνοδευτικά του, αρχίζοντας από τα τσιγάρα που τα ανιχνεύει με τα δάχτυλά της, χώνοντάς τα στον πάτο της τσάντας.
Δείχνει απείρως μεγαλύτερη απόλαυση στην πρώτη ρουφηξιά του καφέ, απ’ ότι στα πέριξ. Στη συνέχεια ανάβει τσιγάρο, καπνίζει αρειμανίως, τραβάει ρουφηξιές, ατενίζοντας απ’ το μπαλκόνι της καφετέριας, τα άτονα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και τις γελαστές λουρίδες του χρυσαφένιου ουρανού του Ιονίου, που αρχίζει να γεμίζει με σκόρπιους τίτλους του σούρουπου. Δείχνει η κυρία Α. να σχεδιάζει προοπτικές, να σκέφτεται και να περνά μήνυμα στον εαυτό της πως περνά καλά εκεί αραχτή, μιας και το ‘χει ρίξει έξω, μακριά από το σκηνικό του άγχους. Ενίοτε δείχνει χαρούμενη, ενίοτε λυπημένη. Και τότε έτσι που φαίνεται ολοσχερώς ηττημένη, υποπτεύεσαι πως απαγγέλει Καρυωτάκη: << Κι αν έσβησεν σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,/ κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,/ κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,/ πουλάκι με σπασμένα φτερά.// Κι αν έχει, πριν ανοίξει το λουλούδι/ στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,/ το δεύτερο που σκέφτομαι τραγούδι/ κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί//. Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου/ βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ/ καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου/ σα βλέπω το μεγάλο ουρανό//.Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη/ και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,/μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,/ μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή!//
Ύστερα στήνοντας αυτί δεχόμενη τον αντίλαλο της φλυαρίας των θαμώνων της αίθουσας, δείχνει ευδιάθετη. Κι έτσι είναι όταν περνάω έξω από το σπίτι της και τη βλέπω στην αυλή. Γνωρίζει όλους τους γειτόνους της, τους αγαπά και τους σέβεται και πάντα συνδιαλέγεται με τον καλύτερο τρόπο μαζί τους. Τόσα χρόνια, σκέφτομαι και τι δεν είδε, στο δρόμο από το παράθυρο που κοιτάζει σε αυτόν. Θα είδε φτωχούς, άρρωστους, τυφλούς, κουτσούς, ετοιμόγεννες να πηγαίνουν άρον- άρον στην κλινική, παιδιά πρωτάκια να κλαίνε, έφηβους να γελάνε και να μαλώνουν, ερωτευμένους να ορκίζονται αιώνια αγάπη, δίπλα στο άρωμα του γιασεμιού. Ακόμη θα είδε γάμους, περαστικούς, πραματευτές, ρακοσυλλέκτες, μέθυσους, ασθενοφόρα, κηδείες, γείτονες να επιστρέφουν από τα ξένα και να κλαίνε στις αγκαλιές των οικείων τους.
Καθότι η καφετέρια εμβληματική, δεν λέει να το κουνήσει από τη θέση της. Υψώνεται βλέπεις και βόρεια η φωτισμένη παραλιακή ζώνη της Ηλείας που την καθηλώνει να τη θαυμάζει μέσα στους ιριδισμούς των χρωματισμών, που τη διαλύει. Όταν επί τέλους αποφασίζει να σπάσει την ακινησία της, σηκώνεται, μαζεύει τα πράγματά της, βαρετά και άκεφα και κόβει δρόμο.
Το σπίτι της είναι κοντά κι όταν έχει φεγγαράδα, βαδίζει αργά για να την απολαμβάνει. Πίσω της την ακολουθεί η Μάγια, μια σκυλίτσα χαριτωμένη που τη συντροφεύει και την πάει μέχρι την πόρτα του σπιτιού της. Πριν την ανοίξει η κυρία Α. τη χαϊδεύει, της μιλάει και την καληνυχτίζει. Αυτή κουνάει την ουρά της, την κοιτάζει πονηρά, το βλέμμα της παρατεταμένο πάνω της μοιάζει να τη συμπονάει, το δρόμο παίρνει της επιστροφής όταν η κυρία Α. την πόρτα κλείνει οριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου